Boris Akunin: Nefrytowy Różaniec

Dzięki wysiłkowi woli i świetnemu słuchowi jakoś mi się to udało. Słyszałem, jak mój pan zapytał:

– Ojciec pani osobiście telefonował do pana Lebruna?

– Tak.

– Skąd pani wie? Przecież aparat znajduje się na dole.

Zastanawiała się przez chwilę.

– Tata płakał i próbował przedostać się do wieży, ale mu się nie udało. Przy mnie krzątali się Marianna (pokojówka) i lokaj taty. Bolało mnie strasznie, ale starałam się jęczeć jak najciszej. Żeby jeszcze bardziej nie wystraszyć taty.

– Tutaj? Tutaj? – niecierpliwie dopytywał się tymczasem lekarz, dość brutalnie szczypiąc mnie w pośladek.

Kręciłem tylko głową, cały zamieniony w słuch.

– …Potem usłyszałam głos Bosca. Powiedział głośno: „Jaśnie panie, proszę zejść na dół. Doktor Lebrun przy telefonie”.

– Oj, tak, tak, tutaj! – krzyknąłem, zwracając się do lekarza.

– Dziwny ten pański nerw kulszowy. W tym miejscu nie ma nic prócz mięśni i tłuszczu!

Odepchnął mnie niegrzecznie i z irytacją krzyknął do mojego pana:

– Przecież prosiłem! Wspomnienie o upadku denerwuje chorą, a tu potrzebny jest absolutny spokój!

Z zadowolonej miny mojego pana od razu odgadłem, że dowiedział się wszystkiego, czego chciał. Przeprosiwszy doktora, opuściliśmy wieżę, po czym odbyliśmy bardzo ważną rozmowę po japońsku, której nie będę tu przytaczać, czytelnicy bowiem za wcześnie by się o wszystkim dowiedzieli, a Watson-sensei mówi, że to wbrew zasadom detective story (myślę, że przetłumaczyłbym to połączenie wyrazowe jako).

W momencie, kiedy des Essarts wrócił do zamku, zaprzestałem samobiczowania, a po mojej niepewności nie pozostało ani śladu. Poinstruowany przez Holmesa, wiedziałem doskonale, co powinienem robić w takiej czy innej sytuacji. W oczekiwaniu na zbliżające się rozwiązanie serce biło mi szybko, ale mocno.

Zebraliśmy się wszyscy w jadalni, do której gospodarz wniósł duży skórzany worek i stękając, zwalił go na obrus.

– Oto sto siedemdziesiąt pięć paczek po dziesięć tysięcy franków w każdej – trzepał, pytająco zaglądając nam w twarze i nie mając odwagi spytać o najważniejsze. – A na ile pytań musiałem odpowiedzieć! Pan dyrektor absolutnie nie mógł pojąć, czemu chcę wyjąć z konta wszystkie swoje pieniądze, i to jeszcze w przeddzień Nowego Roku. Długo próbował mi to wyperswadować, prosił, żebym się wstrzymał przynajmniej do jutra – procenty roczne nalicza się wszak pierwszego stycznia. A najgorsze, że przydzielił mi dwóch żandarmów i nalegał, żeby odprowadzili mnie do samego domu. Pozbyłem się tej eskorty dopiero przy bramie. W żadnym razie przecież nie mogłem ich wpuścić do środka. Żandarmom mogło się wydać podejrzane, że nie ma służby i sam otwieram bramę. A Lupin mógłby jeszcze pomyśleć, że złamałem warunki i zwróciłem się o pomoc do policji.

Zrobił okrągłe oczy i ciągnął lękliwie:

– A potem myślę: a jeśli on mnie napadnie, jak będę jechał sam przez park? Nigdy nie chłoszczę koni, ale tym razem tak je smagnąłem lejcami, że doleciałem do drzwi jak wicher.

Słuchaliśmy tego w milczeniu. Zegar wskazywał kwadrans na dziesiątą.

Des Essarts popatrzył na Holmesa, na Fandorina. Obaj mieli nieodgadniony wyraz twarzy. Przeniósł wzrok na mnie – westchnąłem. Japończyk uśmiechał się niewyraźnie.

– …Nie udało się panom rozszyfrować kodu, tak? – zapytał bez nadziei właściciel zamku.

Holmes i Fandorin spojrzeli na siebie. Żaden z nich nie otworzył ust.

– A więc będę musiał zapłacić okup? – Des Essarts popatrzył na skórzany worek i zamrugał.

– Oczywiście. Nie będziemy chyba n-narażać życia dziewczyny dla własnych ambicji?

Rosjanin spojrzał badawczo na Holmesa. Mój przyjaciel nachmurzył się i po dłuższej chwili niechętnie pokręcił głową: nie, nie będziemy.

