Мачей Сломчинский - Ciemna Jaskinia

Żelechowski pochylił się jeszcze bardziej i wyciągnął rękę. Worek, związany zwykłym sznurkiem i wypełniony… Czym wypełniony?

Dotknął worka palcami, wyczuł coś twardego i chwyciwszy za związany sznurkiem koniec, pociągnął ku sobie. Worek uniósł się w górę i w ostrym świetle latarki, trzymanej przez towarzyszącego kapitanowi młodego człowieka, opadł na pokład. Żelechowski odnalazł węzeł i rozsupłał go szybko. Wsunął dłoń do wnętrza, potem drgnął.

Kiedy wyprostował się i ukazał trzymany w rękach przedmiot, snop światła latarki zadrżał gwałtownie.

Albowiem kapitan trzymał trupią czaszkę, która uśmiechała się ku nim trzema złotymi zębami, lśniącymi w przezroczystej, rozedrganej wodzie.

Płynęli w zupełnej ciemności. Żelechowski obejrzał się. Gdzieś za nimi, nisko pod powierzchnią uśpionych wód, leżała zatopiona motorówka. Ale upiorny jej ładunek spoczywał teraz u jego nóg.

Mimowolnie pochylił się lekko i dotknął palcami chropowatego, przesiąkniętego wodą materiału. Worek dygotał lekko i poruszał się, drgając życiem zapożyczonym od parskającego miarowo silniczka łodzi. Światła portu były coraz bliżej.

Po kilkunastu minutach znowu znaleźli się w maleńkim domku na skraju basenu.

— Cholera… — mruknął młody człowiek, kiedy zamknęli drzwi za sobą i Żelechowski złożył ostrożnie worek na dywaniku przed łóżkiem.

— Sam widziałeś — kapitan roześmiał się cicho, niewesołym, nerwowym śmiechem. — Gdyby ciebie tam nie było, może bym do tej pory w to nie uwierzył? — Roześmiał się po raz drugi, ale śmiech jego był już nieco naturalniejszy. — Trupia czaszka dziesięć metrów pod wodą! I w dodatku wiem, kto to jest… to znaczy, kto to był!

— Ten nieboszczyk? — młody człowiek wskazał oczyma worek.

— Tak. Umarł, kiedy miałem dziesięć lat i mieszkałem pięćset kilometrów stąd. I nie miałem pojęcia, że kiedykolwiek istniał, aż do… dziś. Dziś rozmawiałem o nim z dwiema osobami, a potem z jeszcze jedną osobą. A w nocy znalazłem go w tej łodzi. A żeby było jeszcze dziwniej, muszę ci się przyznać, że wątpiłem o istnieniu tego szkieletu. Zresztą chociaż nikt o tym nie wie poza tobą, któremu mówię o tym w tej chwili, zaglądałem niedawno do tego luku pod pokładem motorówki sędziego Mroczka. Szkieletu ani worka z jakąkolwiek inną zawartością nie było tam jeszcze czterdzieści osiem godzin temu, po śmierci sędziego, a przed wypłynięciem tych dwojga młodych na morze. Korek też albo nie tkwił w dnie łodzi, albo był wetknięty solidnie i żadnych przecieków nie zauważyłem. Rozumiesz, na czym polegał ten dowcip?

Położył korek na stole. Młody człowiek uniósł go i obejrzał pobieżnie.

— Chyba tak: korek pasował ściśle do burty i był przywiązany na lince nylonow ej do pala. Kiedy łódź ruszyła i linka naciągnęła się, wyrwała go z dna. Potem woda zaczęła wdzierać się przez otwór do luku tak, że stojący na pokładzie nie powinien był zauważyć tego od razu, a dopiero wtedy, kiedy odpłynie ładny kawałek drogi. Ale wtedy mogłoby być już za daleko od brzegu. Prosty pomysł.

— Do opatentowania — Żelechowski znowu uśmiechnął się, ale oczy jego pozostały twarde i bez uśmiechu. — Chciałbym spotkać kiedyś tego wynalazcę.

— Wyobrażam sobie. — Młody człowiek zaczął powoli zaczesywać krótką czuprynę. — Jednego tylko nie rozumiem?

— Czego?

— Dlaczego ten korek nie wypłynął potem na powierzchnię wody, tylko został na dnie. Znalazłeś go przecież na dnie? Tak powiedziałeś?

— Tak. Nie pomyślałem o tym — kapitan sięgnął po korek i obrócił go w palcach. — Jasne — szarpnął lekko. Korek rozpadł się na dwie płaskie połowy. Pośrodku, w wydrążonym zagłębieniu, spoczywała spora kulka ołowiu.

