Stephen White - Zdalne Sterowanie

– Ale jak sądzisz, co naprawdę zarejestrowałeś?

Ethan zawahał się.

Odsunęła się od niego najdalej, jak mogła.

– Ethan, czy rejestrowałeś to, że się kochamy? Jeżeli dobrze rozumiem, możesz teraz odtwarzać nagranie w każdej chwili, gdy tylko przyjdzie ci na to ochota.

– Emma, nie wiem, co jest na dysku – powiedział Ethan i westchnął. – Ale tak, to możliwe, że udało mi się zarejestrować moje odczucia w chwili, gdy się z tobą kochałem. Słowa kluczowe to „odczucia” i „ty”. Ta technika jest bardzo osobista. Na dysku nie nagrał się seks, tylko my, kiedy się kochamy. Jeżeli udało mi się to nagrać, na dysku jest dokładnie to, co dla mnie oznacza kochanie się z tobą. Uważam, że to cudowne.

Poczuła się tak bezbronna, że aż ją zemdliło. Zerwała się na równe nogi, chwyciła szlafrok z podłogi i szybko go włożyła.

– Skasuj to! – krzyknęła. – Natychmiast! Przecież to zwykła pornografia.

– Co takiego? O co ci chodzi?

– Ethan, skasuj to cholerne nagranie! Nie życzę sobie, żeby istniało nagranie tego, jak się z kimś kocham. Przecież zaraz będzie można to wypożyczyć w Blockbusterze. Albo nawet ciągnąć z Internetu. – Rzuciła mu slipki. – Natychmiast to skasuj!

W jego oczach zobaczyła niechęć. Chciał zachować zapis.

– Emma, to nie jest nagranie tego, jak ktoś się z tobą kochał. Na dysku jestem tylko ja – powiedział.

– To nie ma znaczenia. Nie pytałeś mnie, czy zgadzam się, żebyś to nagrał. Nie zgłosiłam się na ochotnika, żeby testować nowe oprogramowanie. Chcę żebyś to skasował. Natychmiast! Teraz!

– Nie musisz podnosić głosu. Przecież cię nie oszukałem. Ty chciałaś się dziś kochać. To był twój pomysł, nie mój.

– Ethan, proszę. Nie żałuję, że się kochaliśmy. Ale powinieneś był mnie ostrzec, że będziesz to nagrywał. Postąpiłeś nieuczciwie.

– Przesadzasz. Na razie nawet nie potrafię odtworzyć większości nagranych ścieżek. Jak dotąd moim największym osiągnięciem jest rejestrowanie ruchu w przestrzeni. To te obrazki na monitorze, które widziałaś.

– Ale spodziewasz się, że wkrótce będziesz mógł odtworzyć wszystko, każdą rzecz, którą nagrałeś. – Poczuła się bezbronna, zrobiło się jej strasznie zimno. Skuliła się i objęła ramionami.

– Owszem, mam taką nadzieję.

– Kiedy? – spytała cicho.

– Nie wiem. Zostało mi jeszcze kilka problemów do rozwiązania.

– Ethan, nie traktuj mnie tak protekcjonalnie! – krzyknęła.

Odetchnął głęboko i zaczął szybko mówić:

– W porządku. Niektóre programy nie są jeszcze dopracowane. To wszystko jest bardzo skomplikowane i bez przerwy znajdujemy błędy. Im więcej ścieżek, którymi płyną impulsy zmysłowe próbuję zarejestrować, tym więcej kłopotów sprawia pamięć komputera. Dane zmysłowe zjadają nieprawdopodobnie dużo pamięci. Moi ludzie pracują nad uzyskaniem takiej kompresji danych, żeby zajmowały mniejszy obszar, ale na razie wyniki nie są zadowalające. Sensory w obręczy i kasku przegrzewają się. Wprawdzie wykorzystujmy najnowocześniejsze nadprzewodniki, ale wciąż nie udało się nam poradzić sobie z tym problemem. Właśnie dlatego rejestruję sygnały nerwowe, ale nie potrafię ich przekazać do mózgu tak, żeby można je było odtworzyć. Rozumiesz, o czym mówię?

– Tak.

– Jednak te trudności zbytnio mnie nie martwią. Nawet jeżeli mnie nie uda się znaleźć odpowiednich rozwiązań, zrobią to inni, załatwi to postęp pokrewnych nauk. Można się spodziewać, że jutro czy pojutrze znajdą się nadprzewodniki odporne na wysokie temperatury. Moim największym kłopotem jest to, że nie potrafię pozbyć się szumów w układach.

– W jakich układach? Komputerowych?

