Gérard Villiers: Dood Joesjtsjenko!

‘Ze zei dat ze uit Oekraïne kwam en ze sprak uitstekend onze taal.’

‘Natuurlijk.’

Evgueni Tsjervanienko legde zijn hand op Malko’s schouder. ‘Nitsjevo. Ze zal op een kerkhof in Kiev komen te rusten.’

‘Ze pleegde liever zelfmoord dan zich te laten pakken,’ zei Malko. ‘Daar heb ik ontzag voor.’

Hoe kon zo’n mooie vrouw zoiets doen? Dit bewees in elk geval één ding: de Russische geheime diensten waren nog heel machtig en gemotiveerd.

‘Kom,’ zei Tsjervanienko, ‘er is groot feest in het Huis van Oekraïne.’

Ze gingen er lopend heen, door een ijzige wind. Het Europaplein zag zwart van de mensen, hoewel het bijna drie uur ’s nachts was. Hier en daar schoot nog een vuurpijl de lucht in. In het Huis van Oekraïne werd nog volop gedronken en gegeten. Er speelde ook een dansorkest.

‘Ik heb zin om te dansen,’ zei Irina.

Malko trok haar mee de dansvloer op en ze drukte zich meteen tegen hem aan. Het jasje van haar mantelpakje stond open. ‘Ik zal me mijn leven lang deze avond blijven herinneren,’ zei ze. ‘Dit is het begin van de echte vrijheid voor mijn land. We waren sterker dan het machtige Rusland. Een beetje dankzij jou.’

Toen ze uit het Huis van Oekraïne vertrokken, waren er nog steeds mensen op het plein. Malko keek omhoog naar de zwarte lucht, waarin geen vuurwerk meer te zien was. Hij voelde zich alsof de jaren van de Koude Oorlog waren herleefd. Wat er de afgelopen dagen was gebeurd, was een laatste opleving. Verblind door zijn kleingeestigheid had Vladimir Poetin de wind van de vrijheid niet zien aankomen.

‘Ik heb het koud,’ zei Irina.

Malko hield een auto tegen waarvan de chauffeur helemaal in het oranje was gekleed. De radio braakte Oekraïense liederen uit. Malko liet zich op de kapotte achterbank zakken. Plotseling raakte hij door vermoeidheid overmand. Uitgeput viel Irina op zijn schouder in slaap. Het was vijf uur ’s ochtends.

Een auto passeerde hen met open ramen, ondanks de kou. De inzittenden zwaaiden met portretten van de nieuwe president.