Gérard Villiers - Dood Joesjtsjenko!

Ze stapten gedrieën in de SLK, Anatoly Girka achterin, en ze zeiden geen woord meer tot ze bij de Amerikaanse ambassade waren, waar ze regelrecht naar het kantoor van Donald Redstone gingen. Het districtshoofd reageerde verbaasd toen hij Anatoly Girka zag. ‘Wie is dat?’

‘Anatoly Girka was een van de lijfwachten van Igor Baikal. Hij heeft hem een uur geleden een kogel door het hoofd geschoten, in opdracht van Oleg Budynok. Hij zal het u allemaal wel uitleggen.’

Nikolai Zabotine had zelfs niet gegeten en hij had heel slecht geslapen. Hoe meer de datum van 26 december naderde, hoe dreigender de problemen werden. Hij vroeg zich nog steeds af hoe de agent van de CIA Igor Baikal had gevonden. En vooral hoe hij aan de val had kunnen ontsnappen die ze voor hem hadden uitgezet. Igor Baikal kende Nikolai Zabotine weliswaar niet, Oleg Budynok was degene geweest die hem had gevraagd Stephan Oswacim onderdak te bieden. Maar het feit alleen al dat de Amerikanen Igor Baikal hadden gevonden, was verontrustend. Het geluid van een van zijn telefoons deed hem opschrikken. De Rus nam op met zijn gebruikelijke, onaangedane stem. Meteen schetterde de gespannen stem van Oleg Budynok in zijn oor. ‘Ik heb die idioot Igor uit de weg moeten ruimen!’ zei het hoofd van het presidentiële bestuursapparaat.

De haren op het hoofd van de Rus gingen recht overeind staan. Dit was geen beveiligde lijn. Hij onderbrak de ander. ‘Ik denk dat we elkaar beter ergens kunnen ontmoeten,’ stelde hij voor. ‘Over een uur op de bekende plek.’

‘Over een uur,’ stemde Oleg Budynok in.

Nikolai Zabotine dacht peinzend na. Zijn slagvaardigheid was flink aangetast. Hij had nog drie berkut over die door kolonel Gorodnaja waren gerekruteerd. Zij zouden hem blindelings gehoorzamen, maar Stephan Oswacim was er niet meer om bevelen over te brengen. Eigenlijk had hij zijn Oekraïense manschappen voor de laatste fase van zijn operatie niet meer nodig, behalve voor één ding: die agent van de CIA opruimen, die veel te dichtbij kwam.

Anatoly Girka was uitgeput. Met zijn hoofd op zijn armen lag hij op de tafel te slapen waaraan hij zijn bekentenis had opgeschreven, die meteen door Donald Redstone in een kluis was opgeborgen, nadat hij een kopie voor Malko had gemaakt. Die aarzelde nog met wat hij met deze bekentenis zou doen. Het was dynamiet. Het gevaar bestond dat hij er een onbeheersbare kettingreactie mee ontketende.

Anatoly Girka schrok wakker en vroeg met een lome stem: ‘Wat moet ik doen?’

‘U krijgt een kamer van me waarin u zo lang kunt blijven als u wilt,’ antwoordde het districtshoofd meteen. ‘Morgen zal ik u een verzoek tot politiek asiel in de Verenigde Staten laten tekenen, dat ik, samen met een positief advies, naar het ministerie van Buitenlandse Zaken zal sturen. Intussen treedt er voor u een getuigenbeschermingsprogramma in werking.’ De Oekraïner leek alleen het woord ‘kamer’ te verstaan. Wankelend stond hij op. Donald Redstone belde zijn secretaresse, die de moordenaar van Igor Baikal naar het deel van de ambassade bracht dat was gereserveerd voor diplomaten op doorreis. Toen wendde hij zich tot Malko. ‘Hebt u enig idee wat u met die bekentenissen gaat doen?’

‘Ja,’ zei Malko meteen. ‘Ik ga proberen Oleg Budynok te laten overlopen. Als dwang wrijf ik hem deze bekentenis onder zijn neus. Daar moet ik mee beginnen, anders krijg ik hem zelfs niet te spreken.’

‘Hoe wilt u contact met hem opnemen? Het is niet ongevaarlijk…’

‘Ik denk dat Irina Murray dat zou kunnen doen. Zij is ongevaarlijk voor hem en het moet iemand zijn die we volledig kunnen vertrouwen.’

De Amerikaan schrok op. ‘En als…’

Malko stelde hem glimlachend gerust. ‘Ik denk niet dat Oleg Budynok haar in de kantoren van het presidentiële bestuursapparaat iets zal aandoen. Wanneer hij eenmaal de bekentenis van Anatoly Girka heeft gezien, zal het een stuk gemakkelijker worden. Vanavond zal ik het aan Irina vragen, zonder haar onder druk te zetten, natuurlijk.’

