Gerard Villiers - Na śmierć Arafata

— Chyba została zabita ostatniej nocy, w czasie ataku na po sterunek izraelski, zaraz po tym, jak się pan z nią widział.

To była bardzo odważna kobieta — powiedział Palestyńczyk.

— Bardzo wielu ludzi przyjdzie na cmentarz, żeby złożyć jej hołd.

Chce pan iść?

— Nie, dziękuję — odmówił Malko.

Odczuwał smutek, jak za każdym razem, kiedy śmierć stawała na jego drodze.

Utopie zabijają…

W milczeniu wrócili do żółtego mercedesa.

Potem Malko miał Palestyńczykowi coś do powiedzenia.

— Czy mógłbym się spotkać z przyjacielem, o którym pan mi mówił, tym z Hamasu?

— Tak — szybko odpowiedział Fajsal.

Po dwudziestu minutach zatrzymali się przed sklepem z meblami.

Na wystawie stały kapiące złotem i pokryte skajem fote le oraz masywne szafy, wszystko bardzo brzydkie.

Można było zrozumieć, dlaczego Romeo odnosi wielki sukces w Gazie.

Malko poszedł z Fajsalem do sklepu i zostawił go, by mógł po rozmawiać ze sprzedawcą.

Po kilku minutach Palestyńczyk wrócił.

— Nie zobaczymy się z nim.

Został zatrzymany przez Szin Bet przed trzema dniami, kiedy nielegalnie przekraczał „granicę” z materiałami wybuchowymi.

Mogą go skazać na co naj mniej pięć lat więzienia.

Ten mężczyzna to jego ojciec.

Stary Palestyńczyk przesuwał paciorki bursztynowego różańca, patrzył gdzieś w dal i nie dostrzegał Malko.

Agent CIA zbliżył się do istoty tutejszego konfliktu.

Strach Izraelczyków był odpowiedzią na nienawiść Palestyńczyków, a obie te reakcje zazębiały się i wzbudzały bez końca.

Wyszli ze sklepu na palcach.

Fajsal wyglądał na zbitego z tropu.

Na tomiast Malko miał dziwne uczucie:

z całych sił przeklinając bezczynność, na którą został skazany w Gazie, wiedział teraz, że sama jego obecność przeszkadza Izraelczykom.

Nie rozumiał jednak dlaczego.

Sytuacja była niezwykła, ponieważ był w niebezpieczeństwie, chociaż nie prowadził żadnego do chodzenia.

Teraz generał el Husseini sprowadził śledztwo na właściwe tory…

Lecz gdyby nie obecność Malko w Gazie, nic by się nie stało.

Dał sobie jeszcze czterdzieści osiem godzin.

Zaabsorbowany swoimi myślami, ledwie usłyszał, jak Fajsal Balaui zaproponował, by pojechali do al Muntada i spróbowali się spotkać raz jeszcze z szefem protokołu, w sprawie ewentualnej audiencji u Jasera Arafata.

Propozycja Fajsala nie miała sensu, jednak Malko się zgodził.

Przede wszystkim dla zabicia czasu, ale oprócz tego wydawało mu się, że wpadł na pewien pomysł.

Jeśli Jeff O’Reilly właściwie ocenił sytuację, tajna operacja, od której Izraelczycy za wszelką cenę chcieli odsunąć CIA, miała doprowadzić do śmierci Jasera Arafata.

Fajsal zaparkował żółtego mercedesa w ślepej uliczce na przeciwko siedziby Palestine Satellite Channel.

Dalej poszli pieszo, mijając po drodze pierwszą blokadę.

Za nią były już tylko koszary i wartownie Force 17.

Fajsal wszedł do ostatniej wartowni, gdzie potężny, jowialny pułkownik serdecznie go uściskał, zanim wdali się w długą rozmowę po arabsku.

— Powiedziałem mu, że przyszedł pan się zobaczyć z Jamalem Nassiwem w sprawach politycznych — wyjaśnił Fajsal.

— Słyszał, jak opowiadano o ataku rakietowym i gratuluje panu, że pan przeżył.

Szef protokołu pojawi się z Arafatem za kilka minut.

Wyjdziemy mu na spotkanie.

Musimy tu zostawić nasze komórki.

Strefa ochronna obejmowała jeden kilometr kwadratowy.

Nie sposób było się tu dostać samochodem-pułapką.

Każde au to, nawet jeśli miało czerwone, rządowe tablice rejestracyjne, było zatrzymywane do kontroli.

Roiło się tu od żołnierzy Force 17.

