Harlan Coben - Zachowaj Spokój

– Tak?

– Marianne Gillespie zatrzymała się w Travelodge w Livingston. Miała wymeldować się dziś rano. Mamy również kogoś z personelu hotelowego, który widział, że Marianne przyjęła jakiegoś mężczyznę.

– Kiedy?

– Nie był pewien, ale wydawało mu się, że cztery lub pięć dni temu, mniej więcej wtedy, kiedy się zameldowała.

Muse skinęła głową.

– To ogromny postęp.

Cope wciąż nie odrywał oczu od monitora.

– Może powinniśmy zorganizować konferencję prasową. Powiększyć zdjęcie tej kobiety. Zobaczyć, czy ktoś zdoła ją rozpoznać.

– Może. Nienawidzę ujawniać mediom wyników dochodzenia, jeśli nie muszę.

Cope nadal przyglądał się mężowi zaginionej na monitorze. Muse zastanawiała się, o czym myśli. Cope też miał za sobą tragiczne chwile, w tym śmierć pierwszej żony. Muse rozejrzała się po gabinecie. Na stole stało pięć nowych iPodów, jeszcze w pudełkach.

– Co to? – zapytała.

– iPody.

– Wiem. Pytam, po co ci one?

Cope nie spuszczał z oka Cordovy.

– Niemal mam nadzieję, że to on.

– Cordova? On tego nie zrobił.

– Wiem. Prawie czuje się jego ból.

Cisza.

– Te iPody są dla druhen – powiedział Cope.

– Słodkie.

– Może powinienem z nim pogadać.

– Z Cordovą?

Cope skinął głową.

– To mogłoby pomóc.

– Lucy lubi smutne piosenki – rzekł. – Wiesz o tym, prawda?

Chociaż miała być druhną, Muse nie znała Lucy zbyt długo i – pod wieloma względami – aż tak dobrze. Mimo to skinęła głową, ale Cope wciąż patrzył w ekran.

– Co miesiąc wypalam jej nową płytkę kompaktową. To śmieszne, wiem, ale ona to lubi. Tak więc co miesiąc szukam absolutnie najsmutniejszych piosenek, jakie zdołam znaleźć. Łamiących serce. Na przykład w tym miesiącu mam Congratulations Blue October oraz Seed Angie Aparo.

– Nigdy ich nie słyszałam.

Uśmiechnął się.

– Och, usłyszysz. Ten prezent. Listy utworów zostały załadowane do iPodów.

– Wspaniały pomysł – pochwaliła Muse.

Poczuła lekkie ukłucie zazdrości. Cope wypalał płyty kompaktowe dla ukochanej. Ależ z niej szczęściara!

– Kiedyś zastanawiałem się, dlaczego Lucy tak bardzo lubi te piosenki. Rozumiesz, o czym mówię? Siedzi po ciemku, słucha ich i płacze. Muzyka tak na nią działa. Nie pojmowałem tego. A w zeszłym miesiącu? Znalazłem tę piosenkę Missy Higgins. Znasz ją?

– Nie.

– Jest świetna. Wystrzałowa muzyka. Ta piosenka mówi o byłym ukochanym i o tym, że chociaż wie, że nie powinna, to nie może znieść myśli, że dotykają go dłonie innej.

– Smutne.

– Właśnie. A Lucy jest teraz szczęśliwa, prawda? Chcę powiedzieć, że jest nam tak dobrze. W końcu odnaleźliśmy się i bierzemy ślub. Dlaczego więc ona wciąż słucha tych smutnych piosenek?

– Pytasz mnie?

– Nie, Muse, ja ci coś wyjaśniam. Długo nie mogłem tego zrozumieć. Teraz już wiem. Te smutne piosenki to bezpieczny ból. Odwracają uwagę. W kontrolowany sposób. Być może pozwalają sobie wyobrazić, że prawdziwe cierpienie będzie podobne. Nie będzie. Oczywiście, Lucy o tym wie. Nie można się przygotować na prawdziwe cierpienie. Musisz pozwolić, żeby rozdarło cię na strzępy.

Zadzwonił jego telefon. Cope wreszcie oderwał wzrok od monitora i podniósł słuchawkę.

– Copeland – powiedział. Potem popatrzył na Muse. – Znaleźli coś o najbliższym krewnym Marianne Gillespie. Lepiej tam idź.

Gdy tylko zostały same w pokoju, Yasmin zaczęła płakać.

– Co ci się stało? – zapytała Jill.

Yasmin wskazała na swój komputer i usiadła.

– Ludzie są tacy okropni.

