Catherine Coulter: Zatoka cykuty

Wszedł do pokoju krokiem człowieka szykującego się do fizycznej konfrontacji, ale pohamował go widok bladej twarzy i szklistych oczu siostry. Nie zwracając uwagi na znajdujących się w pokoju mężczyzn, podszedł wprost do łóżka, nachylił się nad nią i dotknął jej czoła.

– Boli cię, maleńka?

– Trochę – szepnęła, jakby się bała mówić głośno. – A nawet bardzo. Jeśli nie oddycham głęboko, nie śmieję się i nie płaczę, to nie jest tak strasznie.

– To więcej niż trochę – powiedział Savich. – Pójdę do doktora Larcha, poproszę, żeby dał ci leki. – Spojrzał na żonę, skinął głową i wyszedł z pokoju.

Sherlock uśmiechnęła się promiennie do obu mężczyzn. Elcott Frasier nie zmienił się od czasu, kiedy go poznała jedenaście miesięcy temu. Był wysokim mężczyzną, o jasnoniebieskich, z lekka skośnych oczach, podobnych do oczu syna, i gęstej, siwej czuprynie. Czy on rzeczywiście kocha Lily i dobrze jej życzy? – zastanawiała się przez chwilę.

Wiedziała, że Elcott ma sześćdziesiąt lat, ale nie wyglądał na swój wiek. W młodości musiał być bardzo przystojny, może równie przystojny jak jego jedyny syn.

Miał też córkę, Tansy. Ile ona mogła mieć lat? Dwadzieścia osiem? Trzydzieści? Była starsza od Lily, pomyślała Sherlock. Tansy – dziwne imię, równie wyszukane jak Tennyson. Tansy mieszkała w Seattle i była właścicielką kawiarni. Sherlock wiedziała od Lily, że niezbyt często przyjeżdża do Hemlock Bay.

Elcott Frasier podszedł do Sherlock, chwycił ją za rękę i mocno nią potrząsnął.

– Pani Savich, jak mi miło.

Wyglądał, jakby był niezwykle uradowany, że ją widzi, ale ona wiedziała, że pan Frasier nie ma wielkiego szacunku dla kobiet. Widziała to w jego oczach, w protekcjonalnej postawie.

– Panie Frasier – powiedziała, obdarzając go swoim firmowym, słonecznym uśmiechem. – Mam nadzieję, że nasze następne spotkanie odbędzie się w bardziej sprzyjających okolicznościach.

Bardzo dobrze, że uważasz mnie za idiotkę, pomyślała.

– Pani biedny mąż jest tym wszystkim bardzo zmartwiony – zauważył Frasier. – Trudno mu się zresztą dziwić.

– Oczywiście, że jest zmartwiony – odrzekła Sherlock, siadając na skraju łóżka Lily. – Tennyson, miło cię znowu widzieć – zwróciła się do szwagra.

Widziała ból w oczach Lily i chciało jej się płakać.

– Dillon zaraz wróci. Lily, nie musisz tak cierpieć. Do pokoju weszła pielęgniarka, a za nią Dillon.

– Już czas, żeby podać leki przeciwbólowe – powiedziała. Nikt się nie odzywał, kiedy wstrzykiwała lekarstwo do kroplówki Lily. Pochyliła się nad nią, zbadała puls i wygładziła kołdrę.

– Ból zaraz ustąpi. Proszę dzwonić, jeśli będzie panią znów zbyt mocno bolało.

Lily przymknęła oczy.

– Dziękuję ci, Dillon – szepnęła. – Bardzo mnie bolało, ale już przeszło. Dziękuję. – Po chwili zasnęła.

– To dobrze – stwierdził Savich, nakazując gestem, żeby wszyscy opuścili pokój. – Chodźmy do poczekalni. Jest właśnie pusta.

– Razem z żoną jesteśmy wam bardzo wdzięczni, żeście przyjechali – powiedział Elcott Frasier. – Tennyson potrzebuje teraz wsparcia. W ciągu ostatnich siedmiu miesięcy miał zbyt wiele ciężkich przeżyć.

– Tak właśnie myślałem – odrzekł Savich. – Wypadek Lily to doskonały pretekst, żeby przyjechać w celu wspierania Tennysona.

– Ojciec wcale nie miał tego na myśli – zaprotestował Tennyson. – To był trudny okres dla nas wszystkich. – Spojrzał na zegarek. – Muszę iść do swoich pacjentów. Przyjdę do Lily za jakieś cztery godziny.

Odszedł razem z Elcottem Frasierem, który poprosił przechodzącą pielęgniarkę, żeby mu, przyniosła filiżankę kawy. Zrobiła to bez wahania. Nie jest głupia, pomyślała Sherlock. Potrafi rozpoznać ważnego faceta ze szpitalnego zarządu. Sherlock miała ochotę porządnie mu przywalić.

