Charlaine Harris - Czyste Sumienie

Przekazał informacje przez radio, które miał przypięte na ramieniu. Reakcją było takie zaskoczenie, że musiał powtórzyć wszystko jeszcze raz, spokojnym, pewnym, charakterystycznym dla Claudea tonem, dzięki któremu był tak dobrym policjantem.

– Nie mogę wyjść z pokoju, a tym bardziej wyjechać z miasta, żebyś nie wpakowała się w kłopoty – powiedział do mnie, gdy uznał, że odzyskałam już mowę. – Powiesz mi, o co w tym wszystkim chodzi?

– Zabiła Deedrę – powiedziałam. Otworzyłam drzwi, które zamknął David, żeby policjanci mogli wejść. Słyszałam zbliżające się syreny.

– Becca zabiła Deedrę? Dlaczego?

– To nie Becca. Deedra ją rozszyfrowała.

Kobieta nic nie powiedziała. Patrzyła na nas spode łba i trzymała się za kolano. Miałam nadzieję, że je jej wybiłam. Miałam nadzieję, że okropnie cierpiała. Davidowi krew leciała z nosa ciurkiem, ale Claude nie pozwolił mu sięgnąć po chusteczkę. David także nic nie mówił. Był zbyt doświadczonym przestępcą, by sobie na to pozwolić.

– No cóż, zanim pogawędzimy z nimi o Deedrze, możemy oskarżyć ich o napaść na ciebie – powiedział Claude po namyśle.

– Musicie obejrzeć to nagranie – pokazałam na magnetowid. – Po tym jak nadjedzie wsparcie – dodałam pośpiesznie, ponieważ chciałam, żeby Claude skupił się na obecnej sytuacji.

Uśmiechnął się ponuro i nie był wcale rozbawiony.

– Nie jest to jakiś sprośny film, prawda? – zapytał, nie spuszczając wzroku z Davida.

Becca, Sherry czy jakkolwiek jej było na imię, wystartowała z kanapy. Gdybym nie chwyciła jej z całej siły za łydkę, wylądowałaby pewnie tuż przy drzwiach, w miejscu, gdzie przykucnęłam. Moje dłonie nie były na tyle duże, by pewnie ją złapać, ale udało mi się spowolnić jej ruch i przytrzymać mocno lewą kostkę. Lewą, czyli tę zdrową. Prawie przewróciła się na mnie, a ja podniosłam się i obróciłam. Przycisnęłam przedramię do jej gardła. Zaczęła się dławić i wbijać palce w moje ramiona i głowę.

Zamknęłam oczy i schyliłam głowę tak mocno, jak to było możliwe, i przyszpiliłam jej nogi swoimi. Wiedziałam, że muszę sobie z nią poradzić sama – Claude nie mógł spuścić olbrzyma z celownika.

– Zabiję cię! – powiedziała słabym głosem.

Nie sądziłam, żeby była w stanie. Ale wierzyłam, że chciałaby to zrobić.

Miała jednak jeszcze asy w rękawie. Skoncentrowała wszystkie siły: nie walczyła jak wiatrak, ale jak wytrenowany zawodnik. Chwyciła mnie za uszy i skręciła je, próbując zmusić mnie, żebym się przetoczyła na plecy. Dopadało mnie już zmęczenie i nie byłam tak zdeterminowana jak ona, więc moje poddanie się było kwestią sekund. Ale zebrałam resztki sił, zacisnęłam lewą dłoń w pięść i podniosłam ją tak wysoko, jak mogłam. Była tak skupiona na tym, żeby wejść na mnie, że nie zauważyła, co próbuję zrobić.

Uderzyłam ją w głowę tak mocno, jak tylko potrafiłam.

Wydała śmieszny odgłos, jej uścisk zelżał i straciła świadomość.

Wtedy dwóch mężczyzn ściągnęło mnie z niej.

Wszystkim dobrą chwilę zajęło ustalenie, kto był bohaterką, a kto czarnym charakterem. Jak tylko Skok Farraclough i Tiny Dalton zdali sobie sprawę, że stoję po stronie prawa i porządku (choć przekonanie ich o tym zajęło trochę czasu), porzucili zamiar zakucia mnie w kajdanki i zamiast tego skuli słaniającą się Beccę. Sherry. Nieważne. W trakcie walki jej peruka przekrzywiła się, mimo że była dobrze umocowana. Jej własne włosy (ufarbowane na identyczny kolor, pewnie na wypadek, gdyby wystawały spod peruki), miały może trzy centymetry długości. Zastanawiałam się, czy jej spektakularna klatka piersiowa była darem natury i jak wyglądała ta kobieta, gdy zmywała z siebie cały makijaż. Wszystkie te obrysy, cieniowania, rozświetlania, jaskrawe kolory zmieniły jej rysy tak bardzo, że chyba tylko ekspert od makijażu mógł powiedzieć, jak wyglądała naprawdę. Ekspert taki jak Deedra Dean. Deedra dostrzegła to, co było poza błękitnymi soczewkami, stanikiem push-up, tapetą, peruką.

