Tess Gerritsen - Chirurg

Moore otworzył raport z sekcji zwłok.

Okaleczając Dorę Ciccone, Capra nie posługiwał się jeszcze skalpelem tak zręcznie, jak w przypadku pozostałych zabójstw. Poszarpane brzegi ran dowodziły, że brakowało mu pewności siebie, by naciąć brzuch ofiary jednym ruchem. Wahał się i cofał rękę. Po przecięciu skóry pokiereszował jak rzeźnik pęcherz i jelita, żeby zdobyć swój łup. Nie zastosował nici chirurgicznych, by podwiązać arterie. Ofiara silnie krwawiła i Capra musiał działać po omacku, z rękami zanurzonymi w jej wnętrznościach.

Tylko gardło podciął jej błyskawicznie, jakby – zaspokoiwszy już żądzę i ochłonąwszy z podniecenia – odzyskał panowanie nad sobą i mógł dokończyć dzieło z chłodnym wyrachowaniem.

Moore odłożył na bok raport z sekcji zwłok i spojrzał na resztki kolacji na stojącej obok tacy. Czując nagle mdłości, wyniósł ją na korytarz. Wrócił do biurka i otworzył kolejny skoroszyt, zawierający wyniki badań laboratoryjnych.

Na pierwszej stronie widniała adnotacja Sperma zidentyfikowana w wymazie z pochwy ofiary.

Wiedział, że analiza DNA tej spermy potwierdziła, że należała ona do Capry. Przed zamordowaniem Dora Ciccone została zgwałcona.

Moore przeszedł na następną stronę i znalazł całą serię wyników badań z sekcji włosów i włókien. Na łonie ofiary znaleziono rudobrązowy włos Capry. Na kolejnych kilku stronach raportu analizowano próbki owłosienia, wykryte na miejscu zbrodni. Były to w większości włosy z głowy lub łona Dory Ciccone. Krótki, jasny włos zlokalizowano także na prześcieradle. W oparciu o złożoną strukturę jego rdzenia stwierdzono, że jest to fragment sierści. Odręczna notatka informowała: „Matka ofiary posiada wyżła. Podobne włosy znaleziono na tylnym siedzeniu samochodu Dory Ciccone”.

Zajrzawszy na ostatnią stronę raportu, zaczął uważnie ją studiować. Zawierała analizę jeszcze jednego, niezidentyfikowanego włosa, który był na poduszce. W każdym domu można znaleźć dziesiątki włosów. Wypadają nam one codziennie i w zależności od tego, jak dba się o porządek i jak często używa odkurzacza, na prześcieradłach, dywanach i kanapach gromadzą się mniej lub bardziej widoczne ślady po wszystkich gościach, którzy spędzili z nami jakiś czas. Ten znaleziony na poduszce pojedynczy włos mógł należeć do kochanka ofiary, znajomego lub krewnego. W każdym razie nie należał do Capry.

Pojedynczy ludzki włos z głowy, jasnobrązowy, AO (kręcony), długość trzonu: 5 cm. Faza telogenowa. Trichorrhexis invaginata. Pochodzenie nieznane.

Trichorrhe.ńs invaginata. Bambusowy włos.

Chirurg był w tamtym mieszkaniu.

Moore usiadł prosto, oszołomiony swoim odkryciem. Czytał tego dnia raporty z badań laboratoryjnych w Savannah. W mieszkaniach Lisy Fox, Ruth Yoorhees, Jennifer Torregrossa i Catherine Cordell nie znaleziono włosów z Trichorrhexis invaginata.

Ale wspólnik Capry cały czas tam przebywał. Pozostawał niewidoczny, nie zostawiał po sobie śladów DNA w postaci spermy. Jedynym dowodem jego obecności był ten pojedynczy włos i niejasne wspomnienie głosu, który słyszała Catherine.

Działali razem od pierwszego zabójstwa. Już w Atlancie.

Peter Falco był po łokcie we krwi. Podniósł wzrok znad stołu operacyjnego, gdy Catherine zjawiła się w urazówce. Wszelkie dzielące ich nieporozumienia zeszły natychmiast na dalszy plan. Przyjęli role współdziałających na polu walki profesjonalistów.

– Będzie jeszcze jeden! – oznajmił Peter. – W sumie cztery osoby. Tego ostatniego ciągle wydobywają z samochodu.

Z nacięcia trysnęła krew. Peter chwycił z tacy zacisk i wetknął go w otwartą jamę brzuszną.

– Pomogę ci – powiedziała Catherine, rozwijając zapakowany sterylnie fartuch.

– Nie, poradzę sobie. Kimball potrzebuje cię w dwójce.

