Gérard Villiers - Dood Joesjtsjenko!

Die nam haar meteen, haar dijen wijd open spreidend.

‘Ja, zo is het fijn,’ riep Irina buiten zichzelf, ‘met mijn benen wijd open en mijn rok nog aan.’

Het was een ongemakkelijke houding en weer maakte ze zich los. Nu duwde ze Malko naar een van de stoelen. Zodra hij zat, kwam ze over hem heen staan, om zich vervolgens met één stoot op zijn opgeheven penis te laten zakken, tot hij diep in haar onderbuik drong. Meteen pakte Malko ruw haar borsten beet en begon haar tepels te masseren, wat haar een hijgend kreunen ontlokte. Bezeten bereed ze hem, zich heen en weer bewegend, haar gezicht vertrokken van genot.

Toen Malko het zaad voelde komen, kon hij een rauwe kreet niet onderdrukken, wat werd beantwoord door een smartelijk gegil van Irina. Daarna bleven ze doodstil zitten, als gebroken lappenpoppen, tot Irina in lachen uitbarstte en hem teder kuste. ‘O, mijn god, wat was dat lekker. Ik ben drijfnat, overal.’

Met de rok om haar heupen gerold, de lange, zwarte kousen om haar benen, haar blote borsten, die uit haar beha puilden, was ze het vleesgeworden genot. Eindelijk maakte ze zich van Malko los, die nog diep in haar buik begraven zat, en stond wankelend op. Ze trok haar string aan, schoof haar rok omlaag en trok haar trui recht. Met fonkelende ogen tegen het bureau leunend, keek ze Malko glimlachend aan. ‘Dat was vreselijk opwindend. Het is net of ik door een onbekende man ben verkracht… Als een echte slet. Ik kan niet meer op mijn benen staan. Trouwens, je wilde me iets laten zien?’

Er stond een half dozijn auto’s in de parkeergarage Pokol, waar Nikolai Zabotine had afgesproken met Oleg Budynok. Die kwam te voet en zenuwachtig liet hij zich in de Lada zakken. De Rus vertrok meteen en reed kalm door de verlaten en slecht verlichte straten, terwijl hij regelmatig in zijn achteruitkijkspiegel keek. ‘Goed,’ zei hij. ‘Wat is er gebeurd?’

‘De Ameriki heeft vandaag Igor weer gebeld. Hij wilde hem spreken. Igor heeft me meteen gewaarschuwd. Hij maakte zich ongerust. Ik was bang dat hij zich zou laten ompraten en zou overlopen, of dat hij nog meer zou loslaten. Want gisteren heeft hij tegenover die vent mijn naam genoemd.’

‘Wat! Jouw naam?’

Nikolai kon zijn oren niet geloven. Het was nog erger dan hij had gedacht. Oleg Budynok vertelde hem hoe het was gegaan: Igor Baikal had flink wat gedronken en had zich laten gaan, ervan overtuigd dat zijn gast niet levend uit zijn datsja zou vertrekken. Hij besloot met: ‘Toen Igor zei dat die Ameriki zou terugkomen, werd ik bang. Een van zijn lijfwachten, Anatoly Girka, werkt al heel lang voor mij. Ik heb hem opdracht gegeven zijn baas te liquideren.’

‘Daar heb je goed aan gedaan,’ zei Nikolai Zabotine knikkend. ‘Maar we moeten aan de toekomst denken. Om te beginnen: vertrouw je die Anatoly Girka?’

‘Hij heeft heel veel aan me te danken.’

‘Dat is niet genoeg,’ beet de Rus hem toe. ‘Zorg ervoor dat hij zo snel mogelijk uit de weg wordt geruimd. Laat hem naar een vertrouwde plaats komen om hem te bedanken. Maar dat is niet alles,’ voegde hij er na een korte stilte aan toe. ‘De Ameriki weten nu dat je met deze zaak te maken hebt. We moeten iets doen.’

‘Wat?’

‘Dat weet ik nog niet,’ gaf de Rus toe, ‘maar we moeten op het ergste voorbereid zijn. Hou me op de hoogte, maar praat er nóóit meer via de telefoon over.’

Hij remde en stopte langs de stoep, nadat hij in zijn spiegels had gekeken of de straat leeg was. ‘Tot ziens,’ zei hij slechts. Oleg Budynok stapte uit. Hij was blij dat hij Nikolai Zabotine gesproken had. Wanneer het ooit zou mislopen, zouden de Russen hem met open armen in hun land ontvangen.

Irina en Malko zaten weer in het Tjaikovski, aan het Bessarabiaskaplein. De enige andere gasten waren een groep luidruchtige Italianen. Irina Murray gaf Malko de bekentenis van Anatoly Girka terug. ‘Dat is verbijsterend,’ zei ze. ‘Als een krant dat publiceert, is het OM wel verplicht een onderzoek in te stellen.’

