Tess Gerritsen - Młodość dla wybranych

– Jeden ząb. – Sibley zastygł bez ruchu, śledząc grę cieni na ekranie. – Kończyny – powiedział cicho. – Jedna tu, druga tu. Zawiązki kończyn. Ale brak klatki piersiowej… – Powoli się wyprostował i nałożył okulary. – To nie płód. To guz.

– Na pewno? – spytała Toby.

– To bryła tkanki. Prymitywne zgrupowania ogłupiałych komórek, które utworzyły jeden ząb, może trochę włosów. Nie ma serca, nie ma płuc…

– Ale jest łożysko.

– Tak. Organizm „myśli”, że jest w ciąży, więc żywi guz i konsekwentnie zwiększa jego masę. Przypuszczam, że to rodzaj potworniaka. Potworniaki są w stanie wytwarzać przeróżne struktury – od zębów poczynając, na gruczołach hormonalnych kończąc.

– Więc to nie jest deformacja wrodzona.

– Nie. To tylko zbitka zdezorganizowanych komórek. Kawał mięsa. Powinno się to usunąć najszybciej jak… – Nagle urwał i wbił wzrok w monitor. – Niech pan cofnie! Szybko! – warknął na technika.

– Co się stało?

– Niech pan cofnie film!

Ekran przygasł, by po chwili znów się rozjarzyć.

– Niemożliwe… – szepnął Sibley.

– Co?

– To się poruszyło. – Spojrzał na technika. – Uciskał pan jej brzuch?

– Nie.

– Niech pan spojrzy. Tu, na ten cień. Widzi pan, jak zmienia położenie?

– Brzucha na pewno nie uciskałem…

– W takim razie pacjentka musiała się poruszyć. Guzy nie zmieniają położenia.

– To nie jest guz – powiedział Dvorak.

Odwrócili się. Stał za Toby. Wszedł do pokoju bezszelestnie, tak że nawet go nie zauważyli. Nie odrywając wzroku od ekranu, powoli zbliżył się do monitora. – To się porusza. To ma ręce. Oko. I ząb. Może nawet myśli…

– Absurd – prychnął Sibley. – Skąd pan może wiedzieć?

– Ponieważ przed chwilą coś takiego widziałem. – Spojrzał na nich oszołomiony. – Muszę zatelefonować.

W pokoju Molly błyskało czerwone światełko pompy infuzyjnej, milcząco potwierdzając, że do żył pacjentki sączy się lekarstwo. Zamknęły się drzwi. Toby usiadła na krześle przy łóżku i wsłuchała się w oddech dziewczyny. Światełko mrugało w hipnotyzującym rytmie. Toby rozluźniła ręce i nogi i po raz pierwszy tego dnia dała się ponieść myślom. Przed chwilą dzwoniła do Springer Hospital, żeby sprawdzić, co z matką. Nie było żadnych zmian. W tym samym momencie w innym łóżku i w innym szpitalu spała Ellen. W jej pokoju też pulsowało czerwone światełko. Tak samo jak tu. Jak w ciemnym pokoju Molly.

Spojrzała na zegarek, zastanawiając się, kiedy wróci Dvorak. Chciała mu powiedzieć o Jane Nolan, ale wyraźnie nie miał ochoty z nią rozmawiać. Poza tym ciągle im coś przeszkadzało. Atak Molly. Jego pager. W końcu wyszedł, by spotkać się z kimś w holu.

Usiadła wygodniej i postanowiła się zdrzemnąć, gdy niespodziewanie z mroku dobiegł ją głos Molly.

– Zimno mi.

– Myślałam, że śpisz.

– Nie. Leżę. Myślę.

– Poszukam koca. Mogę zapalić światło?

– Tak.

Toby dotknęła włącznika i dziewczyna wzdrygnęła się, porażona nagłym blaskiem. Czarny guz na jej czole kontrastował z bladością reszty twarzy. Pozlepiane włosy rozrzucone na poduszce wyglądały jak brudne zacieki.

Toby wyjęła z szafy koc, przykryła nim dziewczynę, zgasiła światło i usiadła na krześle.

– Dziękuję – szepnęła Molly.

Dzieliły ciemność w milczeniu, cisza uspokajała je i działała kojąco.

– Moje dziecko nie jest normalne, prawda?

Toby zawahała się, ale doszła do wniosku, że musi powiedzieć jej prawdę, że tak będzie najlepiej.

– Tak, Molly. Nie jest normalne.

– Jak wygląda?

– Trudno powiedzieć. Ultrasonograf to nie aparat fotograficzny, niełatwo opisać te obrazy.

