Tess Gerritsen - Młodość dla wybranych

– A kiedy przyjechałaś do Bostonu, przestał być dla ciebie miły.

– Tak, przestał.

– Dlaczego nie wróciłaś do domu? Przecież zawsze możesz wrócić do Beufort.

Molly milczała i tylko po drżeniu koca Toby poznała, że dziewczyna szlocha. Szlochała bezgłośnie, jakby zamknęła cały smutek w dźwiękoszczelnym słoju, żeby płaczu nie słyszał nikt oprócz niej.

– Mogę ci pomóc. Jeśli potrzebujesz pieniędzy na bilet…

– Nie mogę – odrzekła ledwo słyszalnym szeptem i zwinęła się w ciasny kłębek. Toby usłyszała cichutkie skamlenie: zamknięty w słoju smutek znalazł w końcu ujście. – Nie mogę, nie mogę…

– Molly.

– Oni mnie nie chcą, nie chcą, żebym wróciła.

Toby dotknęła jej i prawie namacalnie poczuła ból sączący się przez koc. Ktoś zapukał, otworzyły się drzwi. Dvorak.

– Toby, możemy porozmawiać?

– W tej chwili?

– Chyba powinnaś tego posłuchać. – Spojrzał z wahaniem na dziewczynę. – Chodzi o wyniki USG.

– Zaraz wracam, Molly – szepnęła Toby. Wyszła na korytarz, Dvorak zamknął drzwi.

– Powiedziała coś?

– Nic, co by nas oświeciło.

– Potem spróbuję z nią porozmawiać.

– Nic z niej nie wyciągniesz. Ona nie ufa mężczyznom, z oczywistych powodów. Poza tym deformacja płodu może być wynikiem zbyt wielu czynników. Molly ci ich nie wskaże.

– To coś więcej niż deformacja płodu.

– Skąd wiesz?

Wskazał małą salę konferencyjną na końcu korytarza.

– Chciałbym, żebyś kogoś poznała. Ona wyjaśni to lepiej niż ja.

Powiedział „ona”, ale po wejściu do sali Toby stwierdziła, że osobnik siedzący przed monitorem, tyłem do drzwi, wygląda bardziej jak mężczyzna niż kobieta. Miał stalowoszare, krótko ostrzyżone włosy, jego szerokie bary z trudem mieściły się w obszernej, bawełnianej, brązowej koszulce, nad kanciastą głową unosił się kłąb papierosowego dymu. Na ekranie klatka po klatce przesuwał się film z badania ultrasonograficznego Molly Picker.

– Myślałem, że rzuciłaś palenie – rzekł Dvorak. Osobnik odwrócił głowę i dopiero wtedy Toby przekonała się, że to rzeczywiście kobieta. Miała sześćdziesiąt parę lat, niebieskie oczy o jasnym, zaskakująco bezpośrednim spojrzeniu i twarz bez cienia makijażu. Kopcący papieros tkwił w cygarniczce z kości słoniowej, którą gestykulowała z niewymuszonym wdziękiem i elegancją.

– To mój jedyny nałóg, Dan – odparła. – I nie zamierzam z niego rezygnować.

– Aha. Rozumiem, że szkocka się nie liczy.

– Szkocka to nie nałóg. Szkocka to balsam. – Kobieta uważnie spojrzała na Toby i uniosła brew.

– To jest doktor Toby Harper – powiedział Dvorak. – A to doktor Alexandra Marx. Doktor Marx jest genetykiem, pracuje na Uniwersytecie Bostońskim. Była moim profesorem na medycynie…

– Całe wieki temu – dokończyła za niego doktor Marx i uścisnęła Toby rękę. W przypadku innej kobiety ów gest wypadłby nienaturalnie, lecz do Alexandry Marx pasował znakomicie. – Oglądałam sonogram tej dziewczyny. Co pani o niej wie?

– Przed chwilą z nią rozmawiałam. Ma szesnaście lat. Jest prostytutką. Nie wie, kto jest ojcem dziecka. I zaprzecza, by kiedykolwiek miała do czynienia z substancjami toksycznymi. Jedynym lekarstwem, jakie przyjmowała, są te pigułki w buteleczce.

– Rozmawiałem ze szpitalnym farmaceutą – wtrącił Dvorak. – Zidentyfikował je po kodzie odciśniętym na tabletkach. To prochloroperazyna. Przepisuje się ją przy mdłościach. Nie ma dowodów na to, że może być przyczyną deformacji płodu. Tabletki odpadają.

– Jakim cudem alfons zdobył lekarstwo na receptę? – spytała Toby.

– Na ulicy można dzisiaj kupić wszystko, czego dusza zapragnie. Może brała coś jeszcze, tylko nie chce ci powiedzieć?

