Iris Johansen: Zabójcze sny

Gerald spojrzał na niego uważnie.

– Myśli samobójcze?

– Jestem pewien, że jej koledzy z pracy potwierdzą, że żyła w ciągłym stresie. To biedne dziecko, jej syn.

– O czym ty mówisz?

– Mówię, że już czas, żeby pozbyć się tej dziwki. Do tej pory się wstrzymywałem, bo nie chciałem wzbudzać podejrzeń. Za dużo szumu zrobiła w kręgach politycznych i FBI. Zresztą liczyłem, że uda mi się wydobyć z niej potrzebne mi informacje. – Wskazał na raport. – Ale to zaczyna mnie niepokoić. Będę musiał zmienić plany. Jeśli ci zidiocieli strażnicy nie będą lepiej wykonywać swojej pracy, tej kobiecie może się kiedyś udać. Nie po to pracuję ciężko nad tym projektem, żeby Sophie Dunston teraz mni~ sprzątnęła.

Gerald uniósł brwi.

– Rzeczywiście to byłaby niejaka niedogodność.

– Czy to sarkazm, Geraldzie?

– Oczywiście, że nie – zapewnił szybko Gerald. – Po prostu nie wiem, jak…

– To oczywiste, że nie wiesz. Nie zgłębiasz się w to. Chcesz zwyczajnie zarobić bez brudzenia sobie rąk – powiedział San¬borne. – Jestem pewien, że odwrócisz się, kiedy Caprio będzie odwalał brudną robotę.

Caprio. Odkąd pracował dla Sanborne'a, Gerald spotkał go tylko raz, to jednak wystarczyło, żeby wzdrygał się na wspo¬mnienie jego nazwiska. Przypuszczał, że większość ludzi tak reagowała.

– Może.

– Caprio lubi taką robotę – powiedział Sanborne i dodał:

– Zresztą ty też nie jesteś czysty jak łza. Zdefraudowałeś prawic pół miliona dolarów firmy, w której pracowałeś. Gdybym nie dał ci pieniędzy, siedziałbyś już w więzieniu.

– Jakoś znalazłbym te pieniądze.

– Pod choinką?

– Mam swoje kontakty. – Gerald oblizał wargi. – Nie bałem się, że mnie złapią. Po prostu zaproponowałeś mi układ, na który nie mogłem się nie zgodzić.

– Moja propozycja jest wciąż aktualna. Mogę ci ją nawet bardziej uatrakcyjnić, jeśli dowiedziesz, czego jesteś wart, przyprowadzając tu Sophie Dunston w przyszłym tygodniu. Tymczasem ja wy konam kilka ruchów. – Wziął telefon i wybrał numer. – Lawrence, robi się gorąco. Będziemy musieli działać szybko. – Na chwilę umilkł. – Powiedz Caprio, że muszę się z nim zobaczyć.

Łańcuchy wrzynają się w jego ramiona. Musi się ruszać. Musi się uwolnić.

O Boże!

Krew!

Royd, trzęsąc się cały, usiadł na łóżku z otwartymi oczami.

Serce waliło mu jak młotem, był cały spocony.

Potrząsnął głową i spuścił stopy na podłogę. Kolejny diabel¬ski koszmar. Zapomnij. To nie wskrzesi Todda.

W stał, wziął menażkę i wyszedł z namiotu. Wylał sobie wodę na twarz i wziął głęboki oddech. Już prawie świtało, czas odnaleźć Fredericksa. Jeśli buntownicy nie zdążyli jeszcze dla przykładu odstrzelić mu głowy.

Miał nadzieję, że tak się nie stało. Soldono, jego kontakt z CIA, twierdził, że Fredericks to pożyteczny facet dla buntow¬ników. Ale to jest w tym świecie gówno warte. Tutaj chodzi o władzę.

Usłyszał dzwonek swojej komórki. Może to Soldono z infor¬macją, że akcja ratunkowa została odwołana?

– Royd.

– Mówi Nate Kelly. Przepraszam, że dzwonię tak wcześnie,ale właśnie wróciłem z zakładu. Myślę, że coś mam. Możesz chwilę rozmawiać?

Royd zesztywniał.

– Mów, ale szybko. Mam tylko kilka minut.

– A więc dobrze. Zlokalizowałem pierwsze, eksperymentalne zapisy REM-4. Nie ma formuł. Muszą je trzymać gdzie indziej. Mam jednak trzy nazwiska. Twój ulubieniec – San¬borne, generał Boch i jeszcze jedna osoba.

– Kto?

– Doktor Sophie Dunston.

– Kobieta? Do diabła, co to za jedna?

– Jeszcze nie wiem. Nie miałem czasu tego sprawdzić. Chciałem zadzwonić do ciebie od razu. W teczce jest odwołanie do jej starej teczki. Miałem ją przejrzeć, ale musiałem wiać.

– To oznacza, że wciąż jest zaangażowana.

– Na to wygląda.

