Мачей Сломчинский - Ciemna Jaskinia

— Dobrze… — powiedziała cicho. — Ale jedźmy jutro. Dzisiaj trzeba będzie dokładnie to wszystko przemyśleć, omówić i załatwić tu na miejscu, żeby nasz wyjazd rzeczywiście nie wyglądał jak ucieczka. Nie zapominaj, że… że złożyliśmy zameldowanie o tym szkielecie w ścianie, prawda?

— Ty złożyłaś — poprawił ją niemal ze złością, ale natychmiast machnął ręką. — Nieważne, kochana. Jest to jedna z tych rzeczy, których nie rozumiem, które mnie przerażają i o których w ogóle nie chcę myśleć…

Podszedł do ściany i odsłonił kilim. Nisza, w której bezładnie poukładali cegły i zmieciony z podłogi tynk, ziała pustką.

— Tadziu… — powiedziała cicho młoda kobieta — my nie możemy stąd wyjechać!

— Dlaczego? — zabrzmiało to ostro, ale w głosie jego nie było już poprzedniej pewności.

— Bo żadne znajomości nie pomogą do rozsądnego wytłumaczenia faktu, że uciekliśmy stąd wiedząc, że:

twój stryjek zginął nieprzypadkowo — powiedziała nam przecież o tym lekarka, która robiła sekcję…

ten szkielet był świeżo zamurowany w ścianie gabinetu tego domu, a potem zniknął…

ta motorówka zatonęła prawie jak na zamówienie…

a ten milicjant wie o tym i wie, że my wiemy o tym, prawda? Boję się, że żadne znajomości nie pomogłyby i że ściągnięto by nas tu z powrotem. Tyle tylko, że wtedy byłoby bardzo głupio i on by stracił do nas resztki zaufania. Stalibyśmy się naprawdę podejrzani.

— Ale o co, Halina?! Zastanów się nad tym, co mówisz! Jesteśmy zwykłymi, normalnymi, przypadkowymi świadkami, którzy zostali wmieszani w jakąś niezrozumiałą aferę. Złożyliśmy zeznanie, powiedzieliśmy wszystko, co wiemy i co widzieliśmy. I nie musimy przecież, na miłość boską, zajmować się śledztwem! To nie nasza sprawa. Jeżeli milicja będzie chciała od nas jakichś dodatkowych zeznań, to przyjdzie do nas taki pan w cywilu albo w mundurze i przepyta nas w domu. Albo zaproś nas do siebie w Warszawie, nie tutaj! Ale my nie mamy nic do dodania i nic do ukrycia! Ta sprawa należy do milicji i niech milicja się nią zajmuje. Ja mam do syć! Początkowo nie chciałem iść do milicji, ale to ty właśnie uważałaś za stosowne przekazać panu kapitanowi wszystko, co wiedziałaś o tym szkielecie. Przyznaję, że teraz jestem nawet z tego zadowolony, skoro postanowiliśmy, że nigdy tu nie wrócimy. Nie zależy nr już w tym stopniu na opinii tego miasteczka i ewentualnych plotkach. Napiszemy teraz list do notariusza.. albo może nawet lepiej będzie, jeżeli spokojnie zajdziemy do niego jutro do biura, a wieczorem, najoficjalniej w świecie, wyjedziemy do Warszawy. I koniec!

— Dobrze… — powiedziała cicho, niezupełnie przekonana, ale w głębi serca uszczęśliwiona tym, że będzie mogła raz na zawsze wyjechać stąd i że znajdzie się wkrótce w ich przytulnym mieszkanku przy ulicy Konopnickiej. — Późno już. Prawie dziesiąta. A nie jedliśmy nawet kolacji. Zrobię coś, a potem idźmy spać…

Uśmiechnęła się do niego, podeszła i położyła zmęczoną głowę na jego piersi.

— Nie martw się, malutka. Wszystko będzie dobrze. — Pogłaskał ją po włosach. — Rzeczywiście zjedzmy coś. Zupełnie zapomniałem dzisiaj, że człowiek nie samym lękiem żyje… — roześmiał się. — Pomogę ci.

Obejmując ją wpół ramieniem, ruszył z nią w kierunku drzwi prowadzących w stronę kuchni. Ale po zrobieniu dwóch kroków zatrzymali się i stali przez chwilę zupełnie nieruchomo, wsłuchani w natarczywy, ostry, donośny dzwonek telefonu, rozlegający się pośród wieczornej ciszy. Mroczek puścił żonę i podszedł do aparatu.

