Tess Gerritsen - Młodość dla wybranych

– Po prostu sprawdzam, tak na wszelki wypadek – skłamała Toby. – Chcę ją zaangażować, ale coś mi się w niej nie podoba. Nie wiem co. Ma się opiekować moją matką, która nie potrafi o siebie zadbać, muszę być ostrożna.

– Za Jane mogę spokojnie ręczyć. Naszymi pacjentami opiekowała się wspaniale. – Doris podeszła do stołu i położyła rękę na ramieniu starszej kobiety. – Miriam, kochanie. Pamiętasz Jane, prawda?

Staruszka uśmiechnęła się spoza łyżki z tłuczonymi ziemniakami, którą trzymała w dygoczącej dłoni przy bezzębnych ustach.

– Jane wraca?

– Nie, kochanie. Chciałam tylko, żebyś powiedziała tej pani, czy ją lubiłaś.

– Kocham Janey. Już dawno u mnie nie była.

– Jane wyjechała, skarbie.

– I dziecko! Ciekawe, czy jest już duże. Proszę jej powiedzieć, żeby wróciła.

Doris wyprostowała się i spojrzała na Toby.

– Moim zdaniem to niezła rekomendacja.

Sfrustrowana Toby wbiła wzrok w deskę rozdzielczą samochodu. Dlaczego nikt nie dostrzega prawdy? Uwielbiali ją pacjenci. Uwielbiali pracodawcy. Była ukochaną opiekunką, była świętą.

A ja jestem diablicą.

Wyciągnęła rękę i już miała przekręcić kluczyk, gdy nagle… Orcutt Health. Już wiedziała, skąd zna tę nazwę.

Wymienił ją Robbie Brace. Tego wieczoru, kiedy razem szukali kart choroby w klinice. Powiedział, że w Brant Hill mieści się centralne archiwum domów opieki zrzeszonych w Orcutt.

Wysiadła i wróciła do budynku.

Doris Macon siedziała za kontuarem z listą zleceń w ręku. Zdziwiona, podniosła wzrok.

– Mam jeszcze jedno pytanie – powiedziała Toby. – Ta staruszka w jadalni… mówiła coś o dziecku. Czy Jane ma dziecko?

– Tak, córeczkę. Dlaczego pani pyta?

– Nigdy mi o niej nie… – Toby urwała, myśląc o stu rzeczach naraz. Czyżby dziecko umarło? Czy w ogóle je miała? A może po prostu nie chciała o tym mówić?

Doris przyglądała się jej z dziwnym wyrazem twarzy.

– Przepraszam, ale czy to coś zmienia? Czy teraz nie zechce jej pani zatrudnić?

Dlaczego ani razu nie wspomniała o dziecku? Nagle Toby wyprostowała się.

– Jak ona wygląda?

– Jane? Przecież musiała pani z nią rozmawiać. Widziała ją pani…

– Jak ona wygląda?

Zaskoczona szorstkim tonem, Doris umilkła i patrzyła na nią przez chwilę bez słowa.

– Jane jest… Wygląda zupełnie normalnie. Nie ma w niej nic szczególnego.

– Jest wysoka? Jakiego koloru ma włosy? Doris wstała.

– Mamy tu grupowe zdjęcie naszego personelu. Fotografujemy się co roku. Proszę, pokażę je pani. – Zaprowadziła Toby do holu, gdzie wisiał rząd oprawionych w ramki fotografii, opatrzonych datami. Najwcześniejsza pochodziła z roku 1981; najpewniej wtedy rozpoczął działalność dom opieki w Wayside. Doris przystanęła przed kolorowym zdjęciem sprzed dwóch lat i powiodła wzrokiem po twarzach sfotografowanych osób.

– Tu. – Wskazała kobietę w białym fartuchu. – To jest Jane. Toby zmrużyła oczy. Kobieta stała na prawym skraju grupy z uśmiechem na okrągłej twarzy. Jej bardzo otyłą sylwetkę osłaniał wielki, bezkształtny fartuch. Toby pokręciła głową.

– To nie ona.

– Ależ tak, zapewniam panią, że to ona. Proszę spytać naszych pacjentów. To jest Jane Nolan.

– Zgarnęliśmy ją na North Endzie – powiedział policjant z patrolu. – Świadkowie widzieli, jak tłukł ją jakiś facet i próbował wciągnąć do samochodu. Wrzeszczała, jakby obdzierana ze skóry, więc ludzie rzucili się na pomoc. Przyjechaliśmy jako pierwsi. Dziewczyna siedziała na chodniku, miała podbite oko i rozciętą wargę. Mówi, że nazywa się Molly Picker.

– Kto ją pobił? – spytał Dvorak.

– Chyba jej alfons, nie chciała powiedzieć. A facet zwiał.

