Jeffery Deaver - Kolekcjoner Kości

– Czy mam przytoczyć, co mówią podręczniki o ludziach nieodbierających telefonów?

– Zostawmy to na później, Terry. Słyszałeś o tym przestępcy?

– Trochę – odpowiedział Dobyns, przypatrując się Rhyme’owi. Nie miał odpowiedniego wykształcenia, ale znał się na fizjologii. – Dobrze się czujesz? Źle wyglądasz.

– Trochę dzisiaj pracowałem – przyznał Rhyme. – Przed chwilą uciąłem sobie krótką drzemkę. Dobrze wiesz, jakim jestem leniwym sukinsynem.

– Tak, wiem. Dzwoniłeś do mnie o trzeciej nad ranem, by zadać mi kilka pytań dotyczących przestępcy, i nie mogłeś zrozumieć, że śpię. Czego potrzebujesz? Zbierasz informacje do portretu psychologicznego przestępcy?

– Cokolwiek powiesz, pomoże nam.

Sellitto krótko przedstawił sprawę Dobynsowi, który – jak przypominał sobie Rhyme z okresu ich współpracy – nie robił notatek, tylko wszystkie informacje gromadził w głowie, którą zdobiła ciemna czupryna.

Psycholog, słuchając detektywa, podszedł do charakterystyki znajdującej się na ścianie.

Uniósł palec, by przerwać Sellitcie.

– Ofiary, ofiary… I wszystkie zostały znalezione pod ziemią: jedna zakopana, druga w piwnicy, trzecia w tunelu.

– Właśnie – potwierdził Rhyme.

– Mów dalej.

Sellitto kontynuował. Opowiedział o uratowaniu Monelle Gerger.

– Dobrze – rzucił Dobyns. Przestał chodzić po pokoju i znów zatrzymał się przed charakterystyką. Stanął w rozkroku i wziął się pod boki. Zapoznał się ze skąpymi informacjami o przestępcy 823. – Lincoln, powiedz mi więcej o swoim wniosku: o tym, że nasz facet jest zafascynowany przeszłością.

– Nie potrafię tego wyjaśnić. Jak do tej pory wszystkie wskazówki są powiązane z historycznym Nowym Jorkiem. Materiały budowlane sprzed stu lat, rzeźnie, sieć tłocząca parę wodną.

Dobyns podszedł bliżej i postukał palcem w charakterystykę.

– A ta Hanna… Opowiedzcie mi o Hannie.

– Amelio? – odezwał się Rhyme.

Sachs powiedziała Dobynsowi, że przestępca z niezrozumiałych powodów zwracał się do Monelle Gerger: Hanna.

– Wydawało jej się też, że on lubi to imię. Poza tym zwracał się do niej po niemiecku.

– Bardzo ryzykował, porywając ją – zauważył Dobyns. – Taksówka na lotnisku to był dla niego bezpieczny sposób porwania. Ale ukrycie się w pralni… Musiał bardzo chcieć porwać Niemkę. – Zaczął skręcać swoje rude włosy w długich palcach. Usiadł w jednym ze skrzypiących rattanowych foteli i wyciągnął nogi. – Okay. Postaramy się coś powiedzieć o przestępcy. Podziemia… to jest klucz. On coś tłumi w sobie, ukrywa. Pomyślałem nawet o histerii.

– Nie postępuje jednak histerycznie – powiedział Sellitto. – Jest cholernie opanowany i działa z premedytacją.

– Myślę o histerii jako chorobie: nerwicy objawiającej się między innymi zaburzeniami świadomości. Może pojawić się w wyniku ciężkiego urazu psychicznego, gdy wspomnienie wydarzenia zostanie zepchnięte do podświadomości i przekształcone. W ten sposób zresztą leczy się z traumy. Zwykle histerii towarzyszy ból, nudności, zaburzenia ruchu. Jednak czasami trauma powoduje wyłącznie zaburzenia świadomości. Amnezja, rozszczepienie osobowości.

– Jekyll i Hyde? – Tym razem Cooper postanowił być bezpośredni, uprzedzając Banksa.

– Nie sądzę, aby cierpiał na rozdwojenie osobowości – kontynuował Dobyns. – Bardzo rzadko mamy do czynienia z takimi przypadkami i dotyczą one głównie ludzi młodych z niskim ilorazem inteligencji, niższym, niż ma wasz przestępca… – Wskazał na charakterystykę. – On jest sprytny i inteligentny. To wyrachowany przestępca.

Przez chwilę wyglądał przez okno.

– To jest interesujące – kontynuował. – Myślę, że przestępca wciela się w inną osobę, gdy chce zabijać. Ta uwaga jest bardzo ważna.

