Gérard Villiers: Dood Joesjtsjenko!

Malko stak het pistool achter zijn riem en borg de twee magazijnen op in de zak van zijn vicuñiawollen jas. Hij stapte uit en de auto van het districtshoofd reed weg. Lopend keerde Malko terug naar zijn hotel. Gelukkig was het niet erg koud. Het enige aangename vooruitzicht in dit onderzoek was dat hij de mooie Irina Murray zou terugzien, en hij hoopte dat ze niet al te verliefd was op haar schilder.

‘Ze lieten me niet naar boven gaan, want ze dachten bij de receptie dat ik een hoer was.’

Dit misverstand leek Irina Murray erg amusant te vinden.

Malko had haar in een van de stoelen van de piepkleine lobby aangetroffen. Ze droeg nog dezelfde kleding als die ochtend en zoals ze eruitzag, met haar ruim gevulde trui, haar oranje minirok en haar lieslaarzen met naaldhakken, kon hij het de bediendes van het Premier Palace niet kwalijk nemen. ‘U ziet er inderdaad uiterst sexy uit,’ beaamde Malko, met zijn blik strak gericht op haar in het zwart gehulde dijen, die ruimschoots te zien waren.

Irina Murray keek hem met een onschuldige blik aan. ‘Maar alle jonge vrouwen in Kiev kleden zich zo! Je moet de aandacht van de mannen trekken. Het leven is hard voor hen; als je in het centrum wilt wonen, mooie kleren en buitenlandse cosmetica wilt kopen, moet je een man hebben…’

‘Dat is voor u niet nodig,’ merkte Malko op.

‘Nee, maar ik vind het fijn als ze naar me kijken,’ gaf ze toe. ‘Goed, waar zullen we gaan eten?’

‘Ik kan niet met u gaan eten,’ moest Irina Murray met een spijtige glimlach bekennen. ‘Meneer Redstone heeft het me te laat verteld. Ik moet naar een vriend toe.’

‘De schilder?’ kon Malko niet voor zich houden.

Ze keek hem van opzij aan. ‘Ah, hij heeft u over hem verteld. Ja. Vanavond wil hij me zien. Hij is klaar met schilderen. Ik ben naar u toe gekomen om het over de vriendin van Evguena Bogdanov te hebben.’

‘Goed,’ stemde Malko in. ‘Laten we iets gaan drinken in de bar.’ Irina Murrays gezicht betrok. ‘Daar is het zo somber. Kunnen we niet beter naar uw kamer gaan?’

Haar blik was volkomen helder, zonder enige bijbedoeling. Malko ging haar voor naar de lift.

Zodra ze in dekamer waren, trok Irina haar lange, zwarte, leren jas uit en even stokte Malko’s adem. Ze had werkelijk een fantastisch lichaam. Haar borsten priemden onder haar grijze trui van kasjmierwol en de combinatie lieslaarzen-minirok zou zelfs een blinde niet koud hebben gelaten.

‘Wat kijkt u me raar aan!’ zei Irina Murray plotseling.

Malko glimlachte. ‘U ziet er uiterst verleidelijk uit, meer kan ik er niet over zeggen.’

‘Was mijn vriend maar net als u,’ verzuchtte de jonge vrouw. ‘Volgens mij ziet hij me niet eens staan. Maar goed, ik hoop dat het vanavond anders gaat…’

‘Hebt u zich zo aangekleed om hem te verleiden?’ vroeg Malko spottend.

Irina Murray reageerde geschokt. ‘Nee. Maar nu moeten we aan het werk.’

‘Wilt u iets drinken? Champagne?’

‘Geen Krimchampagne. Die is smerig.’

Hij maakte de minibar open en haalde er een halve fles Taittinger uit. ‘En dit?’

‘Uitstekend.’

Terwijl hij de fles ontkurkte, ging ze op het bed zitten, en haar rok kroop zo hoog op, dat Malko de rand van haar slipje zag. Irina pakte een stukje papier en zei: ‘Het meisje draagt altijd een zonnebril, ze heeft haar haar in vlechten, rookt als een ketter en, vooral, ze heeft vreselijk lange nagels, die in twee kleuren zijn gelakt. Vals natuurlijk. Ik stel u het volgende voor: ik ga als eerste het Maison du Café binnen en ik ga naast haar zitten. Daarna komt u binnen. Zo kunt u meteen zien wie het is. Vervolgens stap ik op en is het uw beurt. Het zal beslist niet moeilijk zijn om contact met haar te maken. Daar komt ze voor, om mannen op te pikken. Bovendien ziet u er als een buitenlander uit. Dat zal nog meer haar aandacht trekken. Ze is eigenlijk een hoer, moet u weten.’

