Harlan Coben - Zachowaj Spokój

Muse znała historię szefa, wiedziała, przez co przeszedł i co niedawno przeżył. Nawet pomogła mu się z tego wykaraskać. Jak wielu ludzi, których znała, Paul Copeland też był poturbowany przez życie, ale to tylko wyszło mu na dobre. Wielu polityków – a jego stanowisko było polityczną nominacją – ma ambicje, ale nie wie, czym jest cierpienie. Cope wiedział. Dzięki temu jako prokurator był bardziej współczujący i mniej podamy na wymówki obrony.

Muse przekazała mu wszystkie fakty dotyczące zniknięcia Reby Cordovy, nie wyjawiając swoich teorii. Obserwował jej twarz i powoli skinął głową.

– Niech zgadnę – powiedział. – Sądzisz, że ta Reba Cordova jest w jakiś sposób powiązana z twoją NN.

– Tak.

– Co podejrzewasz, robotę seryjnego zabójcy?

– Możliwe, chociaż seryjni zabójcy zwykle działają samotnie. A w tę sprawę jest zamieszana jakaś kobieta.

– No dobrze, posłuchajmy, dlaczego myślisz, że te dwie sprawy się łączą.

– Po pierwsze, modus operandi.

– Dwie białe kobiety w zbliżonym wieku – powiedział Cope. – Jedna znaleziona w stroju dziwki w Newark. Druga… no cóż, nie wiemy, gdzie jest.

– Owszem, ale jest coś, co zwróciło moją uwagę. Mylenie i zacieranie śladów.

– Nie nadążam.

– Mamy dwie dobrze sytuowane białe kobiety po czterdziestce znikające w odstępie około dwudziestu czterech godzin. To dość dziwna prawidłowość. Jednak co więcej, przy pierwszej, naszej NN, wiemy, że zabójca zadał sobie sporo trudu, żeby nas zmylić, prawda?

– Prawda.

– No cóż, to samo zrobił z Rebą Cordova.

– Zostawiając samochód na hotelowym parkingu?

Skinęła głową.

– W obu wypadkach bardzo starał się naprowadzić nas na fałszywy trop. Zabił NN i upozorował wszystko tak, żebyśmy uznali ją za dziwkę. Zniknięcie Reby Cordovy usiłował przedstawić jako ucieczkę niewiernej żony z kochankiem.

– Hm. – Cope się skrzywił. – To za słabe poszlaki.

– Owszem. Jednak jest jeszcze coś. Nie chcę być rasistką, ale jak często się zdarza, że ładna mężatka z takiego przedmieścia jak Livingston ucieka z kochankiem?

– To się zdarza.

– Może, ale chyba lepiej to planuje, nieprawdaż? Raczej nie jedzie do centrum handlowego, w którym jej córka uczy się jazdy na łyżwach, żeby kupić dzieciom bieliznę, a potem rzuca wszystko i biegnie do kochanka. Ponadto mamy świadka, niejakiego Stephena Errica, który widział, jak wsiadała do furgonetki przed Target. Zauważył też, że inna kobieta odjechała jej samochodem.

– Jeśli naprawdę to widział.

– Widział.

– W porządku, nawet jeśli. Co jeszcze wiąże Rebę Cordova z naszą NN?

Muse uniosła brwi.

– Najlepsze zachowałam na koniec.

– Dzięki Bogu.

– Wróćmy do Stephena Errica.

– Tego świadka z galerii?

– Właśnie. Errico składa doniesienie. Właściwie nie winię facetów z ochrony Palisades. To nie wyglądało na nic poważnego. Jednak sprawdziłam gościa w sieci. Ma własny blog ze zdjęciem – wielki, brzuchaty facet z gęstą brodą, w koszulce z nadrukiem Grateful Dead. Porozmawiałam z nim i wychodzi, że to zwolennik teorii spiskowej. Ponadto lubi robić z siebie bohatera swoich opowieści. No wiesz, jeden z tych, którzy chodzą do supermarketu w nadziei, że zobaczą złodzieja.

– Rozumiem.

– Jednak dzięki temu jest bardzo spostrzegawczy. Powiedział, że widział, jak kobieta podobna do Reby Cordovy wsiadła do białej furgonetki chevroleta. Co więcej, zanotował numery rejestracyjne tego pojazdu.

– I co?

– Sprawdziłam je. To numery samochodu należącego do niejakiej Helen Kasner ze Scarsdale w stanie Nowy Jork.

– Czy ona ma białą furgonetkę?

– Ma, ale ten wóz nadal stoi na jej podjeździe.

