Gérard Villiers: Dood Joesjtsjenko!

‘Je wilde toch dat ik je neukte?’ gromde Roman Martsjoek. Kalm duwde hij haar benen wijd uit elkaar en begon haar met grote, krachtige stoten te nemen. Langzaam maar zeker duwde hij haar naar de muur. De tafel haakte en Roman Martsjoek hijgde als een stoommachine. Elke keer trok hij zich bijna helemaal uit haar terug, om daarna opnieuw uit alle macht in Evguena’s onderbuik te dringen. Voor de jonge vrouw was het alsof er een boortoren in haar kwam. Elke keer wanneer de dikke penis in haar drong, slaakte ze een zacht, rochelend geluid, alsof hij tegen haar longen drukte… Langzaam maar zeker begon ze vochtiger te worden en deed het geen pijn meer, maar ze genoot er niet van. Uit de mond van Roman Martsjoek kwam een verstikte kreet en met een laatste stoot van zijn heupen nagelde hij haar op de tafel vast, haar benen als een kikker omhoog gevouwen. Ze voelde hoe hij in haar klaarkwam, waarna hij meteen haar benen losliet. Hij deed een stap achteruit, trok zijn nog stijve penis uit haar terug en trok meteen zijn grijze onderbroek aan, zonder zich schoon te vegen. ‘Mooi,’ zei hij. ‘Nu ga ik.’

Hij trok zijn spijkerbroek al omhoog. Evguena liet zich van de tafel glijden, pakte haar slipje en keek hem aan. ‘Nee, je moet…’

Het zoemen van de huistelefoon onderbrak haar en ze slaakte een kreet van plezier. ‘Daar zijn ze!’Ze had zich niet voor niets laten nemen.

‘8630!’ riep Evguena door de huistelefoon.

De deuren konden worden geopend door middel van een digitale code die nog stamde uit het Sovjettijdperk. Eenvoudig, maar solide. Zwijgend wachtten ze. De lift was ongelooflijk traag. Ook nog daterend uit het Sovjettijdperk.

Eindelijk werd er op de deur geklopt; de bel was kapot. Evguena Bogdanov liep naar de kleine hal en deed open, waarna ze oog in oog kwam te staan met drie grote mannen. Ze droegen wollen mutsen, die tot aan hun oren omlaag waren getrokken, en gevoerde leren jacks. Ze hadden harde, vierkante gezichten en ze keken haar met een uitdrukkingsloze blik aan. Evguena voelde zich ongemakkelijk, maar het lukte haar te glimlachen. ‘Komen jullie Roman halen?’

‘Ja,’ antwoordde een van de mannen.

‘Jullie zijn laat. Ik begon me al ongerust te maken. Gaan jullie meteen naar Odessa?’

‘Ja.’

Ze hoorde aan zijn accent dat hij Oekraïner was.

‘Met de auto?’

‘Ja. Mogen we binnenkomen?’

Ze stapte opzij en de drie mannen gingen de flat binnen. Roman Martsjoek, die zijn kleren weer had rechtgetrokken, keek hen achterdochtig aan. ‘Waar gaan we heen?’ vroeg hij. ‘Ik zal eerst mijn spullen pakken.’

Hij verdween de slaapkamer in. De drie mannen stonden midden in de kamer en keken om zich heen.

‘Woon je hier alleen?’ vroeg degene die tot nu toe als enige het woord had gevoerd.

Evguena Bogdanov zag dat op zijn jack het logo van de ‘Angeli’ stond, een groep vrijwilligers die de straten van Kiev afzochten naar dronkenlappen en zwervers die in de sneeuw lagen te slapen, waarna ze hen naar het ziekenhuis brachten. Wodka en vrieskou boden een slecht onderdak.

‘Gaan we?’ vroeg Roman Martsjoek toen hij met een tas in zijn hand terugkwam.

‘Ja,’ antwoordde de man, die nog steeds als enige van de drie zijn mond opendeed.

Hij deed een stap naar de Oekraïner toe, alsof hij zijn tas wilde overnemen, maar op datzelfde moment deed de man die bij het raam stond, dit wijd open, waardoor er een ijskoude wind de kamer in blies.

‘Hé, zijn jullie gek geworden?’ protesteerde Evguena.

Buiten was het vijf graden onder nul en de wind blies rechtstreeks uit Siberië.

De man zei niets. Hij liet het raam openstaan, draaide zich om en liep naar Roman Martsjoek. Tegelijkertijd sloeg de man die naar hem toe was gegaan om zijn tas aan te nemen, zijn arm om zijn nek en gaf hem met zijn knie een stoot in zijn kruis. Toen trok hij hem naar achteren. Meteen pakte de ander zijn enkels en tilde hem op. Hij klemde zijn benen vast tussen zijn armen en zijn lichaam. Roman probeerde zich los te rukken, maar de twee mannen tilden hem binnen enkele seconden naar het openstaande raam en gooiden hem met een grote boog de leegte in.

