Albert Baantjer - De Cock en de dood in gebed

Peter Freedestein maakte een wanhopig gebaar.

“Ik wil niet rijk zijn…niet rijker dan ik au al ben. Ik behoor niet tot het type Handgraaf en de anderen.”

De Cock zweeg even en bestudeerde het geschokte gezicht van Peter Freedestein.

“Bent u wel eens benaderd door een man die u om geld vroeg voor zijn zieke dochter?” vroeg hij ineens.

“Nee.”

De Cock leunde naar achteren in zijn stoel.

“Ondanks het motief dat ik u schetste, ontkent u uw mededirecteuren te hebben vermoord.”

Peter Freedestein schudde zijn hoofd.

“Ik was het niet.”

Met een vermoeid gebaar wreef De Cock met zijn vlakke rechterhand over zijn gezicht.

“Bent u als onschuldig man bereid om me behulpzaam te zijn bij het ontmaskeren van de ware schuldige?”

Freedestein liet zijn schouders hangen.

“Ik doe in dit verband,” verzuchtte hij, “alles wat u van mij verlangt.”

De Cock had moeie voeten. Met zijn broekspijpen tot aan zijn knieën opgerold stak hij zijn witbleke benen in een teil dampend water. Parelend bruiszout kriebelde tussen zijn tenen.

Voorovergebogen en met een van pijn vertrokken gezicht streek hij met zijn handen langs zijn enkels. Het leek hem toe dat een legioen venijnige duiveltjes met lange scherpe naalden in de bollen van zijn kuiten prikten. De pijn gaf hem een onbehaaglijk gevoel van verslagenheid. Hij wist wat die pijn betekende.

Wanneer een onderzoek slecht verliep en wanneer hij het idee had steeds verder van de oplossing weg te drijven, togen venijnige duiveltjes ten aanval en voelde hij zijn voeten. Hij blikte schuins omhoog naar zijn vrouw, die met een zware ketel heet water in haar hand voor hem stond.

“Moet er nog warm water bij?” vroeg ze bezorgd.

De Cock knikte.

“Doe wel voorzichtig, alsjeblieft.”

In zijn stem klonk angst.

Ze goot water in de teil.

“Nog meer?”

De oude rechercheur maakte een afwerend gebaar.

“Ik hoef niet levend gekookt te worden,” riep hij knorrig. “Ik ben geen kreeft.”

Mevrouw De Cock lachte. Ze kende de stemmingen van haar man en wist dat zijn slechte humeur meer met zijn werk dan met zijn voeten te maken had.

“Ben je er nog niet uit?” vroeg ze liefjes.

De Cock schoof zijn benen heen en weer.

“Waaruit?” vroeg hij overbodig.

“Die moorden op de directeuren van de Handgraaf Foundation.”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Vroeger leek het oplossen van een moordzaak op een kruiswoordpuzzel,” sprak hij mopperend, “nu zijn het cryptogrammen.” Hij trok zijn rechterbeen iets omhoog en liet het water van zijn voet druipen. “Vroeger droeg een crimineel een zwarte trui en had een baard van een paar dagen. Nu draagt hij een passende stropdas bij een kostuum van goede snit en is cleanshaven .”

Grommend trok hij zijn andere been uit het water en pakte een handdoek. Mevrouw De Cock stond er hoofdschuddend bij.

“Maak wat voort, Jurrian,” spoorde ze hem aan. “Je moet naar de Warmoesstraat.”

De Cock snoof.

“Ik ben avond aan avond op pad. Ze kunnen ‘s-morgens wel een uurtje op me wachten.”

Mevrouw De Cock zuchtte omstandig.

“Toe nou. Vledder heeft al een paar maal gebeld en gevraagd waar je bleef.”

De oude rechercheur keek op.

“Wat wil dat joch?”

Mevrouw De Cock bukte zich en nam de teil onder zijn voeten weg.

“Het is geen ‘joch’,” verbeterde ze bestraffend. “Hij is je collega. Een hardwerkende jongeman, aan wie je veel plezier beleeft. Hij was nogal enthousiast aan de telefoon en had het over een belangrijke ontwikkeling.”

De Cock bromde, liet zijn broekspijpen zakken en trok zijn sokken aan.

“Wat voor een ontwikkeling?”

“Dat heeft hij niet verteld. Hij zei alleen dat hij bezoek had gehad.”