Kiedy Fajsal i Malko zbliżyli się do białego budynku al Munta da, korpulentny, wąsaty mężczyzna z mikrofonem w uchu pod szedł do Palestyńczyka i uściskał go równie gorąco jak gruby pułkownik.

— To Abu Ahmad, szef służby bezpieczeństwa — wyjaśnił Fajsal.

— Jesteśmy sąsiadami.

Arafat wyjedzie z biura na spotkanie z rządem palestyńskim.

Pełnił tutaj służbę bardzo wysoki żołnierz i tłum wąsatych mężczyzn na posterunkach.

Przed białym budynkiem stał nie wielki konwój: czarny, opancerzony mercedes 600, cztery białe rangę rovery i ambulans.

Nagle Malko usłyszał, jak kobiecy głos woła go po imieniu.

Zobaczył także rękę machającą z tłumu kamerzystów, czekających na wyjście raisa.

Kyley Carn zawsze na posterunku!

Podeszła do Malko i pocałowała go dyskretnie.

— Zniknął pan — wypomniała mu.

— Och, byłem niedaleko — powiedział wymijająco.

Nie było czasu, by dalej rozmawiać.

Zwarta grupa wypadła z al Muntada.

Malko z trudem dostrzegł Jasera Arafata, do słownie odgrodzonego ścianą towarzyszących mu ludzi.

Dzie sięciu mężczyzn z ochrony osobistej, potężnie zbudowanych, z pistoletami maszynowymi w rękach.

Kiedy Arafat wsiadł do mercedesa, ulokowali się w różnych samochodach i konwój ruszył błyskawicznie na południe; zamykała go karetka pogotowia.

Wszystko to nie trwało nawet minutę!

Malko przekonał się, że zamach na palestyńskiego przywódcę byłby niezwykle trudny.

Nie sposób było się do niego zbliżyć, a tym bardziej go obserwować.

Trzeba by było przekupić kogoś z ochrony, lecz i to można było przewidzieć.

Jakby odgadując myśli Malko, Fajsal powiedział:

— Cała osobista ochrona Abu Amarajest z nim od wielu lat.

Bierze przykład z de Gaulle’a, który zawsze miał tych samych ochroniarzy.

Zresztą nigdy nie było zdrajcy.

Abu Ahmad sprawdza każdego, kto ma stały kontakt z raisem.

Wszyscy od daliby życie za Abu Amara.

— Niech pan spróbuje przyjść dzisiaj wieczorem — szepnęła Malko do ucha australijska dziennikarka, zanim dołączyła do swojego kamerzysty.

Abu Ahmad odprowadził ich do wyjścia, odzyskali swoje komórki i wrócili do samochodu.

Malko był pewien: nie widział innego sposobu poza bombardowaniem, by zaatakować palestyńskiego przywódcę, jeśli taki był zamiar Ariela Szarona.

Ma się rozumieć, wszyscy odwiedzający al Muntada byli rewidowani.

I tylko ludzie z ochrony osobistej raisa mieli prawo nosić broń w jego obecności.

Oczywiście trzeba pamiętać o precedensie Anuara el Sadata…

Lecz Jaser Arafat nie przyjmował defilad wojskowych.

Żył w odosobnieniu, nie miał kontaktu z tłumem, nawet do meczetu chodził w kwaterze głównej!

— Dokąd jedziemy? — spytał Fajsal Balaui.

— Do Commodore — poddał się Malko.

Nie pozostawało mu już nic innego, jak liczyć godziny w oczekiwaniu na wiadomość od generała el Husseiniego i za dawać sobie pytanie:

skąd przyjdzie kolejna próba zabicia go?

Miał niemiłe uczucie, że jest glinianym ptaszkiem.

Wyjątkowo delikatnym, gdyż ludzie z Mukhabaratu nie od dali mu desert eagle.

Raszid Daud czyścił sobie zęby wykałaczką, rozciągnięty na wielkiej, czarnej kanapie w biurze Jamala Nassiwa.

Zdenerwowany i wściekły.

Porażka napełniała go obrzydzeniem, szczególnie, kiedy był osobiście zaangażowany.

— Pan mnie nie uprzedził, że jest uzbrojony — powiedział z pretensją do szefa Prewencyjnej Służby Bezpieczeństwa.

— To zmieniło nasz plan.

Jamal Nassiw uderzał płasko dłonią o biurko.

— Plany zmieniły się dlatego, że pilnują go ludzie generała el Husseiniego.

To oni go stamtąd wyprowadzili.