Catherine Coulter: Zatoka cykuty

– Ale tego nie wiemy. Nie wiemy też, gdzie zabrała Lily.

– Przecież ona miała dopaść mnie, a nie Lily – oderwać mi pieprzoną głowę.

Jimmy Maitland był zaskoczony. Savich nigdy nie klął. Dopiero po chwili zorientował się, że on cytuje Tammy. Simon przemierzał pokój szybkimi krokami.

– Posłuchaj, Savich. Ona porwała Lily, bo uznała, że w ten sposób bardziej się zemści na tobie, niż gdyby cię zabiła. Skupmy się, do diabła. Dokąd Tammy Tuttle mogła zawieźć Lily?

Była już czwarta rano, śnieg nadal padał. Savich siedział z zamkniętymi oczami w swoim ulubionym fotelu. Sherlock stała tuż przy nim.

– Chyba wiem, dokąd ona mogła zabrać Lily – powiedziała cicho Sherlock.

Lily była jeszcze bardziej przemarznięta, niż wtedy, kiedy leżała na gołym materacu w Goteborgu. Miała związane ręce i nogi, ale taśma trzymała się dość luźno. Leżała na boku w jakimś ciemnym pomieszczeniu, które dziwnie pachniało. Ten zapach nie był nieprzyjemny, lecz nie potrafiła go rozpoznać.

Trochę bolał ją bok, odczuwała też jakiś tępy ból z jednej strony głowy. Nie było to nic poważnego, od tego się nie umiera. Tylko ta szalona kobieta mogła ją zabić.

Chyba usłyszała śmiech, ale nie była tego pewna.

Zacisnęła zęby i zaczęła wykręcać nadgarstki, żeby uwolnić ręce. Nie wiedziała, gdzie jest. Dokąd ta Tammy Tuttle ją przywiozła? Tammy była szalona, ale jednocześnie bardzo sprytna – już dwukrotnie wymknęła się z obławy. Porwała Lily tylko dlatego, że jest siostrą Savicha. Uznała, że w ten sposób naprawdę się na nim zemści.

Lily wiedziała, że Tammy ma rację. Dillon prawdopodobnie odchodził teraz od zmysłów i miał potworne poczucie winy. Nie przestawała wykręcać nadgarstków – taśma była coraz luźniejsza.

Co to za zapach? Zorientowała się, że jest w stodole. To był zapach starego siana, oleju lnianego, z lekką domieszką wysuszonego nawozu.

Przypomniała sobie, jak Dillon mówił Simonowi, że po raz pierwszy zetknął się z rodzeństwem Tuttle w starej stodole, której właścicielką była Marilyn Warluski, niedaleko Plum River, w Maryland.

Może to ta sama stodoła. To dobrze, bo Dillon i Sherlock znają to miejsce. Czy jest tu także ta Marilyn Warluski? I czy jeszcze żyje?

Szare światło przedzierało się przez brudne szybki. Świtało.

Lily nadal usiłowała uwolnić ręce. Starała się nie myśleć o tym, że przez tyle lat używała takiej samej taśmy i że ona nigdy nie pękała ani się nie ześlizgiwała. Na szczęście czuła, że taśma jest coraz luźniejsza.

Chciało jej się siusiu. Była głodna. Bolało ją ramię i bok. Powierzchowne obrażenia, jak powiedział ten szwedzki lekarz. Niech sam odczuje, jak to boli, idiota.

Robiło się coraz widniej. Zobaczyła, że jest w składziku z uprzężą. Przy ścianie stało jakieś stare biurko i dwa krzesła. Zniszczony kantar wisiał na gwoździu wbitym w ścianę.

Było bardzo zimno. Kiedy zobaczyła szczeliny w drewnianych ścianach, zrobiło się jej jeszcze zimniej. Miała na sobie tylko nocną koszulę, wprawdzie flanelową, do kostek i z długimi rękawami, ale nie miało to wielkiego znaczenia.

Na dźwięk uchylanych drzwi odwróciła głowę. Stała w nich kobieta.

– Cześć, siostrzyczko. Jak ci idzie z taśmą? Poluzowałaś ją trochę?

– Nie jestem twoją siostrzyczką – powiedziała Lily.

– Nie, jesteś siostrzyczką Dillona Savicha i to mi zupełnie wystarczy.

Tammy weszła do składziku, usiadła na kulawym krześle i założyła nogę na nogę. Nosiła wysokie, czarne buty na obcasie.

– Jest mi bardzo zimno – powiedziała Lily.

– Domyślam się.

– Chce mi się siusiu.

