Мачей Сломчинский - Ciemna Jaskinia

W ciemności przenieśli walizki do auta. Halina zawróciła i ruszyła w kierunku domu. Jej mąż szybko ułożył pakunki na bagażniku, przyciągnął pasy, zapiął je i ruszył za nią. Znalazł ją w kuchence. Była bardzo blada, ale świeżo uczesana i wargi miała pociągnięte szminką na „wieczorowo”. Zerwała się.

— Chodźmy! Bałam się tu… sama w tym domu…

— Czego się bałaś?

— Chociażby tego człowieka, który zabrał szkielet…

Tak… — Tadeusz przepuścił ją przed sobą na ciemny ganek, zamknął drzwi wejściowe i wsunął klucz do kieszeni, — Jakoś nie mogę w to wszystko uwierzyć… jak gdybym śnił i czekał, że się obudzę. — Wziął ją mocno pod rękę i razem ruszyli w kierunku furtki. — To wszystko przecież nie mogło wydarzyć się naprawdę?

— I to w dodatku nam! — uśmiechnęła się blado w ciemności. — Nam, którzy jesteśmy najzwyklejszymi ludźmi na świecie i nie szukaliśmy żadnych przygód.

Tadeusz otworzył furtkę. Znaleźli sięna wąskiej, mrocznej, wyludnionej alei. Przecięli jezdnię i stanęli przed furtką po przeciwnej stronie. Mroczek uniósł rękę do dzwonka. Ale zanim go dotknął, furtka uchyliła się.

— Proszę, bardzo proszę… — powiedział pan Goldstein i cofnął się, żeby pozwolić im wejść.

Po wejściu do komendy zamknął się na klucz w gabinecie, wydał dyżurnemu milicjantowi rozkaz, żeby mu nie przeszkadzano pod żadnym pozorem i położywszy worek na stole, stał przez chwilę zastanawiając się, co ma zrobić z jego zdumiewającą, bądź co bądź, zawartością.

Powoli zaczął wyjmować kości i z największą ostrożnością, trzymając je przez rozpostartą chustkę, układać na stole.

Po kilku minutach zajrzał do worka, a potem przeniósł spojrzenie na stół. Worek był pusty.

Ale ułożenie szkieletu ludzkiego z leżących na stole kości okazało się już po kilku minutach ponad siły kapitana. Jedno wydawało się pewne: był to chyba ten sam szkielet, o którym wspominali młodzi Mroczkowie.

Otworzył szafę, opróżnił kilka półek i ostrożnie ułożył na nich kości. W tym prowizorycznym grobie muszą zaczekać do rana.

Zapalił papierosa i potarł ręką czoło. Włosy miał jeszcze wilgotne. A rano co? Odda te kości do ekspertyzy. Dowie się najprawdopodobniej, kiedy ten osobnik zginął, może nawet uda się określić, w jakich warunkach zwłoki przeleżały przez te wszystkie lata. Ale to nie były pytania, na które musiał sobie odpowiedzieć w pierwszej kolejności.

Zamknął szafę, wsunął klucze do kieszeni i przeszedł do zewnętrznego pomieszczenia.

— Idę do siebie — powiedział do dyżurnego milicjanta. — Nie jest jeszcze późno i pewnie do północy będę czytał. Potem budźcie mnie tylko wtedy, jeżeli zdarzy się coś naprawdę ważnego.

— Rozkaz, szefie.

— Dobranoc… — uśmiechnął się i wyszedł. Noc była parna. Chyba znowu zwiastowało to nadejście burzy. Zapuścił motor i ruszył.

Mieszkał w pobliżu komisariatu. Postawił maszynę przed blokiem, w którym na pierwszym piętrze miał kawalerkę. Światła były pogaszone już niemal we wszystkich oknach. Ludzie wcześnie kładli się do snu w małym, powiatowym miasteczku, gdzie nie działo się nic ciekawego poza ślubami, narodzinami i śmiercią. A jednak… Dotknął klucza, który tkwił w kieszeni.

Otworzył drzwi wejściowe i wolno zaczął wchodzić po schodach. Na zakręcie klatki schodowej zatrzymał się. Nie zapalił światła na dole, gdyż znał tu każdy stopień na pamięć i lubił poruszać się w ciemności. Zresztą przez okno w klatce schodowej wpadało nikłe światło rozjaśniające mrok świecenie morza, które było przecież tak blisko.

Kapitan stał przez chwilę nieruchomo, oddychając cicho i poruszając bezgłośnie wargami. Potrząsnął głowa.

Ale niesformułowane uczucie, które ogarnęło go tak nagle przed kilkunastoma sekundami, nie mijało. Cos się nie zgadzało w tym wszystkim. Ale co?

