Albert Baantjer - De Cock en de wurger op zondag

De commissaris knikte. ‘Is het de bedoeling,’ zei hij, ‘dat de vrouwelijke agent als prostituee voor de ramen gaat zitten?’

‘Inderdaad.’

De commissaris peinsde. ‘Maar,’ zei hij, ‘als er dan klanten komen… Je kunt van onze vrouwelijke collega toch niet verlangen, dat ze… eh, haar rol zó ver doorvoert?’

De Cock grijnsde. ‘Nee,’ zei hij, ‘ik zal haar goed instrueren.’

De commissaris zweeg.

‘Goed,’ zei hij na een poosje, ‘je krijgt je zin. Ik zal collega Van Dijke om een vrouwelijke agent vragen. Heb je nog bijzondere wensen? Ik bedoel, ten aanzien van het type, kleur van het haar?’

De Cock haalde zijn schouders op. ‘Het kan mij eigenlijk niet zoveel schelen. Vraagt u maar naar een blonde en… eh, een knappe.’

‘Ze zijn allemaal knap,’ antwoordde de commissaris wat verbolgen. ‘Ik heb zelf in de selectiecommissie gezeten.’ Hij keek De Cock doordringend aan. Zijn gezicht stond ernstig. ‘Het is,’ zei hij met nadruk, ‘dat jij het bent, De Cock, anders… anders had ik aan het plan nooit mijn toestemming gegeven.’

Vledder en De Cock stonden op.

‘En dan nog iets.’ Hij stak dreigend een vinger op. ‘Als… als er onverhoopt iets misgaat, De Cock, dan stel ik jou verantwoordelijk.’

De Cock schudde zijn hoofd. ‘Er gaat niets mis.’

De commissaris wuifde. ‘Morgen,’ zei hij plechtig, ‘morgen, zaterdag, vanaf ’s avonds tien uur, heb jij de beschikking over drie rechercheurs en een vrouwelijke agent, een…’ Er verscheen een glimlach om zijn lippen, ‘… een knappe blonde.’

‘Dank u,’ zei De Cock, ‘dank u voor het vertrouwen.’

De commissaris ging weer achter zijn bureau zitten. ‘Waarschuw me,’ zei hij, ‘als het zo ver is. Ik wil er zelf bij zijn.’

De Cock knikte, een lichte grijns op zijn gezicht.

‘Ik had,’ zei hij gelaten, ‘ook niet anders van u verwacht.’

De Cock stond wijdbeens voor het raam van de recherchekamer en staarde naar buiten. Uiterlijk leek hij onbewogen, maar inwendig trilde hij van ingehouden spanning. Hij had zijn kaarten op tafel gegooid. Er was geen weg terug. Morgen moest het gebeuren.

‘Je bent wel verdraaid zeker van je zaak,’ zei Vledder. De Cock draaide zich om, maar antwoordde niet.

Vledder keek hem onderzoekend aan. ‘Ben je wel zo zeker?’ vroeg hij weifelend.

De Cock schudde zijn hoofd. ‘Nee, m’n jong,’ zuchtte hij, ‘zó zeker ben ik niet. Maar als ik de commissaris iets van mijn onzekerheid had laten blijken, dan had hij nooit zijn toestemming gegeven.’

Vledder knikte. ‘Ik begrijp het,’ zei hij ernstig. ‘Maar je zet die hele vertoning toch niet op touw zonder enige grond?’

‘Nee, Vledder, niet zonder enige grond. Dat zou ook te dwaas zijn. Ik weet wel wat ik doe. Maar zie je, ik heb niet alles in de hand. Er zijn onzekere factoren.’ Hij keek Vledder wat dromerig aan. ‘Heb je kinderen?’

Vledder grinnikte. ‘Ik ben nog niet eens getrouwd.’

De Cock wreef met een vermoeid gebaar langs zijn gezicht. ‘Sorry,’ zei hij wat afwezig. ‘Dat was ik vergeten.’

Vledder keek hem verwonderd aan. Zijn blik gleed langs het gezicht, dat hem zo langzamerhand vertrouwd en dierbaar was geworden. Hij zag de scherpe trekken bij de mond en de diepe schaduwen onder de ogen. ‘Je bent moe,’ zei hij.

De Cock knikte traag. ‘Ja,’ zei hij, ‘ik ben moe. Laten we naar huis gaan.’

Hij pakte zijn jas van de kapstok. ‘Morgenavond om tien uur, hier in deze kamer.’ Met zijn jas onder zijn arm en zijn hoed achter op zijn hoofd sjokte hij weg. ‘Tot morgen.’

Vledder keek hem na. ‘Tot morgen, De Cock.’

‘Zo, jij bent dus het meisje dat vanavond haar leven gaat wagen?’ De Cock monsterde de gestalte van de jonge vrouw die voor zijn bureau stond. Ze was stevig gebouwd, atletisch. Toch niet het type van een kenau, integendeel, ze was zelfs bijzonder aantrekkelijk. Ze had een leuk rond toetje en kittig kortgeknipt blond haar. In haar eenvoudige japonnetje zag ze er lief uit. Vledder bekeek haar met welgevallen. Het was aan zijn gezicht te zien dat hij niet ongevoelig was voor de charme die ze ongetwijfeld had.