– OK, nie obchodzi mnie, czy jest ci zimno, ale siku to inna sprawa. Uwolnię ci nogi, żebyś mogła pójść do stodoły i znaleźć tam sobie jakiś kąt. Ręce zwiążę ci teraz z przodu.

Walka nie była możliwa, ręce Lily ponownie zostały skrępowane taśmą, ale przynajmniej miała je teraz przed sobą.

Lily weszła do stodoły, a Tammy za nią. Wszędzie walały się bele nadgniłego siania, części zardzewiałych maszyn, a przez obluzowane deski do środka wpadał śnieg. Lily natychmiast zwróciła uwagę na obwiedziony czarną linią krąg. W kręgu było bardzo czysto. To tam Tammy i jej brat wepchnęli tych dwóch nieszczęsnych chłopców, a Tammy wzywała ghule, żeby ich pożarły.

– Idź do tamtego rogu i pospiesz się! – zawołała Tammy. – Mamy jeszcze dużo rzeczy do zrobienia. Ruszaj się, siostrzyczko.

Lily załatwiła swoją potrzebę i zerknęła na Tammy.

– Jak dostałaś się do domu? Oni mają jeden z najlepszych alarmów.

Tammy uśmiechnęła się tylko. Przez szpary w ścianach do stodoły wpadało już jasne światło poranka i Lily widziała ją teraz wyraźnie. Tammy miała na sobie czarne buty, czarne dżinsy i czarny golf, z którego zwisał jeden pusty rękaw. Nie była ani brzydka, ani ładna. Była zwyczajna, wyglądała wręcz przeciętnie. Nie wzbudzała również strachu, mimo że jej czarne, wysmarowane żelem włosy tworzyły kolczastą fryzurę. Miała bardzo ciemne oczy, kontrastujące z bladą twarzą, co podkreślała warstwa pudru. Usta pomalowała śliwkową szminką. Była chuda, miała wąską dłoń, której paznokcie pokryte były tym samym śliwkowym kolorem co usta. Mimo wątłej postury robiła wrażenie osoby bardzo silnej.

– Mogę się założyć, że twój brat i ta jego rudowłosa żona ogryzali nerwowo paznokcie, czekając na mnie. Ale nie przy szłam wtedy, kiedy oni tego chcieli. Niezły był ten facet z FBI, który ogłaszał komunikat w telewizji – nie uwierzyłam w ani jedno słowo. Wiedziałam, że to pułapka. Nie spieszyłam się, najpierw rozpracowałam alarm. To nie było trudne. Siadaj, siostrzyczko.

Lily usiadła na beli siana, która była tak wysuszona, że zaskrzypiała pod jej ciężarem. Tammy przemierzała stodołę szybkim krokiem, spoglądając czasami na zwisający luźno rękaw swetra. Lily zauważyła grymas paniki na jej twarzy, który jednak zaraz ustąpił miejsca nienawiści.

– Co chcesz ze mną zrobić?

– Postawię cię w kręgu i zawołam ghule – roześmiała się Tammy. – Przyjdą i rozerwą cię na sztuki, a twój brat dostanie ciało, którego wolałby nie oglądać. – Tammy zamilkła i nasłuchiwała, przechyliwszy głowę na bok. – Są już blisko. Słyszę je.

Lily też zaczęła nasłuchiwać. Słyszała tylko cichy szelest gałęzi drzew, pewnie wywołany spadającym śniegiem albo powiewem wiatru. To był jedyny dźwięk.

– Ja niczego nie słyszę.

– Usłyszysz – powiedziała Tammy. – Teraz podejdziemy do czarnego kręgu. Usiądziesz w środku. Nie będę ci nawet wiązać rąk do tyłu. Ruszaj się, siostrzyczko. – Tammy wyciągnęła pistolet i wycelowała w Lily.

– Nigdzie nie pójdę – odrzekła Lily. – Czy ghule zainteresują się mną, jeśli będę poza kręgiem? A jeśli mnie zastrzelisz? Czy wtedy będą mnie chciały?

– To się okaże. – Tammy uniosła pistolet na wysokość twarzy Lily.

Simon żałował, że nie ma swojego motocykla, na którym łatwo by mu było wyprzedzić ten poranny sznur samochodów. Dlaczego Savich nie ma syreny? Dlaczego tyle samochodów jest teraz na drodze?

Kiedy wreszcie ruch się przerzedził, Savich nacisnął gaz.

Simon wyjrzał przez tylne okno i zobaczył, że sześć samochodów FBI jedzie za nimi.

– Niedługo tam będziemy – stwierdził, czując; że serce podchodzi mu do gardła. – Opowiedz mi o Tammy.

Myślisz, że jesteś bardzo sprytna, prawda? – Tammy z wolna opuściła pistolet.