– Gdzie ona teraz jest?

– Siedzi w radiowozie. Nie chce tu przyjść, nie chce z nikim rozmawiać. Chce tylko wrócić na ulicę.

– Żeby ten alfons znowu ją pobił?

– Rozumem to ona nie grzeszy.

Dvorak westchnął. Wyszli na Albany Street. Nie miał wielkiej nadziei. Ponura nastolatka, w dodatku pewnie bez żadnego wykształcenia, będzie raczej kiepskim źródłem informacji. Nie aresztowano jej, więc mogła w każdej chwili odejść, ale prawdopodobnie o tym nie wiedziała. Oczywiście nie zamierzał jej pod tym względem oświecać, najpierw chciał ją przesłuchać. Jeśli w ogóle będzie czego słuchać.

Policjant wskazał radiowóz. Z przedniego siedzenia machał do nich jego partner, na tylnym zaś siedziała dziewczyna o brązowych włosach, zlepionych w strąki. Miała rozciętą wargę i kuliła się w bardzo obszernym płaszczu przeciwdeszczowym. Na kolanach ściskała tanią skórzaną torebkę. Policjant otworzył drzwi.

– Może teraz zechce pani wysiąść? To jest doktor Dvorak. Chciałby z panią porozmawiać.

– Nie potrzebuję lekarza.

– Doktor Dvorak jest z urzędu anatomopatologa stanowego.

– Urzędnik też mi niepotrzebny. Dvorak nachylił się z uśmiechem.

– Cześć, Molly. Wejdźmy do środka, pogadamy. Trochę tu zimno, nie uważasz?

– Gdyby zamknął pan drzwi, byłoby cieplej.

– Mogę tu czekać cały boży dzień. No więc jak, porozmawiamy teraz czy o północy? Wszystko zależy od ciebie. – Stał, patrząc na nią i zastanawiając się, ile czasu upłynie, zanim będzie miała dość. Nikt nie lubi, gdy się na niego gapią, a oni, dwóch policjantów i Dvorak, wpatrywali się w nią bez słowa.

Zdenerwowana Molly wzięła głęboki oddech i głośno prychnęła.

– Macie tam kibel? – spytała.

– Oczywiście.

– Bardzo mi się chce. Dvorak odstąpił od drzwi.

– Chodź, zaprowadzę cię.

Wysiadła z trudem, ponieważ zbyt obszerny płaszcz wlókł się za nią niby wielki tren. Kiedy się wyprostowała, Dvorak zerknął na jej brzuch. Dziewczyna była w ciąży. Na oko w szóstym miesiącu.

Natychmiast zauważyła, gdzie patrzy.

– Tak, któryś mnie przyłatwił – warknęła. – No i co z tego?

– Musisz usiąść. Dama w ciąży nie powinna dużo chodzić. Posłała mu spojrzenie z cyklu: „To taki żart, co?” i weszła do budynku.

– Grzeczna dziewczynka – mruknął jeden z policjantów. – Będzie pan nas jeszcze potrzebował?

– Nie, możecie jechać. Kiedy skończymy, wsadzę ją do taksówki.

Dziewczyna czekała tuż za drzwiami.

– Gdzie ten kibelek?

– Na górze, obok mojego biura.

– No to szybciej, muszę siusiu.

Milczała, gdy jechali windą na górę, ale po wyrazie skupienia na jej twarzy poznał, że myśli wyłącznie o swoim pęcherzu.

Zaczekał na nią w korytarzu. Nie spieszyło się jej, wyszła dopiero po dziesięciu minutach, pachnąca mydłem. Szkarłatna, obrzęknięta warga niepokojąco kontrastowała z jej białą jak papier twarzą.

Zaprowadził ją do biura i zamknął drzwi.

– Siadaj, Molly.

– Długo to potrwa?

– To zależy, czy zechcesz mi pomóc. Czy coś wiesz. – Ponownie wskazał jej krzesło.

Usiadła markotnie, otulając się płaszczem jak kolczugą i zadziornie odymając rozciętą wargę. Dvorak oparł się o biurko.

– Dwa dni temu wezwałaś karetkę. Telefonistka nagrała twój głos.

– Nie wiedziałam, że wezwanie karetki to przestępstwo.

– Kiedy sanitariusze przyjechali na miejsce, znaleźli w mieszkaniu kobietę, która wykrwawiła się na śmierć. Ty też tam byłaś. Co się wtedy stało, Molly?

Molly milczała. Spuściła głowę, włosy przesłoniły jej twarz.

– Nie twierdzę, że zrobiłaś coś złego. Po prostu muszę wiedzieć.

Dziewczyna nie chciała na niego spojrzeć. Objęła się wpół i zaczęła kiwać się na krześle.