Haar telefoon ging en ze antwoordde kortaf. Meteen stond ze op en zei met een verlegen glimlach: ‘Ik moet gaan…’

Het leek of haar tepels nog verder door haar trui priemden. Malko kon een plotselinge opwelling niet onderdrukken en hij naderde de jonge vrouw en legde zijn handen op haar heupen. ‘Bedankt dat u bent gekomen. Tot morgen.’

Ze glimlachte. ‘Ik doe gewoon mijn werk.’

Alsof ze een eigen leven leidden, gleden Malko’s handen naar boven en omvatten zacht haar borsten, die vrij, zonder beha, onder de trui hingen. U hebt prachtige borsten,’ zei hij met een droge keel.

Irina bleef hem aankijken. Ze glimlachte slechts weer en deinsde iets achteruit. ‘Ik moet nu gaan.’

Hij hielp haar in haar leren jas en ze vertrok, hem in opperste staat van opwinding achterlatend.

Malko bleef even staan om naar de zee van met oranje vlaggen versierde tenten te kijken, die het wegdek van de Khrestjatik tot aan het Onafhankelijkheidsplein bedekten. Alsof de Champs-Elysées was geblokkeerd.

Op de stoepen waren barakken neergezet waarin eten en drinken voor de tienduizend partizanen van de ‘oranjerevolutie’ te krijgen waren. Ze kampeerden er al sinds november. De majestueuze, natuurstenen gebouwen vormden een vreemd decor. Hij zag de zwarte leren jas van Irina Murray in een klein zijstraatje verdwijnen: de Passage. En kalm ging hij achter haar aan, er alle tijd voor nemend, zodat de vrouw van de CIA de tijd had plaats te nemen en hem zijn slachtoffer aan te wijzen.

Vijf minuten later duwde hij de deur van het Maison du Café open en meteen zag hij op een bankje rechts van de ingang Irina Murray zitten. Voor haar stond een kop koffie en ze zat de Ukrainia Pravda te lezen.

De vrouw die naast haar zat, was ook blond en ze droeg haar haar in vlechten die ze om haar hoofd had gewikkeld, zoals de boerinnen op het Oekraïense platteland. Ze droeg een zonnebril en haar overdreven lange nagels waren groen en bruin gelakt. Ze at met delicate gebaren een gebakje. Zij was dus de vriendin van de arme Evguena Bogdanov.

Malko nam op een ander, L-vormig bankje plaats en bestelde ook koffie. Een kwartier lang gebeurde er niets. Toen vouwde Irina haar krant op, betaalde en stond op, waarbij Malko haar opwindende billen kon bewonderen, voordat die onder de lange jas van zwart leer verdwenen. Zo nu en dan wierp hij een schuine blik op het meisje met de zonnebril, zoals elke man zou doen wanneer hij een mooie vrouw zag. Toch moest hij wachten tot ze haar gebakje op had, waarna ze haar zonnebril afzette en hij haar prachtige, blauwe ogen kon bewonderen. Ze draaide haar hoofd zijn kant op, glimlachte hem discreet toe en vroeg in het Russisch: ‘Ken ik u niet ergens van?’

Bingo. Malko glimlachte terug. ‘O, misschien. Ik kom hier wel vaker. Het bevalt me hier wel. Bent u ook een vaste gast?’

‘Ik vind hun gebak lekker. Ik kom vaak ’s ochtends.’

‘Ik woon niet in Kiev,’ legde Malko uit. ‘Ik ben Oostenrijker, waarnemer van de OSCE voor de verkiezingen. Ik was even terug naar Wenen, maar nu ben ik er weer. Eerlijk gezegd had ik hier een heel mooi meisje ontmoet, Evguena, en ik hoop haar opnieuw te treffen.’

‘Evguena?’ herhaalde de blondine duidelijk verrast. ‘Evguena Bogdanov?’

‘Ja, ik geloof het wel. Kent u haar?’

‘Ik ken haar. Ze is dood. Haar vriend haar in een vlaag van jaloezie uit het raam gegooid en daarna zelfmoord gepleegd.’

‘Himmel! Dat is vreselijk,’ zei Malko vol medeleven. ‘Ze was zo aardig. Wilt u misschien nog een gebakje?’

‘Nee, ik wil niet te dik worden, maar een glas champagne zou er wel in gaan. Komt u hier aan mijn tafel zitten, dat praat wat gemakkelijker.’

Malko verhuisde en riep de ober. ‘Hebt u Franse champagne?’

‘Natuurlijk.’

‘Brengt u ons een fles.’

In de blauwe ogen van de vriendin van Evguena viel grote verbazing te lezen. Malko maakte meteen van de gelegenheid gebruik: ‘Ik heet Malko Linge. En u?’