Την ημέρα της απαγωγής της Κριστίν Ντααέ έφτασα στην Όπερα, πολύ αργά το βράδυ τρέμοντας, έμαθα τα νέα. Είχα περάσει μια φριχτή μέρα, γιατί από την ώρα που διάβασα σε μια πρωινή εφημερίδα την αναγγελία του γάμου της Κριστίν Ντααέ με τον υποκόμη ντε Σανιύ, δεν έπαψα λεπτό ν' αναρωτιέμαι μήπως τελικά, το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να. καταγγείλλω το τέρας. Όμως, τελικά επικράτησε η λογική· ήμουν σίγουρος, πως κάτι ανάλογο, το μόνο που θα πετύχαινε ήταν η επιτάχυνση της ενδεχόμενης καταστροφής.
Όταν η άμαξά μου με άφησε μπροστά στην Όπερα κοίταξα αυτό το μνημείο λες και μου φαινόταν απίστευτο που βρισκόταν ακόμη στη θέση του!
Όμως, όπως κάθε καλός Ανατολίτης, είμαι λίγο μοιρολάτρης κι έτσι μπήκα μέσα έτοιμος για όλα!
Η απαγωγή της Κριστίν Ντααέ στη διάρκεια της πράξης της φυλακής, που όπως ήταν φυσικό αιφνιδίασε όλον τον κόσμο, με βρήκε προετοιμασμένο. Ήταν βέβαιο πως ο Ερίκ κρυβόταν πίσω απ' αυτό το ανεξήγητο γεγονός, σαν τέλειος «ταχυδακτυλουργός» που ήταν. Σκέφτηκα στα σοβαρά πως αυτό ήταν το τέλος της Κριστίν και ίσως το τέλος όλου του κόσμου.
Για μια στιγμή, αναρωτήθηκα μήπως θα 'πρεπε να συμβουλέψω όλον αυτόν τον κόσμο που χασομερούσε στο θέατρο, να φύγει το γρηγορότερο για να σωθεί. Αλλά, απόρριψα κι αυτήν την ιδέα, γιατί ήμουν σίγουρος πως θα μ' έπαιρναν για τρελό. Άλλωστε, ήξερα πολύ καλά πως αν, για παράδειγμα, άρχιζα να φωνάζω «φωτιά», για να κάνω όλον αυτόν τον κόσμο να φύγει από κει μέσα, πιθανά να γινόμουν η αιτία, λόγω του πανικού που θα προκαλούσα, μιας καταστροφής πολύ μεγαλύτερης απ' αυτήν που φοβόμουνα.
Εν πάση περιπτώσει, αποφάσισα, δίχως άλλη καθυστέρηση, να δράσω μόνος μου. Η στιγμή μου φάνηκε κατάλληλη. Είχα πολλές πιθανότητες, αυτήν την ώρα, ο Ερίκ να μη σκέφτεται τίποτ' άλλο από την αιχμάλωτή του. Έπρεπε λοιπόν να το εκμεταλλευτώ αυτό για να μπω στο σπίτι του από το πέρασμα του τρίτου υπογείου, και σκέφτηκα πως καλό θα ήταν να ενώσω τις δυνάμεις μου μ' αυτόν τον καημένο τον υποκόμη ντε Σανιύ, ο οποίος, αμέσως μόλις του μίλησα, μου έδειξε μια τόσο απόλυτη εμπιστοσύνη που με συγκίνησε βαθιά. Έστειλα τον υπηρέτη μου, τον Δαρείο, να μου φέρει το κουτί με τα πιστόλια στο καμαρίνι της Κριστίν. Έδωσα ένα πιστόλι στον υποκόμη και τον συμβούλεψα νάναι πάντα έτοιμος να πυροβολήσει γιατί, τελικά, δεν ήταν διόλου απίθανο ο Ερίκ να μας περιμένει πίσω από τον τοίχο. Έπρεπε να περάσουμε από το δρόμο των κομμουνάρων κι από την καταπακτή.
Ο νεαρός υποκόμης, όταν είδε τα πιστόλια, με ρώτησε αν επρόκειτο να μονομαχήσουμε. Και βέβαια, είπα. Και τι μονομαχία! Όμως, φυσικά, δεν είχα καιρό για να του δώσω περισσότερες εξηγήσεις. Ο νεαρός υποκόμης είναι γενναίος, όμως αγνοούσε σχεδόν τα πάντα για τον αντίπαλό του! Και, τελικά, τόσο το καλύτερο!
Τι είναι μια μονομαχία με τον τρομερότερο των μονομάχων σε σύγκριση με έναν αγώνα με τον ιδιοφυέστερο των ταχυδακτυλουργών; Κι εγώ ακόμη δεν μπορούσα εύκολα να παραδεχτώ πως επρόκειτο ν' αντιμετωπίσω έναν άνθρωπο που, από τη μια, μπορεί να γίνει αόρατος όποτε το θελήσει, κι από την άλλη, μπορεί να βλέπει όλ' αυτά που για τους άλλους παραμένουν αόρατα!… Έναν άνθρωπο που η παράξενη τέχνη του, η ευαισθησία του, η φαντασία και η επιδεξιότητα του του επιτρέπουν να έχει στη διάθεσή του όλες τις φυσικές δυνάμεις και που μπορεί να τις χειριστεί με τέτοιον τρόπο, ώστε να προκαλεί καταστροφικές για τους άλλους παραισθήσεις! Κι όλ' αυτά, στα υπόγεια της Όπερας, που σημαίνει, στον ίδιο τον τόπο της φαντασμαγορίας! Μπορούμε στ' αλήθεια να τ' αναλογιστούμε όλ' αυτά δίχως ν' ανατριχιάσουμε; Μπορούμε άραγε στ' αλήθεια να φανταστούμε το τι μπορεί να συμβεί μέσα στην Όπερα -μέσα στα πέντε της υπόγεια και τα είκοσι πέντε της ανώγεια- μαζί μ' ένα Ρομπέρ Χουντέν, έναν άγριο και «αστείο» Ρομπέρ Χουντέν, που άλλοτε κοροϊδεύει και άλλοτε μισεί! Που άλλοτε αδειάζει τις τσέπες κι άλλοτε σκοτώνει!… Σκεφτείτε: Έχετε ν' αντιμετωπίσετε το «λάτρη των καταπακτών!» Θεέ μου! Να παλέψει κανείς με το λάτρη των καταπακτών στη χώρα των καταπακτών!…
Ενώ από τη μια έλπιζα να μην είχε αφήσει την Κριστίν Ντααέ στην κατοικία της Λίμνης, όπου θα 'πρεπε να την είχε μεταφέρει, λιπόθυμη για μια ακόμη φορά, από την άλλη, με τρομοκρατούσε η ιδέα πως μπορεί να βρισκόταν κάπου τριγύρω μας, ετοιμάζοντας τη θηλειά του Πεντζάμπ.