— O wszystkim pomyślał nasz milusiński… Dobrze opracowany i doskonale wykonany plan. Żadnych usterek… Żadnej improwizacji.

— Jaki plan?

— A ba! Żebym wiedział dokładnie jaki, nie byłoby mnie już tutaj w tej chwili. Ale widzę szczegóły i coś niecoś zaczynam wiązać, chociaż z drugiej strony zaczynam się trochę gubić. Nie mogę zrozumieć, dlaczego pan Mroczek miałby…

Umilkł.

— Co? — zapytał młody człowiek nie ukrywając zaciekawienia.

— A nic, tak sobie bajdurzę. Szczerze mówiąc, nie powinienem tyle gadać, kiedy wiem tak mało. Dziękuję ci, kochany. I nikomu ani słowa. Zresztą niepotrzebnie ci o tym mówię.

Młody człowiek bez słowa wzruszył ramionami, potem wskazał makabryczny ładunek na dywaniku przed łóżkiem.

— Mam nadzieję, że nie zostawisz mi tutaj tego przyjemniaczka? Od biedy można spać nawet w takim towarzystwie. Ale jeżeli się nie musi…

— Zabiorę, bądź spokojny. Nie zostawiłbym go za nic! Uścisnęli sobie ręce. Kapitan ostrożnie uniósł worek i zakołysał nim lekko, trzymając go przed sobą w obu rękach i czując przez mokre płótno wypukłość czaszki.

— Biedny Yorick… — uśmiechnął się.

— Kto? — młody człowiek uniósł brwi. — Wiesz nawet, jak się nazywał, naprawdę?

— Oczywiście, że wiem! — kapitan uśmiechnął się raz jeszcze i ruszył ku wyjściu.

Siedzieli naprzeciw siebie w gabinecie zmarłego, tym samym, do którego weszli zaledwie wczoraj po południu po raz pierwszy, nie przeczuwając, że po dwudziestu czterech godzinach znajdą się tu znowu zmęczeni, przerażeni, u kresu wytrzymałości nerwowej. Halina nie płakała już, ale twarz jej nosiła wyraźne ślady przeżyć ostatnich godzin.

— Nie mam siły upudrować się nawet… — powiedziała z bladym uśmiechem, dostrzegłszy uważne spojrzenie męża — chyba pierwszy raz w życiu jest mi zupełnie wszystko jedno, jak wyglądam.

— Mroczek odłożył do popielniczki papierosa, rozgarnął morze niedopałków i chcąc opanować drżenie dłoni, gasił go niezwykle długo i dokładnie.

— Musimy stąd wyjechać! — powiedział nagle. Wstał.

— Oszalałeś! — zerwała się z miejsca i stanęła naprzeciw niego. — Przecież on sobie natychmiast pomyśli, że…

— Co za on?

— Ten milicjant!

— Niech sobie myśli, co chce! Gdybyśmy wyjechali teraz, o świcie pewno bylibyśmy już w Warszawie. A wtedy gwiżdżę sobie na niego! W końcu to tylko komendant powiatowy milicji na głębokiej prowincji. Nie ma przeciw mnie żadnych dowodów i nigdy nie będzie miał. Zresztą zaraz po przyjeździe zadzwonię do Władka, do Kazika i do kogo jeszcze będę mógł. Znam trochę ludzi, prawda? Jakoś dam sobie radę z tym kapitanem. Co innego taki kraniec świata, powiadam ci, a co innego Warszawa! Tam można się natychmiast do kogoś odwołać, gdyby chciał nas o coś oskarżać. A poza tym w Warszawie w ogóle będziemy się czuli od razu inaczej…

— Ale jak wytłumaczysz nasz nagły wyjazd? Przecież tu jest cała masa spraw, które…

— Nie mamy obowiązku tłumaczenia się przed kimkolwiek. Zresztą napiszemy od razu po przyjeździe list do tego starego notariusza, upoważniający go do zajęcia się naszymi sprawami tutaj i zaznaczymy w tym liście, że niestety warunki życia tu nam nie odpowiadają, a poza tym ostatnie przejścia wyburzyły ciebie tak, że chyba nie wrócimy już nigdy do Poręby Morskiej i takie jest nasze ostateczne postanowienie. I koniec, moja kochana! Zobaczymy, czy ktoś może nam zabronić wyjazdu stąd! Ciekaw jestem, na jakiej podstawie mógłby to zrobić? Jedziemy, Halina!

Powoli skinęła głową.