Charlaine Harris - Czysta Jak Łza

– Kiedy stwierdziłeś, że to nie był Norvel?

– Wtedy, kiedy zobaczyłem, jak T. L. wyskoczył na ciebie z kampera. – Uśmiechnął się do mnie, żartując z siebie. – Myślałem, że Norvel ukrywał ciało w kamperze, a Yorkowie bali się, że będą w to zamieszani, i dlatego zacierali ślady. Nie chciałem, żeby to oni okazali się sprawcami.

– Wiedziałam, że to Yorkowie – powiedziałam spokojnie. – Ze względu na zasłony.

– Domyśliłaś się, kiedy zniknęły?

– Jeżeli z salonu zniknęły zasłony, musiał być jakiś powód. Tylko T. L. mógł je ściągnąć. Gdyby Alva wiedziała, co planuje jej mąż, wzięłaby raczej prześcieradło albo obrus, na co zwróciłabym uwagę. Ale nie zwróciłam uwagi na zasłony – powiedziałam sennie. – Poza tym zauważyłam, że ktoś podlał rośliny.

– Dlaczego… dlaczego poszłaś do kampera?

– Chciałam zobaczyć, co jest w środku – odpowiedziałam.

Oczy same mi się zamknęły.

– Aha, jeszcze jedno – wymamrotałam niewyraźnie, zmuszając się do otwarcia oczu. – Nie wiedziałeś, że T. L. jest w środku?

– Wiedziałem – odparł, starając się, by w jego głosie nie pobrzmiewała złość na mnie. – Czekałem, aż wyjdzie z jakimś dowodem. Nie mógł go zniszczyć w aucie, więc musiał zabrać ze sobą do mieszkania. Nie dostałbym nakazu rewizji kampera, bo nie miałem wystarczająco mocnych poszlak.

– Okej. Wiem już wszystko.

– Zostało jeszcze jedno.

– Mhm?

– A kajdanki na schodach u Drinkwaterów? A zabity szczur?

– Ach, to Thea. Byłam tego pewna od chwili, gdy Marshall opowiedział mi o jej sekrecie. Twoje słowa tylko to potwierdziły. Zorientowałam się, że zagroziłeś śmiercią całej załodze komendy, jeżeli pisną chociaż słówko o tym, co mi się stało. Z tym że Tom David zdążył już wszystko wypaplać swojej ukochanej. Zabronił jej mówić o tym komukolwiek innemu. A ona wiedziała i miała ochotę mnie podręczyć. Kiedy się tego domyśliłam, przestałam się przejmować, bo z Theą sobie poradzę.

Spojrzałam na Claude'a półprzytomnie.

– O jej sekrecie? – podchwycił z nadzieją. – To Thea Sedaka ma jakieś sekrety?

– Może kiedyś ci o nich opowiem – obiecałam.

– Podobno jutro wraca Marshall – dodał Claude, kiedy prawie zasypiałam. – Co zrobisz?

– Pójdę spać – wymamrotałam i zasnęłam.