Έτσι χαχανίζοντας, στεκόταν όρθιος στο πίσω μέρος της βάρκας και τραβούσε κουπί ισορροπώντας σαν αίλουρος. Έμοιαζε σαν μοιραίος βράχος, με τα χρυσαφένια του μάτια να λάμπουν. Μετά από λίγο, δεν έβλεπα άλλο από τα μάτια του, ώσπου τελικά εξαφανίστηκε εντελώς στη νύχτα της λίμνης.
Απ' αυτή τη μέρα και μετά παραιτήθηκα απ' την ιδέα να μπω στο σπίτι του από τη λίμνη! Ήταν φανερό πως αυτή η μεριά ήταν πολύ καλά φυλαγμένη, ιδιαίτερα από τότε που έμαθε πως τη γνώριζα. Ήμουν όμως σίγουρος πως θα 'πρεπε να υπάρχει και κάποιο άλλο πέρασμα, γιατί είχα δει, πάνω από μια φορά, τον Ερίκ να εξαφανίζεται από το τρίτο υπόγειο μπροστά στα μάτια μου. Από τότε που κατάλαβα πως ο Ερίκ μένει στην Όπερα, ζούσα μέσα σε διαρκή τρόμο για το τι θα μπορούσε να σκαρώσει με τη νοσηρή του φαντασία· ανησυχούσα όχι τόσο για τον εαυτό μου όσο για το τι θα μπορούσε να συμβεί σε άλλους [12] Εδώ, ο Πέρσης θα μπορούσε να παραδεχτεί πως η τύχη του Ερίκ τον ενδιέφερε και γι' αυτόν τον ίδιον, γιατί, ήξερε πολύ καλά πως αν η κυβέρνηση της Τεχεράνης μάθαινε ότι ο Ερίκ ήταν ακόμη ζωντανός, Θα καταλάβαινε πως αυτό έγινε χάρη στη βοήθεια του παλιού νταρόγκα. Από την άλλη, εξάλλου, είναι σωστό να προσθέσουμε, ότι ο Πέρσης είχε μια ευγενική και γενναιόδωρη ψυχή και διόλου δεν αμφιβάλλουμε πως τον απασχολούσε πραγματικά το τι καταστροφές θα μπορούσε να προκαλέσει ο Ερίκ στους άλλους. Εξάλλου, όλη του η συμπεριφορά σ' αυτήν την υπόθεση κάτι τέτοιο αποδείχνει.
. Όποτε συνέβαινε κάποιο ατύχημα, κάποιο μοιραίο γεγονός, δεν μπορούσα να μη σκεφτώ: «Ίσως να είναι δουλειά του Ερίκ!…» έτσι όπως οι άλλοι γύρω μου έλεγαν: «Είναι δουλειά του φαντάσματος!…» Πόσες φορές αλήθεια δεν άκουσα να προφέρουν αυτή τη φράση χαμογελώντας! Οι δύστυχοι! Αν ήξεραν πως το φάντασμα υπήρχε στ' αλήθεια με σάρκα και οστά και πως ήταν εξίσου τρομερό με τη σκιά που ανάφεραν, σίγουρα δε θα ήταν σε θέση να χαμογελάσουν!… Αν μόνο ήξεραν για το τι ήταν ικανός ο Ερίκ και κυρίως σ' έναν χώρο σαν αυτόν της Όπερας!… Αν ήξεραν τι περνούσε απ' το μυαλό μου!…
Ήταν σαν να 'χα σταματήσει να ζω!… Παρόλο που ο Ερίκ, μου δήλωσε με κάθε σοβαρότητα πως είχε αλλάξει και πως είχε γίνει ο καλύτερος των ανθρώπων από τότε που κάποιος τον αγάπησε έτσι όπως είναι, φράση που εξάλλου με προβλημάτισε ιδιαίτερα, δεν μπορούσα να μην τρέμω στη σκέψη του τέρατος. Η φριχτή, μοναδική, απωθητική του ασχήμια τον τοποθετούσε στο περιθώριο της ανθρωπότητας και μου φαίνεται πως αυτό ακριβώς τον έκανε να μη νιώθει καμιά απολύτως υποχρέωση απέναντι στην ανθρώπινη φυλή. Ο τρόπος που μου είχε μιλήσει για τον έρωτά του μεγάλωσε την ανησυχία μου, γιατί διέβλεπα πως αυτό το γεγονός, που μου είχε αναφέρει με τη γνωστή του υπερβολή και έπαρση, ήταν προάγγελος καινούργιων δραμάτων, φριχτότερων από τα προηγούμενα. Ήξερα μέχρι ποιο σημείο υπέρτατης καταστροφικής απελπισίας μπορούσε να φτάσει ο πόνος του Ερίκ κι αυτά που μου 'χε πει (που αμυδρά προανάγγειλαν την τρομερότερη καταστροφή) δεν έπαυαν να βασανίζουν τη σκέψη μου.
