Charlaine Harris - Czyste Intencje

– Prezent przedświąteczny. Uniósł brew.

– Mam wkładkę antykoncepcyjną. Nie musisz niczego zakładać.

– Och, Lily – wyszeptał i zamknął oczy, żeby rozkoszować się tą chwilą.

Wyglądał jak skaut, który właśnie dostał składniki, żeby przypiec sobie na ognisku swój specjał, s'mores. Byłam ciekawa, kiedy uświadomi sobie inne konsekwencje mojego podarunku. Ale wtedy Jack położył mnie na łóżku i przestałam się tym zajmować.

Godzinę później leżeliśmy ciasno przytuleni, zrzuciwszy z łóżka narzutę, koc i prześcieradła.

Przynajmniej prześcieradła wyglądały na czyste. Jack przełożył jedną nogę ponad moimi i tulił mnie w takim uścisku.

– Dlaczego przyjechałeś? – zapytałam, kiedy był już w nastroju do rozmowy.

– Lily – powiedział powoli, z wyraźnym zadowoleniem w głosie – zamierzałem tu przyjechać dla ciebie. Sądziłem, że możesz mnie potrzebować, a przynajmniej, że jeśli mnie zobaczysz, będzie ci raźniej.

Powiódł palcem wzdłuż mojego kręgosłupa. Leżałam twarzą do niego, wtuliwszy się w zagłębienie u podstawy jego szyi. Ku swemu przerażeniu poczułam, jak zapycha mi się nos, a oczy wzbierają łzami. Nie podniosłam twarzy. Łza stoczyła mi się po policzku, a ponieważ leżałam bokiem, ominęła skrzydełko nosa i spłynęła do środka. Po prostu elegancja-Francja.

– I wtedy zadzwonił do mnie Roy. Pamiętasz Roya?

Skinęłam głową, tak że poczuł mój ruch.

Zapamiętałam Roya Costimiglię jako niskiego, tęgiego mężczyznę z przerzedzającymi się siwymi włosami; dobijał chyba sześćdziesiątki. Można go było sześć razy minąć na ulicy i nie zapamiętać, że się go kiedykolwiek widziało. Roy był detektywem, pod którego kierunkiem Jack odbył dwuletnią praktykę.

– Któregoś razu pod nieobecność żony Roya przegadaliśmy cały wieczór przy kolacji, więc wiedział, że spotykam się z dziewczyną pochodzącą z Bartley. Zadzwonił do mnie, ponieważ dostał do sprawdzenia nowy ślad w sprawie, którą zajmuje się od czterech lat.

Ukradkiem wytarłam twarz skrajem prześcieradła.

– Co to za sprawa? – zapytałam. Głos na szczęście mi się nie łamał.

– Summer Dawn Macklesby. – Jeszcze nigdy nie słyszałam, żeby głos Jacka brzmiał tak twardo i ponuro. – Słyszałaś o dziewczynce porwanej wkrótce po urodzeniu?

Znów zrobiło mi się przeraźliwie zimno.

– Przeczytałam w gazecie fragment artykułu przypominającego jej historię.

– Wiele osób przeczytało ten tekst, a jedna z nich zareagowała dosyć dziwnie. W ostatnim akapicie była wzmianka o tym, że Roy na zlecenie Macklesbych prowadził poszukiwania przez kilka ubiegłych lat. Za jego pośrednictwem sprawdzili każdy trop, zbadali każdą wskazówkę, każdą pogłoskę, które dotarły do nich w ciągu minionych czterech i pół roku… odkąd doszli do wniosku, że policja raczej postawiła kreskę na tej sprawie. Państwo Macklesby mieli nadzieję, że artykuł znajdzie jakiś odzew, dlatego się na niego zgodzili. To bardzo mili ludzie. Miałem okazję ich poznać. Oczywiście, ich życie w pewnym sensie się rozpadło, kiedy ona zniknęła… ich malutka córeczka.

Jack pocałował mnie w policzek i mocniej do siebie przytulił. Wiedział, że płakałam. Nie chciał o tym rozmawiać.

– I jaki był odzew? Ktoś zadzwonił?

– Taki.

Jack usiadł na krawędzi łóżka. Otworzył aktówkę i wyjął z niej dwie kartki papieru. Pierwsza była kopią tego samego artykułu, który widziałam w gazecie, ze smutnym aktualnym zdjęciem państwa Macklesby i starym zdjęciem małej w niemowlęcym foteliku. Rodzice wyglądali na zmaltretowanych psychicznie; szczególnie wymizerowana była Teresa Macklesby – te oczy widziały piekło. Twarz jej męża Simona była jak skamieniała, a ręka, którą położył na kolanie, zaciśnięta w pięść.

