Tess Gerritsen - Młodość dla wybranych

– To przez te… sińce. No i krwotok domózgowy. Mówiłem ci, że miała kiepski czas protrombinowy…

– Twierdziłeś, że to zapalenie wątroby.

– Czas protrombinowy był za długi, to nie żółtaczka.

– Ale dlaczego akurat warfaryna? Przecież ona nie dostawała warfaryny.

Steinglass długo milczał.

– Kazali mi – odrzekł w końcu.

– Kto ci kazał?

– Policja. Kazali mi zadzwonić do anatomopatologa. Zasugerował test na obecność warfaryny.

– Z kim rozmawiałeś? Z którym lekarzem?

– Z doktorem Dvorakiem.

Rozespany Dvorak pomacał nieprzytomnie w ciemności i po czwartym sygnale trafił na słuchawkę.

– Tak?

– Dlaczego, Dan? Dlaczego mi to robisz?

– Toby?

– Myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi, ale teraz widzę, że trzymasz ich stronę. Nie rozumiem, jak mogłam tak bardzo się co do ciebie pomylić.

– Posłuchaj, Toby…

– Nie, to ty mnie posłuchaj! – Załamał jej się głos, ale z determinacją stłumiła szloch. – Nie skrzywdziłam matki. Nie otrułam jej. Jeśli ktokolwiek ją skrzywdził, to na pewno Jane Nolan.

– Nikt nie twierdzi, że zrobiłaś coś złego. Nikt, a najmniej ja.

– W takim razie dlaczego nie powiedziałeś mi nic o tym badaniu? Dlaczego robisz to za moimi plecami? Jeśli podejrzewasz, że ją otruto, powinieneś był porozmawiać ze mną! Powinieneś mi powiedzieć! A nie zlecać badanie, kiedy się tylko odwróciłam.

– Próbowałem się do ciebie dodzwonić, chciałem ci wszystko wyjaśnić, ale nie było cię w domu.

– Byłam w szpitalu. Gdzie indziej mogłabym być?

– Dobra, powinienem przekręcić do szpitala. Przepraszam.

– Przeprosiny niczego nie załatwiają, wbijasz mi nóż w plecy.

– Nie, Toby, to nie tak. Zadzwonił do mnie Alpren. Powiedział, że twoja matka ma złe wyniki badań układu krzepnięcia. Pytał, co mogło być tego powodem, prosił, żebym porozmawiał z jej lekarzem. Badanie na obecność warfaryny jest tylko następnym logicznym krokiem.

– Następnym logicznym krokiem! – Roześmiała się gorzko. – Tak, to do ciebie pasuje.

– Toby, jest mnóstwo innych przyczyn, które mogą dawać złe wyniki badań w przypadku twojej matki. Test na obecność warfaryny to zaledwie jedna z wielu możliwości. Policja prosiła mnie o radę, więc jej udzieliłem. Na tym polega moja praca. Toby milczała, ale słyszał jej urywany oddech i wiedział, że z trudem powstrzymuje łzy.

– Toby?

– Twoja praca polega również na tym, że będziesz zeznawał przeciwko mnie w sądzie, tak?

– Do tego nie dojdzie.

– A gdyby doszło. Gdyby do tego doszło?

– O Chryste, Toby… – westchnął z irytacją. – Nie odpowiem na to pytanie.

– Nie musisz. Już na nie odpowiedziałeś. – I odłożyła słuchawkę.

Detektyw Alpren miał oczy jak małpa: żywe, wścibskie i bystre. Nie potrafił ustać w jednym miejscu dłużej niż minutę, wciąż krążył po sali, a kiedy przestawał krążyć, kiwał się to w lewo, to w prawo, przestępując z nogi na nogę. Zwłoki na stole zupełnie go nie interesowały – przyszedł zobaczyć się z Dvorakiem i od dziesięciu minut niecierpliwie czekał, aż sekcja dobiegnie końca.

Wreszcie Dvorak wyłączył magnetofon.

– Już? – rzucił Alpren. – Możemy pogadać?

– Niech pan pyta – odparł Dvorak, nie odrywając wzroku od ciała na stole. Były to zwłoki młodego mężczyzny z korpusem rozciętym przez całą długość. W środku wszyscy jesteśmy tacy sami – pomyślał, spoglądając na pustą jamę brzuszną. Mamy identyczne organy zapakowane do worka ze skóry w różnych kolorach. Wziął igłę i nici i zaczął zszywać brzegi rany grubym, szerokim ściegiem. Estetyka? Mógł to sobie darować, miał tylko posprzątać po sobie i przygotować ciało do przewiezienia do zakładu pogrzebowego. Zwykle robiła to Lisa.