– Chcę wiedzieć o niej wszystko.

– Postaram się. Chociaż w przyszłym tygodniu chcą przenieść całość w inne miejsce. Nie wiem, jak długo jeszcze będę miał dostęp do archiwów.

– Do diabła, w przyszłym tygodniu?

– Tak mówią.

– Muszę mieć te informacje. Bez akt badań REM-4 nie mogę tknąć ani Bocha, ani Sanbome'a. Jestem pewien, że to umowa wiązana. Ta kobieta może być dla nas wskazówką, muszę ją namierzyć.

– Kiedy już ją namierzysz, co zamierzasz zrobić?

– Musi mi wyśpiewać wszystko, co wie.

– A potem?

– A jak uważasz? Myślisz, że może liczyć na jakieś szczególne traktowanie tylko dlatego, że jest kobietą?

W słuchawce przez chwilę panowała cisza.

– Myślę, że nie.

– Przecież nie jesteś głupi. Zdobędziesz informacje, zanim zniszczą jej akta?

– Jeśli będę działał szybko i mnie nie przyłapią.

– A więc zrób to. – Royd mówił powoli i dobitnie: – Po¬święciłem lata na odszukanie REM-4, nie mogę pozwolić, żeby teraz coś mi przeszkodziło. Chcę wiedzieć wszystko o Sophie Dunston. Jest mi potrzebna i dopadnę ją.

– Wracam jutro wieczorem. Spotkajmy się na lotnisku w Waszyngtonie, przekażę ci wszystko, czego zdołam się do¬wiedzieć.

– Jutro nie mogę. – Przemyślał to. Kusiło go, żeby spar¬taczyć tę robotę i oddać z powrotem CIA, ale było już za późno. Zanim ci ludzie się wypowiedzą, Fredericks może już nie żyć. – Daj mi tydzień.

– Nie zagwarantuję ci, że za tydzień ona wciąż będzie mogła nam pomóc. Jeśli Boch i Sanborne się przenoszą, możliwe, że ona się z nimi spotka.

Royd zaklął pod nosem.

– Dwa dni. Potrzebne mi są przynajmniej dwa dni. Znajdź ją i zadzwoń, jeśli się okaże, że ona też się zmywa. Zatrzymaj ją do mojego powrotu.

– Sugerujesz, że mam ją porwać?

– Jeśli to będzie konieczne, to tak.

– Pomyślę. Masz dwa dni. Zadzwoń, jak będziesz w drodze do Waszyngtonu.

Rozłączył się. REM-4.

Boże. Od trzech lat depcze im po piętach, ale jeszcze nigdy nie był tak blisko. Właśnie teraz, kiedy miał na głowie Fre¬dericksa.

Dwa dni.

Zaczął się pośpiesznie ubierać. Musi znaleźć Fredericksa i zwiewać stąd. Żadnych błędów. Żadnych gierek. Dzisiaj uwolni Fredericksa z rąk buntowników, nawet jeśli drogę do Bogoty przez dżunglę będzie musiał utorować sobie napalmem.

Może nawet będzie w Waszyngtonie wcześniej niż za dwa dni.

Kelly, nie pozwól jej się wymknąć.

Krzyk Michaela przepełnił cały dom. W tej samej chwili włączył się monitor przy łóżku Sophie.

Zerwała się na równe nogi i pobiegła do sypialni syna. Zanim znalazła się przy jego łóżku, krzyk rozległ się raz Jeszcze.

– Już dobrze. – Usiadła na lóżku i potrząsnęła chłopcem.

Kiedy Michael otworzył szeroko oczy, Sophie przytuliła go mocno. -

Już dobrze, jesteś bezpieczny. – Wcale nie było dobrze. Nigdy nie było dobrze. Jego serce bilo tak mocno, jakby chciało się wydostać z tej małej klatki piersiowej. Ciało prze¬szywały mu malaryczne dreszcze. – Już po wszystkim.

– Mamo?

– Tak? – Przytuliła go do siebie mocniej. – W porządku?

Przez chwilę milczał, a potem odezwał się niepewnym głosem:

– Jasne. Przepraszam, że musiałaś… Powinienem przecież być silny.

– Jesteś silny. Znam dorosłych mężczyzn, którzy mają takie ataki i radzą sobie dużo gorzej niż ty. – Odgarnęła mu włosy z twarzy. Po policzkach płynęły mu łzy, ale ich nie ocierała. Nauczyła się je ignorować, żeby go nie zawstydzać. Nie chciała urazić jego dumy, i tak był tak bardzo od niej zależny. – Zawsze ci powtarzam, że tu nie chodzi o słabość. To po prostu choroba, którą można wyleczyć. Wiem, jaki to sprawia ból, i jestem z ciebie dumna. – Zamilkła. – Jest tylko jedna rzecz, która sprawiłaby, że mogłabym być jeszcze bardziej dumna – dodała po chwili. – Gdybyś chciał mi opowiedzieć o tych snach…