Druga kartka pochodziła z księgi pamiątkowej wydanej w ubiegłym roku dla miejscowej szkoły podstawowej; miała nagłówek: „The Bartley Banner”, i datę wydrukowaną u góry strony, strony z numerem 23. Pod nagłówkiem znajdowała się powiększona czarno-biała fotografia trzech dziewczynek bawiących się na zjeżdżalni. Dziewczynką, która właśnie zjeżdżała z rozwianymi długimi włosami, była Eva Osborn. Drugą, która na górze czekała na swoją kolej, była Krista O'Shea, znacznie radośniejsza, niż kiedy ją poznałam. Trzecia wspinała się po drabince i odwróciła się, żeby się uśmiechnąć do obiektywu. Zaparło mi dech w piersiach.

Podpis głosił; „Drugoklasistki cieszą się z nowej atrakcji na placu zabaw, ofiarowanej nam w marcu przez Bartley Tractor and Tire Company oraz Choctaw County Welding”.

– To było przypięte do artykułu z gazety – powiedział Jack. – Przyszło w kopercie ze stemplem pocztowym z Bartley. Ktoś stąd uważa, że jedną z tych dziewczynek jest Summer Dawn Macklesby.

– O nie!

Jego palec musnął buzię trzeciej dziewczynki.

– Czy to córka Dilla? Anna Kingery? Kiwnęłam głową i ukryłam twarz w dłoniach.

– Kochanie, muszę to zrobić.

– Dlaczego przyjechałeś zamiast Roya?

– Bo Roy dwa dni temu miał zawał. Zadzwonił do mnie ze szpitala.

– Wyzdrowieje?

– Nie wiem – odparł Jack. Był zasmucony i zły, chociaż nie wiedziałam, co było powodem złości. Być może własna bezradność. – Przez tyle lat fatalnie się odżywiał i w ogóle nie ćwiczył… ale najgorsze i tak jest to, że ma wadę serca.

Ja też usiadłam i objęłam go. Przez chwilę godził się na pocieszanie. Położył głowę na moim ramieniu i przytulił mnie. Zdjęłam gumkę związującą jego koński ogon i jego długie czarne włosy rozsypały się miękko na mojej skórze. Ale Jack zaraz podniósł głowę i spojrzał mi prosto w oczy, trzymając twarz tuż przy mojej twarzy.

– Muszę to zrobić, Lily. Dla Roya. Przyjął mnie i nauczył zawodu. Gdyby poprosił mnie o to ktokolwiek inny, gdyby sprawa nie dotyczyła dziecka, odmówiłbym, bo dotyczy bliskich ci osób. Ale muszę.

Nawet jeśli okaże się, że Anna Kingery to Summer Dawn, nawet jeśli zrujnuje to życie Varenie. Spojrzałam na niego. Ból, który poczułam w sercu, był tak złożony, że nie potrafiłam go wyrazić.

– Jeśli to zrobił – powiedział Jack, tak skupiony na mnie, że przejrzał moje myśli – i tak nie powinnaś jej pozwolić za niego wyjść.

Pokiwałam głową, nadal próbując oswoić ten przeszywający ból. Niezależnie od tego, ile lat się nie widziałyśmy i jak bardzo odsunęłyśmy się od siebie, Varena jest moją siostrą. My dwie jesteśmy jedynymi osobami na świecie, które dzieliły i które zapamiętają życie naszej rodziny.

– Trzeba to wyjaśnić przed ślubem – oświadczyłam.

– Zostały dwa dni? Trzy? Musiałam się zastanowić. – Trzy. – Cholera! – zaklął Jack.

– Co już wiesz?

Odsunęłam się od niego, a jego głowa zaczęła ciążyć w stronę moich piersi jak przyciągana magnesem. Złapałam go za uszy.

– Jack, musimy skończyć rozmawiać.

– W takim razie musisz się czymś okryć.

Z szafki wyciągnął swój szlafrok i rzucił mi go. Był to jego szlafrok podróżny, cienki, czerwony, jedwabny; owinęłam się w niego.

– Niewiele lepiej – stwierdził Jack, przyjrzawszy mi się uważnie. – Ale musi wystarczyć.

Sam włożył T-shirt i bokserki. Położył aktówkę na łóżku, a ponieważ w obskurnym pokoju było zimno, na powrót okryliśmy się kocem, usiadłszy z plecami opartymi o ścianę.

Jack założył okulary do czytania, lekkie połówki, w których wygląda jeszcze seksownej. Nie wiem, od jak dawna ich używa, ale dopiero ostatnio zaczął je nosić przy mnie. To był pierwszy raz, kiedy nie doceniłam efektu.