Αφού καταφέραμε ν' αποφύγουμε τον αστυνόμο, μερικούς θυρωρούς και μετά τους πυροσβέστες, αφού συναντήσαμε τον εξολοθρευτή των ποντικών (τον οποίον έβλεπα για πρώτη φορά) και περάσαμε απαρατήρητοι μπρος από τον άνθρωπο με το μαλακό καπέλο, ο υποκόμης και γω προχωρήσαμε χωρίς να συναντήσουμε άλλα εμπόδια μέχρι το τρίτο υπόγειο, ως εκεί που βρίσκονταν το τρίποδο και το σκηνικό του Βασιλιά της Λαχόρης. Πασπάτεψα την πέτρα και πηδήξαμε μέσα στο σπίτι που ο Ερίκ είχε χτίσει ανάμεσα στους τοίχους της διπλής επένδυσης των θεμελίων της Όπερας. (Αυτό το είχε κάνει με όλη του την άνεση, γιατί ο Ερίκ ήταν ένας από τους πρώτους εργολήπτες του Φιλίπ Γκαρνιέ, του αρχιτέκτονα της Όπερας και κατά ένα μυστηριώδη τρόπο είχε καταφέρει να συνεχίσει να δουλεύει και μετά την επίσημη παύση των εργασιών, σε όλη τη διάρκεια της πολιορκίας του Παρισιού και της Κομμούνας).
Ήξερα αρκετά καλά τον Ερίκ μου κι έτσι μπορούσα να επιτρέψω στον εαυτό μου να έχει το θράσος να ελπίζει πως θα κατάφερνε ν' ανακαλύψει όλα τα κόλπα, που όλον αυτόν τον καιρό ο Ερίκ θα 'χε σκαρώσει εκεί μέσα. Ωστόσο, τούτο διόλου δε σήμαινε πως μπαίνοντας στο σπίτι του ένιωθα ασφαλής. Ήξερα τι είχε κάνει σε κάποιο παλάτι του Μαζεντεράν. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, κατάφερε να μετατρέψει την πιο απλή κι αθώα κατασκευή του κόσμου σ' έναν διαβολικό τόπο, όπου δεν μπορούσε κανείς να πει ούτε μια λέξη δίχως να τη μεταφέρει η ηχώ και να την ακούσει κάποιος άλλος. Πόσα οικογενειακά δράματα ξετυλίχτηκαν εκεί μέσα! Πόσες αιματηρές τραγωδίες δεν προκάλεσε το τέρας με τις καταπακτές και τις παγίδες του! Δίχως να υπολογίσουμε πως στα παλάτια που είχε βάλει το χέρι του, κανείς ποτέ δεν μπορούσε να ξέρει με ακρίβεια πού βρίσκεται. Οι εφευρέσεις του ήταν τρομερές. Σίγουρα όμως, η τρομερότερη, η πιο παράξενη και η πιο επικίνδυνη ήταν η αίθουσα των βασανιστηρίων. Εκτός από τις σπάνιες φορές που η μικρή σουλτάνα διασκέδαζε με το να κάνει να υποφέρουν απλοί, αθώοι υπήκοοι της, σ' αυτήν την αίθουσα έμπαιναν μόνο οι καταδικασμένοι σε θάνατο. Κατά τη γνώμη μου, επρόκειτο για το νοσηρότερο κατασκεύασμα των Ρόδινων Ωρών του Μαζεντεράν. Όταν ο «επισκέπτης» της αίθουσας των βασανιστηρίων δεν άντεχε άλλο, είχε πάντα τη δυνατότητα να «τελειώσει» μ' ένα σκοινί του Πεντζάμπ, που υπήρχε πάντα στη διάθεση του κάτω από το σιδερένιο δέντρο!
Φαντάζεστε λοιπόν την ταραχή μου όταν, μπαίνοντας μέσα στο σπίτι του τέρατος, είδα πως η αίθουσα όπου πηδήξαμε, ο υποκόμης κι εγώ, ήταν το ακριβές αντίγραφο της αίθουσας των βασανιστηρίων των Ρόδινων Ωρών του Μαζεντεράν.
Στα πόδια μας είδα το λάσο του Πεντζάμπ που τόσο πολύ φοβόμουν. Ήμουν σίγουρος, πως αυτό το σκοινί είχε ήδη χρησιμοποιηθεί για τον Ζοζέφ Μπικέ. Ο γέρο-αρχιεργάτης θα 'πρεπε κι αυτός, όπως και γω, να είχε δει κάποιο βράδυ τον Ερίκ να «πασπατεύει» την πέτρα του τρίτου υπογείου. Θα 'ταν περίεργος, κι έτσι κι αυτός, με τη σειρά του, θα προσπαθούσε να περάσει από την τρύπα πέφτοντας έτσι στην αίθουσα των βασανιστηρίων απ' όπου και δεν ξαναβγήκε παρά απαγχονισμένος. Δε μου ήταν καθόλου δύσκολο να φανταστώ τον Ερίκ να σέρνει το πτώμα που ήθελε να ξεφορτωθεί μέχρι το σκηνικό του Βασιλιά της Λαχόρης και να το κρεμά εκεί, για παραδειγματισμό ή για να μεγαλώσει την τρομοκρατία της δεισιδαιμονίας, που τον βοηθούσε να φυλάει το σπίτι του!
Όμως, φαίνεται πως μετά από κάποια σκέψη, ο Ερίκ ξαναγύρισε για να πάρει πίσω το σκοινί του Πεντζάμπ, που είναι ειδικά φτιαγμένο από έντερα γάτας και που θα μπορούσε να προκαλέσει την περιέργεια κάποιου ανακριτή. Έτσι εξηγείται και η εξαφάνιση του σκοινιού του κρεμασμένου.
Και να τώρα που το ανακαλύπτω στα πόδια μας, στην αίθουσα των βασανιστηρίων!… Δε νομίζω πως είμαι μικρόψυχος· ωστόσο, κρύος ιδρώτας γέμισε το πρόσωπο μου.
Το φανάρι, που μ' αυτό φώτιζα την περιβόητη αίθουσα, έτρεμε στα χέρια μου.
Ο κύριος ντε Σανιύ κάτι κατάλαβε και μου είπε:
«Μα τι συμβαίνει λοιπόν, κύριε;».
Του έκανα απότομα νόημα να σωπάσει, γιατί μπορούσα ακόμη να ελπίζω πως ίσως βρισκόμασταν στην αίθουσα των βασανιστηρίων εν αγνοία του τέρατος!
Πάντως, κι αυτή η ελπίδα δε σήμαινε τη σωτηρία μας, γιατί μπορούσα κάλλιστα να φανταστώ πως η αίθουσα των βασανιστηρίων που είχε προορισμό να φυλάει την κατοικία της Λίμνης, ίσως έμπαινε αυτόματα σε λειτουργία.
Ναι, ίσως τα βασανιστήρια ν' άρχιζαν αυτόματα.
Ποιος μπορούσε να ξέρει ποιες κινήσεις μας αρκούσαν για να μπει σε λειτουργία;
Συμβούλεψα στο σύντροφό μου απόλυτη ακινησία.
Читать дальше
