Gérard Villiers - Dood Joesjtsjenko!

‘En die?’

‘Die zijn voor onze actievoerders,’ legde ze uit. ‘U hebt al een persbadge, meer hebt u niet nodig.’

Hij liep verder, zijn badge goed zichtbaar op zijn jas gespeld. Overal liepen jongeren met ronde badges. Vervolgens ging hij naar de eerste verdieping, wierp een korte blik in de zaal waarin Joesjtsjenko zijn overwinning zou bekendmaken. Voor een groot podium stonden rijen Stoelen en een verhoging voor de camera’s. Hij liep verder en klopte op de deur van Evgueni Tsjervanienko.

Een secretaresse keek op en glimlachte toen ze zijn badge zag. ‘Hebt u een afspraak?’

‘Ik ben Malko Linge. Zeg tegen uw baas dat ik er ben.’

Evgueni Tsjervanienko, in hemdsmouwen, luisterde met een sigaar in zijn mondhoek toe toen Malko hem over het aanvalsplan vertelde. Toen hij klaar was, zweeg de Oekraïner enige tijd, tot hij zei: ‘Het klinkt aannemelijk. We hebben twee beveiligingsringen. Eerst de mannen van commandant Ivan, de Zonen van vrij Oekraïne, die buiten een ordedienst hebben samengesteld, en dan de binnenste ring, waar ik verantwoordelijk voor ben. Goed opgeleide mannen, maar soms moeten ze op de achtergrond blijven, onder andere wanneer Viktor Joesjtsjenko een redevoering houdt. Een specialist heeft maar heel weinig tijd nodig om iemand te vermoorden.’

‘Zouden die moordenaars niet opvallen?’

‘Dat hoeft niet,’ antwoordde Evgueni Tsjervanienko. ‘Morgen zullen er een heleboel mensen zijn. Journalisten, sympathisanten, waarnemers… Natuurlijk is er in feite maar één ingang, maar onze mensen gebruiken meerdere dienstingangen. Als die misdadigers hier een medeplichtige hebben, kunnen ze eenvoudig binnenkomen en in de menigte opgaan. Nu we zijn gewaarschuwd, zal ik nieuwe veiligheidsmaatregelen treffen. Maar we moeten meer weten.’

‘Hoe laat zal Joesjtsjenko morgen komen?’

‘Dat hangt van veel dingen af. Rond een uur of één ’s nachts, normaal gesproken, wanneer de resultaten bekend worden. Daarvóór zit hij veilig in het andere hoofdkwartier, waar niemand mag binnenkomen.’

‘Goed,’ besloot Malko, ‘ik hoop dat mijn contactpersoon opnieuw contact met me zal opnemen. Morgen tegen het eind van de middag kom ik terug. Gewapend.’

‘Bel me wanneer u er bent. U hebt mijn mobiele nummer. Die neem ik altijd op.’

Toen Malko uit het gebouw vertrok, was hij toch niet gerust. Het ging allemaal te gemakkelijk.

Het ‘groene gebouw’ lag er even verlaten bij. Op deze ijzige vijfentwintigste december bleven de inwoners van Kiev binnen. Net als twee dagen eerder dook Nikolai Zabotine uit de duisternis op zonder dat Oleg Budynok hem had zien aankomen. De mannen liepen naar de kruising van de Tarass-Sevtsjenko en de Volodymyrskaya.

‘Loopt alles zoals voorzien?’ vroeg de Rus.

‘Inderdaad. Hij heeft contact gehad met Alexei Danilovitsj. Ik denk dat hij direct de anderen op de hoogte zal hebben gesteld.’

‘Dat heeft hij gedaan,’ beaamde de Rus, die de agent van de CIA continu liet schaduwen. ‘Hij is een hele tijd bij dat dikke varken Tsjervanienko geweest, die het allemaal vast als een vette haring heeft geslikt. Mooi zo, goed werk. We hoeven elkaar nu niet meer te ontmoeten. Hebt u alles gedaan wat u moest doen?’

‘Ja.’

‘Dobre.’

Alexander Peremogy liep gehaast naar de Frunzestraat, waar hij een taxi kon nemen. Op deze zondag, tweede kerstdag, waren de straten verlaten en hij moest enkele minuten wachten tot er een auto stopte. Hij voelde zich uitstekend op zijn gemak, hoewel het vandaag de dag was. Vooral omdat hij geheel achter de zaak stond. Bovendien had het hem goed gedaan Nikolai Zabotine terug te zien.

