Jeffery Deaver - Tańczący Trumniarz

– Dziewięć pięć „Foxtrot Bravo” z dziesięciu na cztery. Kurs dwieście czterdzieści.

Pociągnęła lekko dźwignie i samolot trochę się uspokoił, huk silników przycichł. Percey usłyszała szum powietrza jak szelest wiatru wpadającego przez okno w nocy i poruszającego prześcieradła.

Zawołała do Bella:

– Zaraz przeżyjesz pierwsze lądowanie learem. Zobaczymy, czy umiem go tak posadzić, żebyś nie uronił ani kropli kawy.

– Wystarczy, że przeżyję – powiedział Bell i zacisnął pas tak mocno, jak gdyby przypinał się do bungee.

– Nic, Lincoln.

Zdegustowany Rhyme zamknął oczy.

– Nie wierzę. Po prostu w to nie wierzę.

– Nie ma go. Był, to niemal pewne. Ale mikrofony nie wyłowiły żadnego dźwięku.

Rhyme zerknął na duże lustro, które kazał Thomowi ustawić po drugiej stronie pokoju. Spodziewali się, że roztrzaskają je kule rozpryskowe. Central Park kłębił się od ludzi Haumanna i Dellraya czekających na odgłos strzału.

– Gdzie Jodie? – spytał Rhyme.

Dellray prychnął pogardliwie.

– Chowa się w alejce. Zobaczył jakiś samochód i się spłoszył.

– Jaki samochód?

Agent roześmiał się.

– Jeżeli to był Trumniarz, to udało mu się zmienić w cztery pulchne Portorykanki. Gnojek powiedział, że nie wyjdzie, dopóki ktoś nie wyłączy latarń przed domem.

– Zostaw go. Zmarznie, to wróci.

– Albo wróci po pieniądze – przypomniała Sachs.

Rhyme spojrzał na nią spode łba. Czuł gorycz zawodu, że i tym razem sztuczka się nie udała.

Czy to on popełnił błąd? A może Trumniarz miał jakiś osobliwy instynkt? Szósty zmysł? Sama myśl o tym była odstręczająca dla Rhyme’a jako naukowca, lecz nie mógł tego wykluczyć. W końcu nawet departament nowojorski od czasu do czasu korzystał z usług mediów.

Sachs ruszyła w stronę okna.

– Nie podchodź – powiedział Rhyme. – Ciągle nie mamy pewności, czy uciekł. – Sellitto zaciągnął zasłony, trzymając się z dala od szyb.

Dziwne, ale brak pewności, gdzie dokładnie jest Trumniarz, był straszniejszy niż świadomość, że celuje do nich z odległości dwudziestu stóp.

Zadzwonił telefon Coopera. Technik odebrał.

– Lincoln, to pirotechnicy z FBI. Pogrzebali w archiwum materiałów wybuchowych i twierdzą, że być może namierzyli te kawałki lateksu.

– Co mówią?

Cooper przez chwilę słuchał agenta.

– Nie zidentyfikowali konkretnego typu gumy, ale niewykluczone, że to może być materiał z detonatora wysokościowego. Jego częścią jest balon z lateksu wypełniony powietrzem. Gdy samolot nabiera wysokości, balon powiększa się pod wpływem niższego ciśnienia na dużej wysokości i w pewnym momencie naciska na włącznik w ściance bomby. Wtedy następuje eksplozja.

– Ale ta bomba miała detonator zegarowy.

– Mówili tylko o tym lateksie.

Rhyme patrzył na plastykowe torebki ze składnikami bomby. Gdy jego wzrok spoczął na zegarze, pomyślał: Dlaczego jest nienaruszony?

Bo był zamontowany za stalową osłoną.

Ale Trumniarz mógł go zamontować gdziekolwiek, choćby wcisnąć w sam materiał wybuchowy i wtedy nic by po nim nie zostało. Pozostawienie zegara w całości w pierwszej chwili mogło się wydawać nieostrożnością. Lecz teraz zaczął się nad tym zastanawiać.

– Powiedz mu, że samolot eksplodował, kiedy podchodził do lądowania – rzekła Sachs.

Cooper przekazał agentowi tę uwagę. Po chwili powiedział:

– Mówi, że to może być różnica konstrukcyjna. Kiedy samolot się wznosi, balon odbezpiecza zapalnik, a podczas schodzenia balon kurczy się i zamyka obwód.

– Zegar to blef – szepnął Rhyme. – Zamontował go za stalową osłoną, żeby nie uległ zniszczeniu. Żebyśmy pomyśleli, że to bomba zegarowa, a nie wysokościowa. Jak wysoko był samolot Carneya w momencie wybuchu?

Sellitto przewertował raport.

– Schodził z pięciu tysięcy stóp.

– Czyli bomba była uzbrojona od chwili, gdy weszli na pięć tysięcy nad Mamaroneck, i wybuchła, kiedy zeszli poniżej tego poziomu nad Chicago – rzekł Rhyme.

