Lewis Perdue - Córka Boga

Otworzyła aplikację Windows Explorer i szukała kolejnych plików, które mogłaby usunąć; dzięki temu zyskałaby dodatkowe miejsce na dysku. Starała się znajdować pocieszenie w tym, że nie wyłączyli głównego serwera i nie wywieźli go, jak to zrobili niemal ze wszystkimi innymi rzeczami. Podczas wieczornego powrotu do celi, zauważyła w magazynie pospieszne i nerwowe działania, no i kolacja dotarła z opóźnieniem, tym razem był to McDonald’s zamiast zwyczajowego Móvenpicka. W dużym stopniu wiarygodna przewidywalność minionych miesięcy ustąpiła miejsca nagłej nerwowości, którą po prostu wyczuwała. Oni prawdopodobnie także zdawali sobie sprawę z faktu, że nie uszło to jej uwadze. Być może liczyli, że to ją tylko przestraszy.

Jednak wizja wolności wywołała oszałamiające upojenie, które odpędziło wszelką trwogę. Zoe z wielkim zapałem przystąpiła do porządkowania, kasując z twardego dysku każdy zbędny plik, ikonę oraz oprogramowanie. Na koniec opróżniła też kosz na śmieci. Zdołała odzyskać w ten sposób całe sto sześćdziesiąt megabajtów. Niezwykle zdesperowana, bo chciała zabrać tyle danych, ile tylko się da, Zoe wróciła do kopiowania; mijały kolejne minuty.

W czasie, kiedy dokonywał się transfer plików z serwera na twardy dysk, Zoe raz jeszcze rozejrzała się dookoła, analizując to, co zdołała już przygotować do ucieczki. Rozmontowała już łóżko, piecyk elektryczny leżał na płask obok biurka, a postrzępiony przewód włożony był do gniazdka znajdującego się przy drzwiach. Energicznie rozcierała zmarznięte dłonie. Wprawdzie piecyk elektryczny hałasował zazwyczaj niemiłosiernie, lecz teraz, kiedy był wyłączony, zrobiło się niesamowicie zimno. Porywacze nigdy nie dali jej płaszcza, tej nocy miała więc na sobie dwa bawełniane trykoty – czyli wszystko, co od nich otrzymała – oraz jedyną swoją grubą koszulę flanelową w szkocką kratę oraz wełniane spodnie. Tanie buty na płaskim obcasie już się rozpadały, lecz tej nocy musiały jeszcze jej posłużyć.

Cążki do paznokci – jedyne ostre narzędzie, jakie pozwolili jej zatrzymać – leżały na biurku obok myszki. Cążki oraz mały pilniczek były powyginane; efekt udanego ataku na śrubki mocujące twardy dysk oraz pokrywę elektrycznego piecyka.

Przy akompaniamencie klekotów i szumów twardego dysku starego komputera jej wzrok przesuwał się badawczo po suficie w poszukiwaniu siatki drutów, które kiedyś służyły za podporę materaca w jej łóżku. Druty te zwisały teraz z rury doprowadzającej wodę do zraszaczy na długość pasków prześcieradła związanych w linę. Jeden z końców prześcieradła został przywiązany do drucianej siatki, tworząc w rezultacie luźne, odwrócone do góry nogami „V”. Lina z prześcieradła biegła nad rurą i schodziła potem na podłogę, w miejscu, gdzie przywiązała drugi koniec do nogi biurka.

Zoe była do tego stopnia pogrążona we własnych myślach, że nawet nie słyszała szumu twardego dysku, jaki towarzyszył transferowi plików z sieci. Jej spojrzenie znów szukało ewentualnych niedociągnięć czy słabych punktów. Każdy krok musiał być dopracowany do perfekcji, jeśli miała jeszcze ujrzeć słońce.

Ujrzeć ponownie Setha.

Przewody elektryczne wyciągnięte z kabla od piecyka poprowadziła do zawieszonej u góry drucianej siatki. Ponownie posługując się cążkami, przecięła jeden i ściągnęła z niego izolację. Potem rozkręciła wtyczkę oraz bolce z przedłużacza i następnie ściągnęła izolację na dwóch z trzech przewodów, po obu końcach. Na jednym z końców uszkodzonego przedłużacza podłączyła po dwa kable do każdego z odizolowanych, pochodzących z przewodu piecyka. Starannie przygotowała końcówki, potem owinęła je paskami prześcieradła i związała ze sobą; bardziej chodziło jej o wzmocnienie połączenia niż o prowizoryczną izolację. Na koniec paski prześcieradła zostały dowiązane do nogi biurka, żeby ruch nie rozerwał końcówek.