Fandorin zwrócił się do gospodarza:

– Działaliśmy z panem Holmesem oddzielnie, a teraz spróbujemy połączyć wysiłki. Zrobimy burzę m-mózgów. Mamy jeszcze ponad dwie godziny do wpół do dwunastej, kiedy, zgodnie z warunkami Lupina, powinniśmy opuścić dom… Proszę odejść, sir, zrobił pan, co do pana należało. Teraz tylko by nam pan przeszkadzał.

Des Essarts zerwał się skwapliwie.

– Mogę posiedzieć w swoim gabinecie?

– Nie, lepiej niech się pan p-przyłączy do pana Bosco. Wprawdzie zewnętrzna linia telefoniczna jest niesprawna (zapewne nie bez udziału Lupina), ale wewnętrzna działa. Będziemy się mogli porozumiewać.

Gospodarz jednak przestępował z nogi na nogę, jakby nie mogąc się zdecydować na odejście. Zdawało się, że chce coś powiedzieć, ale nie śmie. Wreszcie, nabrawszy odwagi, des Essarts wypowiedział to, co go dręczyło:

– Panowie, proszę… Nie, żądam, żebyście dali mi słowo honoru, że jeśli nie uda się wam złamać szyfru, wyjdziecie stąd nie później niż wpół do dwunastej. Dla dobra mojej biednej Eugenie!

– Daję słowo honoru – rzekł rosyjski detektyw.

Sibata zrobił kciukiem ukośny krzyż na brzuchu, co zapewne oznaczało po japońsku danie słowa.

My z Holmesem poprzestaliśmy na krótkim kiwnięciu głową. Każdy wie, że kiwnięcie głową Anglika warte jest tysiąc przysiąg każdego cudzoziemca.

– Zaprzężona kolaska niech pozostanie przy drzwiach – mówił dalej Fandorin, najwyraźniej ostatecznie uznawszy się za przywódcę. – Jest tam akurat pięć miejsc: dwa z przodu i trzy z tyłu. Jeśli nie znajdziemy b-bomby punktualnie o wpół do dwunastej wraz z doktorem Lebrunem wsiądziemy do powozu i wyjedziemy za bramę. Worek z pieniędzmi pozostanie na stole. To pana satysfakcjonuje?

Des Essarts odwrócił się gwałtownie i wyszedł. Zdawało mi się, że nieszczęsny dusi się od płaczu.

Zegar brzęknął, wybijając pół godziny, a „burza mózgów”, o której mówił Rosjanin (dziwaczne określenie), jakoś się nie zaczynała.

Detektywi-współzawodnicy przypominali wytrawnych fechtmistrzów, szykujących się do skrzyżowania szpad. Żaden się nie kwapił, by uczynić pierwszy krok.

Holmes podniósł się flegmatycznie, rozwiązał tasiemki worka i wyjął paczkę stufrankowych banknotów, następnie drugą. Ja też uniosłem się z krzesła – nieczęsto widzi się tyle pieniędzy naraz.

Banknoty były ułożone równiutko, jak cegły w murze. Każda paczka ściągnięta gumką.

Z roztargnieniem pomacawszy jeden banknot, Holmes schował pieniądze z powrotem i pokręcił głową. Świetnie zrozumiałem, co chce powiedzieć: do jakichż to szaleństw zdolni są ludzie dla prostokątnych kawałków papieru z pieczęcią skarbową.

Holmes zapalił fajkę, Fandorin cygaro. Ta brawura zaczęła mi wyglądać na rywalizację małych chłopców.

Ktoś w końcu musi się zachować jak dorosły.

– Czy nie czas już przystąpić do „burzy mózgów”? – zwróciłem się do Fandorina. – Co według pana mogą oznaczać te liczby i litery?

Japończyk spojrzał krótko na swego szefa, wstał cicho i wyszedł, jakby nie chciał być obecny przy naradzie. Było to co najmniej dziwne.

– Oznaczają, że z-zbrodniarz chce nas wprowadzić na fałszywy trop – oznajmił z całym spokojem Rosjanin. – Zadałem sobie pytanie, po co w ogóle nam to podsunął. Moim zdaniem, odpowiedź jest oczywista. Lupin z pewnością zakładał, że monsieur des Essarts zwróci się o pomoc, jeśli nie do policji, to do prywatnego detektywa. Kalkulacja szantażysty jest prosta. Detektyw i tak będzie miał mało czasu, a zmarnuje go jeszcze na to g-głupstwo.

– Arcyciekawy wniosek! – Holmes odłożył fajkę i udał, że bije brawo. Nie wiedziałem, czy rzeczywiście podziwia Fandorina, czy ironizuje. – Co pan proponuje, sir? Może nam pan przedstawić swój plan działania?