– Nie, ja jej wierzę.

– Który to miesiąc?

– Dokładnie nie pamięta. Piąty, może szósty.

– A więc widzimy tu płód w drugim trymestrze. – Doktor Marx odwróciła się do monitora. – To jest łożysko. Nie ma co do tego żadnych wątpliwości. To jest płyn owodniowy. A tu? To chyba pępowina. – Pochyliła się, uważnie analizując migotliwy obraz. – Myślę, że masz rację, Dan. To nie jest guz.

– Zniekształcony płód? – spytała Toby.

– Nie.

– W takim razie co?

– Coś pośredniego.

– Coś pośredniego między guzem a płodem? Przecież to niemożliwe.

Doktor Marx zaciągnęła się papierosem i wypuściła kłąb dymu.

– Żyjemy w nowym, wspaniałym świecie, moja droga.

– Mamy tylko ten sonogram, kłębowisko szarych plam. Doktor Sibley, radiolog, twierdzi, że to guz.

– Doktor Sibley nigdy nic takiego nie widział.

– A pani widziała?

– Proszę spytać Daniela.

Toby przeniosła wzrok na Dvoraka.

– O co tu chodzi?

– Raczej o kogo – odpowiedział. – Chodzi o kobietę, która zmarła przy porodzie. Nazywała się Annie Parini. Doktor Marx przebadała genetycznie jej płód.

– Przeprowadziliśmy tylko analizę wstępną – wyjaśniła pani profesor. – Pobraliśmy próbki tkanek i sporządziliśmy preparaty mikroskopowe. Kompletne badania DNA potrwają wiele miesięcy. Ale na podstawie samej histologii tego… tworu wysnułam kilka teorii. Proszę spocząć, pani doktor. Porozmawiamy o muszkach owocowych.

Do czego ona zmierza? – pomyślała Toby, sadowiąc się na krześle. Dvorak też usiadł. Doktor Marx zajęła miejsce u szczytu stołu i obrzuciła ich spojrzeniem surowej egzaminatorki dwojga poprawkowiczów.

– Słyszała pani o badaniach prowadzonych na uniwersytecie w Bazylei? O doświadczeniach na Drosophila melanogaster, czyli na pospolitej muszce owocowej?

– Które badania ma pani na myśli? – spytała Toby.

– Badania nad dodatkowymi oczami. Naukowcy zidentyfikowali gen wiodący, który uruchamia kaskadę dwóch i pół tysiąca genów niezbędnych do powstania muszego oka. Nazwali ten gen „ślepcem”, bo jeśli go zabraknie, mucha rodzi się bez oczu. Szwajcarzy zdołali uaktywnić „ślepca” w różnych częściach embrionu. Osiągnęli fascynujące rezultaty. Oczy występowały w najdziwniejszych miejscach. Na skrzydłach, na kolanach, na czułkach. Na jednej muszce pojawiło się czternaście oczu! A wszystko dzięki umiejętnej stymulacji zaledwie jednego genu. – Zgasiła papierosa i natychmiast umieściła w cygarniczce kolejnego.

– Nie widzę związku – powiedziała Toby.

– Zaraz do tego dojdziemy. – Doktor Marx pstryknęła zapalniczką, zaciągnęła się dymem i westchnęła, wyraźnie ukontentowana. – Tymczasem przeskoczmy granice międzygatunkowe i zajmijmy się myszkami.

– Nadal nie widzę związku.

– Próbuję zacząć od podstaw, moja droga. Nie jesteście biologami, pewnie nie zdajecie sobie sprawy, jak wielkie postępy poczyniła nauka, odkąd skończyliście medycynę.

– To prawda – przyznała Toby. – Z trudem nadążamy za nowościami w naszej dziedzinie.

– Zaraz to nadrobicie. Przynajmniej częściowo. – Doktor Marx strzepnęła popiół z papierosa. – Zaczęłam mówić o myszach. Chodziło mi głównie o przysadkę mózgową, bez której mysi noworodek prawie natychmiast ginie. Nie bez powodu nazywają ten gruczoł „dominującym gruczołem kontrolującym” albo „gruczołem-regulatorem”. Hormony, które wytwarza, regulują niemal wszystkie czynności organizmu, od jego wzrostu i reprodukcji aż po temperaturę ciała. Przysadka wytwarza też hormony, których funkcji jeszcze nie rozumiemy, ba, nawet ich jeszcze nie odkryliśmy. Mysz urodzona bez przysadki mózgowej zdycha w ciągu dwudziestu czterech godzin od chwili przyjścia na świat – oto jak ważny jest ten gruczoł.