John Lescroart - Wyścig z czasem

– No więc po co przyjechałeś?

– Powiedzieć ci o Napa i o fryzjerze, upewnić się, że jesteś na bieżąco. Rozumiem, że zgodnie z całą swoją właściwą procedurą prawną pojedziesz tam, mam rację? Zdobędziesz nakazy, czy co tam normalnie robicie. Wyślesz zespół, żeby rozejrzał się u Manionów w domu.

– Coś w tym stylu, mam nadzieję. A w międzyczasie, co ty zamierzasz robić?

– W międzyczasie jestem w Napa.

– Po co?

– Pociągnę za parę sznurków i zobaczę, co się wydarzy. Juhle zwiesił na chwilę głowę, potem podniósł wzrok i odezwał się spokojnym tonem.

– Gdybym poprosił cię, żebyś nie rozmawiał z Carol Manion, mógłbyś się powstrzymać? Jeśli ją wystraszysz i obstawi się prawnikami, nim ja do niej dotrę, a stanie się to już niebawem, to najpierw będę cię torturował, a potem cię zabiję i mówię poważnie.

– Nie zamierzałem z nią rozmawiać, Dev. Nawet jeśli powiedziałaby mi prawdę, czego i tak nie zrobi, nie powiedziałaby mi nic, czego jeszcze nie wiem.

– Poza może tym, co zrobiła z Parisi.

– Tego nie powie mi w rozmowie, Dev. Po tym wszystkim, niczego dobrowolnie nie zdradzi.

– Więc jak?

– Pracuję nad tym – odparł Hunt. – Jak będę wiedział, dam ci znać.

Do południa było jeszcze daleko, gdy skończywszy kompletowanie dokumentów, Juhle stanął przed sędzią Oscarem Thomasino, który cały tydzień pełnił funkcję sędziego pokoju i nie był zbyt zadowolony z najścia w domu w sobotnie przedpołudnie. Sędzia, w ubraniu wyjściowym, siedział za biurkiem w gabinecie. Powieść, którą czytał, spoczywała okładką do góry, na suszce.

– Niech pan odświeży moją pamięć, inspektorze – powiedział.

– Ale czy nie był pan u mnie niedawno z partnerem, prosząc o podobny nakaz?

– Tak, Wysoki Sądzie, kilka dni temu.

– Ale nie w tej samej sprawie?

– Tak, w tej samej.

Łagodna twarz Thomasino zachmurzyła się pod rzadkimi siwymi włosami. Zdjął okulary w stylu Bena Franklina i z nieobecnym wzrokiem zaczął wycierać je szmatką, którą wyjął z szuflady biurka.

– Mogę wiedzieć, jakie były rezultaty tamtej rewizji?

– W domu kobiety znaleźliśmy dwa pistolety kalibru.22. Wysoki Sądzie, które zostały poddane testom balistycznym. I ubrania, które sprawdziliśmy na ślady prochu.

– I jakie były wyniki tych testów?

– Negatywne.

– Rozumiem – Thomasino spojrzał na szkła okularów, chuchnął na nie, po czym kontynuował polerowanie. – I rozumiem, że jeśli podpiszę ten nakaz, będziecie szukać pozytywnych wyników na tych samych przedmiotach – pistolet, ubrania i tak dalej?

– Tak, Wysoki Sądzie.

Thomasino założył okulary, rzucił Juhle’owi czujne spojrzenie.

– Gdzie jest dziś pański partner, inspektorze?

– W kościele. Na nabożeństwie. Jest Mormonem.

– Ach – sędzia zrobił pauzę. – Ale jak do tej pory pracowaliście nad tą sprawą razem? Pan i inspektor…

– Shiu.

– Tak, Shiu – pochylił się nieco, opierając łokcie na stole.

– Zmierzam do tego, inspektorze Juhle, czy – to tylko pytanie, proszę nie żywić urazy – czy pańskie pojawienie się tu bez partnera, może wskazywać na pewien brak zgodności między panem a Shiu, co do tego, czy nakaz ten poparty jest dowodami.

– Nie, Wysoki Sądzie. Nie sądzę, że chodzi tu o brak zgodności. Inspektor Shiu jest człowiekiem o bardzo głębokich przekonaniach religijnych i…

Thomasino podniósł rękę.

– Tak jak wielu z nas, inspektorze, jak wielu z nas. A jednak jestem całkiem pewien, że większość pana kolegów z wydziału zabójstw, pracując nad niesamowicie znaczącą sprawą morderstwa sędziego federalnego, mogłaby uznać to za swój obowiązek, by, powiedzmy, skrócić trochę obecność na mszy lub zupełnie ją opuścić, gdyby nagle w niedzielny poranek pojawił się decydujący dowód. Nie sądzi pan, że można to uznać za regułę?