– Nie, oczywiście, że nie. Chodzi mi o szumy pochodzące z ludzkiego ciała. Nawet gdy człowiek poddany testom znajduje się w stanie spoczynku, ścieżki nerwowe, które monitorujemy, przenoszą do mózgu morze danych. Muszę znaleźć sposób, żeby zablokować te szumy, aby nie zagłuszały sygnałów, które przekazujemy do pamięci systemu. Dopóki tego nie osiągnę, najlepszymi obiektami do doświadczeń będą dla mnie, rzecz jasna, ludzie sparaliżowani od pasa albo od szyi w dół i ci, którym amputowano kończyny.

– Nie wydaje mi się, żeby te trudności były aż tak mało ważne.

– Oczywiście, że są ważne. Wierzę jednak, że uda mi się je pokonać.

– Wspaniale – mruknęła. Owinęła się ciasno szlafrokiem i podeszła do okna. Czuła się tak, jakby cały świat śledził każdy jej ruch, jakby paparazzi nie odstępował jej ani na krok.

Chciała wyjechać do Francji.

Usłyszała, jak Ethan przeciąga się, wkłada slipki i wyłącza komputery.

– Ethan, proszę, żebyś to skasował.

– O tej porze? Jestem zmęczony. Prześpij się z tym. Jeżeli chcesz, żebym skasował nagranie, zrobię to jutro.

– Nie zmienię zdania.

– Dobrze. Będzie jak zechcesz.

Kevin Quirk wybrał na ochroniarza Emmy Jamesa Morellego. Morelli zaproponował, że wpadnie po Emmę do mieszkania Ethana wpół do dziewiątej rano i zabierze ją na kawę, żeby mogli się poznać.

Gdy Emma wstała, Ethan jeszcze spał. Wzięła prysznic i zrobiła sobie herbatę.

Przez noc utwierdziła się w przekonaniu, że nagranie musi zostać skasowane. Chociaż nie rozumiała, dlaczego tak się dzieje, wiedziała, że na świecie jest mnóstwo ludzi, którzy przerwą każde zajęcie, by cieszyć się jej obecnością, ludzi, którzy chętnie płacą za czasopisma, byle tylko poczytać o tym, co robiła w ciągu tygodnia, gdzie chodziła po zakupy, jaki ma samochód, jakie filmy ogląda i czy nosi kask, gdy jeździ na rolkach.

Nie wątpiła więc, że znajdą się i tacy, którzy zapłacą każdą cenę, by tylko móc skorzystać z ostatniego cudu techniki i dowiedzieć się, czym dla Ethana Hana było kochanie się z nią.

Czy to rzeczywiście mogło się nagrać i być kopiowane?

Przerażała ją świadomość, że ta technika pozwoli innym wedrzeć się głębiej w jej prywatne życie, niż udało się to dotąd mediom. Obawiała się, że Ethan nie do końca rozumie, co naprawdę stworzył.

Teraz każdy, kto zechce, będzie mógł się z nią kochać bez jej pozwolenia.

To tak, jakby technika otworzyła obcym drogę do jej łóżka: będą mogli położyć się obok niej, czuć jej usta na swoich, jej język, ciało, palce, całą ją. Każdy będzie mógł bez jej wiedzy znaleźć się wewnątrz niej.

Ta świadomość paraliżowała ją. Czyżby ukradziono jej wolę? Czy jej dusza znalazła się poza ciałem?

Starała się zobaczyć ten obraz ze wszystkich stron, żeby uczynić go rzeczywistym.

Sceptycyzm podpowiadał jej, że Ethan mógł skłamać, a jako przyszła prawniczka zaczęła się zastanawiać nad konsekwencjami wprowadzenia w życie wynalazku i jego wpływem na prywatność. Jej wzrok padł na kuchenkę mikrofalową. Zobaczyła, że jest już kwadrans po ósmej. Postanowiła obudzić Ethana.

Przed wyjściem zmusi go, żeby skasował nagranie.

Ethan wydawał się roztargniony, gdy go obudziła. Emma poczuła, że nie jest tu dziś mile widziana. Pomyślała, że może tylko udawał, że śpi, a w rzeczywistości czekał, aż ona wyjdzie, bo nie chciał z nią rozmawiać.

Chciała go objąć. Lekko dotknął jej ramienia i wymruczał, że musi iść do łazienki. Gdy wrócił, miał na sobie szlafrok, który nosiła poprzedniego wieczoru. Miała nadzieję, że pozostał na nim jej zapach.

– Ethan – powiedziała łagodnie. – Zaraz muszę wyjść. Ochroniarz, z którym mam się spotkać, przyjdzie tu po mnie za kilka minut. Ale zanim wyjdę, proszę, żebyś skasował nagranie z zeszłej nocy.