Gérard Villiers: Dood Joesjtsjenko!

Zodra ze in de rij stond, haalde ze een telefoon uit haar tas en toetste een nummer in. Malko ving flarden van het gesprek op.

‘Ja, alles gaat goed, ik neem de schoonheidsproducten mee… Over twintig minuten sta ik buiten. Dosvidanya.’

Ze praatte Russisch met een harde stem. Malko vroeg zich af wat voor schoonheidsproducten je uit Moskou kon meenemen. Alles werd daar geïmporteerd. Toen dacht hij niet meer aan haar.

De rij vorderde tergend langzaam. Eindelijk, nadat zijn paspoort was afgestempeld en hij de douane was gepasseerd, kwam hij uit in de hal van het luchthavengebouw. Hij baande zich een weg door de menigte die zich voor de schuifdeuren verdrong en liep naar het kleine kantoor van de waarnemers van de OSCE, die hier waren voor de presidentsverkiezingen. Hier zou een agent van de CIA in Kiev hem komen ophalen.

De OSCE was zijn dekmantel en hij had een officiële brief van de Oostenrijkse regering bij zich om dat te bevestigen. Natuurlijk was de brief vals en vervaardigd door de technische afdeling van het Amerikaanse kantoor in Langley.

Het kantoortje van de OSCE was gesloten, de deur zat op slot. Net toen hij verbaasd op zijn Breitling keek, ging zijn telefoon. Een zachte vrouwenstem zei in het Engels dat de persoon die hem zou komen ophalen, een kwartier te laat was. Hij moest zich niet ongerust maken. Nauwelijks had hij opgehangen, of de prachtige blondine uit Moskou passeerde eveneens de douane. Moeizaam zeulde ze haar enorme koffer met zich mee. Terwijl Malko haar nakeek en van haar lichaam genoot, brak plotseling het handvat van haar koffer af. De vrouw bleef verbaasd staan en keek woedend naar haar koffer, die op de grond lag. Ze bukte zich en wilde hem oppakken, maar hij gleed uit haar handen en viel opnieuw op de grond.

Galant, en beseffend dat een goede daad meestal goed ontmoet, haastte Malko zich naar haar toe en pakte de koffer op. ‘Hallo,’ zei hij in het Russisch. ‘Laat mij u helpen.’

Hun blikken kruisten elkaar. Wat hij in die van de vrouw las, verbaasde hem een beetje: in plaats van dankbaarheid, zag hij vooral achterdocht. Alsof ze Malko’s daad als een poging zag om haar te verleiden.

Ze stond recht voor hem en zei weifelend: ‘Dank u. Ik red me wel.’

Malko glimlachte haar zo vriendelijk mogelijk toe. ‘Nee, die is veel te zwaar voor u. Neemt u een taxi? Ik zal met u meelopen.’

De onbekende vrouw aarzelde, maar leek zich toen te herstellen, en ze mompelde dat er op het parkeerterrein op haar werd gewacht.

‘Mooi zo,’ zei Malko, en met de zware koffer in zijn armen ging hij haar voor naar het parkeerterrein. De vrouw haalde hem met een snelle pas in. Aan de rand van het parkeerterrein, waar de auto’s rommelig stonden geparkeerd, bleef ze staan, keek om zich heen en liep vervolgens tussen de auto’s door, nadat ze tegen Malko had gezegd: ‘Verder kan ik het zelf wel af. Zet u de koffer hier maar neer. Hartelijk bedankt.’

Hij zette de koffer op de grond en keek de jonge vrouw na. Ze bleef staan bij een zwarte Golf waaruit een donkere man stapte. Die was ongeveer vijftig jaar oud en hij had zijn haar in een middenscheiding gekamd. Hij had een lange, spitse neus en hij was gekleed in een kostuum en droeg een stropdas. Hij zag eruit als een zakenman uit een oostelijk land. Na enkele woorden met de blonde vrouw te hebben gesproken, liep deze terug naar Malko. Ze pakte de koffer met twee handen beet, tilde hem op en zei met een enigszins verkrampte glimlach tegen Malko: ‘Dosvidanya. Spassiba.’

Zo goed en zo kwaad als het ging liep ze tussen de lukraak geparkeerd staande auto’s door en Malko zag dat ze de grote koffer in de kofferbak van de Golf zette, die nu openstond. De chauffeur was al ingestapt. Hijgend nam de onbekende vrouw naast hem plaats en meteen reed de auto weg. Enigszins gefrustreerd draaide Malko zich om. Déze goede daad leverde hem niets op. De blonde vrouw moest erg aan de man gehecht zijn. Hij had geen stap verzet om haar te helpen… Malko keerde terug naar het luchthavengebouw en toen hij bij het kantoortje van de OSCE kwam, zag hij net een jonge vrouw door de menigte heen zijn kant op komen. Ze bleef voor hem staan en zei hijgend: ‘Hallo. Ik ben Irina Murray en ik ben door Donald Redstone gestuurd. Het spijt me dat ik zo laat ben. Een agent van de verkeerspolitie heeft me twintig minuten vastgehouden omdat er geen handtekening op mijn rijbewijs stond.’