Hij slaakte een vreselijke kreet en verdween.

Evguena Bogdanov bleef als verstijfd enkele tellen staan. Haar hersenen konden niet bevatten wat er was gebeurd. Toen dook ze in een reflex met een gil naar de deur.

De man die het raam had opengedaan, had haar al ingehaald voordat ze de deur had bereikt. Hij pakte haar onder haar oksels en knieën beet en liep, zonder zich te bekommeren om haar gegil en gespartel, naar het raam. Met een krachtige zwaai gooide hij haar eveneens de leegte in.

De kreet van de jonge vrouw galmde enkele tellen door de ijzige lucht en stopte toen plotseling. De man deed het raam dicht.

‘We kunnen gaan,’ zei de leider van het drietal.

Ze liepen naar de kleine hal, toen er een deur openging en een klein meisje met blond krulhaar de hal in kwam en riep: ‘Waar is mama?’

De drie mannen bleven stokstijf staan. Niemand had gezegd dat er een kind in de flat was. Het meisje was gaan huilen en stamelde: ‘Waar is mama? Waar is mama?’

De leider deed een stap haar kant op en knielde bij haar op de grond. Met een geruststellende glimlach zei hij: ‘Mama is even weg. Ze komt dadelijk terug.’

Het meisje ging nog harder huilen. ‘Ik hoorde haar schreeuwen. Jullie hebben haar pijn gedaan.’

De man schudde zijn hoofd. ‘Nee, we zijn vrienden van je mama. Ze komt terug. Hou je van kauwgom?’

Het meisje knikte zwijgend. De man zocht in de zak van zijn jack en haalde er een pakje kauwgom uit. ‘Hier,’ zei hij. ‘Neem dat maar, tot mama terugkomt. Hoe heet je?’

‘Marina.’

‘Kauw maar lekker, Marina. Tot ziens.’

Hij stond op en liep naar zijn kameraden, die bij de deur stonden te wachten. Voordat hij vertrok, keek hij nog een keer om. Marina stond het zilverpapier van de kauwgom te halen. Ze keek hem glimlachend aan.

De businessclass van de vlucht Wenen-Kiev van Ukrainian Airlines was vrijwel leeg. Behalve Malko zat er alleen nog een oude man die zat weggedoken in een bontjas en halfdood leek te zijn. De oude Boeing 737 schampte de toppen van de besneeuwde berken en landde soepel. Het was al bijna donker en het vliegveld Borystil zag eruit zoals het er altijd had uitgezien: het vliegveld van een provinciestadje in de Sovjet-Unie. Er stond één, halvemaanvormig gebouw en op het platform stonden enkele oude, verlaten Iljoesjins en twee stokoude MI 16 helikopters met omlaag hangende rotors. Het begon zacht te sneeuwen toen Malko de vliegtuigtrap afliep. Het slecht verlichte luchthavengebouw ademde een diepe troosteloosheid met de in leer verpakte reizigers met hun wollen mutsen diep tot aan hun ogen over hun hoofden getrokken. In Oekraïne zag je weinig tsjapka’s, die waren voor de vroegere leden van de regering.

Malko sloot aan achter een van de lange rijen voor de hokjes van de grenspolitie en hij schoot met een slakkengangetje op. De Oekraïense beambten, die nog werkten zoals ze dat in de oude Sovjet-Unie gewend waren, doorzochten achterdochtig elk document. Terwijl Malko gelaten stond te wachten, voegde zich een nieuwe stroom passagiers bij de wachtenden. Passagiers van een toestel van Aeroflot uit Moskou, dat zojuist achter de grote ramen van het luchthavengebouw tot stilstand was gekomen. Het was een typisch Russische menigte, beladen met een bonte verzameling pakjes.

Malko’s blik werd plotseling getrokken door iemand die in dit sombere magma opviel als een vlieg in een glas melk: een prachtige, jonge vrouw met lang, blond haar, dat ze in een paardenstaart droeg. Ze was elegant gekleed in een bruine, wollen jurk die tot halverwege haar kuiten kwam, waaronder ze bijpassende laarzen droeg. Ze was niet opgemaakt, maar ze zag eruit als een model op een omslag. Wat ze waarschijn lijk ook was. Grote borsten priemden onder haar zwarte, openhangende bontjasje. Haar jurk was duidelijk aan de krappe kant. Ondanks de enorme koffer die ze meesleepte, kwam ze met een snelle, resolute pas achter Malko staan.