Κανείς δεν ξέρει καλύτερα απ' αυτόν να ρίχνει το λάσο του Πεντζάμπ και είναι ο πρίγκιπας των στραγγαλιστών, όπως είναι ο βασιλιάς των θαυματοποιών. Όταν τέλειωσε με το να κάνει τη μικρή σουλτάνα να γελάσει, τον καιρό των Ρόδινων Ωρών του Μαζεντεράν, αυτή επέμενε να διασκεδάζει με κόλπα που τη φόβιζαν. Αυτός τότε, δε βρήκε τίποτα καλύτερο από το παιχνίδι με το λάσο του Πεντζάμπ. Ο Ερίκ, που είχε μείνει για καιρό στην Ινδία, είχε αποκτήσει εκεί εκπληκτικές ικανότητες στραγγαλιστή. Κλεινόταν σε μιαν αυλή όπου έφερναν έναν πολεμιστή — τις περισσότερες φορές επρόκειτο για κάποιον καταδικασμένο σε θάνατο — που ήταν οπλισμένος με μια μακριά λόγχη κι ένα μεγάλο σπαθί. Ο Ερίκ δεν είχε τίποτ' άλλο πέρα απ' το λάσο του και πάντα συνέβαινε το ίδιο: τη στιγμή ακριβώς που, μετά από κάποιο τρομερό χτύπημα, ο μονομάχος νόμιζε πως είχε πια νικήσει τον Ερίκ, ακούγαμε το λάσο να σφυρίζει. Με μια επιδέξια κίνηση, ο Ερίκ είχε σφίξει το λεπτό σκοινί γύρω απ' το λαιμό του εχθρού του και τον έσερνε μπροστά στη μικρή σουλτάνα και τις γυναίκες της συνοδείας της, που παρακολουθούσαν το Θέαμα πίσω από ένα παράθυρο και χειροκροτούσαν. Η μικρή σουλτάνα, έμαθε κι αυτή να χρησιμοποιεί το λάσο, κατά τον ίδιο τρόπο. Έμαθε το παιχνίδι με το λάσο του Πεντζάμπ και μ' αυτό σκότωσε πολλές από κείνες τις γυναίκες, ακόμα και κάμποσες από τις φίλες της που είχαν έρθει να την επισκεφτούν. Όμως, τώρα προτιμώ να τελειώνω με τούτο το τρομερό θέμα των Ρόδινων Ωρών του Μαζεντεράν. Αν μίλησα γι' αυτό, το έκανα μόνο και μόνο για να καταλάβετε το γιατί έπρεπε να επιμείνω ιδιαίτερα στο να βρίσκεται ο νεαρός υποκόμης συνέχεια σε στάση επιφυλακής. Από τη στιγμή που μπήκαμε στα υπόγεια της Όπερας, τα πιστόλια μου δεν μπορούσαν να μας προσφέρουν και πολλά πράγματα· στην πραγματικότητα, ήταν άχρηστα, γιατί ήμουν βέβαιος πως, εφόσον ο Ερίκ δε μας επιτέθηκε στην αρχή, όταν μπήκαμε μέσα και προχωρήσαμε στο δρόμο των κομμουνάρων, δεν επρόκειτο να εμφανιστεί μπροστά μας. Μπορούσε όμως πάντα να μας στραγγαλίσει. Δε βρήκα ποτέ τον καιρό να τα εξηγήσω όλ' αυτά στον υποκόμη. Όμως, πιστεύω πως ακόμη κι αν είχα τον καιρό δε θα του έλεγα πως εκεί, κάπου στα σκοτάδια, μας παραμόνευε ένα λάσο του Πεντζάμπ. Δε χρειαζόταν να περιπλέξω την κατάσταση και περιορίστηκα στο να συμβουλέψω τον κύριο ντε Σανιύ να έχει πάντα το χέρι του τοποθετημένο στο ύψος του ματιού του, με το μπράτσο του λυγισμένο, να είναι δηλαδή ανά πάσα στιγμή έτοιμος, στη θέση του μονομάχου που περιμένει ν' ακούσει το «Πυρ!». Σ' αυτήν τη στάση είναι αδύνατον, ακόμη και για τον ικανότερο στραγγαλιστή, να ρίξει μ' επιτυχία το λάσο του Πεντζάμπ, γιατί, ταυτόχρονα με το λαιμό, θα πιάσει και το χέρι ή το μπράτσο κι έτσι η θηλειά γίνεται ακίνδυνη.
Читать дальше