Από την άλλη, είχα ανακαλύψει το παράξενο εμπόριο που διεξαγόταν ανάμεσα στο τέρας και την Κριστίν Ντααέ. Κρυμμένος στην αποθήκη που βρίσκεται δίπλα στο καμαρίνι της νεαρής ντίβας, άκουσα την θαυμάσια μουσική — που όπως ήταν φυσικό βύθιζε την Κριστίν σε μια θεία έκσταση. Παρ' όλ' αυτά όμως, ποτέ δε σκέφτηκα πως η φωνή του Ερίκ (που ανάλογα με τη διάθεση του ήταν βροντερή όπως ο κεραυνός ή γλυκιά σαν των αγγέλων) μπορούσε να την κάνει να ξεχάσει την ασχήμια του. Τα κατάλαβα όλα όταν ανακάλυψα πως η Κριστίν δεν τον είχε ακόμη δει! Μπόρεσα να μπω κρυφά στο καμαρίνι και φέρνοντας στον νου μου τα μαθήματα που μου 'χε δώσει παλιότερα, δε δυσκολεύτηκα ν' ανακαλύψω το τρικ που έκανε τον τοίχο με τον καθρέφτη να μετακινείται και να διαπιστώσω με ποιο κόλπο, χρησιμοποιώντας τρύπια τούβλα, κατάφερνε ν' ακούει η Κριστίν τη φωνή του σαν νάταν δίπλα της. Ανακάλυψα επίσης το δρόμο που οδηγούσε στην πηγή και στην κρύπτη (την κρύπτη των κομμουνάρων), καθώς και την καταπακτή που επέτρεπε στον Ερίκ να μπαίνει κατευθείαν στα υπόγεια της σκηνής.
Φαντάζεστε ποια ήταν η έκπληξή μου όταν, μερικές μέρες αργότερα, τα ίδια μου τα μάτια και τ' αφτιά με πληροφόρησαν πως ο Ερίκ και η Κριστίν Ντααέ βλεπόντουσαν και όταν είδα το τέρας, σκυμμένο πάνω από τη μικρή πηγή, στο δρόμο των κομμουνάρων, να δροσίζει το μέτωπο της λιπόθυμης Κριστίν Ντααέ. Ένα λευκό άλογο, το άλογο του Προφήτη, που είχε εξαφανιστεί από τους σταύλους της Όπερας, στεκόταν ήσυχα πλάι τους. Παρουσιάστηκα. Ήταν τρομερό. Είδα αστραπές να πετιούνται από δυο χρυσαφένια μάτια και πριν προλάβω ν' αρθρώσω λέξη ένιωσα ένα τρομερό χτύπημα στο μέτωπο κι έχασα τις αισθήσεις μου. Όταν συνήλθα, ο Ερίκ, η Κριστίν και το λευκό άλογο είχαν εξαφανιστεί. Δεν είχα καμιά αμφιβολία πως η δυστυχισμένη βρισκόταν φυλακισμένη στην κατοικία της Λίμνης. Χωρίς να διστάσω, αποφάσισα να πάω ξανά στην όχθη, παρ' όλον τον κίνδυνο που παρουσίαζε μια τέτοια απόπειρα. Για είκοσι τέσσερις ώρες καραδοκούσα. Κρυμμένος κοντά στη μαύρη όχθη, περίμενα το τέρας να εμφανιστεί, γιατί ήμουν σίγουρος πως θα 'βγαίνε για να κάνει προμήθειες. Επί τη ευκαιρία, πρέπει να σας πω, πως όταν έβγαινε και πήγαινε στο Παρίσι ή όποτε τέλος πάντων τολμούσε να εμφανιστεί δημόσια, έβαζε, στη θέση της φριχτής τρύπας που είχε για μύτη, μια ψεύτικη μύτη που συνοδευόταν από ένα μουστάκι, πράγμα που δεν αφαιρούσε διόλου το μακάβριο ύφος του, αφού απ' όπου περνούσε έλεγαν: «Κοίτα, ο Χάρος βγήκε παγανιά…» Μόλις και μετά βίας κατόρθωναν να υποφέρουν τη θέα του. Περίμενα λοιπόν στην όχθη της λίμνης — της Αχερουσίας του λίμνης, όπως την είχε αποκαλέσει πολλές φορές, γελώντας σαρκαστικά, της δικής του λίμνης. Κουρασμένος αναλογιζόμουν: «Σίγουρα θα βγήκε από το άλλο πέρασμα, το πέρασμα του τρίτου υπογείου», όταν άκουσα ένα θόρυβο στο σκοτάδι. Είδα δυο χρυσαφένια μάτια να λάμπουν σαν φανάρια. Η βάρκα δεν άργησε να φτάσει στην όχθη. Ο Ερίκ πήδηξε και προχώρησε προς το μέρος μου.
Читать дальше
