Albert Baantjer - De Cock en de dood in antiek

‘Het gaat mij niet om geld,’ reageerde ze fel. ‘Ik wist ook niet dat die bronzen sarcofaag voor zoveel geld was verzekerd. Dat heb ik u toch verteld? Ik vernam dat eerst later van Pieter-Jan van Oldekerke toen ik hem schreef dat mijn sarcofaag was gestolen.’ Vledder snoof.

‘Volgens Pieter-Jan van Oldekerke wist u dat al geruime tijd… ook al op het moment dat u bij ons aangifte van diefstal deed.’ Elisa van Oldekerke brieste.

‘Dat is een leugen… een leugen om mij in een kwaad daglicht te stellen. Ik kreeg die sarcofaag toegestuurd zonder hoe of wat. Er was alleen een briefje bij van mijn oudoom Pieter, dat op de sarcofaag een vloek rustte. Meer niet.’

Vledder grinnikte vreugdeloos.

‘Waarom verklaarde PieterJan van Oldekerke, de respectabele executeur-testamentair van uw oudoom Pieter, dan tegen ons dat hij u onmiddellijk op de hoogte had gesteld van het enorme verzekeringsbedrag van ruim twee miljoen, dat uw oudoom Pieter voor de diefstal van de sarcofaag had afgesloten?’

Elisa van Oldekerke boog zich iets naar hem toe. Haar bevallige pose kwam terug. Ze schonk de jonge rechercheur een meelijwekkend lachje.

‘Een typisch familietrekje,’ legde ze liefjes uit. ‘Zo moet u dat zien. Als de familie Van Oldekerke de volle vrijheid had… als er geen wetten bestonden met de mogelijkheid van opsporing en zware bestraffing… dan moordden zij elkaar vrolijk en opgewekt uit. Geloof me, zonder enige tekenen van schuld of berouw.’ De Cock kwam tussenbeide. ‘U bent toch Elisa van Ol-de-kerke?’

Het duurde even. Toen gleed een glimlach om haar lippen.

‘Ik ben niet voor niets naar Amsterdam getrokken. Hier voel ik mij vrij. Hier zijn geen leden van de familie Van Oldekerke. Ik heb hier van niemand iets te vrezen… en niemand iets van mij.’ De Cock kwam uit zijn fauteuil overeind. ‘Weet u wat een oesjebti is?’

Elisa van Oldekerke keek hem niet-begrijpend aan. ‘Een oesjebti?’

De Cock knikte.

‘Oes-jeb-ti,’ antwoordde hij nadrukkelijk. Elisa van Oldekerke schudde haar hoofd. ‘Geen flauw idee.’ De Cock liet het onderwerp vallen. ‘Weet u al iets meer van de vloek die op de sarcofaag zou rusten?’

Elisa van Oldekerke stond op en stapte op hem toe. De geur van haar parfum bracht hem in een wolk van zoete bedwelming.

‘Ik begin,’ sprak ze zacht, bijna fluisterend, ‘in die vloek te geloven. De kracht van de vloek op die vermaledijde sarcofaag heeft zich reeds ruimschoots bewezen.’

De Cock steeg boven haar bedwelming uit.

‘Bewezen?’ vroeg hij argwanend.

Elisa van Oldekerke knikte. Haar groene ogen vonkten.

‘Twee mannen zijn al aan die vloek ten offer gevallen. En het einde is nog niet in zicht.’

De Cock raapte zijn hoedje van het tapijt, stond op en schuifelde het vertrek uit.

Vledder volgde. Bij de deur bleef de oude rechercheur staan en draaide zich om.

‘Welk einde verwacht u?’

Elisa van Oldekerke kwam traag uit haar rotan fauteuil overeind.

‘Kunt u in de toekomst blikken?’ vroeg ze uitdagend. De Cock schoof zijn onderlip vooruit.

‘Gelukkig niet.’

Elisa van Oldekerke schudde haar hoofd.

‘Ik evenmin.’ Ze tikte met de toppen van haar vingers een paar maal op haar borst. ‘Maar in mijn hart bonst een waarschuwing.’

De Cock keek haar vragend aan.

‘Voor wie… voor wat?’

‘Voor onheil. Onheil over mensen in onze omgeving.’ Bevallig, op haar blote voeten, schreed Elisa van Oldekerke in haar adembenemend negligé op De Cock toe en drukte hem tot afscheid een kus op zijn rechterwang.

‘Wees lief,’ sprak ze beminnelijk, ‘en zorg ervoor dat ik die sarcofaag nooit terugkrijg.’

De Cock voelde de tedere kus op zijn wang gloeien, maar behield zijn achterdocht.

