Harlan Coben - Zachowaj Spokój

– Jesteś wspaniałą wspólniczką.

– Mike?

– Tak?

– Gdyby chodziło o ciebie, gdybym wykonała takie badanie i odkryła, że Adam nie jest twoim biologicznym synem, chciałbyś o tym wiedzieć?

– Adam miałby nie być moim synem? A widziałaś, jakie ma wielkie uszy?

Uśmiechnęła się.

– Próbuję tylko coś ci udowodnić. Chciałbyś o tym wiedzieć?

– Tak.

– Na pewno?

– Rozpiera mnie żądza wiedzy. Doskonale zdajesz sobie z tego sprawę. Muszę wiedzieć wszystko.

Mike urwał.

– O co chodzi? – zapytała.

Opadł na fotel i założył nogę na nogę.

– Czy próbujemy nie poruszać jakiegoś tematu?

– Taki miałam plan, owszem.

Mike czekał.

Ilene Goldfarb westchnęła.

– No już, powiedz to.

– Jeżeli naszą dewizą jest „Po pierwsze, nie szkodzić”… Zamknęła oczy.

– Tak, tak.

– Nie mamy dobrego dawcy dla Lucasa Lorimana – powiedział Mike. – Wciąż musimy go znaleźć.

– Wiem. – Ilene znów zamknęła oczy. – A oczywistym kandydatem byłby jego biologiczny ojciec.

– Właśnie. Teraz on daje nam największe szanse zgodności tkankowej.

– Musimy go zbadać. To nasz priorytet.

– Nie możemy zachować tego dla siebie – rzekł Mike. – Nawet jeśli chcemy.

To zamykało dyskusję.

– Co więc teraz zrobimy? – zapytała Ilene.

– Nie wiem, czy mamy wielki wybór.

■ ■ ■

Betsy Hill czekała na parkingu liceum, by przycisnąć Adama.

Spojrzała za siebie, na Promenadę Mam, czyli krawężnik Maple Avenue, gdzie matki – owszem, czasem zdarzał się wśród nich ojciec, ale tylko jako wyjątek potwierdzający regułę – czekały w samochodach z silnikami pracującymi na jałowym biegu, aż skończą się zajęcia, żeby odeskortować swoje potomstwo na lekcje gry na skrzypcach, wizytę u dentysty lub kurs karate.

Betsy Hill też kiedyś należała do tych matek.

Najpierw było przedszkole przy szkole podstawowej Hillside, potem gimnazjum Mount Pleasant i w końcu dotarła tutaj, zaledwie sześć metrów od miejsca, gdzie stała teraz. Pamiętała, jak czekała na swojego pięknego Spencera, nasłuchując dzwonka, spoglądając przez przednią szybę i patrząc, jak dzieci wysypują się ze szkolnych drzwi niczym mrówki z trąconego ludzką stopą mrowiska. Uśmiechała się na jego widok i przeważnie, szczególnie na początku, Spencer odpowiadał jej uśmiechem.

Tęskniła za tamtą młodą matką, za naiwnością, jaką obdarowywał ją pierworodny. Teraz, z bliźniaczkami, było inaczej, nawet przed śmiercią Spencera. Spoglądała na te matki, na sposób, w jaki czekały bez obaw, mrocznych myśli i strachu, i chciała je znienawidzić.

Zabrzęczał dzwonek. Drzwi się otworzyły. Uczniowie zaczęli wychodzić całymi gromadami.

I Betsy już niemal zaczęła rozglądać się za Spencerem.

To była jedna z tych krótkich chwil, gdy mózg nie chce się już w to zagłębiać, zapominasz, jakie to wszystko jest teraz okropne, i przez sekundę myślisz, że to był tylko zły sen. Spencer zaraz wyjdzie z plecakiem na ramieniu, zgarbiony jak wszystkie nastolatki, a Betsy zobaczy go i pomyśli, że powinien iść do fryzjera i że jest blady.

Mówi się o różnych fazach żałoby – zaprzeczeniu, złości, targowaniu się, depresji, akceptacji – lecz tragedia powoduje, że te stadia stapiają się ze sobą. Nigdy nie przestajesz negować tego, co się stało. Zawsze tli się w tobie gniew. A ta cała idea „akceptacji” jest ohydna. Niektórzy psychiatrzy preferują określenie „pogodzenie się z losem”. Semantycznie lepsze, ale i tak doprowadzało ją do szału.

Co ona właściwie tu robi?

Jej syn nie żyje. Wypytywanie jednego z jego przyjaciół tego nie zmieni.

