Tess Gerritsen: Zniwo

Otworzyly sie drzwi.

– Juz jest – powiedzial Mark. – Zastanawialismy sie, Aaronie, czy nie zapomniales o naszym spotkaniu. – Aaron wszedl do pokoju. Nic nie powiedzial. Skinal tylko glowa i usiadl w fotelu.

– Czy moge zrobic pani nowego drinka, Abby? – spytal Archer.

– Nie, dziekuje.

– Tylko kropelke brandy. Mark prowadzi, prawda? Abby usmiechnela sie.

– No dobrze. Dziekuje.

Archer podal jej napelniona szklaneczke. W pokoju nagle zrobilo sie cicho, jakby wszyscy czekali na zakonczenie czesci formalnej. Dopiero teraz Abby zauwazyla, ze jest tu jedyna stazystka. Bili Archer wydawal tego rodzaju przyjecia co kilka miesiecy, zeby powitac nowa grupe stazystow, ktorzy zaczynali swoje zajecia na urazowce i chirurgii klatki piersiowej. Tego wieczoru oprocz Abby na przyjeciu bylo szesciu innych stazystow, ktorzy teraz prawdopodobnie spacerowali po ogrodzie. Tutaj, w prywatnym gabinecie Archera, zebrali sie tylko czlonkowie zespolu transplantacyjnego. I Abby.

Usiadla na kanapie obok Marka i zaczela powoli saczyc drinka. Czula, jak po jej ciele rozchodzi sie mile cieplo wywolane alkoholem. Miala takze satysfakcje, ze spotkalo ja tak niezwykle wyroznienie. Jako stazystka patrzyla na tych tu mezczyzn z podziwem. Samo asystowanie przy operacji przeprowadzanej przez Archera i Mohandasa bylo uwazane za zaszczyt. Poniewaz w zyciu osobistym zwiazana byla z Markiem, przyjeto ja do tego grona na stopie towarzyskiej. Nie zapomniala jednak, kim byli ci mezczyzni i jaki mogli miec wplyw na jej kariere.

Archer usiadl naprzeciwko niej.

– Slyszalem o pani wiele dobrych rzeczy, Abby. Od generala. Rozmawialem z nim dzis wieczorem, zanim wyszedl, powiedzial wiele komplementow pod pani adresem.

– Doktor Wettig, naprawde? – Abby byla tak zaskoczona, ze nie mogla powstrzymac usmiechu. – Prawde mowiac, nigdy nie jestem pewna, co naprawde mysli o mojej pracy.

– On juz taki jest. Musi podtrzymywac troche niepewnosci w swoim otoczeniu.

Wszyscy zaczeli sie smiac. Abby rowniez.

– Pochwala z ust Colina to nie byle co – powiedzial Archer. – Wiem, ze uwaza pania za jednego z najlepszych lekarzy z drugiego roku stazu. Pracowalem z pania, wiec wiem, ze ma racje.

Abby niespokojnie poruszyla sie na kanapie. Mark lekko uscisnal jej reke. Archer zauwazyl ten gest i usmiechnal sie.

– Oczywiscie Mark uwaza, ze jest pani kims wyjatkowym. Wlasnie dlatego powinnismy cos z pania przedyskutowac. Wiem, ze moze sie to wydawac troche przedwczesne, ale zawsze stawiamy na dlugoterminowe plany. Nigdy nie zaszkodzi zbadanie terenu, zanim sie tam udamy.

– Chyba nie calkiem pana rozumiem – powiedziala Abby. Archer siegnal po karafke brandy i wlal troche do swojej szklanki.

– Nasz zespol interesuje sie tylko najlepszymi. Najlepszymi w teorii i praktyce. Zawsze przygladamy sie stazystom pod katem ewentualnego przyjecia do naszego zespolu. Oczywiscie nasze motywy sa egoistyczne. Przygotowujemy w ten sposob nowych czlonkow naszego zespolu. – Na chwile przerwal. – Zastanawialismy sie, czy pani bylaby moze zainteresowana chirurgia transplantacyjna.

Abby spojrzala zaskoczona na Marka. On tylko skinal glowa.

– Nie musi pani teraz podejmowac decyzji – powiedzial Archer. – Chcielibysmy jednak, zeby rozwazyla pani nasza propozycje. Mamy jeszcze kilka lat, zeby lepiej sie poznac. Do tego czasu moze nie bedzie juz pani chciala przylaczyc sie do naszego zespolu. Moze sie okazac, ze chirurgia transplantacyjna nie jest w kregu pani zainteresowan.

– Alez nie. – Pochylila sie lekko. Na jej twarzy pojawil sie rumieniec. – Chyba jestem troche… i zaskoczona, i pochlebia mi to. Jest tylu doskonalych lekarzy na stazu w Bayside. Chocby Vivian Chao.

– Tak, Vivian jest rzeczywiscie dobra.

– Za rok pewnie bedzie sie starala o czlonkostwo. Wtracil sie Mohandas.