De aanblik van Irina Murray verjoeg meteen Malko’s herinnering aan de onbekende vrouw uit Moskou. Ze was even groot, even blond en gekleed in een lange jas van zwart leer, die goed om haar lichaam sloot. Ze straalde een en al sensualiteit uit. Ze had een grote, fel opgemaakte mond, smalle reeënogen en ze was uitdagend gekleed: een strakke, grijze trui die om haar volle borsten spande. Ze droeg duidelijk geen beha. Onder de trui droeg ze een uiterst kort, fel oranje rokje en lieslaarzen met naaldhakken.

Met haar onderdanige glimlach zag ze er, ondanks haar adembenemende uiterlijk, uit als een jong meisje dat zich betrapt voelde.

‘Ik heb niet lang hoeven wachten,’ verzekerde Malko haar. Ze stak hem een slanke hand toe met korte, vierkant geknipte nagels. ‘Bent u Malko Linge?’

‘Inderdaad. Fijn kennis met u te maken.’

Irina Murray zag er heel wat beter uit dan de jonge puistenkoppen die als stagiaires bij de CIA werkten en meestal werden gebruikt om allerlei klusjes voor de afdelingshoofden op te knappen.

‘Goed, davai.’ zei de jonge vrouw. ‘Spreekt u Russisch?’

‘Da.’

‘Oekraïens?’

‘Njet’

Ze wierp hem een uitdagende glimlach toe. ‘Dan zal ik u dat leren.’

Malko volgde haar naar het parkeerterrein, waar ze een vuile, grijze BMW ophaalde. Toen ze langs de besneeuwde berken over de snelweg reden, keek ze hem aan. ‘Bent u al eerder in Oekraïne geweest?’

‘Ja.’

‘Wanneer?’

‘Acht jaar geleden.’

Ze knikte. ‘Er is intussen veel veranderd. Dat zult u wel zien.’

Zo op het oog viel er weinig te zien. Het weer was in elk geval nog even somber. Toch vroeg Malko nieuwsgierig: ‘Bent u Amerikaanse of Oekraïense?’

Irina Murray glimlachte. Al rijdende was haar jas opengevallen en haar rok was omhoog geschoven, waardoor haar in zwart nylon gehulde dijen bijna tot aan haar kruis te zien waren. ‘Allebei,’ zei ze. ‘Mijn ouders zijn lang geleden naar Baltimore geëmigreerd. Ik ben in de Verenigde Staten opgegroeid, maar ik heb van mijn ouders Oekraïens geleerd. En Russisch. Daarom ben ik hier aangesteld.’

Malko keek naar de berken die langsgleden. In net zo’n bos was hij acht jaar geleden bijna om het leven gekomen tijdens een bloedige confrontatie. Hij vroeg zich af waar zijn sluwe vriend Vladimir Sevtsjenko zou zijn, een Oekraïense maffioso die hem enkele diensten had bewezen. Waarschijnlijk op Cyprus, in zijn zwaar bewaakte villa, of onder zes voet aarde. In zijn wereld werden ‘bedrijfsongevallen’ niet vergeven. Irina Murray reed vol gas de Metrobrug over de Dnjepr over en sloeg toen rechts af langs de rivier, die nauwelijks in de mist te zien was.

Vervolgens sloeg ze een weg in die kronkelend door de heuvels van het Khresjatikpark naar het centrum van de stad liep. In Kiev ging je onophoudelijk omhoog en omlaag. Er waren meer heuvels dan in Rome.

‘Gaan we naar Hotel Dnjepro?’ vroeg Malko.

Irina Murray schudde haar hoofd. ‘Nee, we hebben u ondergebracht in het Premier Palace, aan de Tarass-Sevtsjenko. Het beste hotel van de stad.’

Het verkeer werd steeds drukker en ze passeerden verscheidene auto’s met oranje linten aan hun portieren. Sommige voorbijgangers droegen sjaals of petten in dezelfde fel oranje kleur als de minirok van Irina Murray. Dit was een teken van steun voor de ‘oranjerevolutie’ van de volgelingen van Viktor Joesjtsjenko, de prowesterse presidentskandidaat. Hoe dichter ze het centrum naderden, hoe meer oranje ze zagen. Na het Europaplein nam Irina Murray de Khresjatiklaan, de Champs-Elysées van Kiev, tot ze plotseling moest remmen. Malko zag voor hen een zee van oranje tenten en op de Maidan Nezhalevnosti, het Onafhankelijkheidsplein, verdrong zich een dichte menigte.