Tess Gerritsen - Chirurg

– Po państwa telefonie przejrzałam jej kartę – oznajmiła Sarah. – Wiem, że policja sporządziła raport.

– Czytaliśmy go – powiedziała Rizzoli.

– A więc o co chodzi?

– Ninę Peyton napadnięto wczorajszej nocy w jej domu. Jest w krytycznym stanie.

Sarah Daly była najpierw zaszokowana, ale ta początkowa reakcja szybko przerodziła się w gniew. Moore widział, jak unosi się jej podbródek i błyszczą oczy.

– Czy to zrobił on?

– Kto?

– Człowiek, który ją zgwałcił.

– Rozważamy taką możliwość – przyznała Rizzoli. – Niestety, ofiara jest w stanie śpiączki i nie może nam nic powiedzieć.

– Proszę nie nazywać jej ofiarą. Ona ma imię!

Rizzoli też zadrżał podbródek i Moore wyczuł, że jest zirytowana. Nie był to dobry sposób na zaczynanie rozmowy.

– Pani Daly – zagaił – doszło do niewiarygodnie brutalnej zbrodni i musimy…

– Nic nie jest niewiarygodne, gdy mówimy o tym, co mężczyźni robią z kobietami – odparowała Sarah. Wzięła z biurka skoroszyt i podała mu go. – To karta Niny Peyton.

Gdy została zgwałcona, zgłosiła się rano do kliniki. Ja ją przyjmowałam.

– Czy pani ją również badała?

– Zajmowałam się wszystkim. Wywiadem, badaniem jamy miednicy, pobraniem wymazu z pochwy. Potwierdziłam pod mikroskopem obecność spermy. Przeczesałam jej włosy łonowe, zebrałam fragmenty paznokci i dałam tabletkę zabezpieczającą przed ciążą.

– Nie robiono jej innych testów na pogotowiu?

– Ofiara gwałtu, która się u nas zjawia, nie opuszcza tego budynku i jest cały czas pod opieką jednej osoby. Oszczędzamy jej widoku zmieniających się twarzy. Sama pobieram krew i wysyłam ją do laboratorium. I dzwonię na policję, jeśli ofiara sobie tego życzy.

Moore otworzył skoroszyt i zobaczył kartę informacyjną pacjentki. Były tam dane Niny Peyton: data urodzenia, adres, numer telefonu i miejsce pracy. Następną kartkę zapisano odręcznie drobnym maczkiem. Pierwsza notatka została opatrzona datą 17 maja.

Powód wizyty: gwałt.

Historia choroby: 29-letnia biała kobieta twierdzi, że została zgwałcona. Pijąc zeszłej nocy alkohol w Gramercy Pub, poczuła zawroty głowy i poszła do toalety. Niczego więcej nie pamięta.

– Obudziła się w domu, we własnym łóżku – ciągnęła Sarah. – Nie pamiętała, jak tam dotarła, jak się rozebrała i kiedy rozdarła sobie bluzkę. Była naga, a jej uda lepiły się od czegoś, co wyglądało na spermę. Miała podpuchnięte oko i siniaki na obu przegubach. Szybko zorientowała się, co zaszło.

I zareagowała tak samo jak inne ofiary gwałtów. Pomyślała: To moja wina. Powinnam być ostrożniejsza. Takie już są kobiety. – Spojrzała wymownie na Moore’a. – Obwiniamy się o wszystko, nawet wtedy, gdy mężczyźni nas rżną.

W obliczu takiej uszczypliwości Moore nic nie mógł odpowiedzieć. Spojrzał na kartę i czytał dalej.

Pacjentka wygląda niedbale, jest oszołomiona, mówi monotonnym głosem. Doszła do kliniki z domu na piechotą.

– Mówiła cały czas o kluczykach do samochodu – kontynuowała Sarah. – Była posiniaczona, jedno oko miała całkiem zapuchnięte, a interesowało ją tylko to, że zgubiła kluczyki imusi je znaleźć, bo inaczej nie dojedzie do pracy. Dopiero po dłuższej chwili nakłoniłam ją, by przestała to w kółko powtarzać. Porozmawiała ze mną. Tej kobiety nigdy w życiu nie spotkało nic złego. Była wykształcona, niezależna. Pracowała w dziale sprzedaży firmy Lawrence Scientific Supplies. Codziennie miała do czynienia z ludźmi. I nagle siedzi tu przede mną jak sparaliżowana, owładnięta obsesją, by znaleźć te idiotyczne kluczyki do samochodu. Otworzyłyśmy w końcu jej torebkę i przeszukałyśmy wszystkie kieszenie. Kluczyki tam były. Dopiero wtedy zdołała się skoncentrować i opowiedzieć mi, co zaszło.