— Tak? Słucham? — w głosie jego nie było widocznego zdenerwowania, ale Halina, która znała go, wiedziała, że sili się w tej chwili na spokój. — Co?… Nie, skądże! Nie śpimy jeszcze. Przeciwnie, właśnie żona miała zrobić kolację… Tak, to taki warszawski chyba nawyk. W domu późno się kładziemy zwykle… Co?… Ależ nie chcielibyśmy panu sprawiać kłopotu o tej porze… — zerknął na Halinę i uniósł wolną rękę robiąc jednocześnie minę, która oznaczała, że nie wie, jak wybrnąć z zaproszenia. — Tak, dziękujemy bardzo, ale… Rozumiem, ten testament… Ma go pan u siebie? Może byłoby nawet dobrze zapoznać się z nim dzisiaj, bo jutro wieczorem chcielibyśmy… — urwał. — Co, tak? Wpadniemy, może na chwilkę w takim razie, bo pan zapewne też wcześnie wstaje… tak, dziękuję bardzo…

Odłożył słuchawkę.

— O co mu chodziło? — zapytała obojętnym niemal głosem. Potrząsnęła głową i przycisnęła dłonie do skroni. — Możesz mi zresztą nie mówić. Nie rozumiem już prawie tego, co do mnie mówisz. Myślałam, że napiję się herbaty i pójdziemy spać… Jeżeli uda mi się usnąć…

Znowu zaczęła myśleć o tym, co prześladowało ją od chwili, gdy kapitan wyszedł z tego gabinetu. Bała się stąd wyjechać, a jednak wiedziała, że jeżeli zostanie jeszcze kilka dni dłużej, może naprawdę znaleźć się na granicy rozstroju psychicznego. Gdzie był teraz ten koszmarny szkielet? Chociaż wydawało się to zupełnie niemożliwe, zniknął przecież! Ktoś tu był podczas ich nieobecności, wyjął go z niszy i zamurował ją na powrót. Kto?

Wszystko to było nieprawdopodobne, niemożliwe do przyjęcia dla zdrowego umysłu. A jednak… nisza była pusta.

— Pan Goldstein prosi nas na kolację — powiedział Tadeusz. — Chce nam przy okazji odczytać testament stryjka…

— Ale przecież my znamy treść tego testamentu. Twój stryjek pisał do nas o nim niedawno…

— No tak, ale co innego informacje, a co innego dokument, który pan Goldstein musi nam zresztą i tak wręczyć czy też odczytać. Nie wiem, jak to się odbywa. Nigdy nie miałem do czynienia z testamentami.

— O Boże… ale ja… — dotknęła ręką włosów. Jestem nawet nieuczesana. Myślałam, że położymy się.,

— Nie będziemy siedzieć tam długo. Zresztą wydaje mi się, że trzeba do niego zajrzeć. To uprości nam masę rzeczy. Załatwimy teraz wszystko i być może jutro ran będziemy już mogli wyjechać.

— Czy powiesz mu, że jutro wyjeżdżamy?

— Czy mu powiem? Chyba tak… Poproszę go oczy wiście o dyskrecję.

— W takim razie dlaczego nie mielibyśmy jechać dzisiaj? — przycisnęła ręce do skroni. — Boże, głowa pęka…

— Dzisiaj? — Jej mąż znieruchomiał i przez krótką chwilę stał z na pół przymkniętymi oczyma. — Dobrze! Ale to oznacza, że musimy wszystko przygotować przed pójściem do niego. Co za szczęście, że mam dosyć benzyny! Czekaj, zaraz! No tak, teraz spakujemy rzeczy i od razu zaniesiemy do auta, a potem dopiero pójdziemy do pana Goldsteina i po wyjściu od niego wyruszymy od razu. Napiszę mu w tej chwili upoważnienie do zajęcia się w naszym imieniu wszystkimi sprawami związanymi zespadkiem po stryju. To by było chyba wszystko, prawda?

Co? — znowu przymknął oczy.

Przyglądała mu się, nadal przyciskając dłonie do skropi i nie rozumiejąc niemal tego, co do niej mówił.

— No tak… — dokończył mniej pewnie. — Teraz, kiedy tego szkieletu już nie ma w ścianie, nie widzę powodu, dla którego nie miałby tu zamieszkać, kto zechce. Nas już tu nie będzie i nigdy tu nie powrócimy! A zameldowaliśmy milicji o wszystkim, co zauważyliśmy. Jesteśmy w porządku.

— Tak… — powiedziała niemal szeptem i skinęła głową. — Jedzmy dzisiaj, Tadziu.

Pocałował ją przelotnie i wziął za rękę. Nie wypuszczając jej dłoni ze swojej, ruszył po skrzypiących schodkach na pięterko. Zabrali się gorączkowo do pakowania, wrzucając bezładnie rzeczy do walizek.