Arthur Doyle - La aventuro de la dancantoj

“La mallonga frazo konsistanta el du vortoj, donata de Hiltono Kubito, sugestas la identecon de aliaj simboloj. Do ĉi tiu frazo havas formon.E..E .E, en kiu la unua litero de ĉiu vorto estas same. La lasta vorto povus esti DE, IE, JE, KE, NE, SE aŭ VE. El ĉi tiuj NE estas la plej probable.

“La unua vorto do povas esti nur NEPRE kaj do mi scias la identecon de N, P kaj R.

“Sed nun ĉio estas konsiderinda malfacila, sed feliĉa penso igis min posedi unu alian literon kaj konfirmi la identecon de kelkaj aliaj. Venis en mian kapon ke se ĉi tiuj petegoj, kiel mi opiniis, estas de iu, kiu konis la sinjorinon en ŝia antaŭa vivo, kombino, kiu enhavas la literojn E, L, S kaj A devus respondi al ŝia nomo. Estas ja tia vorto

, kiu aperas en tri mesaĝoj kaj montras la identecon de litero L, kaj konfirmas literojn A, E kaj S. Do devas esti MI aŭ VI aŭ ŜI. Plej probable MI, pro tio ke la unua kaj dua mesaĝoj devus teksti MIA.ARA — ĉu eble MIA KARA?

“La tria mesaĝo ELSA.EN. T.. MI PETAS sugestas imperativon, do la vorto.EN. devas finiĝi per U, kiu nur povas doni la vortojn VENU kaj TUJ por kompleti la mesaĝon kaj identigi la literojn J kaj U. Do la mesaĝoj tekstas:

“MIA.ARA ELSA ESTAS MI A..J. SLANI. (kiu donas literon O kiel finlitero en la lastaj du vortoj.)

“ELSA MIA.ARA MI ESTAS.E LU..VI..

“ELSA VENU TUJ MI PETAS

“NEPRE NE — la mesaĝon s-ino Kubito responde skribis al la ĉi lasta.

“Ŝajnis al mi ke mesaĝoj tiom kompletaj devus, per komparado de la mankantaj literoj, cedi la identencon de la ceteraj literoj kiel B, D, Ĉ, K, kaj O. La nomo de la skribinto do estas ABĈJO SLANIO, kaj la dua mesaĝo donas la nomon LUDOVIKO kiu estas la posedanto de iu domo aŭ gastejo en kiu Slanio gastas.” [12] Kiel bona malĉifranto Holmso scias uzi kombinon de indukta kaj dedukta logiko (miksitan kun iomete da bona fortuno). Kompreneble Holmso nur resumis sian malĉifran klopodon.

Inspektoro Marteno kaj mi aŭskultis per pleja intereso al la plena kaj klara rakonto pri la maniero per kiu mia amiko rezultigas tiel kompletan venkon super niaj malfacilaĵoj.

“Kion vi faris tiam, sinjoro?” demandis la inspektoro.

“Mi devas supozi ke Abĉjo Slanio estas usonano ĉar letero el Usono estas la komencpunkto de ĉiu ĝeno. Mi devas opinii ankaŭ ke estas iu krima sekreto en la afero. La aludoj de la sinjorino pri ŝia antaŭa vivo, kaj ŝia rifuzo konfidenci al ŝia edzo, ambaŭ montras tiun direkton. Do mi kablogramis al mia amiko Vilsono Hargrivo de la Novjorka Policburoo, kiu pli ol unufojo uzis mian scion pri la Londona krimo. Mi demandis ĉu la nomon Abĉjo Slanio li konas. Li respondis ‘la plej danĝera krimulo en Ĉikago.’ Je la vespero mem, kiam mi ricevis lian respondon, Hiltono Kubito sendis al mi la finan mesaĝon. Laŭ la konataj literoj, ĝi havas ĉi tiun formon:

ELSA PRETI.U VIN RENKONTE AL VIA DIO

“La aldono de litero G finis la mesaĝon, kiu montris al mi ke la fiulo jam procedis de persvado ĝis minaco kaj laŭ mia scio pri la krimuloj de Ĉikago, mi opiniis ke li rapide agadu. Tuj mi venis al Norfolko kun mia amiko kaj kolego, d-ro Vatsono, sed bedaŭre nur ĵus por trovi ke okazis la plej malbona.

“Al mi estas privilegio ke mi asociu kun vi en tia kazo,” serioze diris la inspektoro. “Vi pardonu min, tamen, se mi malkaŝe parolas al vi. Vi respondecas al vi mem, sed mi respondecas al miaj superuloj. Se ĉi tiu Abĉjo Slanio, gastante ĉe Ludoviko, estas ja murdinto, kaj se li eskapas dum mi sidas ĉi tie, min oni certe metas en grava embaraso.”

“Ne estu maltrankvile. Li ne penos eskapi.”

“Kiel vi tion scias?”

“La eskapo estas konfeso pri la kulpo.”