Następnie Zoe okręciła wszystkie wolne przewody z jednego końca przedłużacza wokół kilku drutów metalowej siatki podtrzymującej materac, a potem skręciła dwa odizolowane przewody przedłużacza wokół drutów siatki w odległości kilku centymetrów od siebie, po czym podwiązała je do pasków z prześcieradła. Prąd elektryczny, który popłynie do grzejnika, tym razem pobiegnie drogą okrężną. Obwód zacznie się we wtyczce, potem prąd popłynie przez splecione przewody przedłużacza, następnie przez drucianą siatkę od materaca, potem zawróci do kolejnych przewodów przedłużacza, stąd wpłynie do kabla elektrycznego piecyka i na koniec do elementu grzejnego.

Albo być może elektryczność popłynie w kierunku przeciwnym, pomyślała. Nie. Jeśli dobrze przypominała sobie lekcję daną jej kiedyś przez ojca, prąd zmienny płynął w obydwu kierunkach. Chociaż to bez znaczenia. Liczyło się jedynie to, że materac miał zamknąć obwód, kiedy włączy przycisk na piecyku. Standardowe napięcie w sieci europejskiej wysokości 220 wolt zasili wszystkie druty metalowej siatki podtrzymującej materac. Zoe klepnęła dłonią w kieszeń spodni i wyczuła twarde wybrzuszenie po lewej stronie – wtyczka, którą odcięła od przedłużacza. Ściągnęła izolację ze wszystkich trzech przewodów, skręciła je razem ze sobą i prowizorycznie zaizolowała resztą pasków z pościeli.

Tak była zaabsorbowana przygotowaniami, że nawet nie usłyszała, że twardy dysk przerwał pracę, gdyż transfer plików dobiegł końca. Dopiero skrzypienie podłogi w biurze nad jej głową przywróciło ją do rzeczywistości. Strach chwycił ją nagle za serce, jakby ścisnęła je zimna dłoń. Na początku porywacze wpadali niekiedy niespodziewanie do jej celi nocą, i to o różnych porach. Czy zrobią to także teraz, kiedy koniec jest tak bliski? Czy akurat teraz zechcą zatrzeć za sobą wszelkie ślady?

Skrzypienie nad jej głową nie ustawało.

Błagam, Boże, modliła się. Spraw, by poszedł tylko do łazienki.

Gnana myślą, że Zwalisty oraz jego kamrat Siergiejew pojawią się u jej drzwi, zanim jeszcze będzie gotowa, Zoe zerwała się na równe nogi. Nie troszczyła się już o to, czy zdążyła ściągnąć z serwera wszystko, co chciała. Wcisnęła klawisz zasilania i wyłączyła komputer. W ułamku sekundy ogarnęła ją panika, że chyba po raz pierwszy w życiu wyłączyła system operacyjny Windows 95, zanim ten oznajmił, iż można to bezpiecznie zrobić. W ciągu kilku następnych minut musi jeszcze zrobić parę rzeczy, zanim naprawdę będzie bezpieczna.

Po odłączeniu komputera od sieci, Zoe odłączyła przewody zasilające i kable przekazujące dane, następnie wyjęła twardy dysk. Szerokością i grubością przypominał książkę, był tylko nieco krótszy; idealnie wpasował się w tylną kieszeń spodni.

W pomieszczeniu na górze zaległa cisza.

– Komu w drogę, temu czas, kochasiu – powiedziała na głos.

Nawet jeśli mężczyźni nie schodzili do niej, nie było powodu, by czekać dłużej z rozpoczęciem procedury końcowego odliczania, którą powtarzała w myślach już tyle razy od chwili, kiedy sprecyzowała ostatecznie plan ucieczki. Zatrzymała się tylko na moment i skłoniła głowę.

– Boże – modliła się na głos. – To twój plan; sama nigdy bym go nie wymyśliła. Błagam, pomóż mi dobrze go wykonać.

Otworzyła oczy. Potem uniosła twarz do góry.

– Błagam – dodała.

Nad sobą usłyszała plusk wody spuszczanej w toalecie, potem szum, gdy spływała w dół grubą, czarną rurą ściekową, biegnącą w narożniku jej celi. Toaleta. To dobry znak, pomyślała.

Od tej chwili Zoe działała niczym automat, postępując krok po kroku zgodnie z przygotowanym wcześniej planem. Zaczęła od zestawienia na podłogę komputera i monitora oraz uprzątnięcia do czysta biurka. Potem złożyła w troje cienki, gruzłowaty materac i położyła go na jednym z końców biurka. Następnie sięgnęła po elementy łóżka i posługując się ostatnimi paskami prześcieradła, związała je ze sobą, tworząc wnyki kilkucentymetrowej wysokości. Pokonując zmęczenie rąk, chwyciła ostatnią część łóżka, metalową nogą z przyspawaną do niej długą śrubą, postawiła ją na biurku, potem ostrożnie odwiązała linę skręconą z prześcieradła, na której powieszona była druciana siatka podłączona teraz do elektrycznego obwodu.