– Co się stało?

– Pokażę ci. To takie podłe.

Jill przysunęła sobie krzesło i usiadła obok przyjaciółki. Przygryzła paznokieć.

– Yasmin?

– Co?

– Martwię się o mojego brata. I mojemu ojcu też się coś stało. To dlatego mama zostawiła mnie tutaj.

– Pytałaś o to mamę?

– Nie chciała mi powiedzieć.

Yasmin otarła łzy, nie przestając pisać.

– Zawsze chcą nas chronić, prawda?

Jill zastanawiała się, czy Yasmin powiedziała to sarkastycznie czy poważnie, a może po trosze jedno i drugie. Yasmin znów spoglądała na monitor. Pokazała palcem.

– Zaczekaj, tu jest. Popatrz.

Była to strona MySpace, zatytułowana „Mężczyzna czy kobieta? – Historia XY”. Tapeta ukazywała tłum goryli i innych małp. Jako ulubione filmy wymieniono Planetę małp i Hair. Domyślną piosenką była Shock the Monkey Petera Gabriela. Były również filmy z National Geographic, wszystkie o naczelnych. Jeden krótki filmik z Youtube, zatytułowany Tańczący goryl.

Jednak najgorszy był domyślny obrazek – szkolne zdjęcie Yasmin z dorysowaną brodą.

– Nie wierzę – szepnęła Jill.

Yasmin znów zaczęła płakać.

– Jak znalazłaś tę stronę?

– Marie Alexander, ta suka, przysłała mi link. Rozesłała go połowie klasy.

– Kto zrobił tę stronę?

– Nie wiem. Założę się, że ona. Przysłała mi link, udając zmartwioną, ale niemal słyszałam, jak chichocze.

– I podesłała go innym?

– Tak. Heidi, Annie i…

Jill potrząsnęła głową.

– Tak mi przykro.

– Przykro?

Jill nie odpowiedziała. Yasmin poczerwieniała.

– Ktoś mi za to zapłaci.

Jill spojrzała na przyjaciółkę. Yasmin była przedtem taka łagodna. Uwielbiała grać na pianinie, tańczyć i śmiać się z głupich filmów. Teraz Jill widziała tylko gniew. To ją przerażało. Tyle złego wydarzyło się w ostatnich dniach. Jej brat uciekł z domu, ojciec miał jakieś kłopoty, a teraz Yasmin była jeszcze bardziej rozgniewana niż kiedykolwiek.

– Dziewczęta?!

To pan Novak wołał je z dołu. Yasmin otarła łzy z twarzy. Otworzyła drzwi.

– Tak, tato? – zawołała.

– Zrobiłem trochę prażonej kukurydzy.

– Zaraz zejdziemy.

– Pomyśleliśmy z Beth, że zabierzemy was do galerii handlowej. Może pójdziemy na jakiś film albo pogracie sobie w gry wideo? Co o tym myślicie?

– Zaraz będziemy na dole.

Yasmin znów zamknęła drzwi.

– Tacie potrzebne jest to wyjście z domu. Jest roztrzęsiony.

– Dlaczego?

– Stało się coś dziwnego. Pokazała się tu żona pana Lewistona.

– W waszym domu? Nie wierzę.

Yasmin kiwnęła głową, szeroko otwierając oczy.

– No wiesz, wydaje mi się, że to była ona. Nie widziałam jej, tylko ten jego gówniany samochód.

– I co się stało?

– Zaczęli się kłócić.

– O mój Boże.

– Nie słyszałam, co mówili. Jednak wyglądała na naprawdę wkurzoną.

– Popcorn gotowy! – usłyszały głos z dołu.

Dziewczynki zeszły na parter. Guy Novak czekał na dole schodów. Uśmiechał się z przymusem.

– W IMAX grają nowy film ze Spidermanem – powiedział.

Ktoś zadzwonił do drzwi.

Guy Novak odwrócił się do nich, wyraźnie spięty.

– Tato?

– Ja otworzę – powiedział.

Ruszył do drzwi frontowych. Dziewczęta poszły za nim, zachowując niewielką odległość. Beth była w salonie. Pan Novak spojrzał przez boczne okienko, zmarszczył brwi i otworzył drzwi. W progu stanęła jakaś kobieta. Jill spojrzała na Yasmin. Ta potrząsnęła głową. Ta kobieta nie była żoną pana Lewistona.

– W czym mogę pomóc? – zapytał pan Novak.

Kobieta zerknęła w głąb salonu, zobaczyła dziewczęta i znów spojrzała na ojca Yasmin.