Ο τόνος αυτών των ερωτήσεων είναι τόσο απότομος που η Κριστίν κοιτά έκπληκτη τον Ραούλ και δεν του απαντά. Ο νέος άντρας είναι κι αυτός ξαφνιασμένος απ' αυτόν τον αναπάντεχο διαπληκτισμό που προκαλείται τη στιγμή ακριβώς που το μόνο που θέλει είναι να πει στην Κριστίν λόγια τρυφερότητας, αγάπης και αφοσίωσης. Ένας σύζυγος ίσως ή ένας εραστής να είχε το δικαίωμα να μιλήσει έτσι στη γυναίκα του ή στην ερωμένη του, που θα τον είχε προσβάλλει. Αυτός όμως; Θυμώνει με τον εαυτό του, τα χάνει και δεν μπορεί να κάνει τίποτα καλύτερο από το να συνεχίσει να συμπεριφέρεται απαίσια:
«Δεν μου απαντάτε!» λέει οργισμένος και δυστυχισμένος. «Ε, καλά λοιπόν, θ' απαντήσω εγώ για σας! Κάνατε πως δε με θυμηθήκατε γιατί υπήρχε κάποιος άλλος στο καμαρίνι σας, Κριστίν! Κάποιος που μπροστά του δεν μπορούσατε ν' αφήσετε να φανεί πως ενδιαφέρεστε για έναν άλλον εκτός απ' αυτόν!…»
«Αν κάποιος μ' εμπόδιζε φίλε μου!» τον διέκοψε η Κριστίν με παγερό ύφος, «αν κάποιος μ' εμπόδιζε και μ' ενοχλούσε εκείνο το βράδυ, αυτός δεν ήταν άλλος από σας, γι' αυτό και σας έδιωξα!…»
«Ναι!… για να μείνετε με τον άλλον!…»
«Μα, τι είναι αυτά που λέτε κύριε!» λέει η νεαρή γυναίκα με κομμένη την ανάσα… «Για ποιον άλλον μιλάτε;»
«Μιλάω γι' αυτόν που του είπατε: “Τραγουδώ μόνο για σας! Απόψε σας έδωσα την ψυχή μ.ου και είμαι νεκρή!”»
Η Κριστίν άρπαξε το χέρι του Ραούλ. Το 'σφιξε με μια δύναμη που δε θα μπορούσε κανείς να φανταστεί πως έχει μια τόσο εύθραυστη ύπαρξη σαν κι αυτήν.
«Ώστε ακούγατε πίσω απ' την πόρτα;»
«Ναι! Γιατί σας αγαπώ… Τ' άκουσα όλα…»
«Τι ακούσατε;» ρώτησε η Κριστίν, με μια ξαφνική ανεξήγητη ηρεμία, αφήνοντας το χέρι του Ραούλ.
«Σας είπε: “Πρέπει να μ' αγαπήσετε!”»
Στο άκουσμα αυτών των λόγων το πρόσωπο της Κριστίν έγινε κατάχλομο, τα μάτια της μεγάλωσαν… Τρεκλίζει, είναι έτοιμη να πέσει. Ο Ραούλ απλώνει τα χέρια να τη συγκρατήσει αλλά η Κριστίν συνέρχεται και με βαθιά, ξεψυχισμένη φωνή λέει:
«Πέστε μου λοιπόν! Πέστε τα όλα! Τι άλλο ακούσατε;»
Ο Ραούλ την κοιτά, διστάζει, δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει.
«Μα, πέστε μου λοιπόν! Βλέπετε πώς υποφέρω!…»
«Άκουσα τι σας απάντησε όταν του είπατε πως του είχατε δώσει την ψυχή σας: “Η ψυχή σου είναι όμορφη παιδί μου, και σ' ευχαριστώ. Δεν υπάρχει κανείς, ούτε αυτοκράτορας στον κόσμο όλο που να 'χει δεχτεί παρόμοιο δώρο! Οι άγγελοι δάκρυσαν απόψε!”»
Η Κριστίν ακούμπησε το χέρι της στην καρδιά της. Κοιτάζει στα μάτια τον Ραούλ με μιαν απερίγραπτη συγκίνηση. Το βλέμμα της είναι διαπεραστικό, επίμονο, μοιάζει με βλέμμα τρελής. Ο Ραούλ τα 'χει χαμένα. Και να που τα μάτια της Κριστίν υγραίνονται και πάνω στα αλαβάστρινα μάγουλά της κυλάνε δυο μαργαριτάρια, δυο βαριά δάκρυα…
«Κριστίν!…»
«Ραούλ!…»
Ο νεαρός άντρας θέλει να την αγκαλιάσει, αλλ' αυτή γλιστράει μέσ' απ' τα χέρια του και φεύγει αναστατωμένη.
