Catherine Coulter - Górska tajemnica

– Panie Barbeau – przerwała mu Sherlock. – Wiemy, że bardzo mocno pan to przeżywa, że pan rozpacza. Zapewniał pan doktora MacLeana, że Jean David w żaden sposób nie mógł wiedzieć, że ta kobieta była członkinią grupy terrorystycznej, i że przekazała im informację, którą od niego uzyskała.

Z radością powiem państwu, że dwa dni temu Homeland Security aresztowało ją i dwóch jej współpracowników, wspaniały prezent dla naszego kraju, a to dzięki pomocy doktora MacLeana. Przyznała się do uwiedzenia pana syna, do manipulowania nim w celu zdobycia informacji dla swojej grupy terrorystycznej.

– Tak, oczywiście słyszeliśmy o aresztowaniach – powiedziała pani Barbeau lekceważącym tonem. – Ale nie zwracałam na to zbytniej uwagi, bo to nic nie znaczy dla nas, czy dla Francji. To naprawdę bez znaczenia, jakie kłamstwa powiedziała ta kobieta.

Estelle wstała i stanęła obok męża.

– To wszystko nie ma nic wspólnego z Jeanem Davidem, nic, słyszycie? On był niewinnym chłopcem i cokolwiek się stało, to nie była jego wina. Nie była. Nie rozumiecie? Nasz syn nie żyje.

Savich zrozumiał, że do tej pory uważał Pierre'a Barbeau za jednego z głównych podejrzanych o próby zabójstwa MacLeana, ale teraz, po spotkaniu z nim – już nie. Ten człowiek wyglądał, jakby gotowy był pogrzebać się w swoim nieszczęściu.

MacLean miał rację. Jeśli ktokolwiek w tej rodzinie próbował go wykończyć, to była Estelle Barbeau. Jej rozpacz była tak wielka i nieposkromiona, jak rozpacz jej męża, ale w oczach miała przemoc i obietnicę zemsty.

– To dla nas bardzo bolesne. Nie wiem, dlaczego chcecie to wywlekać – powiedziała głosem spokojnym, bardziej pojednawczym. – Mój mąż powiedział panu, że nie mieliśmy nic wspólnego z jakimikolwiek zamachami na życie doktora MacLeana. Więc o co wam chodzi? Czego oczekujecie? Nasz syn nie żyje, jest poza zasięgiem waszego głupiego, amerykańskiego prawa.

– Głupiego? – Sherlock nie wytrzymała. – Zastanawiam się, czy postrzegałaby pani nasze prawo jako głupie, gdyby grupa terrorystyczna wysadziła w powietrze wieżę Eiffla.

Estelle machnęła ręką.

– Ale to się nie zdarzy. Żyjemy w pokoju z naszymi muzułmańskimi rodakami. No tak, to stwierdzenie nie podlegało dyskusji. Savich odetchnął i powiedział:

– Pani Barbeau, proszę nam powiedzieć, jak spędziła pani te dwa dni – zajrzał do swojego notesu, żeby potwierdzić daty, kiedy Estelle podbiegła do niego.

– Naszego syna nie dosięgnie już żadna krzywda, jaką chcielibyście mu wyrządzić za jego młodzieńczy błąd. On był tylko chłopcem, idealistą, a ta kobieta złapała go w pułapkę. Oczywiście, że to stara historia, która wciąż się zdarza. Jean David nie żyje. Pozwólcie mu spoczywać w pokoju. Mam nadzieję, że doktor MacLean umrze. Powinienem umrzeć, ale żadne z nas, ani ja, ani mój mąż nie odpowiadamy za jakiekolwiek zamachy na jego bezwartościowe życie. Ile jeszcze razy musimy wam to powtórzyć?

– Ostatnia próba miała miejsce w szpitalu – powiedział Savich.

Pierre wyglądał na oszołomionego, Savich nie miał co do tego wątpliwości.

– Naprawdę wierzycie, że Estelle albo ja mogliśmy próbować zabić Tim… doktora MacLeana? To nonsens, całkowity nonsens. Owszem, obwiniamy go za śmierć Jeana Davida, ale żeby trzy razy próbować go zabić? To absurd. Całe to wasze FBI to absurd.

– Wręcz przeciwnie, jest w tym wiele sensu, proszę pana – powiedziała Sherlock. – Jest pan przekonany o jego odpowiedzialności, a to jest zemsta. A co by było, gdyby doktor MacLean zdecydował się ujawnić działalność państwa syna?

Czy gdyby to wyszło na jaw, utrzymałby pan posadę w ambasadzie tu, w Waszyngtonie? Albo w Nowym Jorku? Co by się stało z pana pracą?