‘In ruil voor ruim twee miljoen?’

Ongewild klonk zijn stem harder dan hij bedoelde.

Elisa van Oldekerke schudde haar hoofd. Haar gezicht zag bleek, haar neusvleugels trilden en in haar helgroene ogen spiegelde een zee van angst en vertwijfeling.

‘In ruil voor mijn zielenrust,’ antwoordde ze zacht. ‘Geld heeft voor een dode geen waarde meer.’

‘Heel realistisch.’

Elisa van Oldekerke knikte.

‘Houd die sarcofaag ver van mij. Ik wil geen derde slachtoffer zijn.’

Ze liepen vanaf de Herenmarkt langs het West-Indisch Huis naar de Haarlemmerstraat en verder over de sluis naar de Stromarkt. Het regende. Boven de oude binnenstad hing loom en traag een dikke vuile grauwe mist als een moltondeken, die elk glimpje zonlicht uit de straten hield. De oude geveltjes aan de Haarlemmerstraat huilden verdrietig en in de verte lag het Centraal Station gehuld in nevelige sluiers.

De Cock trok de kraag van zijn regenjas omhoog en schoof zijn hoedje ver naar voren. Met zijn tong likte hij een vette regendruppel van zijn neus.

Vledder keek hem van terzijde aan.

‘Ze kuste jou.’

De Cock glimlachte.

‘Jaloers?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Het was een judaskus,’ foeterde hij. ‘Voor ruim twee miljoen kus ik de snuit van een varken.’

De Cock bleef in de regen staan. In zijn markant gelaat trilden alleen de mondhoeken.

‘Ik vind de vergelijking niet zo vleiend,’ sprak hij vriendelijk. Vledder ademde diep.

‘Ik bedoel dat niet beledigend. Jij bent best een aantrekkelijke oude vent.’

De Cock grinnikte.

‘Ook dat klinkt niet erg complimenteus.’

Vledder hield stil.

‘Laat je niet inpalmen. Dat bedoel ik. Elisa van Oldekerke is geraffineerder dan je denkt.’

De Cock liep door.

‘Ik ben nog nooit voor een kus bezweken,’ mopperde hij grimmig. ‘Elisa van Oldekerke is bang voor die vloek. Ze is ervan overtuigd dat zowel Arthur van Wateringen als Adriaan Goederijke als gevolg van die vloek zijn vermoord.’

Vledder liep De Cock achterna en klemde zijn lippen op elkaar. ‘Elisa van Oldekerke leidt ons bewust om de tuin of ze ziet spoken.’

Nu bleef De Cock staan.

‘Jouw houding ten opzichte van Elisa van Oldekerke is na die kus op mijn wang wel veranderd,’ stelde hij olijk vast. ‘Toen ik een paar dagen geleden opperde dat Elisa van Oldekerke wel eens belang kon hebben bij het verdwijnen van haar sarcofaag, noemde jij mij een denkende automaat… een man met een ziekelijke geest.’

Vledder wuifde zijn opmerking weg.

‘Haar verhaal klopt niet,’ zei hij geëmotioneerd. ‘De vloek zou betrekking hebben op mensen die rechtmatig of onrechtmatig in het bezit van de bronzen sarcofaag zijn of waren. Dat slaat niet op Adriaan Goederijke. Arthur van Wateringen heeft hem de sarcofaag laten zien… om advies. Meer niet. Adriaan Goederijke is nooit, noch rechtmatig noch onrechtmatig, in het bezit van de sarcofaag geweest.’

De Cock liep weer door.

‘Elisa van Oldekerke was in het bezit van de bronzen sarcofaag… het voorwerp is nog steeds haar eigendom… en als zij in de vloek gelooft, dan is haar angst verklaarbaar.’

Vledder liep mokkend achter hem aan. Het feit dat De Cock hem op zijn totaal veranderde houding ten opzichte van Elisa van Oldekerke had gewezen, zat hem behoorlijk dwars.

‘Toen ik bij haar op visite was,’ meesmuilde hij, ‘was ze ook lief tegen mij.’

‘Heeft ze jou gekust?’

‘Nee.’

De oude rechercheur liet het onderwerp rusten. Een spottende opmerking hield hij voor zich. Hij wilde zijn jonge collega niet kwetsen.

Vanuit het Kattegat sjokten ze naar de Spuistraat, staken de rijbaan over en slenterden via de Korte Kolksteeg langs het Korenmetershuisje naar de Oudebrugsteeg. Voor de derde keer bleef De Cock in de steeds feller stromende regen staan.

‘Heeft de telefoontap nog iets opgeleverd?’

Vledder keek hem verward aan.

‘Telefoontap?’