Molly rozważała jej słowa w milczeniu. Toby wzięła się w garść. Oczekiwała następnych pytań i nie wiedziała, czy i jak dalece powinna uplastyczniać szczegóły. Twoje dziecko nie jest człowiekiem. Nie ma serca, nie ma płuc, nie ma klatki piersiowej. Jest przerażającą gulą splątanych mięśni i ma jeden ząb. Ku jej uldze Molly nie drążyła tematu. Może bała się prawdy. Może lękała się myśleć o potworze rozrastającym się w jej łonie.

– Molly, rozmawiałam z doktorem Dvorakiem. Doktor Dvorak mówi, że znałaś kobietę, która też miała nienormalne dziecko.

– To Annie.

– Tak miała na imię?

– Tak. – Molly westchnęła. Toby nie widziała jej twarzy, lecz w westchnieniu tym usłyszała głębokie znużenie, wyczerpanie nie tylko fizyczne.

Skupiła wzrok na niewyraźnym cieniu u wezgłowia. Stopniowo przywykła do ciemności, po chwili dostrzegła błysk oczu Molly.

– Doktor Dvorak martwi się, że ty i Annie mogłyście ulec zatruciu tą samą toksyną, która zniekształciła płód. Czy to możliwe?

– Co to jest toksyna?

– Narkotyk albo trucizna. Brałyście coś? Jakieś proszki? A może robiłyście sobie zastrzyki?

– Brałam tylko te pigułki z buteleczki. Te od Romy’ego.

– Czy Romy dawał ci coś jeszcze? No wiesz, coś nielegalnego?

– Nie. Ja nie ćpam. I nigdy nie widziałam, żeby Annie ćpała.

– Dobrze ją znałaś?

– Nie. Przygarnęła mnie tylko na parę tygodni.

– Mieszkałaś u niej tylko parę tygodni?

– Nie miałam gdzie spać. Zawiedziona Toby westchnęła.

– W takim razie nic mi nie powiesz…

– To znaczy?

– Płód uległ deformacji w bardzo wczesnej fazie ciąży. Podczas pierwszych trzech miesięcy.

– Wtedy jej jeszcze nie znałam.

– Kiedy stwierdziłaś, że jesteś w ciąży?

– Latem. Zaczęłam wymiotować.

– Poszłaś do lekarza?

Molly nie odpowiedziała od razu. Biały koc poruszył się lekko, jakby zadrżała.

– Nie.

– Ale wiedziałaś, że jesteś w ciąży?

– Domyśliłam się. Po jakimś czasie to było oczywiste. Romy powiedział, że się tym zajmie.

– Jak to?

– Że załatwi mi skrobankę. Ale później pomyślałam sobie, że fajnie by było to dziecko przytulić. Bawić się z nim. Nauczyć je mówić „mama”… – Zaszeleściło prześcieradło i Molly pogładziła się po brzuchu, pieszcząc swoje dziecko.

Tyle tylko, że to nie było dziecko.

– Molly? Kto jest jego ojcem?

Dziewczyna znowu westchnęła, z jeszcze większym znużeniem niż poprzednio.

– Nie wiem.

– Może twój przyjaciel Romy?

– On nie jest moim przyjacielem. To mój alfons. Toby nie odpowiedziała.

– Przecież pani wie, kim jestem. Co robię. Co dotąd robiłam… – Odwróciła się do niej plecami. Toby miała wrażenie, że jej głos, cichy i stłumiony, dochodzi ze znacznej odległości. – Można do tego przywyknąć. Z czasem przestaje się o tym myśleć. Nie można o tym myśleć. Tak, z czasem umysł się z tego wyłącza. Ucieka. A wtedy to, co dzieje się między nogami, nie dotyczy ciebie, tylko kogoś innego… – Roześmiała się pogardliwie. – To bardzo ciekawe życie.

– Ale niezdrowe.

– Fakt.

– Ile masz lat?

– Szesnaście. Skończyłam szesnaście.

– Pochodzisz z południa, prawda?

– Tak.

– Jak trafiłaś do Bostonu? To kawał drogi. Znowu długie westchnienie.

– Romy mnie tu ściągnął. Był w Beaufort, u przyjaciół. Miał w sobie coś takiego, że… Te czarne oczy… Nigdy w życiu nie widziałam, żeby biały chłopak miał takie czarne oczy. I był taki miły… – Odchrząknęła. Prześcieradło zaszeleściło i Molly wytarła ręką oczy. Zadrżała rurka kroplówki, srebrzysta w mroku nad łóżkiem.