Albert Baantjer - De Cock en de dood in gebed

“En wat ga jij intussen doen?”

De Cock gebaarde voor zich uit.

“Ik ga een bezoek brengen aan de IJsselsteinse Bank.”

“Wat moet je daar doen?” vroeg Vledder hooglijk verbaasd.

De Cock stak zijn wijsvinger op.

“Je vergeet dat Victor Handgraaf, Cornelis Grijpskerk, Derek van Achterdiep en Peter Freedestein tezamen op een afdeling van die bank hebben gewerkt.”

De blik van Vledder verhelderde.

“En daar,” riep hij vrolijk, “een gigantische klapper uit de loterij hadden te verdelen.”

“Precies.”

“Trouwens, heb je gisteravond laat nog iets met die vierde man bereikt?”

De Cock knikte.

“Ik heb hem haarfijn en met overtuiging uiteengezet dat hij, Peter Freedestein, en hij alleen…er alle belang bij had om zijn drie mededirecteuren en mede-eigenaren stelselmatig uit de weg te ruimen om alleenheerser over de Foundation te worden.”

Vledder keek hem glunderend aan.

“En?”

De Cock glimlachte.

“Hij schrok zo van die directe beschuldiging, dat hij geen redelijke verdediging had. Hij kon mijn aantijgingen niet weerleggen.”

Vledder reageerde opgetogen.

“Hij bekende?”

“Nee, dan zat hij nu beneden in de cel en was de zaak opgelost. Hij ontkende met passie en overtuiging. Maar de angst voor mijn beschuldiging van een drievoucige moord zat zo diep, dat hij heeft toegezegd om ons hulp te verlenen…op welke manier dan ook…om de ware dader te ontmaskeren.”

“Daar ga je gebruik van maken?”

De Cock knikte traag.

“Als het zo uitkomt.”

De oude rechercheur keek op zijn horloge.

“Het wordt voor jou tijd om naar Westgaarde te gaan. Neem de Golf maar mee. Voor mijn corpulente habitus is een stevige wandeling naar de IJsselsteinse Bank aan de Herengracht een goede zaak.”

Ruim drie uur later bezag De Cock hoe Vledder opgewekt de grote recherchekamer binnenstapte. De jonge rechercheur liet zich op de stoel achter zijn bureau zakken.

“Dokter Rusteloos vroeg hoeveel waterlijken hij nog van ons te verwerken kreeg.”

De Cock glimlachte.

“Laten we hopen dat Van Achterdiep de laatste is. De moordenaar kan toch niet tot in lengte van dagen lijken in de Keizersgracht dumpen.”

“Er was wel een bijzonderheid,” zei Vledder. “Een afwijking van de twee vorige slachtoffers.”

“En wat is dat?”

“Van Achterdiep had geen leidingwater in zijn longen.”

De Cock reageerde verrast.

“Wat dan?”

Vledder grijnsde.

“Vuil, vies, grachtenwater.”

“Dan heeft de moordenaar een fase overgeslagen en het lichaam van Van Achterdiep in bedwelmde toestand — dus nog in leven — in de gracht gemieterd.”

“Maar dan vraag ik me toch af,” vroeg Vledder met wanhoop in zijn stem, “hoe de moordenaar zijn slachtoffers in zijn greep krijgt. Waar bedwelmt hij ze, en waarom dat malle gedoe met die gevouwen handen en vastgelijmde vingers?”

De Cock beet even op zijn onderlip.

“Ik hoop op die vragen van jou vandaag een afdoend antwoord te vinden.”

“Vandaag?”

De Cock knikte.

“Ik wacht op een telefoontje.”

“Van wie?”

“Van de vierde man.”

Vledder fronste zijn wenkbrauwen.

“Heb je weer met hem afgesproken?”

“Peter Freedestein bevindt zich op dit moment in het hoofdbureau van politie. Hij krijgt daar van onze technische dienst een apparaatje voor de binnenzak van zijn colbert. Hij hoeft er maar even met zijn vuist tegen te drukken en er gaat op onze gsm een alarm af.”

“Waarom een alarm?” vroeg Vledder.

De Cock maakte een afwerend gebaar.

“Dat zul je wel zien. Ik heb ook Appie Keizer en Fred Prins ingeschakeld. Appie verschijnt in zijn karakteristieke vermomming in de Oude Hoogstraat en Fred Prins bewaakt de Kloveniersburgwal.”