– Dlaczego podczas zejścia? – zapytał detektyw.

– Żeby samolot był daleko? – podsunęła Sachs.

– Zgadza się – odparł Rhyme. – Żeby Trumniarz zdążył uciec z lotniska przed wybuchem.

– Ale po co chciał, żebyśmy myśleli, że to taki, a nie inny typ bomby? – zapytał Sellitto.

Rhyme zobaczył, że Sachs domyśliła się w tej samej chwili co on.

– O, nie! – krzyknęła.

Sellitto nadal nie rozumiał.

– Co?

– Bo w samolocie Percey oddział saperów szukał bomby zegarowej – powiedziała. – Nasłuchiwali tykania.

– Czyli – wykrztusił Rhyme – Percey i Bell też mają na pokładzie bombę wysokościową.

– Prędkość schodzenia tysiąc dwieście stóp na minutę – oznajmił Brad.

Percey pociągnęła lekko wolant steru, zwalniając opadanie. Zeszli już na pięć i pół tysiąca stóp.

Wtedy usłyszała ten dźwięk.

Dziwne ćwierkanie. Nigdy nie słyszała takiego odgłosu w learze 35A. Przypominał jakiś brzęczyk ostrzegawczy, ale dość daleki. Percey zerknęła na wskaźniki, lecz nie zobaczyła żadnej czerwonej lampki.

– Pięć tysięcy trzysta stóp – powiedział Brad. – Co to za hałas?

Nagle dźwięk ustał.

Percey wzruszyła ramionami.

Chwilę później usłyszała obok siebie krzyk:

– W górę! Ciągnij go w górę! Natychmiast!

Poczuła na policzku gorący oddech Rolanda Bella, który kucnął obok jej fotela, wymachując telefonem komórkowym.

– Co?

– Mamy bombę na pokładzie! Wysokościową. Wybuchnie, jeśli będziemy na wysokości pięciu tysięcy stóp.

– Ale jesteśmy nad…

– Wiem! Ciągnij w górę! W górę!

– Ciąg dziewięćdziesiąt osiem procent! – krzyknęła Percey. – Podaj wysokość.

Bez chwili wahania Brad pchnął dźwignie ciągu. Percey obróciła leara o dziesięć stopni. Bell poleciał do tyłu i wylądował z hukiem na podłodze.

– Pięć tysięcy dwie, pięć sto pięćdziesiąt – mówił Brad -…pięć dwieście, pięć trzysta, pięć czterysta… pięć osiemset. Sześć tysięcy stóp.

W ciągu lat spędzonych w powietrzu Percey Clay nigdy nie ogłosiła alarmu. Raz tylko zgłosiła sytuację awaryjną, kiedy pechowe stado pelikanów postanowiło popełnić samobójstwo w silniku numer dwa, blokując na dodatek pilota. Teraz jednak, po raz pierwszy powiedziała:

– SOS, SOS, lear sześć dziewięć pięć „Foxtrot Bravo”.

– Mów, „Foxtrot Bravo”.

– Kontrola, zawiadamiam, że mamy zgłoszenie o bombie na pokładzie. Proszę o natychmiastową zgodę na wejście na dziesięć tysięcy stóp i przejście w tryb oczekiwania nad obszarem niezamieszkanym.

– Zrozumiałem, dziewięć pięć „Foxtrot Bravo” – powiedział spokojnie kontroler. – Utrzymuj obecny kurs dwieście czterdzieści. Zezwolenie na dziesięć tysięcy stóp. Podamy odpowiednie kursy innym samolotom… Zmień kod na siedem siedem zero zero i skrzecz.

Brad spojrzał niepewnie na Percey, ustawiając w transponderze kod, który automatycznie wysyłał sygnał ostrzegawczy do wszystkich urządzeń radarowych w pobliżu, że „Foxtrot Bravo” ma kłopoty. Skrzeczenie polegało na wysyłaniu sygnału z transpondera, by wszyscy w kontroli lotów i innych samolotach dokładnie wiedzieli, który punkt na ekranie radaru oznacza leara.

Percey usłyszała, jak Bell mówi do telefonu:

– Poza mną i Percey do samolotu zbliżał się tylko Ron Talbot, dyrektor firmy. Wiesz, nic do niego nie mam, ale moi chłopcy albo ja nie spuszczaliśmy z niego oka, kiedy pracował. Cały czas ktoś zaglądał mu przez ramię. Aha, przyjechał jeszcze ten człowiek z częściami. Z firmy dystrybucyjnej w Greenwich. Ale go sprawdziłem, był w porządku. Wziąłem od niego nawet numer do domu i rozmawiałem z jego żoną, żeby potwierdzić tożsamość. – Bell słuchał przez chwilę, po czym wyłączył telefon. – Odezwą się.