– Nie ma watpliwosci co do tego, ze sprawnosc techniczna doktor Chao jako chirurga jest godna podziwu. Jest jednak wielu stazystow, ktorzy technicznie sa doskonalymi chirurgami. Ale na pewno slyszala pani powiedzenie, ze nawet malpe mozna nauczyc, jak operowac. Sztuka polega na tym, aby wiedziec, kiedy operowac.

– Raj chce przez to powiedziec, ze zalezy nam na umiejetnosci dokonania wlasciwej diagnozy i oceny przypadku – wyjasnil Archer. – A takze na umiejetnosci pracy w zespole. Pania uwazamy za kogos, kto swietnie potrafi pracowac w grupie dla wspolnych celow. To jest nasza idea, Abby, praca w zespole. Kiedy jest sie na sali operacyjnej, wiele rzeczy moze pojsc nie tak, jak powinno. Moze zawiesc sprzet. Moze sie zdarzyc nerwowy ruch skalpela. Serce moze zaginac podczas transportu. My musimy potrafic pracowac razem niezaleznie od wszelkich przeciwnosci. Tak wlasnie robimy.

– Pomagamy tez sobie nawzajem – dodal Frank Zwick. – Zarowno na sali operacyjnej, jak i poza nia.

– Wlasnie tak – potwierdzil Archer. Spojrzal na Aarona. – Zgodzisz sie z tym, prawda?

Aaron odchrzaknal.

– Tak, pomagamy sobie. To jedna z dobrych stron nalezenia do zespolu.

– Jedna z wielu – dodal Mohandas.

Przez chwile nikt sie nie odzywal. Z magnetofonu nadal plynely dzwieki koncertu Brandenburskiego.

– Lubie te czesc – powiedzial Archer i nastawil muzyke glosniej. Kiedy dzwieki skrzypiec poplynely z glosnikow, Abby znowu zaczela sie przygladac przedstawionej na obrazie walce Smierci i Lekarza, walce o zycie pacjenta, o jego dusze.

– Wspomnieliscie, ze sa takze… inne korzysci – powiedziala Abby.

– Na przyklad – zaczal Mohandas – kiedy zakonczylem staz, mialem do splacenia wiele pozyczek, ktore zaciagnalem jako student. Jak zostalem czlonkiem zespolu, Bayside pomogl mi splacic pozyczki.

– To jest cos, o czym powinnismy porozmawiac – powiedzial Archer. – Sprawy, dzieki ktorym przynaleznosc do naszego zespolu bylaby dla pani bardziej atrakcyjna. Dzisiaj mlodzi chirurdzy koncza staz w wieku trzydziestu lat. Wiekszosc z nich ma juz wtedy rodzine, dziecko, czasami dwoje. Poza tym maja sto tysiecy dolarow dlugu. Nawet jeszcze nie kupili wlasnego domu! Splata wszystkich pozyczek zabierze mi okolo dziesieciu lat. Beda juz wtedy po czterdziestce i zaczna sie martwic do jakich szkol poslac swoje dzieci. – Pokrecil glowa. – Naprawde nie wiem, dlaczego ludzie w obecnych czasach decyduja sie studiowac medycyne. Z pewnoscia nie dla pieniedzy.

– Na pewno wiaze sie to z wieloma wyrzeczeniami – przyznala Abby.

– A wcale nie musi. Wlasnie w tym moze pomoc Bayside. Mark wspomnial, ze korzystalas z roznego rodzaju dofinansowan w ciagu calych studiow.

– Tak, ze stypendiow i pozyczek. W wiekszosci byly to pozyczki.

– To nie brzmi za dobrze. Abby przytaknela.

– Teraz zaczynam odczuwac skutki tego.

– Czy w college’u tez korzystalas z pozyczek?

– Tak. Moja rodzina nie nalezala do bogatych – przyznala Abby.

– Mowisz to tak, jakbys sie tego wstydzila.

– To byl raczej… pech. Moj mlodszy brat lezal w szpitalu przez wiele miesiecy, a nie bylismy ubezpieczeni. Wtedy w miescie, w ktorym dorastalam, ubezpieczenia nie byly tak powszechne.

– To spowodowalo, ze tym trudniej bylo ci walczyc z przeciwnosciami. Kazdy z nas wie, co to znaczy. Raj byl imigrantem, angielskiego nauczyl sie dopiero, jak mial dziesiec lat. Ja jako pierwszy w mojej rodzinie poszedlem do college’u. Wierz mi, ze w tym pokoju nie ma zadnych bostonskich braminow, zadnych bogatych tatusiow, ani nawet malych funduszy powierniczych. Wiemy, przez co trzeba przejsc, poniewaz sami pokonalismy te sama droge. Wlasnie o taki rodzaj uporu i konsekwencji nam chodzi.

Rozbrzmiewaly wlasnie ostatnie akordy koncertu. Odglosy trabek i instrumentow smyczkowych rozplynely sie w powietrzu. Archer wylaczyl stereo i spojrzal na Abby.

– W kazdym razie jest nad czym sie zastanowic – powiedzial. – Nie skladamy ci zadnych konkretnych ofert. Mozna to raczej porownac z umawianiem sie… – Archer usmiechnal sie do Marka – na pierwsza randke.