– Dlaczego Deedra nikomu nic nie powiedziała? – zapytał mnie później Claude.

Siedzieliśmy w jego gabinecie na posterunku policji.

– Może nie wierzyła własnym oczom. Musiała nie być pewna tego, co widziała. Może chciała jeszcze raz dokładnie przyjrzeć się Sherry Crumpler, żeby się na sto procent upewnić, że jej podejrzenia są prawdziwe.

– Sherry jest naprawdę sprytna i wydaje się nie mieć żadnych problemów z zabijaniem ludzi, jeśli połowa z tego, co ci powiedziała, jest prawdą – powiedział Claude. – Pewnie uznała, że lepiej zabić Deedrę, zanim David przyjedzie do miasta, bo on dużo bardziej przypomina siebie w telewizji. Spotkanie z nim utwierdziłoby Deedrę w jej podejrzeniach.

– Może będą na siebie kablować. – Mój głos był tak zmęczony jak całe moje ciało.

– Och, już to robią. Każde z nich zatrudniło prawnika, wybranego na chybił trafił z książki telefonicznej. Prawnicy chcą zaistnieć i pojawić się w programie telewizyjnym poświęconym zakończeniu tej sprawy. Myślę, że najpóźniej jutro odezwą się do mnie ludzie z Najbardziej poszukiwanych przestępców Ameryki.

– Powiesz mi, co ci powiedzieli?

Gdy przyjadą media, chciałam być jak najdalej od więzienia, posterunku i Claudea.

– David mówi, że wyjechaliby stąd już tydzień temu, gdyby Joe C. zmarł wtedy, gdy powinien był to zrobić. Oczywiście to Sherry podłożyła ogień. Chciała dostać w spadku te siedemdziesiąt pięć tysięcy dolarów. Później pomyślała, że gdyby David się pojawił i udawał brata Becki, a nie chłopaka, także dostałby swoją działkę. Po tym jak zabiła Deedrę, wiedziała, że muszą jakoś przyspieszyć swój plan wyłudzenia pieniędzy i musi wynieść się z miasta. Planowała, jak twierdzi David, sprzedać Apartamenty, jak tylko stąd wyjadą. Miała wynająć kogoś, kto zająłby się formalnościami i tylko wysłał jej umowę do podpisu. Wtedy mogłaby zniknąć. Nikt by o tym specjalnie nie rozmyślał.

Przemyślałam ten plan, szukając słabych punktów. Znalazłam tylko kilka.

– Potrafiła podrobić podpis prawdziwej Becki?

– Idealnie, najwidoczniej.

– A skoro nikt stąd, nawet z rodziny, nie widział Becki i Anthonyego, odkąd byli małymi dziećmi, nikomu nie przyszło do głowy, że nie jest naprawdę Beccą? Nikt nie wpadł na to, żeby to sprawdzić?

– Wydaje mi się – zahuczał Claude – że prawdziwa Becca musiała być samotniczką. A Sherry w przebraniu chyba powierzchownie pasowała do opisu: wysportowana blondynka o niebieskich oczach. Ale David twierdzi, że prawdziwa Becca miała jakieś problemy emocjonalne, nie potrafiła nawiązywać przyjaźni. Pewnie sądziła, że David spadł jej z nieba, a kiedy jego „siostra” chciała się z nią kumplować, a David zdążył zakolegować się z jej bratem twardzielem, uznała, że samotne dni już nie wrócą.

– Czemu David wymyślił, że pracował w więzieniu?

– No cóż, znał się na tym, nieprawdaż? Gdybyś uważnie słuchała programu NPPA, wiedziałabyś, że David prawie całe życie spędził na odsiadkach. I Sherry w sumie też.

– Miała nerwy ze stali, skoro mieszkała tu tak długo, podając się za Beccę.

– Nerwy też, ale to była niezła przykrywka. A gdyby doczekała do chwili, gdy było na tyle bezpiecznie, by David do niej dołączył, zarobiliby mnóstwo kasy – sto czterdzieści tysięcy z udziałów w domu Joego C. plus to, co by później dostali ze sprzedaży mieszkań. Dopóki w telewizji nie pokazali tego programu, zresztą na kilka dni przed planowanym przyjazdem Davida. On mówi, że powinna była skontaktować się z nim i go ostrzec. Ona twierdzi, że próbowała, ale nie było go pod ustalonym numerem telefonu. Więc przyjechał. Generalnie sądzę, że czuli się całkiem bezpiecznie, całkiem anonimowo. Próba spalenia domu Joego C. okazała się tylko częściowym sukcesem, ale staruszek i tak zmarł, więc uznali, że dziwnie by to wyglądało, gdyby wyjechali przed pogrzebem. Ale wtedy wtrąciłaś się ty.