Stephen King - Po zachodzie słońca

Freddy ruszył do przodu, zacisnął dłonie w pięści i zaczął nimi wymachiwać przed jego twarzą w absurdalnej bokserskiej pozie Johna L. Sullivana. Berkowitz położył mu rękę na ramieniu i odciągnął od Sifkitza.

– Nie bądź dupkiem, człowieku – powiedział Whelan. – Żyj i pozwól żyć innym, dobra?

– Daj nam umoczyć dziób – powtórzył Berkowitz i Sifkitz rozpoznał oczywiście ten zwrot: czytał Ojca chrzestnego i oglądał wszystkie trzy części filmu. Czy któryś z tych facetów potrafiłby użyć zwrotu lub frazy, które nie należały do jego języka? Wątpił w to. – Pozwól nam zachować godność, człowieku. Myślisz, że będziemy malować obrazy tak jak ty? – Roześmiał się. – Jasne, czemu nie. Gdybym namalował kota, musiałbym napisać pod spodem KOT, żeby ludzie wiedzieli, co to jest.

– Zabiłeś Carlosa – powiedział Whelan i Sifkitz pomyślał, że gdyby usłyszał w jego głosie oskarżycielski ton, mógłby ponownie wpaść w gniew. Słyszał jednak wyłącznie smutek. – Trzymaj się, człowieku, zobaczysz, sytuacja się poprawi, mówiliśmy mu, ale nie był silny. Nigdy nie potrafił, no wiesz, wybiegać myślą w przyszłość. Stracił całą nadzieję. – Whelan przerwał i spojrzał na ciemne niebo. Gdzieś niedaleko zahuczał ostro silnik dodge’a. – Od początku klepał biedę. Niektórzy ludzie tak mają, wiesz.

Sifkitz odwrócił się do Berkowitza.

– Postawmy sprawę jasno. Chcecie ode mnie…

– Nie zabijaj po prostu roboty – odparł Berkowitz. – To wszystko, czego chcemy. Niech umrze sama.

Sifkitz zdał sobie nagle sprawę, że może zrobić to, o co prosił go ten facet. I że nie musi to być wcale trudne. Pewni ludzie, jeśli zjedzą jeden pączek Krispy Kreme, nie spoczną, dopóki nie skończą całego opakowania. Gdyby był tego typu człowiekiem, mieliby poważny problem… ale przecież taki nie był.

– W porządku. Możemy spróbować – odparł i przyszedł mu do głowy pewien pomysł. – Myślisz, że mógłbym dostać firmową czapkę? – zapytał, wskazując tę, którą miał na głowie Berkowitz.

Ten uśmiechnął się. Uśmiech był krótki, lecz bardziej szczery od śmiechu, którym wybuchł, mówiąc, że gdyby namalował kota, musiałby go podpisać.

– To się da załatwić – powiedział.

Sifkitz spodziewał się, że w tym momencie Berkowitz poda mu rękę, ale tamten tego nie zrobił. Zmierzył go po prostu po raz ostatni wzrokiem spod daszka czapki, a potem ruszył w stronę ciężarówki. Pozostali dwaj poszli za nim.

– Czy po jakimś czasie uznam, że nic z tego się nie wydarzyło? – zapytał Sifkitz. – Że sam rozmontowałem stacjonarny rower, bo po prostu… nie wiem… po prostu miałem go dosyć.

Berkowitz zatrzymał się z ręką na klamce i obejrzał.

– Po jakim czasie byś chciał? – zapytał.

– Nie wiem – odparł Sifkitz. – Hej, czy tu nie jest pięknie?

– Zawsze było – rzekł Berkowitz. – Zawsze o to dbaliśmy.

W jego głosie zabrzmiał obronny ton, który Sifkitz wolał zignorować. Pomyślał, że nawet produkt czyjejś wyobraźni może mieć swoją dumę.

Przez kilka chwil stali tam na drodze, której Sifkitz nadał ostatnio w myślach nazwę Wielkiej Transkanadyjskiej Zagubionej Autostrady, nieco pompatyczną jak na bezimienną polną drogę wiodącą przez las, lecz mimo to całkiem ładną. Żaden z nich się nie odzywał. Gdzieś w pobliżu znowu zahukała sowa.

– W domu czy na dworze, nam wszystko jedno – dodał Berkowitz. A potem otworzył drzwiczki i siadł za kierownicą

– Dbaj o siebie – powiedział Freddy.

– Ale bez przesady – dodał Whelan.

Sifkitz stał w miejscu, kiedy ciężarówka zawróciła zgrabnie na trzy i ruszyła z powrotem tam, skąd przyjechała. Podobny do przewodu otwór zniknął, jednak Sifkitz specjalnie się tym nie przejął. Nie sądził, by miał problem z powrotem do piwnicy, kiedy nadejdzie pora. Berkowitz nie próbował wcale ominąć raleigha, ale przejechał po nim, kończąc dzieło, które już było skończone. Rozległ się głośny zgrzyt i brzęk metalu, kiedy połamały się szprychy w kołach. Tylne światła przygasły, a potem zniknęły za zakrętem. Sifkitz słyszał jeszcze przez jakiś czas warkot silnika, lecz potem i on ucichł.