“Do ni iru por aresti lin.”

“Mi anticipas ke li alvenos baldaŭ.”

“Sed kial li devus veni?”

“Ĉar mi skribis al li kaj petis lin veni.”

“Sed tio estas nekredeble, s-ro Holmso! Kial li devus veni ĉar vi petas al li? Ĉu pli probable tia peto ne vekas lian suspekton kaj ne kaŭzas lin forhasti?”

“Mi opinias ke mi sciis verki la leteron.” diris Ŝerloko Holmso. “Fakte, se mi ne tute eraras, jen estas la sinjoro mem irante laŭ la alirvojo.”

Viro vigle marŝis laŭ la pado kondukanta al la ĉefpordo. Li estis altstatura, belaspekta malhelulo, vestita per kompleto el griza flanelo, kun Panama ĉapelo, hirta nigra barbo kaj granda hokita nazo. Li svingis bastonon dum li paradis laŭ la pado kvazaŭ li jam posedas la bienon, kaj ni aŭdis lian laŭtan memfidan sonoradon.

“Mi opinias, sinjoroj,” kviete diris Holmso, “ke ni prefere devus pretigi sin malantaŭ la pordo. Ĉiun antaŭzorgon ni bezonas kiam ni traktas tian ulon. Vi bezonos la mankatenon, inspektoro. Lasu min paroli al li.”

Silente ni atendis minuton — tian minuton oni ne povas forgesi. Tiam la pordo malfermiĝis kaj eniris la viro. Tuj Holmso almetis pistolon al lia kapo, kaj Marteno enmankatenigis lin. Ĉio estis farita tiom rapide kaj lerte ke la ulo estis senhelpa antaŭ ol li konsciis ke oni atakis lin. Li kolere rigardegis de unu al la alia el ni per flamegantaj nigraj okuloj. Tiam li eksplodis en amara ridado.

“Nu, sinjoroj, vi ja kaptis min. Ŝajnas ke mi tentas la sorton. Sed mi venis responde al letero de s-ino Hiltono Kubito. Ŝi ne konspiris kun vi, ĉu ne? Vi ne diras al mi ke ŝi helpas vin enkaptiligi min, ĉu ne?”

“S-ino Hiltono Kubito estas grave vundita, kaj estas mortmalsana.”

La viro eligis raŭkan doloran krion, kiu sonoris tra la domo.

“Vi estas freneze!” li kriis sovaĝe. “Li estis vundita, ne ŝi. Kiu difektus etan Elsan? Mi minacis ŝin — Dio pardonu min! — sed mi ne tuŝus eĉ unu haron de ŝia dolĉa kapo. Ne diru! — Diru ke ŝi ne estas vundita!”

“Oni trovis ŝin vundegitan, flanke de la morta edzo.”

Li sinkis ĝemegante sur la kanapon, kaj enterigis la vizaĝon en la enkatenataj manoj. Dum kvin minutoj li silentis. Tiam li levis la vizaĝon denove kaj parolis per malvarmaj trankvilo kaj malespero.

“Mi devas kaŝi nenion, sinjoroj,” diris li. “Mi penis pafi lin, kaj li min, ne estas murdo en tio. Sed se vi opinias ke mi dolorigus ĉi tiun virinon, vi konas nek min nek ŝin. Mi diras al vi, ke ne estas en la mondo viro kiu amas virinon pli ol mi amas ŝin. Ŝi estas la mia. Ŝin oni promesis al mi antaŭ jaroj. Kiu estis tiu ĉi angla ulo ke li povus apartigi nin? Mi diras al vi ke laŭ justo ŝi estas la mia kaj mi nur regajnas la mian.”

“Ŝi eskapis vian influon kiam ŝi eksciis tian, kia viro vi estas.” diris Holmso severe. “Ŝi fuĝis el Ameriko por eviti vin, kaj ŝi edzigis honorindan sinjoron en Anglio. Vi spuris ŝin kaj faris ŝian vivon mizera por igi ŝin forlasi la edzon, kiun ŝi amas kaj respektas por fuĝi kun vi, kiun ŝi timas kaj malamas. Vi jam finis per la mortigo de noblulo kaj penita memmortigo de la edzino. Jen la registro de via agado, s-ro Abĉjo Slanio, kaj vi devas respondi al la juro.

“Se Elsa mortos, ne gravas kio okazos al mi,” diris la usonano. Li malfermis manon kaj rigardis ĉifoniĝan noton en la manplato. “Vidu, sinjoro,” li kriis kun suspekta glimbrilo en la okulo. “Vi ne penas timigi min pri ĉi tiu, ĉu ne? Se la sinjorino estas tiom difektita kiel vi diras, kiu skribis ĉi tiun noton?” li ĵetis ĝin antaŭen sur la tablon.

“Mi skribis por venigi vin.”

“Ĉu vere? Estas neniu alia en la mondo krom tiuj en la Bando, kiu konas la sekreton de la dancantoj. Kiel vi sciis skribi ĝin?”