Malko bleef plotseling staan in de kleine hal van het Premier Palace. Als twee tijgerinnen die op het punt stonden elkaar te verscheuren, zaten Irina Murray en Tatiana Mikhailova, gekleed in haar jas van sabelbont van Revillon, tegenover elkaar aan een laag tafeltje. Irina zag er bescheiden uit in haar gebruikelijke leren jas, waaronder ze een goed gevulde, blauwe trui droeg en een zwarte rok met zij split. Met daaronder natuurlijk glanzende, zwarte kousen en laarzen met naaldhakken. Toen ze Malko zag, kwam Tatiana met een verscheurende glimlach naar hem toe. ‘Ik ben naar beneden gegaan toen ik hoorde dat er bij de receptie naar je werd gevraagd. Voor de zekerheid…’

Ze had Irina Murray aan de tafel kunnen nagelen als een vodje aan een schuurdeur, en ze zou het met genoegen hebben gedaan… Gewoon als een reflex, want ze koesterde geen speciale gevoelens jegens Malko.

‘Irina werkt voor de ambassade. En ze werkt óók voor ons. Ik heb nu trouwens een werkbespreking met haar.’

Tatiana Mikhailova bekeek de jonge Oekraïense met een ijzige blik. ‘Dobrevece. Dan ga ik.’

Ze liep naar de lift. Irina kwam naar Malko toe en vroeg op neutrale toon: ‘Ze is charmant en zeer sexy. Een oude vriendin van je?’

Haar stem klonk volkomen beheerst.

‘Ze is de assistente van mijn vriend Vladimir Sevtsjenko, die haar naar me toe heeft gestuurd. Gisteren heeft ze mijn leven gered. Zonder haar zou ik nu liggen te weken in een vat wodka.’

‘Ik weet het,’ zei Irina. ‘Donald heeft me op de hoogte gebracht, maar ik wist niet dat zij er een rol in heeft gespeeld.’

‘Goed,’ besloot Malko. ‘Voordat we gaan eten, wil ik je iets laten zien.’

Ze volgde hem naar de lift.

Zodra ze in zijn kamer waren, trok Irina haar jas uit. Haar borsten sprongen bijna letterlijk in Malko’s gezicht. Even liet hij de bekentenis van Anatoly Girka, die in een kleine kluis in de klerenkast lag, voor wat hij was. Hij liep naar Irina en legde zijn handen op haar heupen, en meteen voelde hij onder zijn vingers de bandjes van een jarretelgordel. Dit eenvoudige contact deed hem al bijna exploderen. Alle opgekropte spanning van de vorige avond kwam in één keer tot uitbarsting in een brandend vuur in zijn onderbuik.

Bijna ruw duwde hij Irina tegen het bureau, trok haar blauwe trui omhoog en omklemde met volle handen haar borsten, die gevangen zaten in een zwarte, kanten beha. Hij stond letterlijk op springen. Irina reageerde meteen en knoopte Malko’s overhemd open, waarna ze zijn borst en buik streelde. Zonder hem uit te kleden, stak ze een hand in een zak van zijn broek en klemde van daaruit een hand om zijn nog opgesloten penis. Ze gromde van genot toen ze zijn erectie onder haar vingers voelde groeien. Hmmm, dat is lekker.’

Malko liet haar string al over haar volle dijen glijden. Toen hij Irina’s drijfnatte vagina voelde, gilde hij bijna van opwinding. Dit was pure lust, een wederzijdse opwelling die al het andere wegvaagde. Irina bevrijdde zijn gespannen geslachtsdeel en draaide zich meteen om, met haar handen op het bureau leunend. ‘Neem me zo,’ zei ze, ‘met mijn rok nog aan.’

Malko schoof de zwarte rok over haar heupen en zag dat ze kousen met jarretelbandjes droeg. Boven de kousen zag hij haar naakte vlees. In één enkele stoot drong hij in haar. Irina schokte over haar hele lichaam toen ze voelde hoe hij haar overweldigde.

Ze begon te kreunen, terwijl Malko haar traag nam, zich telkens uit haar terugtrekkend om daarna nog dieper in haar te stoten. Maar toen maakte ze zich razendsnel van hem los en draaide zich om. Malko kreeg de tijd niet om te protesteren: ze zat al op haar knieën voor hem en nam zijn penis gretig in haar mond. Ze stak haar handen omhoog en streelde zijn borst en zijn tepels.

Malko pakte haar in haar nek beet, wat nergens voor nodig was, maar Irina reageerde kreunend van genot. Kennelijk hield ze ervan dat het leek of ze ergens toe gedwongen werd, ook al was het volkomen gespeeld. Opnieuw wilde ze het anders. Ze kwam overeind en ging op de hoek van het bureau zitten, met haar gezicht naar Malko toe.