Gérard Villiers - Dood Joesjtsjenko!

‘Dat doe ik niet. Maar u moet wel opschieten.’

In één adem zei Oleg Budynok: ‘Er komt een tweede poging om te voorkomen dat Viktor Joesjtsjenko president zal worden.’

Malko verborg zijn opgetogenheid. Dit vermoedde hij al enkele dagen. De bekentenis van Oleg Budynok bevestigde zijn hypothese. ‘Door wie georganiseerd?’ vroeg hij.

‘Enkele leden van de SBU, in opdracht van Vladimir Satsyuk.’

‘Weet u dat zeker?’

‘Ja.’

‘Waarom vertelt u me dat?’ vroeg Malko verbaasd. ‘Als Ianukovitsj wint, bent u veilig.’

Oleg Budynok leek te aarzelen. Toen bekende hij na een lange stilte: ‘Het heeft niets met Ianukovitsj te maken. Ik zal u een voorstel doen. Ik help u die aanslag te voorkomen, maar dan geeft u mij Anatoly Girka en zijn bekentenis.’

‘Als Ianukovitsj zou winnen,’ hield Malko vol, ‘zou u niets te vrezen hebben.’

Oleg Budynok keek hem met een gespannen gezicht aan. ‘Politiek interesseert me niet. Maar niemand mag ooit te weten komen wat ik Igor Baikal heb aangedaan. Hij heeft twee broers. Wanneer die horen dat ik het ben geweest, zullen ze me vermoorden, waar ik ook ben.’

‘Goed,’ zei Malko, ‘op voorwaarde dat u me helpt die aanslag te voorkomen.’

‘Karacho,’ beaamde de Oekraïner. U moet contact opnemen met een zekere Alexei Danilovitsj. Dat is een schuilnaam, maar hij is een belangrijk lid van de SBU. Hij weet alles over de operatie tegen Viktor Joesjtsjenko. Hij kan u helpen een aanslag te verijdelen.’

‘En waarom zou hij me helpen?’

‘Hij is het niet met de plannen eens, maar hij had niemand bij wie hij terechtkon. Bovendien is hij me iets verschuldigd.’

‘Mooi zo,’ besloot Malko. ‘Ik wacht tot ik iets van Alexei Danilovitsj hoor. Als alles goed gaat, zal niemand ooit te horen krijgen dat u uw vriend Igor Baikal hebt laten vermoorden.’

Oleg Budynok keek hem scheef aan. ‘Wanneer Joesjtsjenko wordt gekozen, zegt u dan tegen uw vrienden dat ik u heb geholpen?’

Oleg Budynok hield al rekening met de toekomst. Malko antwoordde niet. Hij opende het portier en liep ontspannen terug naar zijn auto. Dit was een echte razborka geweest, een waarmee vrede werd gesloten.

Tatiana Mikhailova kwam tevoorschijn, volkomen verkleumd, ondanks haar bontmantel. Ze gooide de Pulemyot op de achterbank. ‘Is alles goed gegaan?’ vroeg ze.

‘Voorlopig wel,’ antwoordde Malko voorzichtig.

Tatiana Mikhailova en Irina Murray keken elkaar stilzwijgend aan. Omdat Malko de Russin niet alleen wilde laten, had hij besloten met beide vrouwen te gaan eten en daarvoor had hij een Marokkaans restaurant uitgekozen, het Marocano, wat heel bijzonder was in Oekraïne. De twee vrouwen zaten naast elkaar op een bankje en deden hun best elkaar beter te leren kennen. Tatiana droeg een japon van soepel, beige leer, die haar als een tweede huid omspande, en ze had voor een donkere make-up gekozen, die haar blauwe ogen goed deed uitkomen. Irina zag er, zoals gewoonlijk, uiterst sexy uit, met lieslaarzen, een strakke trui die om haar prachtige borsten spande en een oranje minirok, die uitnodigde om er eens onder te kijken.

Na zijn gesprek met Oleg Budynok was Malko in een bijna euforische stemming, maar hij was nu toe aan een beetje ontspanning.

‘Zullen we na het eten naar de fitnessclub gaan?’ stelde Tatiana plotseling voor. ‘Ik heb het zo-even zo koud gehad…’

‘Waarom niet?’ zei Irina. ‘Ik hou wel van een jacuzzi.’

Ze was duidelijk niet van plan Malko alleen met Tatiana te laten. Het was een beetje een vreemd voorstel, zo na het eten, maar Malko legde zich erbij neer.

Een uur later liepen ze gedrieën in badjas de fitnessclub binnen, die er op de avond voor kerst verlaten bij lag. Malko zette de jacuzzi aan en liet zich verwennen door de heerlijk warme, ontspannende waterstralen. Naast hem trok Irina het bovendeel van haar bikini uit en haar borsten leken op het water te drijven. Tatiana keek gefascineerd toe. Wat heb je een mooie borsten,’ verzuchtte ze.