Usiadł na drodze, a później położył się na plecach, przyciskając do piersi pulsujący lewy nadgarstek. Na niebie nie było gwiazd. Czuł się bardzo zmęczony. Lepiej nie zasypiaj, mówił sobie, z lasu może coś wyjść – na przykład niedźwiedź – i cię zjeść. A potem i tak zasnął.

Kiedy się obudził, leżał na cementowej podłodze w piwnicy. Wszędzie dookoła leżały rozmontowane części stacjonarnego roweru, ale nigdzie nie było ani jednej śruby czy sworznia. Na stojącym na skrzynce budziku była 20.43. Któryś z nich najwyraźniej wyłączył alarm.

Sam rozłożyłem rower na części, pomyślał. Taka jest moja wersja i jeśli będę się jej trzymał, wkrótce w nią uwierzę.

Wszedł schodami na parter i uznał, że jest głodny. Przyszło mu na myśl, żeby pójść do cukierni Dugana i kupić sobie kawałek szarlotki. Szarlotka nie jest w końcu najbardziej niezdrowym deserem pod słońcem, prawda? A kiedy tam dotarł, zdecydował, że zamówi ją ze wszystkimi dodatkami.

– Co tam, do diabła – powiedział do kelnerki. – Żyje się tylko raz, prawda?

– No cóż – odparła – Hindusi są innego zdania, ale jak Pan sobie życzy.

Dwa miesiące później Sifkitz dostał paczkę.

Czekała na niego w holu wejściowym jego budynku, kiedy wrócił z obiadu ze swoim agentem (zamówił rybę i jarzyny gotowane na parze, ale na deser wziął crème brűlée). Nie było na niej żadnych stempli, znaków Federal Express, Airborne Express czy UPS i żadnych znaczków. Wyłącznie jego nazwisko, które ktoś zapisał koślawymi drukowanymi literami: RICHARD SIFKITZ. Facet musi chyba pisać KOT pod obrazkiem, na którym go narysował, pomyślał i nie miał pojęcia, dlaczego coś takiego przyszło mu do głowy. Zabrał paczkę na górę i wziął z roboczego stołu nóż X-Acto, żeby ją otworzyć. W środku pod grubą warstwą bibułki była fabrycznie nowa czapka z daszkiem i plastikowym, regulowanym paskiem z tyłu. Na metce widniał napis Made in Bangladesh. Nad daszkiem wydrukowane było ciemnoczerwonym kolorem, który kojarzył mu się z tętniczą krwią, jedno słowo: LIPIDY.

– Co to takiego? – zapytał swoją pustą pracownię, obracając czapkę w dłoniach. – Jakiś cholerny rekwizyt?

Przymierzył czapkę. Z początku była za mała, ale kiedy zmienił ustawienia paska, pasowała idealnie. Przyjrzał jej się w lustrze w sypialni i nadal niezbyt mu się podobała. Zdjął ją wygiął w dół daszek i ponownie przymierzył. Teraz było prawie dobrze. Byłoby jeszcze lepiej, gdyby zdjął wyjściowe ubranie i włożył pochlapane farbą dżinsy. Wyglądałby w niej jak prawdziwy człowiek pracy… którym wbrew temu, co niektórzy myśleli, naprawdę był.

Wkładanie czapki z napisem LIPIDY weszło mu w końcu w krew, podobnie jak branie dokładek w te dni tygodnia, które zaczynały się na P, i zamawianie u Dugana szarlotki ze wszystkimi dodatkami w czwartkowe wieczory. Bez względu na to, co głosiła hinduska filozofia, Richard Sifkitz uważał, że człowiek żyje tylko raz. A skoro tak, być może powinien spróbować po trosze wszystkiego.

Rzeczy, o których chcę wam opowiedzieć – te, które po sobie zostawili – pojawiły się w moim mieszkaniu w sierpniu 2002 roku. Jestem tego pewien, bo znalazłem większość niedługo po tym, jak pomogłem Pauli Robeson z jej klimatyzatorem. Pamięć zawsze potrzebuje jakiejś zakładki, a ja mam właśnie taką. Paula była atrakcyjną (superatrakcyjną!) ilustratorką książek dla dzieci, z mężem w branży eksportowo-importowej. Mężczyzna dobrze zapamiętuje chwile, kiedy może pomóc atrakcyjnej damie w opresji (nawet takiej, która zapewnia go stale, że „traktuje swoje małżeństwo bardzo poważnie”); takie chwile nie zdarzają się zbyt często. W dzisiejszych czasach udawanie błędnego rycerza zwykle pogarsza tylko sytuację.