Savich pochylił się i pocałował ją w usta.

– Nie rób mu krzywdy. Mam w uszach kilka ostrzegawczych dzwonków. Teraz spojrzę na ten samochód. Upieczemy ojca naszego szwagra na grillu, OK?

– Nie ma sprawy – zgodziła się Sherlock.

Po dwóch godzinach Dillon znalazł żonę w szpitalnej kafeterii. Jadła sałatkę i rozmawia z doktorem Theodorem Larchem.

– Myśli pan, że była w takiej depresji, że postanowiła zrobić z tym koniec? Po raz drugi?

– Jestem chirurgiem, pani Savich, nie psychiatrą. Nie mogę snuć domysłów.

– Wiem, doktorze Larch, ale widuje pan stale ludzi dotkniętych cierpieniem. Co pan sądzi o stanie umysłu Lily Frasier?

– Sądzę, że fizyczny ból tłumi teraz inne objawy – to znaczy, jeśli ona w ogóle ma jakieś objawy. Ja sam niczego nie zauważyłem. Ale cóż mogę siedzieć?

– A co pan myśli o doktorze Rossettim?

– On jest, hm… – doktor Larch unikał jej wzroku. – On jest nowym pracownikiem i niewiele o nim wiem. Doktor Frasier bardzo dobrze go zna. Byli razem na studiach w Nowym Jorku.

– Nie wiedziałam o tym – zdziwiła się Sherlock. Chętnie poznałaby tego doktora Rossettiego, którego nie lubiła Lily, a Tennyson tak bardzo naciskał, żeby się z nim spotykała.

Uśmiechnęła się do doktora Larcha i zaczęła jeść sałatkę, która okazała się niezwykle smaczna.

– Wie pan, doktorze, jeśli Lily nie próbowała się zabić, to może oznaczać, że ktoś ma tu złe zamiary. Co pan na to?

Doktor Ted Larch omal się nie udławił kostką lodu.

– Nie wyobrażam sobie tego, nie to niemożliwe. Jeśli nie zrobiła tego celowo, to bardziej prawdopodobne jest, że coś się zepsuło w samochodzie, to wypadek, nic więcej niż tragiczny wypadek.

– Pewnie ma pan rację. Jestem policjantką, więc od razu najgorsze rzeczy przychodzą mi do głowy. Skrzywienie zawodowe. Już wiem – może przez szosę przebiegał szop, nie chciała go zabić, więc uderzyła w sekwoję.

– To bardziej prawdopodobne niż przypuszczenie, że ktoś chciał ją zabić, pani Savich.

– Tak, opowieść o szopie praczu zawsze jest łatwiejsza do przełknięcia, prawda?

Kątem oka spostrzegła Dillona. Wstała od stolika i poklepała doktora Larcha po ramieniu.

– Niech się pan dobrze opiekuje Lily, doktorze.

Teraz, pomyślała, idąc szybko w kierunku Dillona, doktor Larch będzie bardzo strzegł Lily, bo nie zapomni tego, co mu powiedziałam. Wolałby potraktować to jak całkowitą bzdurę, ale to mu się tak łatwo nie uda.

Savich z daleka skinął głową doktorowi Larchowi i uśmiechnął się do żony. Widząc, jak błyszczą jej jasnoniebieskie oczy, wiedział, że czegoś dokonała i jest z siebie bardzo zadowolona.

– Co z samochodem?

– Nic. Już został sprasowany.

– Niesłychanie szybko, prawda?

– Tak. Podobnie jak kremacją ciała przed sekcją zwłok.

– Dokładnie. Doktor Larch uważa, że umysł Lily jest w absolutnym porządku. Wydaje mi się, że ona bardzo mu się podoba. Nie lubi za to doktora Rossettiego, ale nie wiem dlaczego. Wiedziałeś, że doktor Rossetti i Tennyson studiowali razem?

– Nie. To interesujące. OK, Sherlock. Znam ten wyraz twoich oczu. Albo chcesz zaciągnąć mnie do sypialni, albo czegoś dokonałaś. Nie do sypialni? Szkoda. No dobrze. Co zrobiłaś?

– Umieściłam taką małą pluskwę pomiędzy listewkami łóżka Lily. Zdążyłam już odsłuchać kilka interesujących rozmów. Chodź, to ci je odegram.

W pokoju Lily nie było nikogo, a ona jeszcze spała. Sherlock zaniknęła drzwi, podeszła do okna, przewinęła taśmę na malutkim odtwarzaczu i nacisnęła guziczek „play”.