Jednak z niewiadomego powodu miała wrażenie, że może jednak zmieni.

Być może Spencer nie był przez całą tamtą noc sam. Co to zmieniało? To wyświechtany frazes, ale w ten sposób go nie odzyska. Co miała nadzieję osiągnąć?

Pogodzić się z losem?

Nagle zobaczyła Adama.

Szedł sam, uginając się pod ciężarem plecaka – jak oni wszyscy, jeśli dobrze się zastanowić. Nie odrywając oczu od Adama, Betsy przesunęła się w prawo, żeby zastąpić mu drogę. Jak większość dzieciaków Adam szedł ze spuszczoną głową. Czekała, przesuwając się w lewo lub w prawo, starając się znaleźć dokładnie naprzeciw niego.

– Cześć, Adam – powiedziała w końcu, gdy podszedł dostatecznie blisko.

Przystanął i podniósł głowę. Jest ładnym chłopcem, pomyślała. W jego wieku wszyscy są ładni. Jednak Adam też się zmienił. Oni wszyscy przekroczyli już jakąś granicę dorastania. Teraz był duży, wysoki i muskularny, bardziej mężczyzna niż chłopiec. Jego twarz wciąż pozostawała dziecinna, ale zdawała się mieć wyzywający wyraz.

– Och – powiedział. – Dzień dobry, pani Hill.

Zaczął odchodzić, skręcając w lewo.

– Mogę z tobą chwilę porozmawiać?! – zawołała Betsy.

Zatrzymał się.

– Hm, pewnie. Oczywiście.

Przytruchtał do niej z gracją sportowca. Adam zawsze był dobrym sportowcem. Nie tak jak Spencer. Może to też odegrało jakąś rolę? W takich miasteczkach jak to łatwiej jest żyć, jeżeli jesteś dobrym sportowcem.

Stanął jakieś trzy metry przed nią. Nie patrzył jej w oczy, ale niewielu chłopców ze szkoły średniej potrafiło to zrobić. Przez kilka sekund nic nie mówiła. Tylko spoglądała na niego.

– Chciała pani ze mną porozmawiać? – zapytał Adam.

– Tak.

Znów milczała. Patrzyła na niego. Kręcił się nerwowo.

– Naprawdę mi przykro – powiedział.

– Z powodu?

Ta odpowiedź zaskoczyła go.

– Z powodu Spencera.

– Dlaczego?

Nie odpowiedział, patrząc wszędzie, byle nie na nią.

– Adamie, spójrz na mnie.

Nadal była dorosła, a on pozostawał dzieckiem. Posłuchał.

– Co się wydarzyło tamtej nocy?

Przełknął ślinę.

– Wydarzyło? – powtórzył.

– Byłeś ze Spencerem.

Potrząsnął głową. Krew odpłynęła mu z twarzy.

– Co się stało, Adamie?

– Nie było mnie tam.

Pokazała mu zdjęcie ze strony my space, ale on znów wbił wzrok w ziemię.

– Adamie.

Podniósł głowę. Podsunęła mu zdjęcie pod nos.

– To ty, prawda?

– Nie wiem, możliwe.

– Zrobiono je tej nocy, kiedy umarł. Pokręcił głową.

– Adamie?

– Nie wiem, o czym pani mówi, pani Hill. Nie widziałem Spencera tamtej nocy.

– Spójrz jeszcze raz…

– Muszę iść.

– Adamie, proszę…

– Przepraszam, pani Hill.

Uciekł. Pobiegł w kierunku ceglanego budynku, skręcił za róg i znikł jej z oczu.

Główny inspektor Loren Muse spojrzała na zegarek. Czas na zebranie.

– Masz to, co chciałam?

Jej asystentką była młoda Chamique Johnson. Muse poznała Chamique podczas słynnego procesu o gwałt. Po trudnym początku pracy w biurze Chamique stała się praktycznie niezastąpiona.

– Wszystko jest tutaj – powiedziała Chamique.

– To duża sprawa.

– Wiem.

Muse złapała kopertę.

– Jest tu wszystko?

Chamique zmarszczyła brwi.

– Udam, że nie było tego pytania.

Muse przeprosiła i przeszła przez korytarz do biura prokuratora hrabstwa Essex – ściśle mówiąc, do gabinetu swego szefa, Paula Copelanda.

Recepcjonistka – nowa pracownica, a Muse nie miała pamięci do nazwisk – powitała ją uśmiechem.

– Wszyscy na panią czekają.

– Kto na mnie czeka?

– Prokurator Copeland.