Nie zważając na makabryczne zajęcie, jakiemu oddawał się Dvorak, Alpren podszedł do stołu.

– Przyszły wyniki tej… Jak to się nazywa?

– Szybka chromatografia cieczowa.

– Właśnie. Dzwonili do mnie z laboratorium szpitalnego. Wyniki są pozytywne.

Dvorak zamarł, lecz natychmiast zmusił palce do szycia, do zamknięcia pustej klatki piersiowej. Czy Alpren to zauważył?

– Ta chromatografia, co to jest? Dvorak nie odrywał wzroku od zwłok.

– To badanie na obecność 7-hydroksywarfaryny.

– A ta 7-hydroksy…?

– To metabolik warfaryny.

– A ten metabolik?

Dvorak zacisnął węzeł i sięgnął po następny kawałek nici.

– Substancja, która wpływa na krzepnięcie krwi. Może wywołać rozległe siniaki. Albo krwotok.

– W mózgu też? Jak u pani Harper? Dvorak znów znieruchomiał.

– Tak. Obecność warfaryny wyjaśniłaby również pochodzenie siniaków na jej nogach.

– I dlatego zlecił pan to badanie?

– Doktor Steinglass poinformował mnie o złych wynikach krzepnięcia krwi. Jedną z logicznych diagnoz jest zatrucie warfaryną.

Alpren cały czas pilnie notował.

– Jak można tę warfarynę zdobyć?

– Jest składnikiem niektórych trucizn na szczury.

– Wykrwawiają się po niej na śmierć?

– Jakiś czas to trwa, ale tak, w końcu dostają krwotoku wewnętrznego i zdychają.

– Przyjemny obrazek. Ta warfaryna… Jak jeszcze można ją zdobyć?

Dvorak przerwał pracę. Nie chciał z nim rozmawiać, nie chciał rozważać wynikających z tej rozmowy konsekwencji.

– Można ją dostać na receptę jako lekarstwo o nazwie coumadin. Stosuje się je przy obniżaniu krzepliwości krwi.

– Wydają je tylko na receptę?

– Tak.

– Receptę musi wypisać lekarz, potem idzie się z nią do apteki.

– Tak.

Alpren notował jeszcze szybciej.

– No to będę miał trochę roboty.

– To znaczy?

– Apteki. Kto kupował coumadin i kto go komu przepisywał.

– Coumadin przepisuje wielu lekarzy.

– Mnie interesuje tylko jeden: doktor Harper. Dvorak odłożył igłę.

– Dlaczego tylko ona? Dlaczego nie opiekunka jej matki?

– Jane Nolan ma nienaganną opinię. Rozmawialiśmy z jej trzema ostatnimi pracodawcami. I niech pan nie zapomina, że to ona powiadomiła nas o sprawie.

– Może po to, żeby ratować własny tyłek?

– Niech pan spojrzy na to z punktu widzenia doktor Harper. Jest ładną kobietą, ale nie ma męża. Nie ma rodziny. Prawdopodobnie z nikim się nie umawia. Ugrzęzła ze zdziecinniałą matką, która nie chce umrzeć. Zawala coś w pracy, przeżywa coraz większy stres…

– I dlatego próbuje ją zamordować? – Dvorak pokręcił głową.

– Zasada numer jeden: zaczynaj od najbliższej rodziny. Dvorak zacisnął ostatni węzeł i uciął nić.

Alpren zerknął na zszyty tors i jęknął z odrazą.

– Chryste. Frankenstein.

– Nic nie będzie widać, nałożą mu garnitur. W trumnie nawet żebrak ma prawo do dystyngowanego wyglądu. – Dvorak zdjął fartuch, ściągnął rękawiczki i odkręcił kurek nad zlewem. – A zatrucie przypadkowe? – rzucił. – Matka ma Alzheimera. Nie wiadomo, co mogła wziąć do ust. Jeśli w domu była trucizna…

– Którą usłużna córeczka zostawiła na widoku, żeby mamusia mogła ją znaleźć? Słusznie.

Dvorak mył ręce.

– To ciekawe, że doktor Harper nie chce rozmawiać ze mną bez adwokata – powiedział Alpren.

– Nie ma w tym nic podejrzanego, to oznaka inteligencji.

– Tak, ale… To trochę dziwne.

Dvorak wytarł ręce. Nie patrzył na Alprena, nie śmiał. Nie powinienem komentować przebiegu śledztwa – myślał. Nie zachowuję obiektywizmu. Nie mam serca do badania dowodów rzeczowych w sprawie karnej przeciwko Toby. A to właśnie powinien robić, na tym polegała jego praca. Na badaniu dowodów. Na wyciąganiu logicznych wniosków.