Hij was nog even opgetogen toen hij bij het Premier Palace uitstapte. De portier, die zijn gezicht kende, groette hem met een knik van zijn hoofd en Alexander Peremogy liep regelrecht naar de eerste verdieping. Zijn plan was eenvoudig: hij zou, net als elke dag, eerst naar de fitnessclub gaan, daarna naar het restaurant op de achtste verdieping, vervolgens de bar op de eerste, en hij zou zijn gezicht ook nog eens bij de kleine receptie laten zien. Niemand maakte er nog een probleem van wanneer de lift voor hem moest worden geopend om naar de achtste verdieping te gaan. Wanneer hij eenmaal in de lift was, kon hij eenvoudig een andere knop indrukken en naar een andere verdieping gaan.

De volgende stap was simpel: hij zou aankloppen op de deur van de kamer van zijn slachtoffer. Als die niet opendeed, zou hij zich verbergen en op zijn terugkomst wachten. Als hij wel opendeed, zou het binnen enkele tellen voorbij zijn. Dan zou hij naar beneden gaan en vertrekken, zonder ooit nog in het hotel terug te komen.

De man van de fitnessclub gaf hem een handdoek en maakte een praatje met hem. Hij was de eerste klant van de dag. Alexander Peremogy ging aan de rand van het grote zwembad zitten, nadat hij zijn spullen in een kastje had opgeborgen.

Hij besefte dat hij voorlopig niet meer zo’n luxe zou meemaken.

Malko had de avond ervoor met Irina Murray in een levendig, lawaaiig Oekraïens restaurant gegeten. Ze waren heel laat naar bed gegaan, zelfs zonder de liefde to bedrijven. Hij werd als eerste wakker en zag in het halfduister de gedaante van de nog slapende, jonge vrouw. Ze lag met haar rug naar hem toe. Hij streelde haar heup en ze bewoog iets, zonder wakker to worden. Hij drukte zich tegen haar aan om warm to blijven en algauw voelde hij zijn verlangen ontwaken. Tot laat die middag had hij toch niets to doen, zodat hij het er in alle rust van kon nemen. Langzaam maar zeker groeide zijn verlangen, en dat merkte Irina. Traag, nog half in slaap, draaide ze zich om en nam voorzichtig zijn erectie in haar mond, zoals een baby een speen pakt. Bijna zonder haar hoofd to bewegen maakte ze spelende bewegingen met haar tong. Algauw begon Malko to kreunen en verlangde hij naar iets anders: haar nemen. Toen hij zich losmaakte, knielde ze uit zichzelf voor hem neer op de lakens, met opgeheven billen. Het was duidelijk wat ze wilde.

Toen Malko in haar kwam, was het of ze met kokende honing gevuld was. Hij nam Irina met één stoot tot diep in haar buik en haar bij haar heupen vasthoudend, begon hij been en weer to bewegen. Tot hij met een kreet, die hij niet kon onderdrukken, klaarkwam, meteen daarna gevolgd door de jonge vrouw.

Zullen we boven ontbijten en daarna naar de jacuzzi gaan?’ stelde Irina voor. ‘Je hebt vandaag toch nets to doen?’

‘Vanmorgen niet,’ antwoordde Malko.

Hij wachtte nog op nieuws van zijn informant, maar daarvoor kon hij in het hotel blijven. De ontbijtzaal was vrijwel leeg en ze waren gauw klaar. In de fitnessclub ging Malko meteen naar de zaal met het zwembad en de jacuzzi, die hij aanzette, terwijl Irina naar de dameskleedkamer ging om haar bikini aan to trekken.

De club was bijna leeg, op een oudere man na die op de rand van het zwembad zat. Malko liet zich loom in het warme water glijden en genoot met gesloten ogen van de massage door de waterstralen van de jacuzzi.

Alexander Peremogy’s hart ging sneller kloppen toen hij de man die hij moest doden, het zwembad zag binnenkomen. Hij had nooit gedacht dat hij zo veel geluk zou hebben! Hij bleef doodstil zitten en bekeek zijn slachtoffer vanuit zijn ooghoek. De agent van de CIA zat met zijn rug naar hem toe in de jacuzzi. Zijn hoofd stak net boven de rand uit.

Hij zou nooit zo’n mooie kans krijgen. Kalm stond hij op, sloeg een handdoek om en liep kalm naar de herenkleedkamer. Zijn slachtoffer zag hem niet eens. Bij zijn kastje aangekomen, maakte Alexander Peremogy het zakje open en haalde er het voorwerp uit dat Nikolai Zabotine hem had gegeven: een grote vulpen, een namaak-Montblanc, een model dat was gekozen omdat het vrij dik was. Voorzichtig draaide de Oekraïner de dop los, waaronder een klein gat van ongeveer vier millimeter doorsnede zat.