Cicho wspiął się na jeszcze kilka stopni i zatrzymał przed drzwiami swego mieszkania. Wyjął klucz od za trzasku i wsunął do otworu.

Co to było? Coś, co usłyszał dzisiaj i co nie miało po zornie większego znaczenia, ale zostało wypowiedziane! choć nie mogło zostać wypowiedziane. Nie mogło?…

Znowu potrząsnął głową. Wszedł do mieszkania i cicho zamknął drzwi za sobą. Tak, to było jakieś zdanie. Zda niewypowiedziane przez kogoś dzisiaj, które tkwiła tuz za krawędzią świadomości, bliskie, niemal czytelne a równocześnie osłonięte mrokiem. Ale kto?… Gdzie.. Kiedy?…

Wszedł do mieszkania i od razu skierował się do łazienki. Zdjął główkę prysznicu z widełek i puścił przez nią ciepłą wodę. Wiedział, że hałas wody spadającej z kranu na dno wanny byłby w tej chwili nie do zniesienia.

Wrócił do pokoju. Usiadł na tapczanie. Co to było? Co to było? Co to było?

Sięgnął po kartkę papieru i przysunął sobie nogą niski, nocny stolik. Napisał starannym, kaligraficznym pismem:

1) Pierwsza ewentualność i dla mnie najważniejsza: sędzia Mroczek mógł zostać zamordowany. Jeżeli tak było, to na razie — kogo mam?

a) Franciszek Skorupiński, sąsiad sędziego, pracownik budowlany — lub żona Skorupińskiego — lub oboje.

Motyw: sędzia skazał go kiedyś na więzienie. Możliwość zemsty. Myśl o zemście mogła nasunąć się Skorupińskiemu ze względu na to, że domki ich sąsiadują ze sobą. S. znał dobrze nawyki i obyczaje sędziego, mógł mu z łatwością, niezauważony przez nikogo, a "obstawiony" przez żonę, powiedzmy, wsypać coś do butelki z mlekiem, która stała na ganku, nim sędzia się obudził.

Co mam przeciw temu? Skorupiński nie wygląda na faceta, który umiałby wyważyć tak dokładnie środki oszałamiające, żeby sędziego nie zatruć, a pozwolić mu wypłynąć w morze. Na to trzeba, zdaje się, kogoś o większym wykształceniu i przygotowaniu medycznym. Chociaż nigdy nie wiadomo. Poza tym nie widzę łączności pomiędzy Skorupińskim a szkieletem…

Żelechowski przymknął na chwilę oczy, potem sięgnął po drugą kartkę papieru i napisał szybko:

Sprawa szkieletu.

Jeżeli prawdą jest, co mówią młodzi Mroczkowie, to…

1) szkielet został przez nich znaleziony zeszłego wieczora…

2) zamurowany zeszłej nocy…

3) zatopiony dziś rano razem z łodzią, co oznacza, że powiedzmy nocą a rankiem został on powtórnie odmurowany, przeniesiony w worku na motorówkę, a ścianę zamurowano ponownie. Wszystko to musiałoby się odbywać w domku, gdzie przebywali Mroczkowie. Sypialnia ich jest co prawda na górze… Byli bardzo zmęczeni całodzienną jazdą i przeżyciami wieczora i nocy. Mogli spać tak zwanym kamiennym snem… Ale wtedy musiał ten szkielet odmurować ktoś, kto widział i wiedział, że został on przez nich znaleziony… Duże ryzyko i pytanie: dlaczego ten ktoś odmurował szkielet i przeniósł go do motorówki?

Czy Skorupińscy mogli odmurować szkielet, przenieść go etc.? Chyba tak…

2) Doktor Jasińska lub ta jej pielęgniarka-sublokatorka, lub obie razem.

Motyw zbrodni u Jasińskiej podobny ew. do motywu Skorupińskiego: zemsta. Oczywiście o wiele większa, doskonalą, można powiedzieć, znajomość narkotyków i ich działania. Mogła wsypać coś do mleka tak samo łatwo jak Skorupiński. Też była sąsiadem, ale z drugiej strony.

A pielęgniarka? Motyw nieco naciągnięty, jeśli chodzi o zbrodnię, chociaż widać było, że nie kochała sędziego. Sądzi ona, że Jasińskiej, którą wielbi i czci, stała się wielka krzywda, jest przekonana, że sędzia Mroczek był jedynym sprawcą tej krzywdy. Powiedziała, że Jasińska wiele nocy przepłakała itd. Ona także mogła z łatwością zamienić butelki z mlekiem, a będąc od wielu lat pielęgniarką, zna się doskonałe na działaniu narkotyków i środków przeciwbólowych.