Tess Gerritsen - Chirurg

Przedłużał sobie przyjemność, dodał w duchu Moore.

– Zaczyna mieć tupet – stwierdził doktor Zucker z niepokojącą nutą podziwu w głosie, jakby przyznawał, że trafił na godnego siebie przeciwnika. – Nie dość, że przez cały dzień Pozostawia ofiarę przy życiu, to jeszcze wychodzi stąd na jakiś czas, by wysłać wiadomość. Koleś sobie z nami pogrywa.

– Albo z Catherine Cordell – wtrącił Moore.

Torebka ofiary leżała na toaletce. Moore przejrzał jej zawartość, włożywszy rękawiczki.

– Portfel z trzydziestoma czterema dolarami. Dwie karty kredytowe. Karta klubu automobilowego. Identyfikator pracownika działu sprzedaży firmy Lawrence Scientific Supplies. Prawo jazdy na nazwisko Nina Peyton, dwadzieścia dziewięć lat, sto sześćdziesiąt centymetrów wzrostu, sześćdziesiąt pięć kilogramów. – Spojrzał na drugą stronę dokumentu. – Dawczyni narządów.

– Myślę, że właśnie nią została – stwierdziła Rizzoli.

Moore rozpiął boczną kieszeń torebki.

– Jest tutaj kalendarz.

Rizzoli okazała zainteresowanie.

– Tak?

Otworzył go na bieżącym miesiącu. Nie było żadnych notatek. Przerzucił kilkanaście kartek, aż znalazł zapis sprzed prawie ośmiu tygodni Zapłacić czynsz. Na wcześniejszych stronach były też inne Urodziny Sida. Pralnia. Koncert o 8:00. Zebranie. Przyziemne, codzienne sprawy, z których składa się życie. Dlaczego osiem tygodni temu Nina Peyton przestała nagle robić notatki? Pomyślał o kobiecie, która kaligrafowała słowa w kalendarzu niebieskim atramentem. Która tęskniła zapewne za grudniem, marząc o białym Bożym Narodzeniu i mając wszelkie powody wierzyć, że doczeka świąt.

Zamknął kalendarz, czując takie przygnębienie, że przez chwilę nie mógł mówić.

– Absolutnie niczego tu nie ma – oznajmił Frost, przykucnąwszy przy łóżku. – Żadnych chirurgicznych nici ani narzędzi.

– Jak na faceta, który podobno się spieszył, dokładnie po sobie posprzątał – stwierdziła Rizzoli. – Zobaczcie. Zdążył nawet poskładać jej garderobę. – Wskazała na bawełnianą nocną koszulę, złożoną starannie na krześle. – Nie wygląda na to, żeby brakowało mu czasu.

– Ale pozostawił ofiarę przy życiu – zauważył Moore. – Popełnił kardynalny błąd.

– To bez sensu, Moore. Składa w kostkę nocną koszulę, sprząta po sobie i okazuje się na tyle nieostrożny, by pozostawić świadka? Jest za sprytny na taki błąd.

– Nawet najsprytniejszym może powinąć się noga – stwiedził Zucker. – Ted Bundy też w końcu stał się nieostrożny.

Moore spojrzał na Prosta.

– To ty dzwoniłeś do ofiary?

– Tak. Sprawdzaliśmy po kolei numery telefonów, które podano nam w bibliotece. Dzwoniłem tutaj około drugiej, drugiej piętnaście. Włączyła się automatyczna sekretarka. Nie zostawiłem żadnej wiadomości.

Moore rozejrzał się po pokoju, ale nie zauważył automatycznej sekretarki. Przeszedłszy do salonu, zobaczył na stole aparat telefoniczny. Miał funkcję identyfikowania rozmówcy. Przycisk pamięci był zaplamiony krwią.

Wcisnął go końcem ołówka i na wyświetlaczu pojawił się numer ostatniego rozmówcy.

Wydział Policji w Bostonie, godz. 2:14

– Czy to go spłoszyło? – spytał Zucker, który podążył za

Moore’em do salonu.

– Był tu, gdy zadzwonił Frost. Na przycisku są ślady krwi.

– A więc ten telefon przeszkodził mu w osiągnięciu satysfakcji. Musiał go zaniepokoić. Poszedł do salonu i zobaczył na wyświetlaczu numer bostońskiej policji. – Zucker zawiesił głos. – Co pan by zrobił na jego miejscu?

– Wyniósłbym się stąd.

Zucker skinął głową i uśmiechnął się drwiąco.

Dla ciebie to tylko gra, pomyślał Moore. Podszedł do okna i wyjrzał na ulicę, na której roiło się teraz od błyskających niebieskich świateł. Przed domem stało kilka policyjnych radiowozów. Zjawili się też dziennikarze i lokalna telewizja.

