Gérard Villiers - Dood Joesjtsjenko!

Hij hoefde maar op de klem te drukken, waarna het gas uit een patroon, die in de pen verborgen zat, met grote kracht het cyaankalipoeder naar buiten zou spuiten. Dit zou meteen door de huid heen dringen en vrijwel direct de ademhalingsorganen verlammen. Natuurlijk mocht de afstand tot het doelwit niet meer dan enkele centimeters zijn. De geheime diensten in de Sovjet-Unie hadden dit gif vaak gebruikt.

Omdat het zou opvallen om met een vulpen het zwembad binnen te gaan, pakte Alexander Peremogy een boek, waaraan hij de valse pen hing, en zo keerde hij terug uit de herenkleedkamer. Nu heel wat gespannener.

De man die hij moest doden, zat nog steeds in de jacuzzi, nu met zijn gezicht naar hem toe gericht.

Hij liep zijn kant op, alsof hij terugkeerde naar zijn plaats aan de rand van het zwembad. De man in het bubbelbad schonk geen enkele aandacht aan hem. Alexander Peremogy nam het boek in zijn linkerhand en hield de pen met zijn rechter vast. Hij was nog maar enkele meters van de jacuzzi en boog iets af om aan de linkerkant te passeren, zodat, wanneer hij zijn rechterarm uitstak, de pen zich op enkele centimeters van het gezicht van zijn slachtoffer zou bevinden.

‘Heb jij de sleutel?’

Een vrouwenstem schetterde in zijn oren! Alexander Peremogy was zo geconcentreerd, dat hij opschrok als een schichtig paard. Hij keek om. De vrouw met het lange, blonde Naar stond vlak achter hem, gekleed in een turkooizen deux-pieces, die weinig van haar prachtige lichaam verborgen liet.

Alexander Peremogy had haar niet uit de dameskleedkamer horen komen. Gedurende een fractie van een seconde staarde hij haar aan, toen draaide hij zich om. De man in de jacuzzi keek de vrouw glimlachend aan, zonder acht op hem to slaan.

‘Die zit in mijn badjas,’ antwoordde hij.

Als verlamd liep Alexander Peremogy door, langs de jacuzzi, zonder er zelfs maar aan to denken de pen in zijn rechterhand to nemen. Zonder verder nog om to kijken, keerde hij terug naar zijn plaats. Het was een volmaakt wapen, maar met een groot nadeel: je kon er slechts één persoon mee doden. Met knikkende knieën ging hij op een ligstoel zitten. Woedend. Het was maar net goed gegaan; bijna had hij zijn slachtoffer in aanwezigheid van een getuige gedood. Zonder wapen om zich van haar to ontdoen.

Irina Murray liet zich tegenover Malko in de jacuzzi zakken en stak haar benen tussen de zijne. ‘Zag je die rare man?’ vroeg ze. ‘Toen ik je riep, schok hij alsof hij door een wesp was gestoken.’

‘O? Weet je het zeker?’ vroeg Malko.

‘Ja, hij leek trouwens kwaad to zijn toen hij me zag. Volgens mij probeerde hij iets to verbergen wat hij in zijn hand had. Het leek wel een vulpen.’

‘Een vulpen!’

Een straal adrenaline spoot door Malko’s aderen. Een vulpenpistool was vroeger een van de gespecialiseerde wapens van de KGB. Hij keek om. De man op wie Irina doelde, lag enkele meters bij hem vandaan op een ligstoel bij de rand van het zwembad. Plotseling besefte hij dat zij de enigen in de club waren. Hij had de man al eerder gezien. Irina’s opmerking verontrustte hem. Hier wilde hij meer van weten. Blijf zitten,’ zei hij tegen de jonge vrouw.

Loom stapte hij uit de jacuzzi, sloeg een handdoek om zijn middel en liep naar de man. Die draaide zijn hoofd naar hem om toen hij hem aan zag komen. Malko glimlachte hem ontspannen toe. ‘Dobredin, gospodine. Ma ik uw pen even lenen? U krijgt hem dadelijk terug.’

De pen lag naast een Russisch boek van Tolstoi op een klein tafeltje. De man keek hem aan of hij hem niet had verstaan en zweeg. Malko herhaalde zijn vraag in het Engels, hoewel hij ervan overtuigd was dat de man Russisch verstond. Deze bleef hem met een vreemde blik aankijken. Kalm stak Malko zijn hand naar de pen uit.

Nu reageerde de onbekende man bliksemsnel. Hij pakte de pen en richtte hem als een wapen op Malko. Die pakte instinctief zijn pols beet en draaide hem weg.