Toen De Cock een uur later de grote recherchekamer binnenstapte, trof hij Vledder zoals gewoonlijk achter het scherm van zijn computer. De rappe vingers van de jonge rechercheur dansten over het toetsenbord. Toen hij de oude speurder in het oog kreeg, hield hij op en wachtte geduldig tot De Cock achter zijn bureau had plaatsgenomen.

“Je bent niet eens zo erg laat, vanmorgen. Als ik naar je gezicht kijk, ben je zelfs uren te vroeg. Lukt het niet om op gang te komen vandaag?”

De Cock leunde naar achteren in zijn stoel, stak zijn benen naar voren en wees.

“Ik had moeie voeten. Gisteravond al, maar ik was na het verhoor van Peter Freedestein te moe en te suf om erover na te denken. Ik ben in bed gerold en sliep direct. Vanmorgen voelde ik het weer. Toen heb ik mijn onwillige onderdanen eerst maar eens in een teil met warm water gezet.”

Vledder blikte hoofdschuddend en quasibezorgd naar hem op.

“Hoe is het nu?” vroeg hij net iets te liefjes.

De Cock kneep even in zijn kuiten en liet daarna zijn benen zakken.

“Het is weg!”

Het gezicht van Vledder klaarde op.

“Gelukkig…een pak van mijn hart.”

De Cock keek hem met enige achterdocht aan. Maar op het gezicht van de jonge rechercheur was geen spot te lezen.

“Je had vanmorgen al vroeg bezoek, zei mijn vrouw.”

“Ja, en je raadt het nooit…Smalle Lowietje.”

De Cock reageerde verrast.

“Was die hier aan de Kit’”

“Hij vroeg naar jou en hij was duidelijk teleurgesteld toen ik hem vertelde dat je er nog niet was.”

De Cock trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.

“Smalle Lowietje verlaat niet graag zijn etablissement. Hij wil hier aan de Kit niet gezien worden. Dat is slecht voor zijn klandizie.”

Vledder grinnikte.

“Hij was ook zo weer weg. Ik kreeg geen tijd om hem iets te vragen.”

“Wat had hij?”

Vledder trok een velletje met een aantekening naar zich toe.

“Ik heb het maar opgeschreven. Hij zei letterlijk: Bij de klapper hebben ze iemand misgekleund .”

“Hij heeft niet gezegd wie?”

“Nee.”

“Dan wist hij dat ook niet.”

De jonge rechercheur tikte met zijn wijsvinger op zijn velletje met de aantekening.

“Dit is abracadabra voor mij. Kun je dit voor me vertalen in begrijpelijke taal?”

De Cock knikte traag.

“Ze hebben iemand misgekleund. Iemand die absoluut recht had op een deel van de gewonnen grote prijs in de loterij,” sprak hij somber, “heeft men simpelweg niet laten meedelen in de poet.”

Vledder keek zijn oude leermeester onderzoekend aan.

“Vind je dat ‘miskleunen’ belangrijk? Ik bedoel, net zo belangrijk als Smalle Lowietje? Hij had er een vroege tocht naar ons politiebureau voor over.”

De Cock knikte nadrukkelijk.

“Tijdens ons laatste bezoek aan zijn vermaarde etablissement gaf Lowietje me al een hint in die richting. “Er was destijds iets,” zei hij, “met het verdelen van het geld.” Ik heb er toen weinig aandacht aan geschonken, maar Lowie is blijkbaar in die richting door gaan vragen in zijn kennissenkring.”

Vledder keek hem verwonderd aan.

“Waarom?”

De Cock trok een vies gezicht.

“In kringen van de penoze is miskleunen een zwaar vergrijp. Het belazeren van een compagnon in het kwaad wordt als verraad opgevat. Ik vermoed dat tal van de opzienbarende liquidatiemoorden van de laatste tijd te maken hebben met iets wat op miskleunen lijkt.”

Vledder maakte een hulpeloos gebaar.

“Hoe…eh, hoe komen we erachter,” sprak hij weifelend, “wie er in ons geval is misgekleund?”

De Cock antwoordde niet direct.

“Hoe laat is de sectie op het lijk van Derek van Achterdiep?”

“Al om twaalf uur.”

“Vroeg.”

“Vind ik ook, maar het kwam dokter Rusteloos het beste uit. Ik kan moeilijk in de agenda van de patholoog-anatoom kijken en zelf een tijdstip vaststellen.”

De Cock lachte.

“Zorg dat je op tijd bent.”