Stephen King - Zielona Mila

[1] – Percy… – zacząłem i tyle mniej więcej zdążyłem powiedzieć. Percy oprzytomniał i strącił moją dłoń. Spojrzał w dół na przód swoich spodni, zobaczył rozszerzającą się plamę i oblał się ciemnym krwistym rumieńcem. Popatrzył z powrotem na mnie, a potem na Harry’ego i Deana. Pamiętam, że dziękowałem Bogu, iż stary Tu-Tut już sobie poszedł. Gdyby został razem z nami, całe Cold Mountain wiedziałoby nazajutrz, co się stało. A biorąc pod uwagę nazwisko Percy’ego – niezbyt w tym kontekście fortunne [1] – historię powtarzano by z radością przez długie lata. – Jeśli któryś z was piśnie choćby słówko, za tydzień będzie stał w kolejce do garkuchni – syknął. W innych okolicznościach strzeliłbym go może w pysk za podobną odzywkę, ale teraz zrobiło mi się go tylko żal. Myślę, że zdał sobie z tego sprawę i to chyba jeszcze bardziej go zabolało – tak jakby ktoś smagnął go w otwartą ranę pokrzywą. – To, co się tutaj dzieje, nie wychodzi poza te ściany – powiedział cicho Dean. – Nie musisz się o nic martwić. Percy zerknął przez ramię w stronę celi Delacroix. Brutal zamykał właśnie jej drzwi i ze środka wciąż dobiegał wyraźny chichot Francuza. Spojrzenie Percy’ego było ciemne jak burzowa chmura. Chciałem powiedzieć, że jak sobie ktoś pościele, tak się wyśpi, po chwili uznałem jednak, że to chyba nie najlepsza pora na wygłaszanie podobnych mądrości. – Co do niego… – zaczął i urwał w pół zdania, po czym ruszył ze spuszczoną głową do magazynu, żeby poszukać suchej pary spodni. – Jest taki śliczny – mruknął rozmarzonym głosem Wharton, lecz Harry kazał mu zamknąć jadaczkę, grożąc, że w przeciwnym razie powędruje z powrotem do izolatki. Wharton skrzyżował ręce na piersi, zamknął oczy i udał, że śpi. Wetmore, ang. bardziej mokry

[2]Annie Oakley, 1860-1926, amerykańska snajperka.