– Sprawca nie doznał zaspokojenia – stwierdził Zucker.

– Wyciął macicę.

– To tylko symboliczna pamiątka. Nie chodziło mu o zdobycie fragmentu ciała kobiety. Chciał doświadczyć najwyższej przyjemności: poczuć, jak ulatuje z niej życie. Tym razem mu przeszkodzono. Przestraszył się policji. Nie miał czasu się przyglądać, jak jego ofiara umiera. – Zucker zamilkł na chwilę. – Wkrótce znów zaatakuje. Jest sfrustrowany i musi rozładować napięcie. A to oznacza, że szuka następnej ofiary.

– Albo już ją znalazł – stwierdził Moore i pomyślał o Catherine Cordell.

Zaczynało świtać. Moore nie spał już prawie dobę, pracował na pełnych obrotach przez większość nocy i trzymał się na nogach tylko dzięki kawie. Patrząc na jaśniejące niebo, nie czuł jednak zmęczenia, lecz podniecenie. Istniał jakiś niezrozumiały dla niego związek między Catherine a Chirurgiem. Łączyła ją z tym potworem jakaś niewidzialna nić.

– Moore?

Odwróciwszy się do Rizzoli, zobaczył natychmiast jej podekscytowane spojrzenie.

– Dzwonili z wydziału kryminalnego – oznajmiła. – Nasza ofiara ma wyjątkowego pecha.

– Dlaczego?

– Dwa miesiące temu Nina Peyton została zgwałcona.

Moore był oszołomiony tą wiadomością. Pomyślał o pustych stronach w kalendarzu dziewczyny. Od ośmiu tygodni nie robiła żadnych notatek. Jej życie zawisło w próżni.

– Jest raport w aktach? – spytał Zucker.

– Nie tylko raport – odparła Rizzoli. – Pobrano próbki.

– Dwie ofiary gwałtu? – zdziwił się Zucker. – Czy to nie za proste?

– Myśli pan, że gwałciciel wraca i dokonuje zabójstw?

– To nie przypadek. Dziesięć procent seryjnych gwałcicieli kontaktuje się później ze swoimi ofiarami. Przedłużają w ten sposób ich udrękę. Mają obsesję na tym punkcie.

– Gwałt jako gra wstępna przed zabójstwem. – Rizzoli prychnęła pogardliwie. – Pięknie.

Moore’owi zaświtała nagle pewna myśl.

– Powiedziałaś, że pobrano próbki. Chodzi o wymazz pochwy?

– Tak. Badania DNA są w toku.

– Gdzie pobierano te próbki? Na pogotowiu? – Był niemal pewien, że usłyszy: W Pilgrim Medical Center.

Rizzoli pokręciła głową.

– Zgłosiła się do kliniki dla kobiet w Forest Hills. To niedaleko stąd.

Na ścianie w poczekalni kliniki wisiał kolorowy plakat z żeńskimi narządami płciowymi i napisem: Kobieta – zadziwiające piękno. Choć Moore zgadzał się, że kobiece ciało jest cudowne, czuł się jak podglądacz, patrząc na ten rysunek. Zauważył, że obecne w poczekalni kobiety przyglądają mu się jak gazele, obserwujące przyczajonego drapieżnika. Był niepożądanym w tym miejscu samcem i fakt, że towarzyszyła mu Rizzoli, niczego nie zmieniał.

Poczuł ulgę, gdy recepcjonistka oznajmiła w końcu:

– Mogą państwo wejść. Ostatni pokój po prawej.

Rizzoli poprowadziła go korytarzem, mijając wiszące na ścianie plakaty z napisami: 10 symptomów, że partner cię wykorzystuje, Skąd wiadomo, czy doszło do gwałtu? Z każdym krokiem czuł się coraz bardziej winny, że jest mężczyzną. Poczucie winy przywierało do niego jak błoto do ubrania. Rizzoli nie miała tych problemów. Była na swoim terenie. Na terytorium kobiet. Zapukała do drzwi z wywieszką: Sarah Daly, pielęgniarka.

– Proszę.

Kobieta, która wstała zza biurka, by ich powitać, była młoda i nosiła się młodzieżowo. Pod białym fartuchem miała dżinsy i czarny podkoszulek, a jej chłopięca fryzura podkreślała ciemne oczy, łobuzerskie spojrzenie i szlachetne rysy. Moore nie Potrafił odwrócić uwagi od niewielkiego złotego pierścienia, który miała w nosie. Przez większą część rozmowy odnosił wrażenie, że mówi do tego pierścienia.