Μακάβριο χαχανητό.
«Ποιος έρχεται πάλι να μας ενοχλήσει; Περίμενέ με εδώ… Πάω να πω στη σειρήνα ν' ανοίξει».
Κάποια βήματα απομακρύνθηκαν, μια πόρτα έκλεισε. Δεν είχα τον καιρό να σκεφτώ την καινούργια φρίκη που ετοιμαζόταν. Ξέχασα πως το τέρας δεν έβγαινε παρά για να διαπράξει ένα καινούργιο έγκλημα: Το μόνο που σκέφτηκα ήταν πως τώρα, πίσω απ' τον τοίχο, η Κριστίν ήταν μόνη της.
Ο υποκόμης ντε Σανιύ είχε αρχίσει κιόλας να τη φωνάζει.
«Κριστίν! Κριστίν!».
Αφού εμείς ακούγαμε το τι λέγονταν στο διπλανό δωμάτιο, προφανώς κι εμείς θ' ακουγόμασταν εκεί. Ο υποκόμης αναγκάστηκε να επαναλάβει πολλές φορές το κάλεσμά του.
Τελικά, μια αδύναμη φωνή έφτασε στ' αφτιά μας.
«Ονειρεύομαι», έλεγε η φωνή.
«Κριστίν! Κριστίν! είμαι γω, ο Ραούλ».
Σιωπή.
«Απαντήστε μου, Κριστίν!… Για όνομα του Θεού, αν είστε μόνη απαντήστε μου!».
Τότε, η φωνή της Κριστίν μουρμούρισε το όνομα του Ραούλ.
«Ναι, ναι, εγώ είμαι! Δεν ονειρεύεστε!… Κριστίν έχετε μου εμπιστοσύνη!… Είμαστε δω για να σας σώσουμε… όμως, προσέξτε… δεν επιτρέπεται καμιά απερισκεψία!… Όταν ακούσετε να 'ρχεται το τέρας ειδοποιείστε μας».
«Ραούλ!… Ραούλ!».
Χρειάστηκε να της επαναλάβουμε πολλές φορές πως δεν ονειρευόταν και πως ο Ραούλ ντε Σανιύ πραγματικά μπόρεσε να 'ρθει να τη βρει, συνοδευόμενος από έναν αφοσιωμένο σύντροφο που γνώριζε το μυστικό της κατοικίας του Ερίκ.
Όμως, αμέσως, τη μεγάλη χαρά που της δώσαμε τη διαδέχτηκε ένας μεγαλύτερος τρόμος. Αυτή ζητούσε να φύγει αμέσως ο Ραούλ από κει. Έτρεμε μήπως ο Ερίκ ανακαλύψει την κρυψώνα του και τον σκοτώσει. Μας είπε βιαστικά πως ο Ερίκ είχε τρελαθεί εντελώς από τον έρωτα του και πως είχε αποφασίσει να σκοτώσει όλο τον κόσμο και τον εαυτό του μαζί, αν εκείνη δε δέχονταν να γίνει γυναίκα του, μπρος στο δήμαρχο και τον παπά, τον παπά της Μαντλέν. Της είχε δώσει διορία μέχρι την επομένη το βράδυ, στις έντεκα η ώρα, για ν' αποφασίσει… Ήταν η τελευταία διορία. Τότε, όπως έλεγε, έπρεπε ν' αποφασίσει, να διαλέξει ανάμεσα στη γαμήλια και τη νεκρώσιμη ακολουθία.
Ο Ερίκ είχε προφέρει και μια φράση που η Κριστίν δεν κατάλαβε καλά το νόημα της: «Ναι ή όχι. Αν είναι όχι, τότε όλος ο κόσμος θα πεθάνει και θα θαφτεί!».
Εγώ, όμως, καταλάβαινα πολύ καλά το νόημα αυτης της φράσης, γιατί «απαντούσε» μ' ένα φοβερό τρόπο στα ερωτήματα που με απασχολούσαν.
«Μπορείτε μήπως να μου πείτε πού βρίσκεται ο Ερίκ;» ρώτησα.
Απάντησε πως μάλλον θα 'πρεπε να 'χει βγει έξω από το σπίτι.