Naprawdę nie mogę sobie wyobrazić, że mógłby pan ochoczo kontynuować swoją karierę we francuskiej policji. Proszę mi powiedzieć, czy próbował pan sobie wyobrazić, jak by to było wrócić do Francji i stanąć twarzą w twarz ze swoją rodziną i przyjaciółmi, kiedy wszyscy oni wiedzieliby, co zrobił pana syn? Czy wyobraża pan sobie, jak by pan to zniósł? A pańska żona jak by to zniosła?

Sherlock miała świadomość, że przesadziła, i było jej głupio. Jeśli oni byli niewinni, powodowała tylko niepotrzebny ból tych cierpiących rodziców.

Estelle pogroziła im pięścią, a diamenty błyszczały szaleńczo na ogromnym pierścieniu na jej prawej dłoni.

– Posłuchajcie mnie. To, co zrobił nasz syn, albo to, czego nie zrobił, w tej chwili nie ma znaczenia. Jean David nie żyje, słyszycie? Umarł! Wszystkie jego myśli, czyny, przekonania umarły, utopione podczas tragicznego wypadku, a wasza cholerna straż przybrzeżna nie potrafi nawet go znaleźć! Gdyby doktor MacLean milczał, tak jak powinien to robić lekarz, nic takiego by się nie wydarzyło.

Powiem wam coś jeszcze. Lekarze we Francji są dyskretni, nie moralizują Nie grożą ani nie stawiają ultimatum! A tu? Nie ma żadnej świętości. Etyka waszych amerykańskich lekarzy, no cóż, nie mają jej, a ich zachowanie jest niewybaczalne.

Ktoś dowiedział się, że Timothy rozmawiał ze swoim przyjacielem, Arturem Dorianem, a Dolan właśnie wtedy umarł. Zbieg okoliczności? Savich nie wierzył w zbiegi okoliczności. Ale skąd dowiedział się o tym Barbeau?

– Ma pan rację, że doktor MacLean rozmawiał o pańskim synu z wieloma ludźmi. Czy chcą państwo wiedzieć, dlaczego zdradził wasz sekret? – to mówiąc, Savich obserwował ich twarze. Twarz Estelle zastygła w gniewie, Pierre wyglądał, jakby było mu wszystko jedno, chciał tylko, żeby ziemia się rozstąpiła, a on mógł w niej spocząć.

– Nie interesują nas żadne marne wymówki – powiedziała Estelle. – Brzydzimy się tym człowiekiem. A teraz proszę opuścić nasze mieszkanie. Nie mamy nic więcej do powiedzenia.

Wstała z kanapy, ale jej mąż nadal siedział, obracając w dłoniach puszkę dietetycznej coli.

– Ostatnia próba zabójstwa doktora MacLeana to była bomba podłożona w samolocie. Ledwie uszedł z życiem – powiedział Savich.

Estelle wzruszyła ramionami.

– Cóż takiego? Bomba? Nie wiemy nic o żadnej bombie. Nie obchodzi nas, co stało się z tym człowiekiem. – Podniosła ze stolika fotografię w ramce i pomachała nią im przed oczami. – To nasz syn. To jest Jean David. Elegancki, błyskotliwy chłopak, dobry chłopak. Spójrzcie na niego! Nigdy już nie będzie starszy, nigdy się nie ożeni i nie będzie miał dzieci.

Rzeczywiście był przystojnym mężczyzną, pomyślała Sherlock, przyglądając się fotografii. Miał ciemne włosy, opaloną twarz, czarujący i zniewalający uśmiech oraz ciemne, błyszczące oczy, jak u ojca. Cóż za strata, pomyślała. Savich postanowił nie mówić im o chorobie doktora MacLeana. Wiedział, że to niczego by nie zmieniło. A dla nich to było bez znaczenia.

– Panie Barbeau, czytałem pańskie zeznania o tamtym dniu, kiedy pański syn utonął, próbując pana ratować – odezwał się, wiedząc, że stąpa po grząskim gruncie. – W końcu zostało to uznane za tragiczny wypadek. Jednak – zrobił efektowną pauzę – jednak wiem, że tak nie było. Proszę opowiedzieć mi, co naprawdę zaszło tamtego dnia. Pierre zastygł w bezruchu, a Savich pomyślał, że trafił w dziesiątkę. Przeczuwał, że chodziło o coś innego. Milczał i cierpliwie czekał.

Kiedy Estelle chciała coś powiedzieć, Pierre uniósł dłoń, żeby ją powstrzymać, i wzruszył ramionami.

– A jakie to ma teraz znaczenie? – zapytał. – Tak jak powiedziałem, nic nie jest już ważne teraz, kiedy on nie żyje. Dlaczego? Zaraz wszystko wam opowiem. Estelle patrzyła z niedowierzaniem na męża.