‘Weet je wat je te wachten staat?’

‘Zo ongeveer, meneer.’

De Cock gebaarde. ‘Ik ben geen meneer,’ zei hij. ‘Ik ben De Cock. De Cock met…’

‘Ceeooceekaa,’ vulde Vledder gnuivend aan.

‘Zo is het,’ zei De Cock niet in het minst van zijn stuk gebracht, ‘met ceeooceekaa. En als de zo behulpzame heer Vledder nu even van de kamer wil verdwijnen, dan zal ik je je instructies geven.’

Vledder verdween met een spijtig gezicht. ‘Luister eens, juffrouw… eh…’

‘Ans.’

‘Ans. Ik kan je niet genoeg op het hart drukken vooral voorzichtig te zijn.’ Hij frommelde in zijn binnenzak en pakte een enveloppe. ‘Hier,’ ging hij vriendelijk verder, ‘in deze enveloppe zitten je instructies. Volg ze nauwgezet op. Wees niet bang, raak niet in paniek. Er kan niets gebeuren.’ Hij stond op. ‘Neem je enveloppe mee. In het kamertje hiernaast vind je andere kleren. Het zijn de kleren van Baps, het meisje dat je moet vervangen. Baps is er zelf ook. Ze zal je uitleggen hoe je je als prostituee moet gedragen.’ Hij glimlachte. ‘Een enkele les zal wel niet voldoende zijn, maar je hoeft ook niet alle bijzonderheden te weten. Lees je instructies goed door. Als je daarna nog iets te vragen hebt, dan hoor ik het wel.’

Ze schonk hem een lief lachje. ‘Goed… eh… De Cock.’

De Cock grijnsde. ‘Mooi,’ zei hij. ‘Vledder zal je straks, wanneer het zover is, naar je werkkamertje brengen.’

Hij keek haar na hoe ze met pittige pasjes verdween. Daarna riep hij de anderen binnen: Bierens en De Graaf. Hij keek Bierens aan. ‘Sorry,’ zei hij, ‘voor dat intermezzo gisteren met die oude man. Ik hoop niet dat je het mij erg kwalijk hebt genomen.’

Bierens glimlachte. ‘Het is alweer over,’ zei hij.

‘Mooi,’ zei De Cock tevreden, ‘dan zijn hier jullie instructies. Om half twaalf beginnen we.’ Hij gaf hun ieder een dicht betypt vel. ‘Als er eventueel iets nog niet duidelijk is, dan hoor ik dat wel. O ja, nog één ding: er wordt niet geschoten.’

Bierens en De Graaf trokken zich terug.

‘En wat doe ik?’ vroeg Vledder.

‘Jij blijft bij mij en de commissaris. Ik heb een auto op de gracht staan. Vanuit die auto kunnen we het raam en de deur van het kamertje zien. Als de dader binnen is, komen we eruit en blokkeren zijn vluchtweg.’

Vledder keek hem verwonderd aan. ‘Ken je de dader dan?’ De Cock knikte.

‘Maar…’ stamelde Vledder, ‘Ans, dat kind. Ik bedoel, onze vrouwelijke collega, kent die hem ook?’

De Cock schudde zwijgend het hoofd.

Vledder greep hem verbouwereerd bij zijn jasje. ‘Maar hoe weet ze dan…? Ze moet toch voorbereid zijn? Ze moet toch weten…’ De Cock legde glimlachend een hand op zijn schouder. ‘Trouwe ridder,’ zei hij spottend. ‘Ans zal niets gebeuren. Ze weet precies wanneer ze met de moordenaar te doen heeft. Maak je maar geen zorgen.’

Vledder keek hem een ogenblik wantrouwend aan.

‘Als er wat met haar gebeurt,’ zei hij dreigend, ‘dan… dan…’

‘Nou…’ zei De Cock uitdagend.

‘Dan werk ik nooit meer met je samen.’

Om half twaalf namen ze hun posten in. Bierens en De Graaf in de kelder achter de deur. Ans, wat vreemd uitgedost, haast onherkenbaar door een lading schmink, onwennig en met een angstig gezicht, bij het raam onder het licht van een roze schemerlamp. Vledder en De Cock met de wat zwijgzame commissaris in de wagen op de gracht. Vanuit hun uitkijkpost zagen ze mannen langs de geveltjes schuifelen. Sommigen bleven staan en keken naar het nieuwe gezicht op de Walletjes.

Vledder was uiterst nerveus. Hij likte voortdurend met zijn tong langs zijn droge lippen. De commissaris slaakte zo nu en dan een diepe zucht. Het gezicht van De Cock was een stalen masker. Plotseling bleef een man voor het deurtje staan. Hij keek even om zich heen en glipte toen naar binnen.