«Μπορείτε να βεβαιωθείτε γι' αυτό;».
«Όχι!… Μ' έχει δεμένη… δεν μπορώ να κάνω την παραμικρή κίνηση».
Ακούγοντάς το αυτό ο κύριος ντε Σανιύ και γω δεν μπορέσαμε να συγκρατήσουμε μια οργισμένη κραυγή. Η σωτηρία και των τριών μας εξαρτιόταν από την ελευθερία κινήσεων της νεαρής κοπέλας.
«Ω! Πρέπει να την ελευθερώσουμε! Πρέπει να φτάσουμε ως αυτήν!»
«Μα, πού είστε λοιπόν;» ρώτησε ξανά η Κριστίν… Στο δωμάτιό μου, γι' αυτό, σας έχω μιλήσει Ραούλ!… υπάρχουν μόνο δυο πόρτες. Μια πόρτα απ' όπου μπαινοβγαίνει ο Ερίκ και μια άλλη που δεν έχει ανοίξει ποτέ μπροστά μου που μου έχει απαγορέψει ν' ανοίξω, γιατί είναι, καθώς λέει, η πιο επικίνδυνη πόρτα του κόσμου… η πόρτα των βασανιστηρίων!…»
«Κριστίν, βρισκόμαστε πίσω απ' αυτήν την πόρτα!…»
«Βρίσκεστε στο δωμάτιο των βασανιστηρίων;»
«Ναι, όμως εμείς δεν μπορούμε να δούμε την πόρτα».
«Αχ! αν μπορούσα να συρθώ μέχρι εκεί!… Θα χτυπούσα πάνω στην πόρτα και τότε εσείς θα καταλαβαίνατε πού βρίσκεται».
«Είναι μια πόρτα με κλειδαριά;» ρώτησα.
«Ναι, με κλειδαριά».
Σκέφτηκα: Από την άλλη μεριά ανοίγει με κλειδί, όπως όλες οι πόρτες, από τη δική μας μεριά όμως, πρέπει ν' ανοίγει με κάποιον μοχλό κι αυτό δε θα 'ναι κάτι εύκολο να τ' ανακαλύψουμε.
«Δεσποινίς!» είπα, πρέπει οπωσδήποτε να μας ανοίξετε αυτήν την πόρτα.
«Μα πώς;» απάντησε απεγνωσμένα… Ακούσαμε ένα σώμα να σέρνεται, να μετακινείται… Χωρίς αμφιβολία προσπαθούσε ν' απελευθερωθεί από τα δεσμά της…
«Ο μόνος τρόπος να γλιτώσουμε είναι να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας», είπα. «Πρέπει ν' αποκτήσουμε το κλειδί αυτής της πόρτας…»
«Ξέρω πού βρίσκεται», απάντησε η Κριστίν που έμοιαζε εξαντλημένη από την προσπάθεια που είχε κάνει… «Όμως, είμαι δεμένη! Ο άθλιος!…»
Ακούστηκε ένας λυγμός.
«Πού βρίσκεται το κλειδί;» ρώτησα, προστάζοντας τον κύριο ντε Σανιύ να πάψει και να αφήσει εμένα να χειριστώ το ζήτημα γιατί δεν είχαμε ούτε λεπτό για χάσιμο.
«Μέσα στο δωμάτιο, δίπλα στο αρμόνιο, μαζί μ' ένα άλλο μικρό μπρούτζινο κλειδί, που κι αυτό μου είχε απαγορεύσει ν' αγγίξω. Και τα δυο κλειδιά βρίσκονται σ' ένα μικρό δερμάτινο σακούλι που το ονομάζει: «Το μικρό σακούλι της ζωής και του θανάτου!… Ραούλ!… Ραούλ!… φύγετε!… όλα εδώ είναι τρομερά και μυστηριώδη… κι ο Ερίκ θα γίνει έξω φρενών… και σεις βρίσκεστε στην αίθουσα των βασανιστηρίων!… Φύγετε, από κει που ήρθατε! Δε θα πρέπει νάναι τυχαία η ονομασία αυτού του δωματίου!»
Читать дальше