Ze trok eveneens haar bovendeel uit en Malko kon ook haar borsten bewonderen: puntig en stevig, maar veel minder groot dan die van Irina. Met achteroverhangend hoofd pakte de Oekraïense Malko’s hand en legde die bovenaan op haar gespreide dijen, verborgen onder de borrelende waterstralen. Tatiana had haar ogen gesloten en dreef bijna horizontaal op het water. Ze leek niets te zien. Maar plotseling voelde Malko een voet onder zijn zwembroek glijden.

Beide vrouwen deden alsof ze niet wisten wat de ander deed. Malko glimlachte minzaam, het wond hem op, maar de aanwezigheid van Irina hield hem ook tegen. Tatiana begreep dat het niet lukte en plotseling trok ze haar voet terug.

Ze stond op, deed haar bovenstuk aan en zei: ‘Ik ga naar de Sauna.’

Irina Murray keek haar na en zei zacht: ‘Ik geloof dat ze wilde dat je haar zou neuken. Alleen maar om mij dwars te zitten. Ga je met haar mee naar de sauna?’

‘Nee, ik verlang naar jou, en dat is niet om Tatiana dwars te zitten.’

Ze liepen naar de lift, weer keurig in hun badjassen. In de cabine trok Irina Malko’s badjas opzij en begon hem te strelen. Toen knielde ze neer en nam hem in haar mond. Zo stond ze nog toen de lift op de vierde verdieping stopte. Irina had het te laat in de gaten en toen de deuren openschoven, stond er een bejaard echtpaar te wachten. De vrouw wendde met een geschokt ‘oei’ haar ogen af. Kalm kwam Irina overeind, glimlachte hen toe en verliet de liftcabine, hun een beleefd ‘goedenavond’ toewensend.

Alexander Peremogy leefde zich meer en meer in zijn doelwit in. Hij wist nu op welke verdieping hij logeerde en hij kende zijn gezicht. Eerst had hij hem vanuit de bar van het Marocano geobserveerd en toen had hij het trio weer aangetroffen in het Premier Palace, nadat hij vóór hen uit het restaurant was vertrokken. Langzaam maar zeker nam zijn plan vorm aan, met verscheidene variaties. Maar om de een of andere reden had Nikolai Zabotine hem opgedragen niet vóór overmorgen toe te slaan, de zesentwintigste. De Rus had hem een klein wonder gegeven, dat was gemaakt in het laboratorium in Moskou. Alexander Peremogy had het al op een zwerfhond uitgeprobeerd. Het resultaat was uiterst bevredigend geweest. Het slachtoffer verloor binnen enkele tellen het bewustzijn en binnen tien minuten stopte zijn hart met kloppen. Zonder uiterlijke verwondingen.

Ideaal.

Het was 25 december, Malko werd wakker en keek naar de grauwe, bedekte lucht. Het sneeuwde nog niet. Hij had slecht geslapen. Het gemak waarmee Oleg Budynok, een van de machtigste mannen van Oekraïne, overstag was gegaan, zat hem niet lekker. De angst te worden ontmaskerd, verklaarde niet alles. Malko liep naar de eetzaal op de achtste verdieping en ging bij Tatiana Mikhailova zitten, die zich al zat vol te stoppen met vleeswaren, kaas en eieren. Hoe kon ze zo slank blijven, als ze zoveel at?

‘Wat vind jij van de razborka?’ vroeg hij.

‘We hadden hem moeten neerleggen,’ zei ze met volle mond. Ze hield nog steeds vast aan de oude, vertrouwde methoden van haar baas.

‘Dood heb ik niets aan hem,’ zei Malko. ‘Ik ga kijken of hij zich aan zijn belofte houdt. Anatoly Girka zit nog veilig op de ambassade en wanneer we willen, kunnen we elk moment een schandaal ontketenen. Maar als Joesjtsjenko morgen wordt gekozen, is het allemaal niet meer nodig.’

‘Tenzij ze hem erná vermoorden,’ merkte Tatiana op. ‘Ik ken die siloviki. Ze zijn koppig en geduldig. Nitsjevo. We zullen wel zien.’

De telefoon van Malko ging net toen hij naar beneden ging. ‘Herkent u mijn stem?’ vroeg Oleg Budynok.

‘Ja.’

‘Dobre. Loop vanavond om zes uur voor Hotel Dniepro langs, op het Europaplein. Dan zult u Alexei Danilovitsj ontmoeten.’

In het donker zag het Europaplein er iets minder dreigend uit dan overdag, met de enorme, witte kubus van het Huis van Oekraïne, die tegenover de strenge voorgevel van Hotel Dniepro stond. Over de Volodyskyi Uzviz reed een onophoudelijke stroom auto’s van de kade van de Dnjepr over de heuvel van het Khrestjatikpark naar het plein, om zich vervolgens alle kanten op te verspreiden.