De ander probeerde wanhopig overeind te komen. Plotseling kwam zijn hoofd naar voren en beet hij Malko in zijn arm! Die moest de pen met een kreet van pijn loslaten en deinsde achteruit. Stomverbaasd door deze idiote reactie. Tegelijkertijd viel zijn blik op de punt van de pen en direct schoot zijn hartslag omhoog. Er zat geen schrijfpen aan het uiteinde, alleen een klein, zwart gat. Zonder na te denken, dook Malko boven op de man, die nog op zijn stoel lag, en het lukte hem diens rechterpols met zijn linkerhand beet te pakken. De ander probeerde zijn bedoelingen niet meer te verbergen en deed zijn uiterste best om de pen op het gezicht van Malko te richten. Gelukkig was hij niet zo sterk en het lukte Malko zijn arm weg te buigen en de punt van de pen op het gezicht van zijn tegenstander te richten.

Malko zag de opeengeperste lippen, de starre blik en zijn krampachtig samengeklemde kaken. Hij probeerde zijn pols te verdraaien, om de man zo te dwingen zijn pen los te laten. Plotseling klonk er een klik, gevolgd door een zacht sissen. Het lichaam van de onbekende man schokte en enkele tellen later bood hij geen weerstand meer. Zijn mond hing open en zijn blik werd al troebel, terwijl zijn benen onbeheerst begonnen to schokken.

Zijn vingers lieten de pen los en Malko rook een vage geur van bittere mandelen: cyaankali.

Met bonkend hart kwam hij overeind. De man bewoog niet meer. De pen was op de grond gevallen. Malko bleef er wijselijk met zijn vingers vanaf. Hij liep terug naar de jacuzzi en zie tegen Irina: ‘Kom, we gaan naar boven.’

Ze keek hem verbaasd aan. ‘Maar we zijn er net. Ga jij maar. Ik wil nog even blijven lezen.’

‘jij gaat ook,’ zei Malko op besliste toon. Ik leg het dadelijk wel uit.’

Mokkend kwam Irina eindelijk de jacuzzi uit en liep naar de kleedkamers. Voor de lift troffen ze elkaar weer, maar pas in de cabine legde Malko uit wat er was gebeurd.

‘De man die met ons in de club was, was daar om mij te doden. Als jij er niet was geweest, was hem dat nog gelukt ook.’

‘Hoe dan? Hij was niet gewapend.’

‘Jawel, met een valse vulpen, in werkelijkheid een apparaat om iemand mee to vergiftigen.’

Irina trok bleek weg. ‘Mijn god, dat is vreselijk. Wat is er met hem gebeurd? Heb je hem daar achtergelaten?’

‘Hij is dood. Ik wilde hem ontwapenen en per ongeluk heeft hij zelf het mechanisme in werking gesteld om het gif te laten vrijkomen.’

In zijn kamer belde Malko meteen Donald Redstone en stelde hem op de hoogte. ‘Ik heb hem er laten liggen,’ zei hij. ‘Ik denk dat ze zullen denken dat hij aan een hartaanval is overleden. De geur van cyaankali vervliegt snel. Ik denk niet dat er problemen van zullen komen. Maar toch heb ik mijn vraagtekens. Die man was ik al eerder in het hotel tegengekomen en toen hee8 hij nets geprobeerd. Waarom pas vandaag?’

‘Hebt u geen idee?’

‘Nee,’ moest Malko toegeven. ‘Maar kennelijk vertegenwoordig ik nog een risico in de ogen van degenen die Viktor Joesjtsjenko willen vermoorden. Toch betekent deze moordaanslag dat ze nog steeds proberen de presidentskandidaat uit de weg te ruimen en het bevestigt ook datgene wat Alexei Danilovitsj me heeft verteld. Bovendien weten onze tegenstanders kennelijk niet dat ze zijn verraden en we overal van op de hoogte zijn.’

Nikolai Zabotine was sinds die ochtend nog niet zijn kantoor uit geweest. De ambassade was op zondag gesloten en hij maakte van de rust gebruik door alles nog eens op een rijtje te zetten. Als alles goed ging, zou hij vannacht uit Kiev vertrekken, nadat zijn opdracht was afgerond. Anderen mochten de overwinning vieren. Hij was niet op complimentjes uit en bovendien miste hij Moskou.

Hij keek op de klok, die tegenover hem hing. Twaalf uur. Alexander Peremogy had al iets van zich moeten laten horen. Hij zou bellen om een afspraak te maken om de pen terug te geven en verslag van zijn actie te doen.