– I co powiedziała?

– Poszła do Gramercy Pub około dziewiątej wieczorem spotkać się z przyjaciółką. Czekając na nią bezskutecznie, piła martini i gawędziła z kilkoma facetami. Znam to miejsce. Jest tam zawsze tłoczno i kobieta może czuć się bezpiecznie. – Po chwili dodała z goryczą: – O ile w ogóle gdziekolwiek jest bezpiecznie.

– Czy pamiętała mężczyznę, który zabrał ją do domu? – spytała Rizzoli. – Tego przede wszystkim musimy się dowiedzieć.

Sarah spojrzała na nią.

– Interesuje was tylko przestępca, prawda? Dwaj policjanci z wydziału kryminalnego też wyłącznie o to pytali. Sprawca skupia na sobie całą uwagę.

Moore czuł, że Rizzoli zaraz eksploduje. Wtrącił więc szybko:

– Detektywi mówili, że nie potrafiła opisać tego mężczyzny.

– Byłam w gabinecie, kiedy składała zeznania. Poprosiła, żebym została, więc słyszałam całą historię dwa razy. Policjanci dopytywali się, jak wyglądał sprawca, a ona nie umiała nic powiedzieć. Naprawdę niczego nie pamiętała.

Moore spojrzał na kolejną stronę dokumentacji.

– Widziała ją pani ponownie w lipcu. Zaledwie tydzień temu.

– Wróciła zrobić powtórne badanie krwi. Dopiero po sześciu tygodniach od zakażenia test na HIV daje wynik pozytywny. To jest najbardziej okrutne. Najpierw zostajesz zgwałcona, a potem dowiadujesz się, że napastnik zaraził cię śmiertelną chorobą. Te kobiety przeżywają sześć tygodni udręki, czekając na wiadomość, czy mają AIDS; zastanawiając się, czy w ich krwi nie mnożą się zabójcze wirusy. Kiedy przychodzą na powtórny test, muszę dodawać im otuchy. I przysięgać, że zadzwonię do nich natychmiast, gdy tylko dostanę wyniki.

– Nie robicie analiz tutaj?

– Nie. Wysyłamy próbki do laboratorium. Do Interpath Labs.

Moore odczytał na ostatniej stronie wyniki badań. Test na HIV: negatywny. Choroby weneryczne (syfilis): negatywny. Papier był cienki jak bibuła. Pomyślał, że najważniejsze informacje dotyczące naszego życia otrzymujemy często na takim papierze. Telegramy, oceny z egzaminów, wyniki badań…

Zamknął skoroszyt i odłożył go na stół.

– Jakie wrażenie sprawiała NinaPeyton, kiedy widziała ją pani po raz drugi, gdy przyszła powtórzyć badanie krwi?

– Chodzi panu o to, czy była nadal w szoku?

– Nie mam co do tego wątpliwości.

Jego spokojna odpowiedź rozbroiła Sarah. Złość uszła z niej jak powietrze z balonu. Opadła na krzesło, jakby z tego powodu utraciła nagle całą energię. Zastanawiała się przez chwilę nad pytaniem.

– Kiedy zobaczyłam Ninę ponownie, wyglądała jak żywy trup.

– To znaczy?

– Siedziała tam, gdzie siedzi teraz detektyw Rizzoli, i od niosłam wrażenie, że mogę przejrzeć ją na wskroś. Jakby była przezroczysta. Odkąd została zgwałcona, nie chodziła do pracy. Myślę, że ciężko jej było znosić obecność ludzi, zwłaszcza mężczyzn. Paraliżowały ją różne dziwne fobie. Bala się pić wodę z kranu i z otwartych pojemników. Uznawała tylko zamknięte butelki i puszki, do których nikt nie mógł wsypać lrucizny ani narkotyku. Bała się. by patrzący na nią mężczyźni nie domyślili się, że została zgwałcona. Była przekonana, że pozostawił spermę na jej pościeli i odzieży, prała je więc codziennie całymi godzinami. Dawna Nina Peyton umarła. Zamiast niej zobaczyłam ducha. – Sarah zamilkła. Siedziała nieruchomo, patrząc w kierunku Rizzoli i widząc na jej miejscu inną kobietę. Wiele kobiet o różnych twarzach. Całą procesję zranionych dusz.

– Czy wspominała, że ktoś ją prześladował? Że napastnik pojawił się ponownie?

– Gwałciciel nigdy nie znika z życia kobiety. Zawsze już do niego należy. – Sarah zamyśliła się i po chwili dodała z goryczą: – Może wrócił po swoją własność.