‘Daar gaat het me niet om,’ merkte Malko op. ‘Ik wil Oleg Budynok met dat document confronteren, om hem een reactie te ontlokken.’

‘Hij zal proberen je te vermoorden.’

‘Dat denk ik niet. Hij weet dat het origineel op een veilige plek ligt en dat de getuige onbereikbaar voor hem is. En misschien is hij niet honderd procent zeker van de nederlaag van Viktor Joesjtsjenko… Het is dus in zijn eigen belang om mee te werken. Zou jij hem dat papier morgenochtend persoonlijk op zijn kantoor willen overhandigen?’

Irina Murray zweeg even en vroeg toen weifelend: ‘Is dat de reden waarom je zo lief voor me bent geweest?’

‘Nee,’ bezwoer Malko haar. ‘Er kleeft geen enkel risico aan en zo-even dacht ik er echt niet aan. Maar ik heb iemand nodig die ik volledig kan vertrouwen. En ik zal hem ervóór bellen en een bericht op zijn telefoon achterlaten.’

‘Goed, ik ga morgen,’ zei de jonge vrouw, en ze stak het papier in haar zak.

Nadat Nikolai Zabotine Oleg Budynok had afgezet, was hij teruggegaan naar de ambassade, waar hij een lijst met namen van leden van zijn vroegere netwerk had gepakt, uit de tijd dat hij in Kiev had gewerkt. Het laatste incident met Igor Baikal had hem van één ding overtuigd: vier dagen voor het laatste deel van zijn operatie kon hij het zich niet permitteren dat de agent van de CIA zijn neus overal in bleef steken. Helaas kon hij diens eliminatie niet overlaten aan een van de ex-berkut. Die waren niet slim genoeg. Daarom had hij zorgvuldig de lijst met namen doorgenomen en ten slotte had hij er één overgehouden: Alexander Peremogy. Hij was precies degene die hij zocht. Maar zou hij nog in leven zijn? Nikolai Zabotine wist het niet. De enige manier was naar zijn huis te gaan, als hij daar nog woonde.

Hij pakte zijn anonieme Lada en reed naar een klein pleintje. Het flatgebouw stond er nog. Hij zocht de toegangscode op in het dossier, dat hij had meegenomen, en ja: na acht jaar was het nog steeds dezelfde! De trap stonk naar kool, vuil en urine. Op de eerste verdieping deed hij een zaklantaarn aan, om de goede deur te kunnen vinden, en hij belde aan. Binnen klonk gerommel, toen vroeg een stem door de deur heen: ‘Sto?’

‘Ik ben het, Nikolai,’ zei de Rus.

‘Nikolai Zabotine!’

Er volgde een lange stilte, toen klonk het gerammel van sloten, die werden geopend en zag Nikolai Zabotine een harig hoofd, een ongeschoren gezicht en ogen die hem van achter een dikke bril aankeken. Nieuwsgierig bekeek Alexander Peremogy de man die voor zijn deur stond. Alsof hij het tegen zichzelf had, mompelde hij: ‘Nikolai, je bent terug!’ Gedachteloos opende hij de deur voor de Rus en ging hem voor naar binnen. Hij woonde in een kleine flat die vol lag met boeken, prenten en een ongelofelijke hoeveelheid rommel. Ze kwamen een kleine woonkamer binnen, met een piepkleine open keuken. In de kamer stonden een doorgezakte bank, waar een bontgekleurde doek op lag, een houten tafel en een paar stoelen. Alles straalde diepe armoede uit: de voormalige agent van de SBU had kennelijk geen groot pensioen.

‘Wil je thee, Nikolai?’

Alexander Peremogy stond al in de keuken. Nikolai Zabotine ging op een plastic stoel zitten en samen dronken ze slappe thee.

‘Ik heb zelfs geen wodka om te toosten,’ zei de ex-agent. Nikolai Zabotine hief zijn theekop: Nitsjevo! Op onze vriendschap.’

Toen keek de Rus zijn vroegere medewerker aan en vroeg: ‘Ben je er in de loop van de tijd niet anders over gaan denken? Ben je nog steeds een vriend van Rusland?’

‘Da! Da!’ antwoordde Alexander Peremogy meteen. ‘Wanneer ik die schoft Joesjtsjenko zie, die het land in handen probeert te krijgen om het aan de Ameriki te verkopen, voel ik een steek in mijn hart.’

‘Alexander,’ vroeg Nikolai Zabotine, ‘zou je me willen helpen om tegen de Ameriki te vechten?’