– Tak, Wysoki Sądzie.

– Pozwolę sobie pójść nieco dalej. Czy myśli pan, że pana własny partner, inspektor Shiu, opuściłby dobrowolnie okazję wzięcia czynnego udziału w bez wątpienia najważniejszym, najbardziej znaczącym aresztowaniu w jego całej karierze, gdyby uważał, że zbliżacie się do przełomu w tej sprawie?

– Zazwyczaj, nie, myślę, że nie, Wysoki Sądzie. Na pewno nie. Ale w tym przypadku…

– Proszę mówić dalej.

– No cóż, inspektor Shiu dorabia sobie u Manionów. Z tego, co wiem, pracuje dla nich od kilku lat. Często zastanawiałem się, iż nie jest wykluczone, że tak szybko dotarł do wydziału zabójstw dzięki, że tak powiem, wpływom politycznym.

– Przyjaciół Manionów?

– To tylko teoryjka.

– Mało przyjemna.

– Mało, Wysoki Sądzie. Ale jestem szczery.

– Więc pana zdaniem, uważa on ten nakaz za pewnego rodzaju konflikt interesów?

– Nie poszedłbym aż tak daleko. Ale powiedzmy, że mógłby czuć się nieswojo, tłumacząc Manionom, czemu wziął w tym udział.

– A nie sądzi pan, podążając tym samym tokiem, że woli zdystansować się od przedsięwzięcia, które uważa za nieprzemyślane, które jego zdaniem mogłoby rozwścieczyć wpływowych i potężnych ludzi, nie gwarantując sprawie sukcesu? Inspektorze, ludzie w pańskiej branży mogliby nazwać to wskazówką.

Juhle milczał.

Thomasino pokiwał głową i westchnął, zasmucona mina przemknęła po jego twarzy.

– Inspektorze – powiedział – skoro jesteśmy szczerzy i mówimy nieoficjalnie, to pozwolę sobie zapytać pana o coś innego, tylko między nami. Czy uważa pan, pomijając naturalną wagę sprawy, że w tym budynku i w całym mieście są ludzie, którzy widzą tę sprawę jako pana osobisty sprawdzian?

Powaga pytania zachwiała Juhle’em, ale nie ustąpił pola.

– Tak, Wysoki Sądzie, myślę, że tak. Ale staram się, by nie wpływało to na moje decyzje – mówił dalej mimo sceptycznego spojrzenia Thomasino. – W przeciągu kilku minionych godzin dowiedziałem się bezspornie, że adoptowany syn Carol Manion jest biologicznym synem Staci Rosalier, kobiety zabitej z sędzią Palmerem. Pani Manion zadała sobie dużo trudu przez minione osiem lat, by utrzymać ten fakt w tajemnicy. Łącznie z tym, że gdy rozmawiałem z nią w zeszłym tygodniu, nie wspomniała o niczym.

– Spytał ją pan o to?

– Nie, Wysoki Sądzie, ale…

– Ale pana zdaniem powinna dobrowolnie podać tę informację?

– Nie może mi się w głowie pomieścić, że tego nie zrobiła, Wysoki Sądzie. Nie może. Choćby tylko… „Wiem, że to niesamowity zbieg okoliczności, ale sądzę, że powinniście o tym wiedzieć”. Nie mogła być tego nieświadoma.

Thomasino zastanawiał się, palcami zakrywając górną wargę. Popatrzył na notatki, które robił, gdy Juhle wykładał mu całość dość złożonego scenariusza.

– Może źle zrozumiałem niektóre szczegóły, inspektorze, a jeśli tak, to proszę mnie poprawić. Lecz jeżeli dobrze pojąłem pana objaśnienia, pani Manion adoptowała dziecko Staci Keilly, czyż nie? A skoro tak, to czemu nazwisko Rosalier miałoby sprowokować ją do wspomnienia panom o jej synu? Jeśli we wtorek po południu, gdy z nią rozmawialiście, również panowie znali tylko to nazwisko.

Juhle’owi zrzedła mina. Poczuł, jak z głowy odpływa mu krew. Zasadniczy fakt o rodzicach Todda nie był kwestionowany – albo tak mu się wydawało – ale Carol Manion niekoniecznie wiedziała o Staci we wtorek, gdy razem z Shiu przepytywali ją na temat umówionego spotkania z Parisi.

Carol mogła wiedzieć o prawdziwym związku Staci z jej synem jedynie w przypadku, jeśli została z tym skonfrontowana i zabiła ją. Ale to było odwracanie kota ogonem. Jeśli tego nie zrobiła, a nie było dowodu na to, że zrobiła, to wszystkie jej działania – niewspomnienie o Toddzie jemu i Shiu, ogolenie włosów syna, ponieważ, mimo wszystko, lato było coraz bliżej