– Dlaczego?

– Z dwóch powodów. Po pierwsze, mówi nam o jego prawdziwej osobowości. On w pracy lub szkole uczył się pomagać ludziom, nie ich krzywdzić. Jak ksiądz, adwokat, polityk, pracownik socjalny. Po drugie, realizuje jakiś plan. Gdy odkryjecie plan, łatwiej będzie go schwytać.

– Jakiego rodzaju plan?

– Przypuszczalnie chciał zabijać od dłuższego czasu, ale nie robił tego, dopóki nie znalazł odpowiedniej osobowości. Być może postaci z książki, filmu lub kogoś znajomego. Jest to ktoś, z kim chciałby się identyfikować. Ktoś, kogo zbrodnie usprawiedliwiają go. Zaryzykowałbym twierdzenie…

– Mów – ponaglał go Rhyme.

– Jego opętanie historią wskazuje, że wciela się w postać z przeszłości.

– Rzeczywistą?

– Tego nie mogę twierdzić. Być może fikcyjną. Hanna, kimkolwiek jest, gdzieś została opisana. Niemka lub Amerykanka niemieckiego pochodzenia.

– Jakie są przyczyny jego postępowania?

– Freud powiedziałby, że kompleks Edypa. Obecnie uważa się, iż przyczyną rozwijającej się choroby jest uraz psychiczny. Nie był jednorazowy. Nie wykluczam, że niepowodzenia w życiu osobistym lub zawodowym. Trudno powiedzieć…

Jego oczy zapłonęły, gdy znów spojrzał na charakterystykę.

– Lincoln, mam nadzieję, że złapiecie go żywcem. Chciałbym mieć go na kanapie przez kilka godzin.

– Thom, zapisałeś to wszystko?

– Tak jest.

– Jeszcze jedno pytanie… – zaczął Rhyme.

Dobyns odwrócił się.

– Powiedziałbym raczej: Oto jest pytanie. Dlaczego zostawia wskazówki? Tak?

– Tak. Dlaczego wskazówki?

– Pomyśl o tym, co zrobił… Rozmawia z wami. Nie zabija przypadkowo. Nie jest schizofrenikiem. Komunikuje się z wami waszym językiem. Językiem kryminalistyków. Dlaczego? – Znów zaczął chodzić po pokoju, zerkając na charakterystykę. – Myślę, że on chce się dzielić winą. Zabijanie nie przychodzi mu łatwo. Szuka wspólników. Jeżeli nie ocalicie ofiary, częściowo jest to wasza wina.

– Korzystny dla nas wniosek, prawda? – zapytał Rhyme. – Oznacza to, że podrzuca ślady, które można zinterpretować. W innym przypadku nie pozbyłby się części winy.

– To prawda – przyznał Dobyns. Uśmiech zniknął z jego twarzy. – Ale trzeba wziąć pod uwagę jeszcze jeden element.

– Nasili aktywność – uzupełnił Sellitto.

– Właśnie – potwierdził Dobyns.

– Jak często może atakować? – mruknął Banks. – Co trzy godziny? Nie będzie to za często?

– On jest przygotowany – kontynuował psycholog. – Prawdopodobnie teraz porwie więcej osób. – Zmrużył oczy. – Mam rację, Lincoln?

Czoło Rhyme’a pokryły krople potu.

– Jestem po prostu zmęczony. Za dużo wrażeń jak dla starego paralityka.

– Ostatnia rzecz. Charakterystyka ofiar jest bardzo ważna w przypadku seryjnych przestępstw, ale tutaj mamy do czynienia z różnym wiekiem ofiar, różną płcią i pozycją społeczną. Sami biali, lecz przestępca działa na obszarze zamieszkanym głównie przez białych. Na podstawie dotychczasowych informacji nie możemy powiedzieć, dlaczego wybrał te, a nie inne ofiary. Gdybyśmy to wiedzieli, można by uprzedzić jego działania.

– Dziękuję, Terry – powiedział Rhyme. – Nie odchodź jeszcze.

– Dobrze, Lincoln. Jak sobie życzysz.

– Spójrz na wskazówki z ostatniego miejsca przestępstwa. Co my mamy? Bieliznę…

Mel Cooper zebrał torby, które przyniosła Sachs. Rhyme przyglądał się plastikowemu workowi z bielizną.

– Katrina Fashion’s D’Amore – oznajmił. – Czysta bawełna. Elastyczna gumka. Made in USA. Uszyto ją na Tajwanie.

– Możesz tyle powiedzieć, patrząc na bieliznę? – zapytała Sachs z niedowierzaniem.