Cope skinął głową, domyślając się, do czego Muse zmierza.

– Zatem sądzisz, że ktoś zamienił tablice na wozie pani Kasner?

– Właśnie. To stary numer, ale wciąż skuteczny – kradniesz wóz, żeby popełnić przestępstwo, po czym podmieniasz tablice, na wypadek gdyby ktoś zobaczył samochód. Piętrowa maskarada.

Jednak wielu przestępców nie zdaje sobie sprawy z tego, że najskuteczniejszą metodą jest zamienić tablice wozu takiej samej marki. To jeszcze bardziej zaciemnia obraz.

– Tak więc uważasz, że ta furgonetka sprzed sklepu Target była skradziona.

– A ty nie?

– Chyba tak – powiedział Cope. – To niewątpliwie przemawia za opowieścią pana Errica. Rozumiem, dlaczego powinniśmy się martwić o Rebę Cordovę. Nadal jednak nie widzę, jak to łączy się z naszą NN.

– Spójrz na to.

Obróciła ku niemu monitor komputera. Cope skupił uwagę na ekranie.

– Co to takiego?

– Nagranie z kamery na budynku w pobliżu miejsca, gdzie znaleziono ciało NN. Oglądałam taśmę dziś rano, sadząc, że to kompletna strata czasu. Teraz jednak…

Muse miała już ustawioną taśmę. Nacisnęła klawisz odtwarzania. Pojawiła się biała furgonetka. Muse wcisnęła przycisk pauzowania, zatrzymując obraz na ekranie.

Cope pochylił się.

– Biała furgonetka.

– Tak, biała furgonetka Chevrolet, owszem.

– W New Jersey musi być zarejestrowanych miliard takich wozów – powiedział Cope. – Możecie odczytać numer rejestracyjny?

– Tak.

– Zakładam, że pasuje do pojazdu należącego do tej całej Kasner?

– Nie.

Cope zmrużył oczy.

– Nie. To całkiem inny numer.

– No to o co chodzi?

Wskazała na ekran.

– Ta rejestracja – JYL – czterysta dziewiętnaście – należy do pana Davida Pulkinghama z Armonk w stanie Nowy Jork.

– Czy pan Pulkingham też jest posiadaczem białej furgonetki?

– Tak. I był dziś w Palisades Mall.

– Czy może być naszym sprawcą?

– Ma siedemdziesiąt trzy lata i nie jest notowany.

– Zatem podejrzewasz następną podmianę tablic?

– Taa.

Clarence Morrow wetknął głowę do pokoju.

– Szefowo?

– Tak?

Zauważył Paula Copelanda i wyprężył się jak żołnierz gotowy zasalutować.

– Dzień dobry, panie prokuratorze.

– Cześć, Clarence.

Clarence czekał.

– W porządku – powiedziała Muse. – Co masz?

– Właśnie skończyłem rozmawiać z Helen Kasner.

– I?

– Kazałem jej sprawdzić tablice rejestracyjne furgonetki. Miałaś rację. Zostały zamienione, a ona nawet tego nie zauważyła.

– Jeszcze coś?

– Tak, najlepsze. Wiesz, jakie tablice rejestracyjne ma teraz? – Pokazał białą furgonetkę na ekranie monitora. – Należące do pana Davida Pulkinghama.

Muse spojrzała na Cope'a, uśmiechnęła się i uniosła ręce.

– Czy to dla ciebie wystarczające powiązanie?

– Taak – rzekł Cope. – To wystarczy.

– Chodźmy – szepnęła Yasmin.

Jill spojrzała na przyjaciółkę. Wąsik, będący przyczyną całego tego zamieszania, znikł z jej twarzy, lecz z jakiegoś powodu Jill wciąż go widziała. Matka Yasmin przyjechała stamtąd, gdzie obecnie mieszkała – gdzieś na południu, może na Florydzie – i zaprowadziła ją do jakiegoś nowoczesnego gabinetu lekarskiego, w którym usunięto go za pomocą elektrolizy. To poprawiło jej wygląd, ale nie uczyniło jej sytuacji w szkole ani odrobinę mniej okropną.

Siedziały przy kuchennym stole. Beth, dziewczyna tygodnia, jak nazywała ją Yasmin, próbowała zrobić na nich wrażenie wymyślnym omletem śniadaniowym z kiełbaskami i „legendarnymi placuszkami” Beth, ale dziewczyny, ku głębokiemu rozczarowaniu przyjaciółki ojca, postanowiły obejść się mrożonymi eggos z czekoladowymi chipsami.