Όσην ώρα η Κριστίν έμεινε κλεισμένη στο δωμάτιό της, ο Ραούλ δε σταμάτησε να κατηγορεί τον εαυτό του για την κακοτροπιά του. Αμέσως όμως η ζήλεια τον πλημμύριζε ξανά και τον τρέλαινε. Για να ταραχτεί τόσο πολύ, όταν έμαθε πως ανακάλυψε το μυστικό της, θα πρέπει νάναι κάτι πολύ σημαντικό γι' αυτήν! Βέβαια, ο Ραούλ, παρ' όλα όσα είχε ακούσει, δεν αμφισβήτησε στιγμή την αγνότητα της Κριστίν. Ήξερε ότι είχε τη φήμη μιας πολύ σοβαρής κοπέλας και είχε αρκετή πείρα για να ξέρει πως συχνά, μια καλλιτέχνιδα αναγκάζεται ν' ακούει διάφορες ερωτικές εξομολογήσεις. Βέβαια, είχε πει πως του είχε δώσει την ψυχή της, αλλά ήταν φανερό πως αναφερόταν μόνο στο τραγούδι και τη μουσική. Ήταν φανερό; Τότε, γιατί ταράχτηκε τόσο πολύ; Θεέ μου, πόσο δυστυχισμένος ένιωθε! Αν είχε αναγνωρίσει τον άντρα, τη φωνή του άντρα, θα μπορούσε να της ζητήσει περισσότερες εξηγήσεις.
Γιατί εξαφανίστηκε η Κριστίν; Γιατί δεν κατέβαινε απ' το δωμάτιό της;
Δεν ήθελε να φάει. Ήταν τόσο λυπημένος. Ο πόνος του μεγάλωνε καθώς έβλεπε να περνούν μακριά απ' τη νεαρή Σουηδέζα αυτές οι ώρες, που έλπιζε νάναι τόσο όμορφες και τρυφερές. Γιατί δεν ερχόταν τώρα, να πάνε να περπατήσουν μαζί σ' αυτόν τον τόπο, όπου είχαν τόσες κοινές αναμνήσεις; Και γιατί, αφού δεν είχε τίποτα πια να κάνει στο Περός, δεν έπαιρνε το δρόμο του γυρισμού για το Παρίσι; Είχε μάθει πως το πρωί η Κριστίν είχε κανονίσει να γίνει επιμνημόσυνη δέηση για τον πατέρα της και πως είχε περάσει πολλές ώρες στη μικρή εκκλησία και στον τάφο του βιολιστή.
Θλιμμένος κι απογοητευμένος, ο Ραούλ πήγε στο νεκροταφείο που ήταν γύρω απ' την εκκλησία. Έσπρωξε την πόρτα. Περιπλανήθηκε μοναχός ανάμεσα στους τάφους διαβάζοντας τις επιγραφές. Όταν έφτασε πίσω από την αψίδα, η εκτυφλωτική ομορφιά των λουλουδιών που στόλιζαν ένα τάφο, τον έκανε να σταματήσει. Ήταν θαυμάσια κόκκινα τριαντάφυλλα, που έμοιαζαν να 'χουν ανθίσει μέσα στο χειμωνιάτικο πρωινό. Κάλυπταν όλο τον τάφο κι έφταναν μέχρι κάτω, ακουμπούσαν στο λευκό δάπεδο δίνοντας λίγη ζωή σ' αυτόν τον τόπο των νεκρών. Παντού απλωνόταν ο θάνατος, που λες και ξεχείλιζε από το χώμα το πλημμυρισμένο πτώματα. Σε μιαν άκρη της εκκλησίας, ήταν στοιβαγμένα, σ' ένα σωρό, σκελετοί και κρανία, που συγκρατιόντουσαν μόνο από ένα λεπτό συρμάτινο σκοινί, αφήνοντας έτσι ξέσκεπο το μακάβριο οικοδόμημα. Οι νεκροκεφαλές, τοποθετημένες στη σειρά, σαν τούβλα, στερεωμένες στα ενδιάμεσα από ξασπρισμένα κόκαλα, έμοιαζαν νάναι το θεμέλιο του σκευοφυλάκιου. Η πόρτα του σκευοφυλάκιου άνοιγε στη μέση της οστεοθήκης, όπως συχνά στις παλιές εκκλησίες της Βρετάνης.
Читать дальше
