Gérard Villiers: Dood Joesjtsjenko!

De Amerikaan stak in een hopeloos gebaar zijn handen in de lucht en nam een slok van zijn nieuwe glas Defender. ‘Hoe? We wisten zelfs niet in welke flat hij was. Bovendien zou hij vast niet hebben opengedaan voor vreemden. Hij heeft zich er drie dagen schuilgehouden. Het meisje ging elke dag naar haar werk, maar Roman Martsjoek liet zich niet zien. Omdat het gebouw maar één ingang had, waren we er zeker van dat hij daar nog was. Drie dagen nadat hij erheen was gevlucht, is hij naar buiten gekomen.’

‘En hebt u hem niet opgepakt?’

Donald Redstone keek hem met een spottende blik aan.

‘Daarvoor had je een vogel moeten zijn… De derde dag, toen Irina zich bij een benzinestation aan de overkant van Mykoly-Bazhana Prospekt had opgesteld, kwam de blondine om vier uur terug van haar werk. Om zes uur zag Irina drie mannen het gebouw binnengaan. Jong, stevig en atletisch gebouwd. Ze droegen zwarte, wollen mutsen en gevoerde leren jacks. Enkele minuten later kwam er iemand door het raam op de zestiende verdieping naar buiten en viel voor het gebouw te pletter. Irina is natuurlijk gaan kijken. Net toen ze overstak, werd er een tweede lichaam naar buiten gegooid, dat niet ver van het eerste te pletter sloeg. Irina kon nog zien dat het een vrouw was. Even later kwamen de drie mannen die ze het gebouw binnen had zien gaan, terug naar buiten en vertrokken in een oude, rode Lada Daviatka.’

‘Is Irina niet achter hen aan gegaan?’

‘Nee, ze had haar auto aan de andere kant van de weg laten staan. En misschien was het wel beter zo. Ze heeft alleen het nummer van de auto opgeschreven: 116 01 KA. Toen ik het controleerde, ontdekte ik dat het een vals nummer was. Toen Irina de lichamen onderzocht, zag ze dat het Roman Martsjoek was en het blonde meisje dat hem onderdak had verschaft.’

Er viel een stilte. Malko begreep al hoe het moest zijn gegaan. Irina Murray moest doodsbenauwd zijn geweest. Het getik van de ijsklontjes in het glas van Donald Redstone was even het enige geluid dat ze hoorden. Toen zei hij: ‘Ze is natuurlijk vertrokken voordat de milicija ter plekke was. De dag erna stond in de kranten dat een zekere Roman Martsjoek, ober in een Mister Snack, zijn vriendin in een vlaag van jaloezie het raam uit had gegooid en daarna op dezelfde manier zelfmoord had gepleegd. Ze gaven ook de naam van het meisje, Evguena Bogdanov, moeder van een dochter van vijf, Marina.’

‘Heeft niemand het over een dubbele moord gehad?’

‘Niemand.’

‘Er vond dus geen onderzoek plaats?’

‘Nee. De zaak is gesloten, de moordenaar van Evguena Bogdanov is zelf ook dood.’

‘Geliquideerd,’ benadrukte Malko. ‘Die Roman Martsjoek heeft dus waarschijnlijk het gif toegediend. En zijn opdrachtgevers hebben ervoor gezorgd dat hij zijn mond niet zal opendoen. Daarna hebben ze ook de getuige van hun moord omgebracht.’

Duidelijk de werkwijze van de oude tsjekisten. Hard en snel. Roman Martsjoek was slechts een pion die ze meedogenloos uit de weg hadden geruimd.

‘Bent u verder nog iets over die Evguena Bogdanov te weten gekomen?’ vroeg Malko.

De Amerikaan dronk zijn tweede glas Defender leeg en zei: ‘Ze heeft in elk geval niet zelf contact gezocht met Martsjoek. Maar we hebben geen idee wie met háár contact heeft opgenomen.’

‘Ik zie niet hoe we daarachter moeten komen,’ zei Malko. ‘Toen we haar schaduwden, heeft Irina een vriendin van Evguena Bogdanov gezien, die ze vaak in het Maison du Café ontmoette. Een opvallende verschijning. Ze heeft altijd een sigarettenpijpje in haar hand, draagt altijd een zonnebril en ze heeft ontzettend lange nagels, die in allerlei kleuren zijn gelakt. Kennelijk is ze er elke ochtend en probeert ze een klant te krijgen.’

‘Weet u hoe ze heet?’