Jakby na poparcie jego słów rozległo się wycie syreny ambulansu.

– To twój pacjent – stwierdził Falco. – Baw się dobrze.

Catherine wybiegła na podjazd. Doktor Kimball i dwie pielęgniarki czekali już przy cofającej karetce. Zanim jeszcze Kimball otworzył drzwi ambulansu, usłyszeli krzyki pacjenta.

Był to młody mężczyzna z wytatuowanymi ramionami.

Szarpał się i klął, gdy sanitariusze wyciągali nosze. Catherine rzuciła okiem na przesiąknięte krwią prześcieradło, którym miał przykryty brzuch, i zrozumiała, dlaczego tak wrzeszczy.

– Podaliśmy mu na miejscu wypadku tonę morfiny – stwierdził sanitariusz, gdy przewozili go na urazówkę. – Jakby w ogóle nie działała!

– Ile? – spytała Catherine.

– Dożylnie czterdzieści pięć miligramów. Przestaliśmy, kiedy zaczęło mu spadać ciśnienie.

– Uwaga, przenosimy go! – powiedziała pielęgniarka. – Raz, dwa, trzy!

– Chryste! Kurwa! To boli!!

– Wiem, słoneczko. Wiem.

– Nic nie wiesz, do kurwy nędzy!

– Za chwilę poczujesz się lepiej. Jak się nazywasz, synu?

– Rick… O Jezu, moja noga!

– A dalej?

– Roland!

– Jesteś na coś uczulony, Rick?

– Co z was za popaprańcy?

– Jakie mamy odczyty? – wtrąciła Catherine, wciągając rękawiczki.

– Ciśnienie sto dwa na sześćdziesiąt. Puls sto trzydzieści.

– Podać dożylnie dziesięć miligramów morfiny – polecił Kimball.

– Cholera! Dajcie mi setkę!

Gdy reszta personelu krzątała się, wieszając torebki z kroplówką, Catherine odsunęła przesiąknięte krwią prześcieradło i wstrzymała oddech na widok krępulca, zaciśniętego wokół zmiażdżonej kończyny.

– Podajcie mu trzydzieści miligramów – powiedziała.

Dolna część prawej nogi trzymała się tylko na skrawkach skóry. Uszkodzona kończyna wyglądała jak krwawa miazga, a stopa była odwrócona niemal o sto osiemdziesiąt stopni.

Dotknęła palców. Były zimne jak lód. Krążenie, oczywiście, ustało.

– Mówili, że z tętnicy tryskała krew – wyjaśnił sanitariusz. – Pierwszy policjant, który przybył na miejsce wypadku, założył opaskę.

– Ocalił mu życie…

– Morfina już podana!

Catherine oświetliła ranę.

– Wygląda na to, że uszkodzony został nerw podkolanowy i tętnica. Krew nie dopływa do naczyń w nodze. – Spojrzała na Kimballa. Oboje nie mieli wątpliwości, co należy zrobić.

– Przewieźmy go na salę operacyjną – powiedziała. – Jego stan jest wystarczająco stabilny. Zwolnimy w ten sposób urazówkę.

– W samą porę – zauważył Kimball, słysząc syrenę kolej nego ambulansu. Odwrócił się do wyjścia.

– Hej! Hej! – Pacjent chwycił go za ramię. – Jesteś lekarzem, prawda? Boli mnie jak cholera! Powiedz tym sukom, żeby coś zrobiły!

Kimball spojrzał z ukosa na Catherine i odparł:

– Bądź dla nich miły, kołeś. Te suki tu rządzą.

Catherine nigdy nie decydowała się łatwo na amputację.

Jeśli tylko można było uratować pacjentowi kończynę, robiła wszystko, co w jej mocy, by tego dokonać. Gdy pół godziny później stanęła ze skalpelem przy stole operacyjnym i spojrzała na to, co zostało z prawej nogi leżącego na nim mężczyzny, nie miała wyboru. Łydka była pokiereszowana, a piszczel i strzałka uległy zmiażdżeniu. Sądząc po zdrowej lewej nodze, jego prawa kończyna była kiedyś foremna, muskularna i ogorzała od słońca. Na nagiej stopie – o dziwo nienaruszonej, choć sterczącej pod szokującym kątem – widniały białe ślady po paskach od sandałów, a pod paznokciami – ziarenka piasku. Nie darzyła tego pacjenta sympatią i nie przypadły jej do gustu przekleństwa i obelgi, którymi obrzucał ją i pielęgniarki, ale odczuwała przygnębienie, przykładając skalpel do jego ciała, tnąc skórę i ostre krawędzie połamanych kości.