Vledder keek hem niet-begrijpend aan.

“Kloveniersburgwal…wat moet Fred Prins op de Kloveniersburgwal?”

De Cock zuchtte.

“Het woongedeelte achter het sigarenwinkeltje van Anton van Heusden is veel groter en veel uitgebreider dan ik vermoedde. Er is, zo bleek mij vanmiddag, zelfs een ingang aan de Kloveniersburgwal. En die ingang, of uitgang, zo je wilt, gaat Fred Prins bewaken.”

“Ben je daar gaan kijken?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Ik heb via het kadaster de eigenaar van het pand gevonden en die heeft me een plattegrond laten brengen.”

Vledder keek hem met grote ogen aan.

“En wat doen wij?”

De Cock glimlachte.

“In de Oude Hoogstraat op een eerste etage,” legde hij uit, “woont een man die ik een paar jaar geleden niet in de bajes, maar juist uit de gevangenis heb weten te krijgen door te bewijzen dat de aanklacht tegen hem vals was. Zijn woning mogen we als observatiepost gebruiken.”

“Observatie waarvan?”

De Cock spreidde zijn handen.

“De overkant, daar is het sigarenwinkeltje van Anton van Heusden.”

Ze hadden het licht in de voorkamer uitgedaan. Vanuit het duister keken ze naar de overkant van de straat naar de deur van de sigarenzaak. Er was nog vrij veel verkeer in de Oude Hoogstraat. Het feit dat hun uitzicht zo nu en dan werd belemmerd door voorbijrijdende vrachtauto’s, maakte De Cock wat nerveus. Hij schoof de mouw van zijn oude regenjas iets terug en keek naar zijn horloge. Het was te donker in de kamer om de tijd waar te nemen.

De oude rechercheur voelde hoe de spanning bezit van hem nam. Zijn hart bonkte in een hoog tempo en een ader pulseerde in zijn hals. Hij besefte dat het misschien niet goed was voor iemand van zijn leeftijd, maar hij kende de verslaving van deze momenten.

De gsm in de binnenzak van zijn regenjas kraakte. De stem van Appie Keizer kwam door.

“Er belt een man aan. Volgens mij is hij de man die jij bedoelt. Het signalement klopt.”

Het was even stil.

“De deur,” ging Appie Keizer verder, “wordt opengedaan en de man gaat naar binnen.”

Vledder stootte De Cock in zijn zij. “En nu?”

“Wachten op het alarm.”

“Hoelang kan dat duren?”

“Geen idee.”

“Op welk moment slaat die vierde man alarm?”

De Cock zuchtte.

“Wanneer een drankje voor hem wordt neergezet.”

“Een drankje?”

De Cock knikte.

“Met bedwelmend geehaabee.”

“Door wie?”

De Cock antwoordde niet, omdat op dat moment het alarm afging. Ze verlieten haastig de donkere kamer, daalden snel de trap af en renden tussen het verkeer door naar de overkant. De Cock had de juiste sleutelbaard al in zijn hand en binnen enkele seconden had hij de winkeldeur van het slot. Hij duwde Vledder aan zijn schouder.

“Ga jij maar voor en pak het klaargezette drankje. Dat is een belangrijk bewijs.”

Vledder stapte voor hem de winkel binnen.

Op dat moment rinkelde de deurbel.

Het hart van De Cock stond een moment stil. In zijn planning was hij die deurbel vergeten.

Achter in de zaak keek een man om de hoek en vluchtte. Vledder rende achter hem aan.

In de ruimte achter de winkel zat een man op een stoel. Voor hem op tafel lag een omgeworpen glas…rode vloeistof drupte van de tafel op de vloer.

Vledder rende verder achter de vluchtende man aan. Via de open achterdeur bereikte hij de Kloveniersburgwal. Op het trottoir lag Fred Prins boven op een man. Vledder hurkte bij hem neer en keek daarna omhoog naar de toegesnelde De Cock.

In de ogen van de jonge rechercheur glansde verbazing.

“Het is Anton van Heusden.”

De Cock knikte.

“Een drievoudige moordenaar, met een geloofsovertuiging.”

De dingdong in de gang klonk nog een beetje na. De Cock deed de deur van zijn woning open. Voor hem op de stoep stond Vledder, met naast zich een stralende Adelheid van Buuren. In haar linkerhand hield ze een fraai boeket bloemen. Ze knikte breed glimlachend zijwaarts met haar hoofd in de richting van Vledder.