‘Nee,’ moest Donald Redstone bekennen, ‘maar Irina kan haar wel aanwijzen. De twee meisjes leken heel innig met elkaar om te gaan. Misschien weet zij iets. Onze tegenstanders zullen zich nu wel meer op hun gemak voelen. Wanneer Satsyuk iets met de vergiftiging te maken heeft, zal hij dat nooit toegeven. En als het hem te heet onder de voeten wordt, vlucht hij wel naar Moskou. Zolang Viktor Joesjtsjenko nog niet aan de macht is, zal de procureur-generaal van Oekraïne geen vinger uitsteken.’

‘En die dioxine, leverde die geen spoor op?’

‘Niets,’ zei het districtshoofd. ‘Verscheidene laboratoria in de wereld gebruiken het, waaronder een in Rusland.’

Het klonk allemaal niet erg bemoedigend. Malko nam nog een beetje wodka. Hij had zelden zo weinig aanknopingspunten gehad om een onderzoek mee te beginnen. ‘Hoe kom ik in contact met die vriendin van Evguena Bogdanov?’ vroeg hij. ‘Irina kan u helpen. Ze kent haar van gezicht. Ik heb haar gezegd dat ze u vanavond op de hoogte moet brengen. Morgenochtend, wanneer die vrouw in het Maison du Café is, zal Irina u haar aanwijzen. Daarna is het aan u. Het zal niet moeilijk zijn in contact met haar te komen. Daar zit ze voor…’

‘Wacht,’ protesteerde Malko. ‘U weet helemaal niet of ze wel iets weet over onze zaak.’

‘Dat klopt,’ gaf Donald Redstone toe. ‘Als dat niet zo is, levert het u slechts een vluchtig avontuurtje op.’

‘Maar zelfs wanneer ze wel iets weet,’ merkte Malko op, ‘zou het me verbazen wanneer ze haar hart tegenover mij zou luchten.’

De Amerikaan grinnikte. ‘Nou, misschien niet haar hart… Het is inderdaad een gok, maar ik kan niets anders bedenken.’ Hij keek op zijn horloge en zuchtte. ‘Ik moet terug naar kantoor.’

Toen ze uit het Pervak vertrokken, begon het al te schemeren. Malko moest op zijn Breitling kijken om zich ervan te vergewissen dat het inderdaad nog maar drie uur ’s middags was. Enkele oude, net geschilderde, barokke gebouwen staken fel af tegen het grauwe beton uit het Sovjettijdperk. Malko zag op een straathoek twee ongure types staan, hun zwarte, wollen mutsen diep over hun ogen getrokken en weggedoken in hun dikke leren jacks. Ze deden hem denken aan de drie moordenaars van Irina Murray, zoals Irina ze had beschreven. Maar wollen mutsen en leren jacks werden heel veel gedragen in Kiev.

‘Zal ik u bij uw hotel afzetten?’ bood Donald Redstone aan. ‘Het is niet ver.’

‘Ik denk dat ik maar even ga lopen,’ zei Malko. ‘Ik wil de sfeer van de stad eens proeven.’

‘Goed, maar komt u wel even mee naar de auto.’

Toen ze erheen liepen, zei Malko: ‘Iriana Murray heeft weinig weg van een gewone field officer.’

Donald Redstone lachte. ‘Dat klopt, maar dat is ze ook niet. Ik zet haar in bij taken waarbij ze me heel goed van dienst kan zijn, vooral omdat ze Oekraïens spreekt. Haar leven zit trouwens ingewikkeld in elkaar: haar vriend is een Oekraïense schilder die de helft van de tijd in New York woont en haar vaak tot wanhoop brengt. Soms sluit hij zich dagenlang thuis op, zonder de telefoon op te nemen, en schildert als een gek. Dan weigert hij ook haar te zien, bang om zijn inspiratie te verliezen.’

Ze namen achter in de auto plaats en Donald Redstone deed zijn tas open, waar hij een groot, zwart automatisch pistool met twee patroonhouders uit haalde, dat hij aan Malko gaf. ‘Meer kan ik u aan bescherming niet bieden,’ zei de Amerikaan. ‘Ik hoop dat u het niet nodig hebt, maar na wat er met Irina Murray en Evguena Bogdanov is gebeurd, is het duidelijk dat u voorzichtig moet zijn. Zodra de tsjekisten, die deze operatie hebben beraamd, beseffen dat u probeert het spoor terug te volgen, verkeert u in levensgevaar. En op de Oekraïners hoeven we niet te rekenen.’

‘De SBU?’

‘Nee, maar het wemelt in deze stad van de werkloze voormalige huurmoordenaars van de maffia, om nog maar te zwijgen over de geheime leden van de FSB. Voor de Russen is het van het allergrootste belang dat wordt voorkomen dat er een verband kan worden gelegd tussen het Kremlin en de gebeurtenissen met Viktor Joesjtsjenko.’